Ik bel met de Citroenfabriek, want mij een certificat de conformité sturen ho maar, wel het geld innen (begin oktober aangevraagd, duurt 2 weken, mevrouw, zei ze.).
Dit alles omwille van Franse kentekenplaten.
Eindelijk na twee weken vruchteloos bellen (kerstvakantie) krijg ik eindelijk een vrouwtje aan de lijn, dat zucht en zucht om mijn verschrikkelijke vraag waar of dat papier blijft. En om gewoon zo’n chassisnummer door de telefoon op zijn Frans te zeggen, dat is vragen om moeilijkheden. Dus ik heel dom cijfertje na cijfertje zeggen en ze zegt, maar dat hebben we allang gestuurd!

– Waarom heb ik het dan niet in de bus aangetroffen?
– Dat komt omdat u er niet altijd woont en daarom kregen we het teruggestuurd.
Dacht ze, hoorbaar harder zuchtend en steunend door mijn stommiteit.
– Nou ja, geeft u dat Amsterdamse adres maar, dan stuur ik het NU op.
Zucht, mopper etc.

Ik denk, misschien helpt een beetje stroop:
– Wat ongelooflijk aardig van u mevrouw!
Ze giechelt meteen.
– En nog een gelukkig Nieuwjaar en surtout une Bonne Santé natuurlijk.
Ik hoorde haar er een extra prioritéplakkertje opdoen. Dat was nog eens een aardige buitenlandse, dacht ze. Ha!
Even kijken of het werkt. Ik geef het een week.