Ik zit hier een beetje te tikken op het toetsenbord, en daar begint zoals altijd op zaterdag, het carillon van de Zuiderkerk te spelen. Ik heb wel eens een aantal Ja Zuster/Nee Zuster-liedjes voorbij horen komen. Dat is wel aardig, als ze daarna niet de rest van de dag in mijn kop zouden zitten.
Vandaag speelde het Voorwaarts en Niet Vergeten, een lied dat we in de jaren ’70 bij elke gelegenheid zongen, net als Ja Zuster/Nee Zuster trouwens. We zongen het bij voorkeur in het Duits, natuurlijk, want we zaten in die tijd ook helemaal tijdgeestig in de Dreigroschenoper van Bertolt Brecht.
Vorw?¬¨?ürts und nicht vergessen,
worin unsere St?¬¨?ürke besteht!
Beim Hungern und beim Essen,
vorw?¬¨?ürts und nie vergessen:
die Solidarit?¬¨?üt!
Die carillonspeler moet wel van dezelfde generatie zijn. Maar bedankt, het zit erin voor de rest van de dag. Tot vandaag was het “We zijn zo lekker gewoon gebleven” van de Lama’s.
Tegelijk met dit socialistische strijdlied komt Frits Lambrechts uit een verborgen laatje van mijn geheugen bovendrijven. Getver, Frits Lambrechts. Toch zit er een systeem in, wonderlijk hoe die hersens werken, want wat lees ik bij Wikipedia over onze Frits:
Van november 1984 t/m december 1993 was Frits Lambrechts tienmaal de Hoofdpiet in televisieprogramma’s rond Sinterklaas. Hee, ik bedoel maar.