Een beetje over het water staren vind ik een heel nuttige bezigheid. (In dat licht is het wel jammer dat de zee bij ons in Frankrijk zo ver weg is. We hebben een riviertje, waar je ook nog eens in kunt zwemmen, ook leuk).
En die rivier hier in Amsterdam is een lachertje vergeleken bij die van Rotterdam, maar goed, ik roei met de riemen die ik heb.
Op deze foto vanaf de Magere Brug kun je behalve het Muziektheater ook de Amstelhof zien, tegenwoordig de Hermitage a/d Amstel, maar vroeger het bejaardentehuis waar de oma van Siebe van vaderskant in zat.

In het trouwalbum van de ouders van Siebe (1954) zie je dit vrolijke 19e-eeuws vrouwtje lachend gearmd met een jonge tante Jenneke, die 50 jaar later vrijwel om de hoek zou komen te overlijden in weer een ander verzorgingstehuis.
Bij dezelfde gelegenheid waren de twee schoolvriendinnen van de zusjes Prins (=Jen+de bruid) ook aanwezig, waarvan de poenigheid van de jassen van die meiden opvalt.

Hoe kwamen ze daar nu weer aan, in die tijd zo vlak na de oorlog?
Tiny vertelt: “Mijn joodse baas die gelukkig de oorlog had overleefd, wilde geen risico meer lopen, ook al met de dreiging van de Koude Oorlog in de nek. Hij ging met zijn gezin naar Australi?¬¨¬• emigreren en wilde daar de zaak voortzetten. Of ik ook mee wilde. Hij was kennelijk heel tevreden over me, maar dat zag ik helemaal niet zitten! En omdat je in het Australische klimaat niet echt een bontjas nodig hebt, kregen wij de jassen van zijn vrouw cadeau. En daar liepen wij toen op de bruiloft lekker poenig in rond.”