Paasweekend

Volgens mij heb ik vorig jaar zo ongeveer dezelfde foto gemaakt, maar dat geeft niks. Toen we hier in februari waren, was er geen teken van leven te zien en nu staan ze me daar toch een partijtje te bloeien. (Ik heb het even opgezocht, de betreffende foto is op 23 februari 2008 gemaakt, toen het kennelijk al eerder in het jaar veel warmer was)

Vandaag regende het. Dat mocht de pret niet drukken, ik zei het al en we gingen vanochtend naar de markt van La Souterraine, waar alle bekende kraampjes stonden te kleumen ?®n ons herkenden. Ik heb een piramide gekocht bij de geitenmevrouw, die alweer, of nog steeds dacht dat er in Nederland geen geit te bekennen was, vanwege de sappige weiden. Geiten horen immers op arme grond. Mais si, si, tuurlijk hebben we geiten, en ook heerlijke geitenkaas, hoewel niet zo lekker als die van u, mevrouw.
Dat was aardig van me, vond ze.
Toen we de deur bij de bakker uitgingen, stapte onze eigen burgemeester binnen.
– Bonjour, monsieur Delafont, zei ik en ja, hoor:
РDag mevrouw, wat een weertje, h?®, het lijkt wel bij u in Brittanni?´.
Zucht. Waar is mevrouw Giraud van de melkboerderij om hem van repliek te dienen? Het wil er maar niet bij hem in dat er nog andere buitenlanders zijn dan Engelsen.
Na hier en daar wat overbodig lekkers te hebben gekocht, gingen we lunchen in een tentje om de hoek en reden we via de Leclerc weer naar huis. Ik had nog de tegenwoordigheid van geest om het telefoonnummer te ontfutselen aan de moeder van de slisser, om filet mignon te reserveren. Die is altijd uitverkocht als je een beetje later naar de markt gaat. Ze kreeg een treurig gezicht toen ik naar haar kleindochter vroeg. Ach, die arme vrouw.


Het marktplein na het sluiten van de markt


Saars anemoontjes

Wat voor de helleborus geldt, geldt ook voor de bosanemonen. Ik was in februari bang dat alles spontaan verdwenen was, zoals ook is gebeurd met de echinacea, maar neen, ze hebben zich zelf sterk uitgebreid.
De kersenbomen bloeien, het ruikt hier heerlijk dankzij de regen, en terwijl Kwint af en toe komt langsscheuren met een dolgeworden enthousiasme, vraag ik me echt af waar ik dit allemaal aan heb verdiend.

Ik lees nu van Stendhal: Lucien Leuwen, een erg vermakelijk boek en stel het echte werk uit tot maandag, als Siebe weer terugrijdt naar Nederland. Laat ik maar eens een prioriteitenlijstje maken, want ik verbeeld me alle tijd van de wereld te hebben.