Voorwaarts

Ik zit hier een beetje te tikken op het toetsenbord, en daar begint zoals altijd op zaterdag, het carillon van de Zuiderkerk te spelen. Ik heb wel eens een aantal Ja Zuster/Nee Zuster-liedjes voorbij horen komen. Dat is wel aardig, als ze daarna niet de rest van de dag in mijn kop zouden zitten.
Vandaag speelde het Voorwaarts en Niet Vergeten, een lied dat we in de jaren ’70 bij elke gelegenheid zongen, net als Ja Zuster/Nee Zuster trouwens. We zongen het bij voorkeur in het Duits, natuurlijk, want we zaten in die tijd ook helemaal tijdgeestig in de Dreigroschenoper van Bertolt Brecht.

Vorw?¬¨?ürts und nicht vergessen,
worin unsere St?¬¨?ürke besteht!
Beim Hungern und beim Essen,
vorw?¬¨?ürts und nie vergessen:
die Solidarit?¬¨?üt!

Die carillonspeler moet wel van dezelfde generatie zijn. Maar bedankt, het zit erin voor de rest van de dag. Tot vandaag was het “We zijn zo lekker gewoon gebleven” van de Lama’s.
Tegelijk met dit socialistische strijdlied komt Frits Lambrechts uit een verborgen laatje van mijn geheugen bovendrijven. Getver, Frits Lambrechts. Toch zit er een systeem in, wonderlijk hoe die hersens werken, want wat lees ik bij Wikipedia over onze Frits:
Van november 1984 t/m december 1993 was Frits Lambrechts tienmaal de Hoofdpiet in televisieprogramma’s rond Sinterklaas. Hee, ik bedoel maar.

Sloop CS


Hier staan gelukkig geen huizen

Ach, ik kan niet eeuwig aan het mopperen blijven. Daarom heb ik me van mijn werk = computer, waar ik nu weer aan zit, losgescheurd en ben naar de bibliotheek gefietst. De fietsenparkeergarage is tegenwoordig goed gevuld, nu het conservatorium in gebruik is. Ik zie dan ook alleen maar mensen met vioolkisten op hun rug.
Zou het conservatorium iets met die muzak te maken hebben, die daar plotseling in de kelder op een lullig volume te horen is? O neen, ik zou niet mopperen.


Hup, smijt maar om

Ik heb een stapel boeken geleend, alles in vertaling, de originelen zijn in de bibiotheek niet te vinden.
Flaubert, Haat is een deugd, een oude bekende. Flaubert heeft een gezicht gekregen, na het lezen van de broertjes Goncourt, George Sand, Bart van Loo, om er maar eens een paar te noemen. Ik ga hem helemaal opnieuw proberen.
Maxime du Camp, Uren met Flaubert en andere herinneringen, eens zien of het boek Par les champs et par les gr?¬¨?Üves nog genoemd gaat worden, een boek dat ze samen zouden schrijven. Maxime had het toen lelijk laten afweten.
Antjie Krog, De kleur van je hart, over de zittingen van de Zuidafrikaanse Waarheids- en verzoeningscommissie. Ik ben de afgelopen tijd onverwacht geconfronteerd met Interpersonal Violence, gelukkig niet persoonlijk, dus ik dacht, laat ik me er eens serieus in verdiepen. De beelden van Robin Hammond en anderen zijn al bijna niet te verdragen, ik weet niet of ik het qua tekst aankan.
Fernando Pessoa & Of?©lia Queiroz, Liefdesbrieven, een beetje tegenwicht want anders kan ik het leven niet aan, hoewel de liefde ook voor een hoop ellende kan zorgen.

Zo. Bijna niet gemopperd.

Emigreren

Wat lees ik vijf minuten geleden in het Parool:
Een Kamermeerderheid van CDA, PvdA en ChristenUnie wil dat staatssecretaris Sharon Dijksma (Onderwijs) geld vrijmaakt voor godsdienstig en humanistisch vormingsonderwijs op openbare basisscholen. Dit plan sluit aan bij het streven van Ahmed Marcouch, stadsdeelvoorzitter in Slotervaart, om islamonderwijs te geven op basisscholen.


Mag ik een emmer? Ik moet even braken.

Dit is toch wel de druppel. In het vorige kabinet JP wilde dat vrouwtje van Onderwijs de schepping op de scholen laten doceren, als alternatief voor Darwin, nu schuiven ze het geloof weer via een ander luikje naar binnen. Weg! Ga weg! Doe dat toch in je vrije tijd! Als je zo graag godsdienst wil, ga je toch naar een school met godsdienst?

Die PvdA hangt schaamteloos de hoer uit. Vandaag willen ze de moslims. Met het wegwerken van Ella Vogelaar aasten ze op de Wilders-aanhang. Ik voorspel Wouter Bos gratis en voor niks, dat de PvdA op de grootste verkiezingsnederlaag ooit afstevent. Waarom? Omdat ze hun basis uit het oog hebben verloren en omdat mensen die van twee walletjes willen eten, met niks eindigen.

Ik vertrek naar Frankrijk, hoor, waar er zoals misschien bekend, een offici?´le scheiding tussen Kerk en Staat bestaat. Ik wil verdomme niet worden lastig gevallen met geloof en gelovigen. Zo kan ik wel aan het mopperen blijven.

En dan nog iets: wanneer gaan ze (=Den Haag) nu eens eindelijk het onderwijs serieus nemen? Grote mond vol van kenniseconomie, maar ik denk dat de grote wetenschappelijke ontwikkelingen zich over twintig jaar alleen nog maar in Azi?´ gaan voordoen. Ik gun het de Aziaten van harte, dat is het niet, maar om zo slordig met je startkapitaal om te gaan, zoals hier in Nederland, dat maakt me dieptreurig. Er moet gewoon flink worden ge????nvesteerd, in docenten en middelen. En dan bedoel ik niet godsdienstonderwijs.

Morgen gelukkig weer een dag om me op te winden. Dan heb ik een afspraak met de wethouder van Verkeer. Over de combinatie Zwaar Verkeer en Fietsers.

Zondag

Vroeger was de zondag de ergste dag van de week en misschien is hij dat nog steeds. Als ik nu naar buiten kijk, zou ik dat wel denken.
Gelukkig hoeven we niet naar de kerk. Nooit gehoeven ook. Of is het: nooit gemoeten ook? Stel je voor dat je in dit weer in je zondagse goed met je glanzend gepoetste schoenen door de natte sneeuw moet baggeren en dan in een akelig zaaltje naar onmuzikale muziek moet luisteren? Dat is ons allemaal bespaard gebleven.

We blijven binnen en draaien de knop van de verwarming maar eens wat hoger. De honden begrijpen niet dat het buiten stinkweer is. Als de riemen te voorschijn komen, verheugen ze zich op de wandeling, springen en jammeren van opwinding, totdat ik de buitendeur openruk en ze met de harde werkelijkheid confronteer. Ze deinzen terug en weigeren.
Doe ik de deur weer dicht, dan willen ze weer naar buiten. Doe ik de deur open, deinzen ze terug en weigeren alweer. Ze kunnen niet abstract denken, zou dat het zijn?
Welneen, ze zijn gewoon ontzettend stom.

Plotseling winter

We keken vandaag op het werk naar een onstuimig IJ, hagelbuien afgewisseld met blauwe lucht. In die krankzinnige buien konden we af en toe de kleuren van de regenboog zien. Soms was het weer helemaal rustig. Het leek het echte leven wel.

Omdat ik maar bezig was met dit of dat, liet ik het fotograferen van al dat moois voorbijgaan.
Nu ik thuis ben en het donker is, kijk ik of de goot nog iets te bieden heeft.
– Mam, doe het raam dicht, KOUD!
Inderdaad, het is ijskoud.
Op de terugweg bevroren mijn handen voor het eerst dit jaar. Hee, geen boom heeft meer een blaadje of het moet zo’n flauwe evergreen zijn.