Agri-markt


Merkwaardige cultuurshock

De markt waar we gisteren kippen kochten, althans de buurman kocht ze, wordt al 400 jaar op de 29ste van de maand gehouden. Je kunt inderdaad bijna alles kopen, dieren, vooral gevogelte, kippen, hanen, kwartels, gansjes, erg verleidelijk, konijnen, cavia’s, eenden, varkens (die lagen met z’n allen in een bestelbus te slapen), paarden, ezels, pony’s en veel eten van kant en klaar: frites, cr?‚Ñ¢pes, chiens chauds etc tot kazen, worsten, hammen tot nog te bereiden: groente, appels, noem maar op. En de huisvrouwenschorten, zoals altijd weer veel te duur, dierenbenodigdheden zoals drinkbakken, leghokken, zadels, riemen, asperges, messen, groentesnijders, schoonmaakmiddelen, die laatste dingen met de onvermijdelijke standwerkers. De buurman kocht 3 hennetjes van het merk Marans, pr?‚Ñ¢t-a-ponder, en niet ?‚Ć rotir, die leggen wel een beetje, maar zijn vooral bedoeld om op te eten, eerst roosteren natuurlijk, het woord zegt het al.

Ach, toen ze werden losgelaten, inspecteerden ze meteen hun hok en begonnen al snel hier en daar de grond om te woelen. Buurhondje was werkelijk allerzoetst, steeds maar lief aan iedereen snuffelen, niet de minste neiging om de kippen om zeep te helpen, zoals die gezelligerds van ons.


Poulette pondeuse

Ik schrijf misschien later verder, want ik lijd nog een beetje aan een migraine van gisteren, die nu eindelijk lijkt te verdwijnen. Ik dacht dat ik daar vanaf was, na mijn ontslag. Oh nee, ik heb me er gisteren nog druk over zitten maken, dom dom dom, moet ik ook niet doen.

Het schiet niet op


Uitgelopen pootaardappels

Het regent, het is koud en elke keer als ik net op dreef ben, gaat de kraan nog iets harder open. Morgen gaan we met de buurman naar een gigantische agrarische markt omdat hij kippen wil kopen. Wij gaan kijken, kijken en kopen misschien een paar plantjes, of pootuien of zoiets.
– Je kunt er alles krijgen wat je wil, zei de oudste bewoner van ons dorp een half uurtje geleden.
– Behalve geld, zei haar dochter.

De hoefsmid


Eerst de diertjes ophalen

Ik had zaterdag al met Sonja afgesproken dat de twee dames (Yeva & Bibi) een tocht van twee uur zouden gaan maken in Saint S?©bastien en godzijdank was het vanochtend opgehouden met regenen. Het ritje ernaartoe blijft een bijzonder tochtje, omdat het langs Crozant, de rivier en die bijzondere plek Les Places gaat, met veel kronkelweggetjes en uitzichten. Alles in de 2cv.


Koolzaad

Het knetterende geel van het bloeiende koolzaad spatte ons tegemoet, iets dat ik nog nooit eerder op die plek heb gezien.
De stallen zien er fris uit, de paardenvachtjes glanzen en het landschap blijft verbazingwekkend verrassend. Het lijkt op Itali?´, maar dan geschilderd door die jongens die er zoveel honderd jaar geleden waren, een arcadische herdersidylle, inclusief figuranten, want wat je toch af en toe tegenkomt, daar verbleekt de cyclus Profils Paysans van Raymond Depardon bij.


Mar?©chal

De mobiele hoefsmid was bezig en de paardjes lieten zich braaf een ander schoentje aanmeten. Ik herinner me dat de smid in Biggekerke, ik denk dat het 1960 of daaromtrent was, dat die smid een soort steigerachtige ombouw had, waar die enorme Zeeuwse knollen in stonden, met het voetje dat beslagen moest worden, vastgebonden aan die stellage. Die paarden waren minstens vier keer zo groot en zwaar als deze manegejongens, dus dat ze niet even zo’n hoefje tussen hun benen klemden en er een paar nagels in sloegen, is misschien wel te begrijpen. We kwamen altijd gretig aanhollen als er hoefbeslagen werd en ?¬©?¬©n keer kreeg ik een oud ijzer cadeau. Geluk! Dat was geluk!

Ik zag dat de diertjes hier een beetje onnozel voor zich uitkeken, terwijl de smid met zijn hamer erop los sloeg.
Toen ik vroeg of ik hem op de foto mocht zetten, zei hij:
– Neem m’n maatje toch, die ziet er veel beter uit.
Die was een stuk jonger. De geur van verschroeide nagel verspreidde zich door de stallen. Het interesseerde de paarden helemaal niets.


Oude Inter

Op de terugweg deed ik boodschappen en kon ik mooi zien dat het oude gebouw van de Intermarch?¬© systematisch werd ontmanteld. E?¬©n van de jongens kwam op me afhollen en wilde per se mijn boodschappen dragen, omdat hij zag dat ik aan de ene hand met 20 liter petroleum zeulde, en aan de andere mijn suffe mandje met ander lekkers droeg. Z’n kameraden riepen en schreeuwden dat hij onder de serieuze sloop uit wilde, ze plaagden hem en bleven geluid maken tot hij weer terugging. Ik sloeg z’n hulp af, ik kon m’n spullen best zelf dragen.
Morgen weer verder.

Weer niks gewonnen


Het tellen der stemmen met alle bekende offici?´le personen van de commune

Bij de jaarlijkse kunsttentoonstelling geldt de genummerde catalogus als lootje bij de tombola, waar dit jaar weer schitterende prijzen te winnen waren. Yeva en haar vriendin Bibi vergezelden me om dit evenement te ervaren, want dit is inderdaad ?©?©n van de experiences die in onze commune te beleven vallen. We vertrokken ruim na 16:30 in de eend en bleken veel te vroeg, hoewel de dames me een paar weken geleden hadden wijsgemaakt dat de festiviteiten al om 16:00 zouden beginnen. Toch waren er deelnemers aanwezig die hun doekjes al van de muur aan het afhalen waren en dat vond ik nou ook weer niet de bedoeling, want om 17:00 zou de burgemeester de favoriet van het publiek bekendmaken. Nummertje ?©?©n hing er nog, de rest was al in de auto geladen en naar huis. Ach, wat gaf het ook eigenlijk.


Uitzicht vanuit de Salle Polyvalente

We maakten in afwachting van dit spannende moment even een rondje en na de uitslag en de tombola – uitslag bekend – dronken we een glaasje jus en aten we blokjes creusois. Te laat had ik door dat een dame niet mijn ongezouten mening vroeg, maar slechts gecomplimenteerd wilde worden, toen ze vroeg wat ik van het hartverscheurende kitschding vond waar ik toevallig naar keek.
– Had je niet door dat zij het gemaakt had, zeiden de meisjes. Neen, ik lette gewoon niet op. Echt onaardig ben ik nou ook weer niet geweest. Denk ik. Ik zei dat ik olieverf prefereerde of zoiets. Licht geknakt probeerde dat vrouwtje me verder te negeren.


De knolletjes van het bos

Op de terugweg namen we de omweg over de berg via Mas Saint Jean, waar we de Karine en Christophe van Cheval Rouge nog even spraken. Ze waren hun manege mooi aan het uitbreiden en de zaakjes liepen aardig, ondanks het onverwacht lelijke weer.
Hun paardjes lieten zich makkelijk lokken, toen we ze onderweg in een bosweitje tegenkwamen. Alleen James, de witte Shetlander bleef onverstoorbaar doorvreten. Hij moet dan ook z’n gewicht op peil houden.

Volle bak


Ontbijtrommel

Het leven ziet er weer als nieuw uit. Het huis zit vol, er zijn nu twee honden, 3 meisjes, 1 man en 3 cavia’s en moi. En twee auto’s. Een beetje overdreven, ik geef het toe. Gelukkig kunnen ze zich allemaal zelf vermaken en toch heb ik op de een of ander manier geen beschikking meer over mijn eigen tijd. Misschien is het een kwestie van wennen.
Ik zit te typen en er worden me allerlei vragen gesteld: zo kan ik toch niet schrijven?