Eetzaal van hotel Joly
Aan niks kon je vandaag merken, dat het een gristelijke feestdag was. Alles deed het zoals een gewone zondag. O ja, toch, we zagen in de bourg een loslopend koorknaapje, toen we vruchteloos probeerden in de wolvenfontein te eten, dat namelijk in z’n geheel was gereserveerd.
Daarom besloten we naar hotel/restaurant Joly uit te wijken.
Tja, even kijken of ik er iets aardigs van kan zeggen. Hotel Joly is d?© tent van Dun, het dorp waar de winkels, de markt, de apothekers, de notaris en dokters zijn. We hebben tegenwoordig als norm onze eigen Auberge de la Fontaine aux Loups en als je een beetje pretentie hebt, zoals Joly, moet je die wel waarmaken. En dat lukt niet.
Ik schrok van de kilo zout die over het hoofdgerecht gestrooid was, terwijl het voorgerecht weer tamelijk flauw was, oeps, zout vergeten, geeft niet, donder alles straks maar over het vlees. De bediening – een piepjong ziekelijk beleefd meisje – had wel iets meer contact mogen maken.
– Kijk me toch eens aan, kind!
Ze rukte de borden onder onze neus weg en vroeg daarna pas of het gedaan was. Was ze nou verlegen of onverschillig? Of gewoon stom, dat kan ook.
Op de achtergrond klonken Franse hitjes van vroeger, helemaal in overeenstemming met het truttige interieur, wat ik meestal wel vermakelijk vind, maar deze keer begon het me te irriteren. Het bestek gaf een smaakje af. Neen, niet voor herhaling vatbaar.
Opvallend mooie roos bij de entree van de moestuin van de buren
We hebben de rest van de dag een beetje gelezen en gelummeld en ik heb nog een rondje gemaakt om te zien of er nog mensen thuis waren en inderdaad (effectivement) bijna iedereen was er. Kwint verdween in de tuin van JP, toen ik in gesprek raakte met de buren uit Ch?¢teauroux en bleef gewoon O.I.doof weg.
Ze groeien aardig, onze poules ?† r?¥tir
Tenslotte rammelde ik met brokjes in zijn etensbak en daar kwam hij eindelijk aangesukkeld, hoor, met de reden van z’n retardering in z’n bek: het karkas van de kip die we vanochtend bij de ouders van JP in de oven hadden zien zitten (?¬©?¬©n van de kippen van de foto hierboven). Hij zou dat toch niet uit de keuken van JP hebben gejat? Dat ze gedacht hebben, we trekken een soepje, we leggen hem zolang op de keukentafel?
Dat bedenk ik me nu pas. Morgen eens informeren, want hoe komt dat eeuwig hongerige ventje anders aan zo’n vers geraamte?