Maaien maar weer
De dag begon deze keer motregenachtig zonder motregen, zo’n grauwe, vochtige, grijze atmosfeer, die toch de belofte van een verfrissing inhoudt. Maar niks daarvan. Het bleef een beetje onbestemd, en dus uitmuntend weer om te tuinieren of iets te doen wat daar op lijkt.
Ik verving het mes van de debroussailleuse door de draad, nadat ik me suf had gezocht naar bijbehorende tools, die gewoon onder mijn neus bleken te liggen.
Is dat een afwijking? Altijd maar tijd kwijt zijn aan het zoeken naar spullen, waarvan je je voorneemt ze nu eindelijk eens op de meest voor de hand liggende plaats op te bergen, om vervolgens, als je ze nodig hebt, uren te zoeken en als dan je tenslotte ten einde raad bent, blijken ze nondeju gewoon daar te zijn, waar je ze ooit het best vond liggen. Ik word gek van mezelf.
Maar goed, ik heb gemaaid en gemaaid en verlang nu naar zo’n suf minitractortje waarmee het veld binnen de kortste keren gedaan is. Ik tril altijd nog 2 uur na van die bosmaaier, dat is het. En snel gaat het ook niet.
Aardhonden
De buren uit Chateauroux zijn net weer gearriveerd en ze moesten bekennen dat hun tomaten ook door die regenschimmel waren getroffen. Ik had er 1 uit de goot uit Amsterdam meegenomen, die het nog een beetje deed.
De hondjes stellen gemaaide veldjes zeer op prijs: dat graaft een stuk makkelijker. Alsof ze ooit een ondergronds beest te pakken zullen krijgen! We stampen als deftige dames tijdens Ascot, 3x daags met onze klompen de gaten dicht.