HOERA! DIKWERF HOERA!


Z.A. Gu?©ret

Tjonge, wat een zenuwslopende toestand, zo’n contr?¬•le technique, vooral ook omdat ik nul stressbestendig ben. Ik zat om 12:30 nog te pielen aan ruitensproeiinstallatie, die ik bij het losrukken van het dashboard naar god had geholpen. Met een stukje ijzerdraad en een blokje hout om de boel klem te zetten deed dat het weer.
Tijdens de controle kletste ik met alle andere patienten, om maar te vergeten dat de eend aan de beurt was. De controleur zette alles mbv een soort palmpilot in het systeem en keek heel erg bedenkelijk.

– Votre voiture est bonne! zei hij.
_ Echt?
– C’est une deux chevaux, hein, voegde hij er vergoeilijkend aan toe. Een beetje vet hier en daar, maar verder helemaal in orde. Nu kan eindelijk de vakantie beginnen, vooral voor het gezinnetje hier, dat verschrikkelijk geleden heeft door mijn opgefokte reacties.


Ho! Niet warmer

Verder moeten we bij wijze van spreken de ramen openzetten, zo warm stookt de cuisini?¬¨?Üre het hier. Die slappe stadshonden en -kinderen vinden dat prettig.
Ja, ik heb weer praats. Nu moet alleen die Citro?´nfabriek nog doorkomen met zijn certificat! Heb ik gelukkig weer iets om me druk over te maken.

Knutselclub


Wat een pieklein peperkoekhuisje

De meeste mensen zijn zo verstandig ziek te worden in de baas zijn tijd, maar ik (als enige in loondienst) heb dat weer helemaal verkeerd aangepakt: met een vooruitziende blik had ik de doos zakdoeken op het laatste moment in de auto gezet en nu zitten we hier allemaal solidair te snotteren.
Het is vandaag Kerstmis en gisteren waren de buurmeisjes de tafel al aan het dekken, omdat hun moeder Sylvie moest werken en vandaag trouwens ook, terwijl het diner dit keer bij hen is.
Il faut, zei ze schouderophalend. Haar schoonmoeder was met Jean-Pierres oma de slakkenhuizen aan het vullen.


Dit is het echte koekhuis

Saar heeft gisteren alweer een betere versie van het koekhuis gemaakt, na de ervaring van het krot van vorig jaar. Dat recept is zo smakelijk, dat we ons moeten beheersen de boel niet in een keer op te vreten. Dat is zonde, want we proeven niks door de verkoudheid.

Ik heb nu maar ouwe brandhout uit de grange gehaald, waar mevrouw A. ons nog nadrukkelijk op wees: dat hout is voor jullie, hoor!, toen we vorig jaar om deze tijd de schuur kochten. Het heeft er zo lang gelegen, dat ik ervan griezel het met mijn blote handen aan te raken. Ik ben doodsbang dat er een eng beest in overwintert, en ik had al het velletje van een slang gevonden. Toch gaan we maar weer een paar meter hout van Jean-Pierre kopen, vanwege de topkwaliteit die hij levert. Het fikt een stuk beter dan die verstofte troep uit het jaar nul.

En dankzij twee weken zonder terreur van de TV en/of internet zijn de meisjes weer fijn aan het knutselen. Dit keer zijn het kerstkaarten met enveloppen. Hoe krijg je die bij de buren? Ze openen hun brievenbus nooit, omdat madame la factrice de brieven altijd persoonlijk overhandigt. Dat is ook de manier om op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen in onze commune.

Oesters


De buren jagen hun hout erdoor

Ik had de wekker gezet om nog op tijd bij de boerin melk en room te bestellen. De zon kwam op, de kachel deed het nog steeds en buiten was het rond het vriespunt. Een blauwe hemel met onze eigen rozevingerige dageraad.

Kwint is zo blij hier te zijn, die spurt als een idioot het dorp in, zodra ik de deur opendoe. Af en toe scheurt hij langs, de andere kant op, met een gek grijnsje van levenlust op zijn gezicht. Er zijn geen koeien om tegen te blaffen, Jean Pierre houdt zijn beesten binnen, althans, ze staan beschut in een open stal, maar Kwint ruikt muizen, loirs, andere honden, kippen en ergens moeten ook egels hun winterslaap houden. Waar precies, dat heeft hij gelukkig nog niet ontdekt.


Kale bomen

Bess zou dat ook wel willen doen, en dat zou mogen als ze niet zo onbetrouwbaar en vechtlustig was. Ik liet haar vanochtend aan de riem uit en inspecteerde ons terrein op de terugweg: was de neef van meneer B. begonnen de gevaarlijke boom boven de abri om te zagen! Er lag een enorme takkenbos met naast de kersenboom blokken hout. Die zijn van de familie B., zo werkt dat.


Eindelijk omgezaagd

Toen we ze vanochtend voor het boodschappen doen even gedag zeiden, vertelden ze dat de neef binnen afzienbare weer verder zou gaan. Misschien kan hij dan meteen een stuk van de kersenboom afzagen waarvan ik door de lengte niet bij de vruchtjes kan en die hangen daar in juni maar glimmend te lonken en geen ladder is hoog genoeg!
Het zijn bigareaux, wist Robertine en dat werd bevestigd door mevrouw A.

De familie B. was al een paar dagen ziek en Simone zag er inderdaad magertjes uit. Het ergste was voorbij, zeiden ze. De familie van Jean Pierre moesten we condoleren, want Roger, de man van een van de tweelingzusjes (81) was plotseling overleden en zaterdag hier begraven, bij ons op de begraafplaats.
Hij heeft niet geleden, zei Paulette en daarmee was het onderwerp afgedaan en maakte ze met haar 86-jarige moeder alweer een grap waar ze allebei om moesten lachen.


Volle parkeerplaats

Bij de Leclerc was het een gekkenhuis. Toen we eindelijk een parkeerplaats hadden gevonden en ik een karretje pakte, zei een vrouw die het hare net terugbracht: “Bon courage, pfff!”.
Tot de nok toe met volk, die supermarkt met lange rijen bij de oesters. Het viel eigenlijk wel mee, zolang je maar geen oesters wilde.

Verder word ik geplaagd door catch22-omstandigheden, iets waar ik niet tegen kan. Maar laat ik mijn verrukkelijke tijd hier niet bederven door te gaan zeuren over instanties waar ik gek van word. De tweede week van januari is vroeg genoeg.

Ja, we zijn er weer


Laag zonnetje

Even een kort berichtje dat we weer heelhuids zijn aangekomen. Parijs was een beetje druk, dat is niets nieuws, ze kunnen niet ritsen, hoe ik dat woord ook verfoei, maar dat is het. Of liever, ze willen het niet. Liever via de vluchtstrook – die er niet is – rechts inhalen om je dan bijna in de flank te boren van degene die je net aan het inhalen bent, ja! leuk ?¬¨?Ün spannend.

Als iedereen nu gewoon op zijn eigen baantje zou blijven voortsukkelen, gaat het veel beter. Dovemansoren. Zo beschaafd als de Franse mens in de dagelijkse omgang is, zo volkomen aso is hij in het verkeer. Er zit niets anders op dan het te accepteren.

We vertrokken heel vroeg in een duistere mist, tot de zon iets ten noorden van Parijs doorbrak. Het bleef prachtig en zelfs nu, om 19:00 uur is het buiten nog aangenaam. Bij de ingang van ons dorp kwamen we Jean Pierre in zijn trekker tegen, die de kachel voor ons had aangemaakt.
– 10 graden! En vanochtend was het 4!
Geweldig, wat ontzettend lief en aardig! Nu, na twee uur doorstoken is het al 19 graden.
We gaan vroeg naar bed, want morgen moet ik weer naar mevrouw Giraud, melk halen. En inkopen doen voor de kerst. En mijn eend van waarschuwingslampen voorzien. Heerlijk! Twee weken feest.

Chinees

Alle interessante winkeltjes veranderen op dit moment bij ons in de buurt in beauty- en nailstudio’s. Nog afgezien van het wansmakelijke uiterlijk, geven die zaakjes een putlucht van verbrande nagels en andere chemische geurtjes af. Hier zat de kinderboekhandel Helden & Boeven. Ik vind er niks aan. Maar ik ben dan ook nog helemaal razend op RABO Debiel.