Laatste dag


Nog 5 minuten en ook deze boom is weg

In de voortuin (het voortuintje) stond een uitgeschoten hazelaar met in zijn midden zo’n hemelreikende boom, waarvan ik de naam niet weet. Het was duidelijk dat als dat ding zou omvallen bij een storm, dat hij of onze telefoondraad in zijn val zou meenemen of de elektriciteitdraad van de buren. Dat laatste is natuurlijk minder erg dan het eerste.
Hij is gevallen door toedoen van de verschrikkelijke kettingzaagkiller en ligt nu te wachten op demontage. De man van de kettingzaag moet eerst nog een paar stopcontactjes aansluiten.


Onze onroerende goederen

Tussen de twee brievenbussen (de rode rechts en de groene links) loopt de openbare weg verder, naar onze a.s. grange en ons terrain.

Ik ging gisterenmiddag even een paar appeltjes halen van de boomgaard van de twee dametjes uit Vierzon, en ik zag en hoorde in verte tegen de berghelling de moeder van de boer met heur schelle stem samen met haar kleindochter de koeien opdrijven naar een ander weitje. Plotseling vielen er twee schoten vanuit het bos.
“ELISE!”, gilde de boerin. Ik liet me onmiddellijk vallen tussen het rottende ooft met wespen en wachtte angstig op meer schoten.
Niks. Onze buurvrouw had slechts haar kleindochter met dezelfde naam gesommerd beter op de beesten te letten. Ik heb gewoon teveel fantasie en teveel TV gekeken.


De etalage naast de slager met de favoriet van RR

De slager komt ook helemaal los, nu hij ons eindelijk herkent. Toen ik hem vroeg naar die heerlijke kruidenworstjes van vantzomer, begon hij te glimmen, maar moest ons teleurstellen. Die worden vanwege snelle bederfelijkheid maar zelden gemaakt. Doe dan maar boudin met kastanje, ook goed.

Meneer Bruneau die woensdag de rekening kwam brengen, vond de trompettes de la mort smakelijker dan c?¬¨?Üpes. Nou meneer Bruneau, dan kent u dat recept met tagliatelle zeker niet, uitje, knoflook, c?¬¨?Üpes, room en parmezaanse kaas en peterselie. Dat, moest hij toegeven, klonk uitermate verrukkelijk. Is het ook, is het ook. Wat een lol om met de betonstorter/tegelzetter recepten uit te wisselen. Zie je nou wel? Het gaat alweer over eten. Wat een land. Dat kan ik wel blijven zeggen.

Morgen is het feest alweer voorbij. We willen niet terug. Het is hier te fijn.

(Helemaal vergeten de runner beans op te eten. Dan maar weer volgend jaar.)

Doodmoe


Panoramaatje van v/h potager vanuit ons oude boomgaardje

We hebben alleen autogereden, naar de manege van Saint S?©bastien, de Leclerc voor pannen en tubes Harissa en verder gehakt, gezaagd en gemaaid.
Een onwaarschijnlijk mooie dag, het is dat de blaadjes aan de bomen een kitscherige kalenderherfstkleur hebben, anders zouden we denken dat het zomer was.


Manege

Morgen hebben we misschien meer tijd, maar misschien niet, want dan wordt er alweer paardgereden. Druk druk druk en dan ook nog een sociaal leven waar je u tegen zegt. Doodmoe van die vakantie.

Sedum


Dorp

We worden altijd erg blij als we van deze kant ons dorp benaderen. Yeva en ik waren naar de d?©chetterie met zakken vol stukken beton van de muur van het kastje van eergisteren. Siebe beweert dat ze daar net als in Amsterdam altijd zure koppen met bijbehorend humeur hebben, maar daar merken wij vrouwen nooit iets van. Steeds even hartelijk, behulpzaam en voorkomend, die jongens.
Een prachtsysteem vinden we dat, de d?©chetterie: je rijdt met je auto vol troep een verhoging op en links en rechts onder de weg staan allemaal containers met elk hun eigen inhoud. Karton hier, beton daar, ijzer in de volgende, oude electriek daar weer in enz enz. Gooit het er allemaal maar in en rijdt dan weer een stukje verder.
Wat er daarna mee gebeurt, weten we niet, misschien donderen ze het wel allemaal bij elkaar op een grote hoop op een verlaten plek. Maar het personeel, niets op aan te merken, hoor, Siebe.


Vroegere station van Dun le Palestel

Op de terugweg reden we expres en niet per ongeluk langs het station waar Monet uitstapte om daarna zijn beroemde Crozant a/d Creuse te schilderen. Het staat er een beetje merkwaardig, tegen onze favoriete bouwfirma Jeanroth aan. Het hele gebiedje ademt nog steeds de sfeer van treinen en stations, hoewel er verder geen spoor te bekennen is. Maar je ontkomt niet aan de typische architectuur, de ligging en de kale omgeving.


Poppenservies

Deze kleine spulletjes slingerden ook door het huis. Ze zijn gemaakt van blik en beschilderd, en dateren volgens mij ergens uit de 19e eeuw. Morgen komt mevrouw A. van de schuur langs om onze nieuwe vloer te bekijken. Ik ga eens kijken of ze ze herkent.


De koeien van Jean Pierre op het land van mevrouw A.

Jean Pierre pacht land van buurman B. en van mevrouw A. Dit stukje is van mevrouw A. Ga je naar links dan kom je in het gehucht waar haar geboortehuis staat, naar rechts, daar is ons gehucht en dan zie je wat je op de bovenste foto ziet.


De sedum breidt zich uit

Een jaar geleden waren we in Ch?©n?©railles, waar ze een foire hielden met paarden. Dat doen ze 2x per jaar. Op de stadsmuurtjes groeiden sedumpjes, waarvan ik een stukje meegepikt heb. Ik heb het toen in een potje gezet en ben het onmiddellijk vergeten. Deze zomer vond ik het terug en heb het toen op onze tuinmuur geplant. Ik was het alweer helemaal vergeten tot ik vandaag eens goed naar de bloeiende klimop keek: verrek, daar staat die sedum! Doet het geweldig goed.
Die klimop, daar komt me toch een honinggeur vanaf. Hij zit helemaal vol met bijen en vlinders.

Overpad


R.I.P.

Pluis ligt in heur grafje en nu begint Marjolein toch wel akelig af te takelen. We waren al bang dat we haar zo, hup achter haar vriendin de kuil in konden schuiven. Ze reageert heel traag, eet minieme hapjes en begint een beetje staar te ontwikkelen. Yeva heeft zelfs grijze haren gezien. Even afwachten maar.


Overal staat iets

De nieuwe vloer ligt nu vol met gereedschap, pvc-buis, onderdelen enz. enz. Yeva en ik hebben mopperend en steunend de kast in elkaar gezet. Er gaat een klacht uit naar de Ikea, want het hout was zo kromgetrokken, dat het een wonder mag heten, dat er geen zeilboot uit gekomen is. Zelfs die ronde ikea-dingetjes, die in het ikea-gat de ikea-boel bij mekaar houden, braken af doordat alle panelen volkomen scheluw bleken.


Kastje nog niet weg

Het leek heel wat, maar de houtworm en de schimmel krioelden hier vrolijk rond. Bovenop het kastje lagen allerlei niet nader te identificeren objecten, waarvan we helemaal niet willen weten wat het zijn of waren.


Zelfde plek met nieuwe kraan

Nu is alle smeerlapperij weg en staat er een nieuw aanrecht met een blinkende kraan van de firma monsieur Bricolage. Die kraan is even nep-oud als de vloer.

Gisteren waren we nog even bij de buren B. en via het boek van Wesseling, kregen we weer een hoop informatie uit de eerste hand over de oorlog van 1870. Een neef of een broer of grootvader zelf, die geboren was in 1850, was een tijd werkzaam in Parijs. Toen hij besloot daar weg te gaan, bleek de poort gesloten. Hij stierf net als talloze anderen tijdens het beleg een verschrikkelijke hongerdood. Ze vraten toen echt alles waar nog iets van vlees aan zat, de hele dierentuin, olifantenslurf en tenslotte gekookte laarzen, riemen en zadels, ook een soort dierlijk eiwit tenslotte.

We namen vervolgens alle vorige en hedendaagse oorlogen door en konden alleen maar concluderen dat een oorlog niks as ellende brengt.


De was van de buren tussen de appelbomen

Ze hadden verder nog een notariele akte uit 1929, waarin stond dat zij, en zij alleen recht van overpad hadden over de weg tussen ons nieuwe stuk land en het land van de “Schotten”. Dat kwam Simone B. ons nog vanochtend nog even laten zien, toen ze een paar eitjes kwam aanreiken. Dat er maar geen misverstand over zou bestaan! Neen, zeg, ik maakte me al ernstig zorgen over dat verkeer over ons toekomstige pad. Gelukkig maar dat alles is vastgelegd.

Sloop


De favo paddo’s

Omdat er toch veel meer dan voorzien gebouwd en gesloopt moet worden, heb ik me verschanst in de slaapkamer, waar de geur van cepes opstijgt vanaf het toetsenbord. De buurvouw, moeder van de boer, kwam namelijk gisteren met een gigantische hoeveelheid aanzetten, de laatste voorlopig, zei ze. Twee weken geleden hadden ze manden en manden vol.
Ik heb net alle plaatjes eraf zitten pulken en snijden, en nu zit er een zwaar geconcentreerd paddestoel-aroma aan mijn vingers. Veel beter dan die geparfumeerde Franse zeeplucht.


Kastje weg

Boven het oude aanrecht hing een houten kastje. Dat was wel aardig met veel originele details, maar hing zo raar en te laag ten opzichte van het nieuwe aanrecht, dat het eraf moest. Jammer genoeg was het zoveel jaar geleden met veel spijkers, gipsplaat en tegen de hoofdleiding van waterleiding opgehangen, dat het slechts met gecontroleerd geweld is gelukt. Saar is dol op bouwvakachtige bezigheden en liep stoer als een amanuensis met een veiligheidsbril haar vader te helpen.


Boom stuk

Op ons terrain bleek deze wilde kers zwaar gewond. Storm of bliksem? Die moet ook nog opgeruimd.

De prei en de bieten doen het uitmuntend, maar van de rode uien die we hadden geplant, is er geen een te vinden. In augustus had ik nog wel twee (van de vijftig) getraceerd. Wie eet dat toch?

We mochten van de tweelingdames van de zomer appeltjes rapen. Ze hebben een stuk of zes bomen op het weitje achter ons staan en een ervan draagt de allerheerlijkste rode appeltjes, met hagelwit vruchtvlees.


Sterappels?

Volgens de buren moeten we er compote van maken. Gewoon opeten kan ook, vonden Yeva en ik, maar dat waren ze niet met ons eens. Proef dan toch, een fris zuur smakelijk vruchtje en nog aantrekkelijk om te zien ook. Misschien zijn ze niet van de appeleterij, dat kan.