Je ontkomt er niet aan: na je vijftigste moet je aan de bril. Hoeveel ik er nu al versleten heb, weet ik niet, maar ze lijden allemaal aan hetzelfde: de pootjes breken af.
Neen, dat is niet zo, bij de goedkope breken ze. Kruidvat, HEMA, graaibakken bij de supermarkt, die kwaliteit.
Dat komt, ik zet ze bovenop mijn kop als ik ze even niet nodig heb. En omdat mijn hoedenmaat enorm is, krijgen de pootjes last van materiaalmoeheid. Knak en krak en hup het glas (plastic) ligt er ook alweer uit. Het is verder niet belangrijk. Ik heb er nu een van de opticien, met verende pootjes.
Oma
We hebben afscheid kunnen nemen van oma, die in haar kist bijna niet te onderscheiden was van haar zus die een jaar eerder ging. Een mooie dode, zeggen ze dan. Ik kon het niet laten de foute grap te herhalen van Edina (Absolutely Fabulous) die luidde dat elke vrouw een week na haar dood haar ideale gewicht bereikt.
Buren
En de tuin is nu definitief van de kopers. Ik heb zaterdag de laatste sleutel afgegeven en ben met een laatste beetje rommel naar de Amsterdamse d?©chetterie gereden. De volkstuinmannetjes gingen toevallig net de boom omzagen, iets waar ik vijf jaar lang om heb gezeurd.
De kopers zeiden: ze beweerden dat jij dat vijf jaar had tegengehouden! Tja, je moet toch als suffe burgermansvolkstuinbobo op de een of andere manier je smoel zien te redden. Hoe is het toch mogelijk dat ik me al die tijd vrijwillig aan deze flauwekul heb onderworpen, ik zei het al eerder. Maar daar ben ik nu van af.
Nu de buren hier in Amsterdam nog zien af te schudden. Maar dat is een heel ander verhaal.
Je moet Hans en mij eens zien als wij zaterdagochtend de krant lezen in bed. Hans heeft een leesbril met ?©?©n glas, de mijne heeft geen pootjes. Er slingeren overigens nog 30 brillen ergens in het huis die allemaal wat mankeren.