Griep

Als ik ergens een hekel aan heb, is het wel aan verkouden zijn. Dat hindert het gewone gangetje. Je proeft niks. je neus loopt, ‘s nachts is het bijna niet mogelijk in slaap te vallen, de koorts doet de interne thermostaat op hol slaan: heb ik het nu koud of warm?
Deze Engelse bokking lijkt smakeloos. Ik laat hem maar even liggen tot de zintuigen weer werken. (Waarom zijn de bosjes sprot nergens te koop?)

Ik wou dat ik dat hondje was

Verdomd als het waar niet is, laat een bouwvakker van een renovatieproject in de Montelbaanstraat dat vanochtend tegen me zeggen!
– Gefeliciteerd, zei ik, u bent de 3.0587.654ste die dat tegen me zegt! Een beetje flauw, ik geef het toe.
De man liet zich niet uit het veld slaan:
– Weet je wat daarmee bedoeld wordt?
– Ja, duh!
– En ben je daar nooit op ingegaan?
– Ik ben daar niet gek.
– De ware had er wel tussen kunnen zitten!
Inderdaad, kleine kans, maar het had gekund en een romantische bouwvakker ontmoeten, dat is op een druilerige dag ook wat waard.

Op de Nieuwmarkt kwam ik deze naakthonden tegen. Die kleine soort had ik al eens gezien, die grote ziet er verbijsterend uit. Ik wou helemaal niet dat ik die hond was of die hond hebben. Minder stofzuigen denkelijk.

“Nett, ruhig und zuvorkommend”

Lees ik bij nu.nl:

    Een 65-jarige Duitser heeft een drievoudige moord bekend. De slachtoffers werden eerder deze week gevonden op een volkstuincomplex in Gifhorn in Nedersaksen.
    Slachtoffers en dader waren buren op het tuincomplex en hadden al jaren ruzie, maakte het openbaar ministerie donderdag bekend.

Daar heb ik wel eens over nagedacht, als setting van een krimi, heel lang geleden natuurlijk. Haalt het leven me weer eens in.
Eens googlen hoe-ie dat heeft aangepakt.
Ik zie een heel erg waardeloos onherkenbaar gemaakte foto. O, die ken ik wel, zo’n keurige huisvader, “nett, ruhig und zuvorkommend”.

I rest my case.