Inkjetprints (Paris IV)

In H?¥tel de Sully, dependance van het museum Jeu de Paume was Joel Meyerowitz (1938) te zien. Deze fotograaf is misschien meer bekend bij het grote publiek door zijn boek Aftermath, over Ground Zero.

Hier, in Parijs, waren 120 foto’s uit de jaren 1970-1980 te zien, uitgekozen door Peter Galassi, de baas fotografie van de (het) Moma in New York.
Die tentoonstelling viel helemaal niet mee, door de grote hoeveelheid en wisselende kwaliteit. Het leek wel of die Peter Galassi niet had kunnen kiezen. Of misschien had Joel zich er zwaar tegen aan bemoeid en durfde Peter geen nee te zeggen, dat kan allemaal.

De oude drukken, die waren gewoon zonder meer prachtig en als de hele expositie gereduceerd zou zijn tot deze originele prints, hadden we wat moois te zien gekregen. Maar nu moest het publiek zich door een brij van dichtgelopen inktjetprints heenworstelen, om af en toe verrast te worden.

Voordeel van deze hoeveelheid was, dat de mensen zich goed over de zalen verdeelden, zodat het ondanks de drukte niet echt dringen was.
Toen ik eenmaal doorhad hoe de originelen te herkennen waren – ze zaten achter glas – maakte ik mijn eigen tentoonstelling door alleen nog maar die te bekijken.

Open dag


Leeg tuinhuis

Tussen 11 en 13 uur moest ik mijn tuin openstellen voor publiek. Nou, beste jongens en meisjes, het liep storm! In totaal 2 kopers gezien, die allebei heel graag wilden, dus ?©¬¥¬¥n was genoeg geweest.


Voor het Institut N?©erlandais

Verder heb ik eindelijk de ideale 2cv gevonden. Ik zeg verder niks tot het geregeld is, geen slapende honden wakker maken of iemand op een idee brengen, maar ik ben geweldig blij. Die van de foto is een Parijse en is niet van mij en wordt ook niet van mij. Later meer.

Paris III


Het dak van yvon-lambert.com

We zaten zoals gezegd bij de boulevard Richard-Lenoir, vlak bij Bastille en van daaruit kun je gemakkelijk naar de Marais en Centre Pompidou. In een geweldig hippe galerie hing werk van Anselm Kiefer, die de laatste 35 jaar eigenlijk altijd hetzelfde maakt. Prachtig, indrukwekkend, fysiek, maar echt voor het museum of zo’n galerie als deze.
Heb je een enorm huis en genoeg geld, dan moet het werk nog door de deur naar binnen kunnen. Op de een of andere manier confronteert een schilderij van Kiefer mij altijd met dit soort praktische problemen. Er zit een zekere reserve in het werk, het laat zich niet kennen. je denkt hee, hij heeft een onderzee?´r tegen het landschap geplakt, of drie cafestoeltjes met takkenbossen, wat bedoelt hij daar nou mee? Dat hij er iets mee bedoelt, is duidelijk.

Het ging altijd over de Duitse Identiteit, het geworstel na die gruwelijke beschamende oorlog, en daar waren ze, landschappen, donker zwaar, vol symboliek, heel literair. Je kunt ook goed zien dat zo’n schilderij met sombere gedachten, veel fysieke inspanning en boekenlezen tot stand is gekomen.
(Tegenwoordig gaat het over de Kabbalah. Tjonge, midlife-crisis en nog steeds identiteitsproblemen. )
Ik dacht deze keer: nu weet ik het wel, verras me nou eens, Anselm! Neen, dat gaat niet meer lukken. Ik ben kennelijk blas?©. Zijn beeldhouwwerk is toegankelijker, kwestbaarder en speelser.


(Ik was de hele tijd bang dat iemand over die gedroogde zonnebloemen “aschenblumen” zou struikelen.)

Wordt vervolgd.

Paris II

Het hotel bevond zich om de hoek van boulevard Richard-Lenoir, waar de Bastille-markt op donderdag en zondag wordt gehouden. Ze verkopen vooral lekker eten, kaas, groente, paddestoelen, Beaujolais nouveau. Er zijn opvallend veel gespecialiseerde kramen met heerlijks uit Portugal, Griekenland, de Auvergne, de Savoie etc. de zogenaamde produits r?©gionaux.
De Libanese kraam verspreidde zo’n verrukkelijke geur dat we wel (de enige echte) taboul?¬¨¬©h m??esten kopen. We maakten even een praatje.
I love Holland, beweerde de meneer, toen hij hoorde waar we vandaan kwamen. Jaja. Nu had ik wel eerst gezegd dat ik de Libanese keuken de beste van de wereld vond, dus de toon was al min of meer gezet.

In de metro werd ik aangesproken door een Algerijnse man. Of ik ook een digitale camera had. We vergeleken onze spullen, praatten wat en hij liep door.
Hij bedacht zich en keerde om: was er racisme in Nederland? Ja, natuurlijk. Hij bracht het gesprek al snel op de moord op van Gogh en moslims. Die extremisten zijn niks anders dan moordenaars, verklaarde hij. We bleven doorpraten over deze materie tot de trein kwam.
Dat heb ik nu altijd, ik raak altijd met wildvreemden in gesprek zonder dat ik iets doe. Siebe stond erbij en keek ernaar.

In de tuin van het Louvre hadden ze de haagjes geschoren. Google Earth laat mooi zien hoe ze in stralen zijn geplant. Die rode stip ben ik:

Nu nog even dat hotel. Dat had het lef om mijn reservering van 3 weken geleden op het laatste nippertje te annuleren wegens een technisch probleem. Helaas, helaas, mevrouwtje maar gelukkig kunnen we u een kamer aanbieden in een hotel aan de andere kant van de stad, onder dezelfde voorwaarden. Toen ik dat niet accepteerde, krabbelden ze terug en zeiden dat het toch wel ging.
Daar geloofde ik helemaal niets van. Eerst zien dan geloven, zei blinde Maup. En ja, toen we ons meldden, hadden ze weer een ander “technisch probleem”, waardoor we alsnog werden doorgeschoven. Daar komen we nooit meer.

Wordt vervolgd.

Paris

Dit weekend gaan we even naar Parijs. Hoewel we er nog nooit zo vaak doorheen zijn gereden als de laatste 2 jaar, zijn we er nog maar ?©?©n keer gestopt, afgezien van de files dan.

(Dat was voor de deur van Mus?©e Marmottan, waar ik de hondjes uitliet, terwijl Siebe en de kinderen binnen waren om Monet te bestuderen. Het is een keurige, echt keurige buurt, bcbg, en die arme buitenspelende Franse kindertjes moesten in hun Petit Bateau-pakjes zorgen dat ze niet vies werden. Gek genoeg wordt dat soort kinderen dat ook nooit. Ik keek mijn ogen uit.)

Dit keer is de aanleiding de maand van de foto, Mois de la Photo en een bijeenkomst in het Institut N?©erlandais, waar ik me bekend wil maken. Hoe en als wat, dat weet ik nog even niet, maar de strategie komt vanzelf bovendrijven, hoop ik. De Thalys doet er nog maar 4 uur over.

Op de site linternaute.com hebben we de restaurants voor het uitkiezen. Zullen we maar weer eens Libanees, of gewoon Frans? Zullen we om 12 uur of ‘s avonds? Of allebei? Of tussen de middag een visje en later klein hapje Corsicaans? Heerlijk, heerlijk.

Op dezelfde site kun je nog veel meer vinden zoals de markten, hammams, de wijngaarden van Ile de France. Wijngaarden? Jazeker, goed voor 33 653 flessen. Le cru Montmartre 2006, ik zweer het je.
Zondagmorgen gaan we in elk geval even een paar geitenkaasjes halen op de markt van Place Monge.

Maar een beetje bij Centre Pompidou rondslenteren doe ik niet meer, want ze pikken me er altijd uit. Kijk maar wat ik 30 jaar geleden moest doen: meespelen.