Lekkage

Toen we ons huis net hadden, was het vochtig en zelfs nat. De vorige eigenaars hadden de twee kamers, dwz de keuken en hun slaapkamer (nu de salon) in kleine compartimentjes verdeeld met gipsplaat en bakstenen tussenmuurtjes. De Nederlander die even tussen ons en de oorspronkelijke bewoners zat, had al een gedeelte van de zooi gesloopt, waarbij hij alles voor het gemak achter het huis op ons lieflijke binnenhofje had gesmeten. Toen wij het kochten, was die verzepende gipsberg alweer door de brandnetels en bramen in beslag genomen. Maar dit even terzijde.
Alleen de muur die 1/3 van de keuken verborg, stond er nog. Daarachter kwam het grondwater omhoog, want de betegeling van de keuken hield daar ook op. Het was een vieze donkere gang, altijd koud en altijd nat en de balken die de bovenverdieping vormden, waren op die plek aan het rotten. Er kwam nooit warmte of lucht bij, dat was het.
In oktober 2005 sloopten we hem en in de zomer daarop kwam meneer Bruneau de nieuwe vloer storten, met een special “produit” in de muur, dat het water van buiten zou tegenhouden, wat het ook deed.
Alleen die verdomde tussenmuur van de douche, die schimmelde en schimmelde maar. Ik had alle dakgoten gerepareerd, Siebe had een hele nieuwe gemonteerd, maar op de een of andere manier bleef die muur vochtig. We begrepen er niets van.
Tot Siebe tijdens het douchen eergisteren bij het oprapen van een stukje zeep z’n kop tegen de kranen stootte. Het water spoot achter de kraan naar buiten en bij nadere inspectie bleek het koppelstuk tussen kraan en leiding gebroken. Zo hard is de schedel van S. nu ook weer niet, daarom denken we dat die barst er al jaren ingezeten moet hebben. Moppermoppervloekvloek. (C’est un mot fran??üais, zeggen de buren als je per ongeluk merde of putain roept.)

Terwijl ik gisteren van 0900 tot 1700 aan het snoeihout verbranden was, hield S. zich met de kranen bezig, die om onbegrijpelijke redenen maar niet lekloos te krijgen zijn.
Gelukkig is de hoofdkraan weer open, zodat we weer thee kunnen zetten en naar de wc en onze handen wassen.
Ik ga zo dadelijk weer maaien in het tuintje van de grange, toch ook weer 300 m2 gevuld met braam, ondertussen is S. naar Gu?©ret om nieuwe koppelstukken te kopen, want misschien ligt het daar wel aan. Want waarom lekt die stomme kraan na reparatie? Geen idee. Irritant en gekmakend is het wel.
Het raadsel van de schimmel is in ieder geval opgelost.

Gedoe


Grrroe! Grrroe!

Extra: weer een filmpje.

Honderden kraanvogels vlogen net over, noordwaarts. Dit is werkelijk het einde van de winter.
– Ze vergissen zich niet, beweerde Germaine (87) met grote stelligheid.
– Anders vliegen ze toch gewoon weer terug, dacht ik.
Ze sprak grue (=kraanvogel) uit als groue met de rollende rrr uit de streek en toen hoorde ik het ook: het is een onomatopee.


Zicht op onze achtertuin vanaf de andere kant

We hebben plotseling een waterleidingprobleem, de douchekraan brak spontaan af, dus ik ben even met iets anders dan webloggen bezig.

Opruiming 2

Ik had me voorgenomen om de eerste verdieping van de schuur van stro te ontdoen, althans om daar een beginnetje mee te maken. Met de hooivork en Frans-huisvrouwenschort aan smeet ik de boel in de kruiwagen beneden. Hola, het was wel zaak de kruiwagen af en toe leeg te gooien.
Ik leegde hem een paar keer op plaatsen van het terrein waar ooit de meeste brandnetels stonden en kwam er vervolgens al snel achter hoe het strobeleid van de vader van Lucienne (van het bezoek van gisteren) was. Al het stro is bovenop fagots gegooid.
Wat zijn dat, fagots? “Un fagot est un faisceau de petit bois, de branchages.”, zegt de Franse wikipedia. Dat zijn dus takkenbossen, waarmee ze al eeuwen in dit land de broodoven opstoken. Dat woord faisceau komt natuurlijk uit het Latijn, fasces en daar hebben de fascisten het weer van, realiseer ik me.

De vader van Lucienne heeft daar een gigantische verzameling van aangelegd, allemaal keurig netjes dichtgebonden met een stukje ijzerdraad, de eerste en de tweede verdieping helemaal tot de nok volgestouwd. En dan daar weer bovenop dat ouwe rotstro. Een hele schuur vol.
Wat moet ik daar nu weer mee? Ik heb ?©?©n bos aangebroken om de kachel aan te maken en als ik zie hoe weinig ik daarvan nodig heb, schat ik dat ik de rest van mijn leven genoeg aanmaakhout heb.

Wacht even, we hebben zelf ook een four à pain! Alleen zit die nog steeds achter het behang in de salon. Dat ding tevoorschijn halen is weer een heel nieuw project ter grootte van een verbouwing. Dat moet nog maar even wachten.
Tussen het stro lag ook een bos gedroogde varens. Die gooide ik net in z’n geheel op de vuurplaats van gisteren. Dacht ik toch dat de regen definitief een eind aan de fik zou hebben gemaakt, zag ik dat alles na 3 minuten weer in vuur en vlam stond. Australische toestanden!


De varenbos leek precies op de Vesuvius

Morgen ga ik een volgende lading doen. Nu eerst even lunchen en daarna eindelijk eens een beetje huishouden in de wildernis die bij de grange hoort. Hee! De zon.

Even gegoogled, misschien, neen, zeker eindig ik zo: