De kolenboer

Deze lieve kachel is afschuwelijk. Of het moet aan de schoorsteen liggen.

Het kost idioot veel moeite om hem aan de praat te krijgen: roken, uitgaan, veel te heet worden. Met hout is het onzeker of hij blijft branden, met kolen doet hij het ogenschijnlijk prima. Als hij het dan eindelijk doet, kun je de deur naar de kamer niet meer met goed fatsoen open of dicht doen, want dan blaast hij een grote wolk rook uit. De kolengeur doet me onmiddellijk denken aan de kolenmannen in Den Haag, die met beroete gezichten en zakken over hun schouders dwars door het huis naar het kolenhok op balkon liepen. Dat vonden wij, kinderen pas goed eng.
Als ik de kachel 5 minuten alleen laat na het aansteken, is hij zeker uit. Daarom blijf ik er maar bij en kijk af en toe uit het raam, dat open staat vanwege die enorme rookontwikkeling. Rechts staat het huis van de dichterlijke buren.

Maar soms doet hij het in een keer goed en dan stel ik de beslissing om hem eruit te gooien weer even uit. Hij geeft een verrukkelijke warmte. Hoewel, deze keer moet hij echt weg.

Verglas

Vonochtend hadden we de wekker gezet met als doel vroeg naar Limoges te gaan. Het is niet erg ver, 70 km, maar als je pas om 12 uur komt aanzetten, is alles dicht.
Zitten we om 9 uur aangekleed en wel aan het ontbijt, begint het te regenen. Regenen? Er valt geen sneeuw, maar het IJZELT: een spekgladde Creuse, die we zonder gevaar voor eigen leven niet kunnen verlaten. Er wordt alleen op de grotere wegen gestrooid.

Nu hadden we gelukkig alle as van onze kachels in een zinken emmertje verzameld en die kwam nu mooi van pas. Sara had enorme zin om al die as op strategische plekken te strooien.

Niet op onze oprit, want dan kan er niet meer worden gesleed. Maar wel op de stoep van onze bejaarde buren die – heel slecht ter been – toch nog met grote stapels hout lopen te sjouwen. We vroegen natuurlijk of wij dat niet even zouden doen, maar ze hadden al maatregelen genomen.

Ze grepen de gelegenheid aan om Saar en Yeva binnen te lokken en vol te stoppen met chocola. Mbv “Hoe overleef ik mijn vakantie in Frankrijk” en de paar maanden middelbare school Frans van Yeva werd er vrolijk gecommuniceerd.

Toen we onze kinderen gingen halen, konden we het nieuwste schilderij van Paul Berthet bekijken: het kapelletje van Mas st. Jean, waarvan we al eerder kond deden. Simone had er een ontroerend gedicht bij geschreven, Die boom ernaast is een linde, volgens het echtpaar zeker 400 jaar oud.

Het werd ons verboden naar Limoges af te reizen. U geraakt daar nooit, zeiden ze. En dat is waarschijnlijk ook zo.

Jacques et l’Usine de Chocolat

Gisteren hebben we ouderwets met z’n allen op de sofa de nieuwe Sjakie en de Chocoladefabriek bekeken. Ouderwets, ouderwets? De kolenkachel stond roodgloeiend, en de bank is uit 1950 en de iBook stond op een stoel uit 1900. Daar draaide ons kerstcadeau: een nieuwe DVD. Onze tweede DVD al.

Repas ouvriers

Gisteren hebben we in Le Commerce gegeten, repas ouvriers, terwijl we ons hadden voorgenomen naar de Loup in St. Sulpice te gaan of anders naar caf?© des Sports, waar ze een dagmenu van 11 euro hebben. Die waren allebei potdicht, zodat we weer zoals altijd bij ons ouwe trouwe cafeetje terechtkwamen. Jammer genoeg is de uiterst bekwame serveerster vervangen door een onzekere sufkip die niks onthoudt en ook nog eens de zaken door elkaar gooit. Maar gasten kijken is ook leuk.

Vanochtend werd ik uit mezelf wakker om 7:30 en stond maar meteen op om alle kachels aan te slingeren. Kom ik net onder de douche vandaan, staat Sylvie binnen met de mededeling dat het HOUT er is. Holy Mercredi!
Ze lachten me alweer uit. Yeva hielp een handje om de boel op te stapelen, want Siebe was al weer weg om te rennen.
Niet alleen TV kijken en computeren doet iedereen minder bewegen, maar ook de moderne verwarming, bedachten we bij het lossen. Eerst moet de boom omgehakt, dan gezaagd, dan op de kar geladen, vervolgens er weer af en tenslotte moet het naar de haard gesjouwd. In Amsterdam draai ik een knop om!

Kwint zoekt nog steeds muizen.

Op de markt stonden vanwege de kou maar een paar kramen. Geitemie natuurlijk, die Yeva en mij de oren van het hoofd kletste en de Slisser, die zo verheugd was ons te zien dat hij vergat dat er andere mensen voor ons waren en ons meteen hielp.

Brandstof

Siebe mag dan wel met zijn klompen klossen als een oude man, als hij zijn renpakje aan heeft, zweeft hij over de heuvels van de Creuse.
De rest van de tijd leest hij boeken als “Op weg naar de marathon” en “Lopen” of zit hij ingewikkelde loopschema’s uit te werken alsof hij met de boekhouding bezig is.

Het heeft vannacht inderdaad gesneeuwd, maar niet echt dramatisch. Wel is de temperatuur flink gezakt. Gisteren hebben we 2 grote zakken kolen bij de Ets Bouillot gekocht, waar een vrolijk kwekkende dame ons helemaal uithoorde. Ze weet nu ALLES. Bij de buren hebben we bovendien voor de zekerheid ook nog eens 2 meter hout besteld. We jagen er grote blokken doorheen.