Uitmarkt en andere zaken

Waar zullen we nu eens naartoe?
Bestuderen van het programma

In plaats van de fiets nam ik zaterdag de benenwagen, of zoals de Spanjaarden zeggen, de voetenbus (“Ben je Lopez?”), want in verband met de Uitmarkt waren de gewone fiets- en autoroutes afgesloten, ook wel eens een keertje rustig. Ik kocht bij Brood op de Zeedijk croissants voor de zondagmorgen en wandelde via de Nieuwmarkt en de Kloveniersburgwal naar de bibliotheek. Overal barstte het van de mensen, dat hou je toch op deze plek in de stad in het weekend, maar zoveel aangenamer dan bijvoorbeeld koninginnedag, waar Koning Alcohol de scepter zwaait. De mensen drinken namelijk niet, maar bestuderen het programma en laten hun koppies rustig op het ritme van de muziek heen en weer gaan.

Sensu?‚Ćl, Brazilian Jazz ‚Äö?Ñ?¥n Grooves van eigen bodem
Daar op het podium horen we Sensu?‚Ćl, Brazilian Jazz ‚Äö?Ñ?¥n Grooves van eigen bodem

Of ik nu thuis zit of met m’n neus tegen het podium aangeplakt, ik hoor hetzelfde, het geluid heeft vrije toegang tot mijn zolder. Langs de Kloof stonden de kraampjes van o.a. DNO (de Nederlandse Opera), Het Muziektheater, Carr?¬© enzovoorts, en vlak bij het De Pintohuis in de Anthoniebreestraat maakte Maison Descartes reclame voor zichzelf.

Maison Descartes op de Uitmarkt
De kraam van Descartes

Ik ging daar een beetje in de buurt hangen om mijn heimwee nog eens lekker te voeden, want ja hoor, daar pruttelden Franse klanken. Na een tijdje vermande ik mezelf en stapte ferm de bibliotheek in. Het werd Paula van Isabel Allende, een tegelijk heerlijk en verdrietig boek, gericht aan haar dochter, die door allerlei medische stommiteiten in een Madrileens ziekenhuis overleed.

visitekaartjes
Na een half uur knutselen heb ik kaartjes voor VISA

Woensdag vlieg ik voor een paar dagen naar Perpignan, waar ik me in de fotografie en op het netwerken ga storten. Kan ik weer fijn Frans spreken en kijken of ik onderweg inderdaad mijn smartphone als ereader (Aldiko voor Android) kan gebruiken. Als nu de bibliotheek dit formaat (EPUB) online zou willen uitlenen, is er niets meer wat mijn hartje begeert. Behalve dan daar zijn.

En het is weer weekend

vrolijke keuken

Kijk, meegenomen uit Frankrijk van de plastic tafelkledenkoning. Het is eigenlijk voor op de grote tafel in de boomgaard, maar zolang die boompjes nog niet groot genoeg zijn, ligt het hier.
Ik ga dit weekend lummelen, wat waarschijnlijk onmogelijk is, want de Uitmarkt komt onuitgenodigd ons huis binnen. Ach, wat kan het ook schelen.

Participium praesens

achter per mobiel

Ik moet zo wennen aan Amsterdam, dit huis, het gebrek aan buiten, zuurstof en een lekkere tuin, dat ik gewoon van slag ben. Concentreren, ho maar.

Gisteren zat ik me tegelijk vrolijk en boos te maken over het woord leidinggevende. Ik zou zeggen, dat is een tegenwoordig deelwoord, een participium praesens, een participe pr?©sent. Lopende en zijnde, zeiden we 40 jaar geleden gillend van de pubermiddelbareschoollach achter elke zin. Uit die tijd stamt dat natuurlijk, dat ik het woord leidinggevende niet serieus neem. Want leidinggevende is geen tegenwoordig deelwoord en bijvoeglijk, maar is een functie en wordt dus zelfstandig gebruikt. Nog stommer.
– Ik ben je leidinggevende, riep een tijdje geleden iemand woedend tegen iemand anders, waar ik toevallig getuige van was. Zijnde, dacht ik er automatisch achteraan. Ik voelde de slappe lach achter mijn maag kriebelen.
Ik ben je lopende. Ik ben je lezende. Ik ben je zijnde. Ik ben je vergetende. Ik ben je kalende. Ik ben je razende. Ik ben je huilende. Ik ben je woedende. Ik ben je stinkende. Ik ben je samenklonterende. Ik ben je dichtnaaiende. Ik ben je woelende in bed zijnde. Dat klinkt wel heel erg smerig horende. Ik ben doende met een willekeurige greep uit het woordenboek.

Misschien moet je eens eerst leiding geven, dan kun je dat gerust zeggen, ik drink koffie, leidinggevende. Ik ga het eten maar eens verzorgende, het is al veel te laat zijnde.

Volgende week komen de berichten net als twee jaar geleden weer uit de Pyr?©n?©es-Orientales, maar dan anders.

Aggrressie

knoflook

Terwijl de sjalotjes hun geur verspreiden – aardappeltaart ?‚Ć l’?¬©chalote – zit ik me met terugwerkende kracht te verbazen over de aggressie hier op straat. Ik ging vrijdagavond toch nog even eea bij de Appie halen, niet veel, een paar dingen in een mandje, en op de Nieuwmarkt kun je dan ook bij de segretten afrekenen, als tenminste het poortje naar boven openstaat. Het poortje stond open, ik – gaar van de lange reis – meld me bij de segretjuffrouw met twee biertjes, een pak melk, en brok pecorino en nog een paar van die flutdingen, blaft dat vrouwtje me af:
– JE MAG MAAR VIJF ARTIKELEN!
Gelukkig verlaag ik me tegenwoordig niet meer tot dat niveau, anders zou ik dat meisje een koekje van eigen deeg hebben geserveerd. Je komt toch regelmatig in de verleiding, zoals 20 minuten eerder, toen we de auto voor de deur zetten om te lossen.
Onze lievelingsbuurman kwam net naar buiten, jelui weet wel, de amoebe, de eencellige met schijnvoetje. Ach, wat een vrolijk toetje trok hij weer, toen hij ons zag! Zijn wrok duurt nu al 10 jaar, meen ik. Hopelijk vreet het goed aan z’n hart, dan zijn we er binnenkort vanaf, waarschijnlijk ook tot opluchting van z’n vrouw en kind, die zonder enige twijfel ook jarenlang geterroriseerd worden door het verongelijkte smoel en gedrag, want ik kan me niet voorstellen dat-ie dat alleen voor ons bewaart.

tomaten

Enfin, waar maak ik me druk over. Ik maak me er trouwens niet druk over, ik grinnik er tegenwoordig alleen nog maar om. De aardappeltaart is klaar, we eten er gebakken courgettes met kaas bij en morgen zijn er al een paar tomaten rijp.
Dat er mensen zijn die hun hele leven grommend een wrok koesteren, dat verbaast me en dat gun ik ze na zoveel jaar voor lul begripvertoon daarom van harte. Stik er lekker in, joh. Zit ik me kwaad te maken? Welneen.
Als ik het onze echte buren vertel, begrijpen ze niet waar het over gaat. Tant mieux. Ik ook niet. Gelukkig maar.

Tomatensaus

ossehartjes
Heel erg rijpe coeur de boeuf

Donderdag reed ik via de Boerenbond naar Lucienne. Ik was minstens een jaar niet bij de Boerenbond geweest en ik verwachtte dat alles bij het oude zou zijn, want zo’n bedrijf is het, maar helaas, de oude chagrijnige man in stofjas en met sigaret bleek te zijn vervangen door een vlotte jongeman in bedrijfskleding, zonder sigaret, maar gelukkig met hetzelfde vrolijke karakter. Er zit kennelijk wel systeem in. Ik stond binnen 2 minuten weer op straat, terwijl ik het anders heerlijk vind om me in die merkwaardige koopwaar te verlustigen. Alles voor het vee, van kuikenvoerbakken tot prikkeldraad en alles daartussen, waarbij de afdeling spenen de voorkeur heeft, hoewel de klomp- en sokhoek er ook mag zijn. Nou ja, misschien kwam het omdat het bijna 12:00 was en hij me wilde lozen omdat hij honger had, ik ken genoeg mensen die daar een beetje door geprikkeld raken.

Bij Lucienne werd ik weer heel hartelijk ontvangen, ze hadden inderdaad zonder water gezeten, maar alles stroomde weer. Er stond een schaal met dieprode schijfjes tomaat op tafel, ik had de dames gestoord bij het middageten. Dat gaf niks, zeiden ze, kom, we nemen een borrel, we hebben alle tijd van de wereld. “En trinke”, en we klonken op het naderend afscheid.
– Wil je een paar van mijn tomaten, vroeg Lucienne. Ze hadden er veel te veel en ze waren allemaal tegelijk rijp. Daar zei ik geen neen tegen, dus ik kwam een half uur later thuis met een enorme zak met die verrukkelijke, donkerrode tomaten, waar Saar helemaal verkikkerd op is.

Dat was donderdag. Die avond heb ik er saus van gemaakt, met sjalotjes en bijna alle kruiden die ik in de tuin had, tijm, oregano, basilicum en laurier. Een pot ingedikte saus vervoert iets gemakkelijker dan een grote plastic zak met overrijpe tomaten.
Een kleine soeplepel over een bergje spaghetti, een beetje kaas en het eten is klaar.

bed
Onwenselijke combinaties zie je in Belgi?´ jammer genoeg ook niet

We vermaakten ons op de terugweg door gekke lettercombinaties op nummerborden te fotograferen. Vlak voor Antwerpen reed in de file naast ons een witte Lamborghini. Ik heb zelden zo’n lelijke auto gezien, zo duur en dan zo’n goedkope uitstraling, onbegrijpelijk. De meisjes begrepen het wel, die zijn verslaafd aan Top Gear en legden me uit dat jongens (mannen) zulke bonkige patserauto’s juist leuk vinden.

lamborghini
Oegli

De enige vertraging in de reis is de laatste tig keer de filevorming in Antwerpen gebleken. Parijs is een eitje, de rest van de weg in Frankrijk is vaak vrijwel leeg, maar in Belgi?¬¥ staat alles steevast vast. De meeste files worden veroorzaakt door het bekende ego??òstische dramgedrag van de jongens met haast als ze een baantje moeten inschikken, mijn favoriete mopperonderwerp.

Bess Kwint

De hondjes ondergingen de reis ieder op hun eigen manier. Kwint sliep en werd alleen wakker bij de eetpauzes, Bess hijgde van de reisangst, hoewel dat na een aantal uur iets minder was. Het ging in ieder geval beter dan vroeger, toen ze door de stress wel eens Kwint wilde grijpen en dan maar blind in alles hapte wat bewoog. Ze reisde mee in een hok om schade te voorkomen. Nu de meisjes groot zijn, mag Bess zonder bench reizen.

Zo. Een krantje lezen en nog ?©?©n dagje lummelen voordat de werkweek begint.