Arbeider

entree Hotel de Sully

Gisteren sprak ik op de erg late nieuwjaarsreceptie van de zaak, Koen Wessing, die vertelde dat a.s. dinsdag in de d?¬¨¬©pendance van Jeu de Paume een tentoonstelling opent over Viva, une agence photographique. Dat agentschap bestond weer uit zo’n legendarisch stel mensen, net als Magnum en Koen Wessing maakte daar deel van uit.
Hij stond in de jaren 60 en zeventig met zijn neus op de historische gebeurtenissen, Parijs ’68, Amsterdam ’69 en werd natuurlijk wereldberoemd in fotografenland met zijn foto’s van Chili in 1973 na de val van Allende.
Hij ging volgende week naar de opening.
“En ga je dan ook weer pakken kopen, Koen?”
Jazeker ging hij dat.
Hij koopt al jaren zijn arbeiderspakken (voor 10 euro) op een obscuur adresje in Parijs. En hoe ik ook bid of smeek, hij wil de exacte locatie van de winkel niet prijsgeven.

druivenplukkertje

Zo’n pak hadden die echte druivenplukkers in 1973. Terwijl ik een beetje aan het lol trappen was in de Champagne, waagde Koen zijn leven in Chili. Dat realiseer ik me nu pas.

Ander uiterlijk

Omdat de RSS-feed het niet meer deed, zoals Stephan helemaal uit Singapore meldde, ben ik aan het troubleshooten gegaan. Na eindeloos stap-voor-stap dingen uitsluiten heb ik de fout eindelijk gevonden. Ik begrijp eerlijk geen ene fluit van de onderliggende code, nee dat lieg ik, ik begrijp hem een beetje. Het zat hem helemaal niet in de code.

Tijdens dat zoekproces ben ik van template gezwitst. (Daar lag het ook niet aan)
Ik hou hem even zo.

1

Verder meld ik nog dat onze ouwe Marjolein dood is. 7 jaar. Moeten we weer naar Hillegom om een vriendje voor Soes te halen. A never ending story.

Dreigement

En wat hoor ik net op de radio van onze correspondent Bernard Bouwman? Dat het brein achter de moord op Dink – nota bene in de rechtzaal – Nobelprijswinnaar Pamuk heeft bedreigd:
“Pamuk, wees verstandig.”

1

Dat klinkt misschien een beetje slap als dreigement, maar lees de boeken van Pamuk en het kippevel griezelt langs je ruggegraat.
Lees het commentaar van de NRC ook maar eens.

MDS


Foto: Camera Press
Gisteren zag ik op de Belg deel twee van “The Secret Life of the Manic Depressive” van Stephen Fry. Na jaren getob en ontkenning werd bij hem de diagnose MDS (manisch depressieve of bipolaire stoornis) gesteld. Hij interviewt bekende en onbekende mensen met dezelfde kwaal. Iedere geinterviewde had weer een andere manier om ermee om te gaan en vooral de omgeving (de moeder, de kinderen, de zus) gaf blijk van een ontroerende bezorgdheid.

Hoe verschrikkelijk de depressieve periodes ook waren, niemand was bereid zijn leven ruilen voor een “normaal” bestaan, toen Fry dat vroeg.
De kinderen van een jonge vrouw waren ervan overtuigd dat hun bijzondere moeder de perioden van depressie nodig had, want ze werd natuurlijk doodmoe van die geweldige manische buien, waarin heftig geschilderd, gezongen, gedanst werd.

Ik moet zeggen dat sommige fragmenten wel erg herkenbaar waren. Ik lijd in lichte mate aan een wisselend low /high self-esteem, de ene keer barst ik van de energie en dan ben ik weer doodmoe en niet vooruit te branden. Maar misschien is het gewoon de overgang. Of de buren.

En het gekke is, als ik maar regelmatig in Frankrijk ben, heb ik er helemaal geen last van.
Je zou daarom bijna concluderen dat in mijn geval alleen externe factoren een rol spelen. De grote stad, het werk, altijd maar binnen zitten, akelige buren. Hoogst waarschijnlijk zit er iets in het Amsterdamse drinkwater of in het eten van AH of de DIRK dat de stemming drukt, ik weet het niet.

Er is maar ?©?©n oplossing: wegwezen hiero.

Even iets anders

Ik vond bij het opruimen van de harde schijf foto’s van de oude tuin:


Ach, de moerascypres.

Maar ook weer nare buren. Zou het dan toch aan mij liggen?

Leidelmeijer

We hebben ooit 15 jaar geleden bij ons huwelijk 6 glazen gekregen. Twee wittewijn-, twee rodewijn- en twee bierglazen. Siebe dronk er rustig een biertje uit, maar ik, zeikerd, verbood hem dat na 3 keer.
“Pas op, straks breekt er een! ”
Want die glazen, dat schijnen bijzondere te zijn. En hoe bijzonder hopen we te horen van meneer Leidelmeijer van Kunst & Kitsch. Gerda, mijn ex-collega van de NCRV en ik wilden altijd bij hem, als we ooit bij K&K terecht zouden komen.
1 april gaan we (de kinderen en ik) kijken of het lukt. Wij willen wel een keertje op TV.
Je mag 3 dingen meenemen. Eens zien wat er nog allemaal in de boedel van oma zit.

P.S. Vandaag kwam het geld van de tuin binnen. Ik zeg er niks meer over, zoals beloofd.