Mag ik een fotootje maken? Neen, dat moet u aan de voorlichter vragen

Tussen de bedrijven door fietste ik vandaag naar het stadsarchief van Amsterdam. Ik mis wel eens een tentoonstelling, als ik niet naar de opening ga en het bezoek dan net te lang uitstel. Dat ging me deze keer niet gebeuren.

Vier fotografen uit New York hebben op uitnodiging drie weken Рtussen oktober 2008 en februari 2009 РAmsterdam gefotografeerd en dat heeft indrukwekkend beeld opgeleverd. Joshua Lutz deed de Rafel- en andere randen, Gus Powell de Voetganger, Richard Rothman het Water en Carl Wooley de Nacht. Alle vier worden in de expositieruimte anders gepresenteerd, Richard Rothman wordt in monumentaal zwart-wit getoond, de Nacht van Wooley bevindt zich in een donkere ruimte, de Voetgangers zijn op ?©?©n grote wand van piepklein tot iets groter te zien en de Rafels, die hangen meer als een gewone expositie, maar niet minder indrukwekkend, integendeel. Ik voelde een paar tranen prikken. Vooral die randgebieden van Lutz laten me niet los.

Ach, als ik maar eens in de paar jaar dit soort fotografie te zien krijg, dan heb ik vrede met de wereld.
Het waren niet alleen de beelden op zich die mij ontroerden, maar ook de liefdevolle en zorgvuldige manier waarop de tentoonstelling was ingericht. Dit topwerk is verricht door Jeroen de Vries, die ik al erg mooie exposities heb zien maken, zoals van Ad van Denderen (Go-No Go), Geert van Kesteren (Why, Mister Why? ), Koen Wessing (The world of) en die van onze eigen Carel van Hees (Play), om er een paar te noemen.

Ga kijken, zou ik willen zeggen. Openingstijden zijn te lezen op de site van De Basel. http://stadsarchief.amsterdam.nl/,
en de foto’s zijn buiten tentoonstellingsverband te zien op deze site: http://www.nyperspectives.com/.
Dan mis je natuurlijk wel de inbreng van Jeroen de Vries.

Ik was zo stom om te vragen of ik even een overzichtsfoto mocht maken, neen natuurlijk. De suppoost moest er zelf ook om lachen.
– Als je het maandag even vraagt, mag het vast wel.
Misschien ga ik dat doen. Ik wil hem namelijk nog wel een keer zien.

Vroeger zat Reutengalerie vlak bij de Vijzelgracht, waar het nu door het gegraaf van de metro zo jammerlijk toeven is. Ik ken die ruimte zo goed, omdat we er ons trouwfeest hebben gevierd.
Vandaag ging ik kijken naar de eerste expositie op de nieuwe locatie, Prinsengracht 510. Door het vrijdagbruggetje van hemelvaart en misschien ook door het mooie weer was het extreem druk in de stad. De grachten waren gevuld met bootjes en de Damstraat was geblokkeerd door de buitenlandse wandelaars.
Ook op dit gedeelte van de Prinsengracht, tussen de Leidsestraat en de Spiegelstraat, volgens mij een van d?© doorgaande wegen voor wandelende Amsterdam-toeristen, was er geen doorkomen aan. Een commercieel mooie locatie, zou je zeggen, maar niet met die echte kunstuitstraling van de vorige, de Fokke Simonszstraat, die parallel loopt met de Lijnbaansgracht tussen de Vijzelsgracht en de Reguliersgracht, want daar zitten ze allemaal, de opwindende galeries, die werk laten zien waar je nog wel eens van wakker schiet, of nog mooier, ontroerd door raakt. Dat overkomt me jammer genoeg niet zo vaak meer, na jaren kijken blijkt dat alles zich maar steeds herhaalt en herhaalt en alleen de bijzondere passie of overtuiging van de kunstenaar kan die barriere doorbreken.

De kunstenaar was deze keer Miloushka Bokma, en hoewel haar eerdere werk (zie haar site) belovend is, vond ik de expositie teleurstellen. Inhoudelijk zegt deze soort van ge?´nsceneerde taferelen me niets, maar ik kan heel goed mijn eigen smaak terzijde schuiven en goed werk waarderen.
Het niveau van de werken was nogal afwisselend en dat had niet alleen met het drukken te maken, maar ook met de techniek van het fotograferen: ik vond het allemaal een beetje vlak: zou het de digitale camera zijn geweest die alles heeft platgeslagen? Doe toch lekker een technische camera, dan zie je weer iets meer. En als het inhoudelijk verder niet zo sterk is, begint de zwakke techniek te storen.
Ik hoop dat het een tussenfase is en dat dit de opmaat is naar beter werk.
Het krachtigste werk van Bokma zijn toch de beelden die in opdracht zijn gemaakt of waar ze een emotionele band met haar onderwerp heeft. Deze foto’s zien er op alle fronten geforceerd uit.
Waar gaat het eigenlijk over? zeg ik met Theo en Thea.

De ruimte van de galerie is een stuk kleiner dan eerst, maar daardoor word je ook meer met je neus op het werk gedrukt: je kunt geen afstand nemen. Dat pakt in dit geval minder goed uit. Als de foto’s op verschillende formaten zouden zijn gedrukt en in groepjes bij elkaar zouden zijn opgehangen, was dat misschien interessanter geweest. Maar dan was het een fototentoonstelling geworden en geen kunstexpositie, zoals nu.