De party is over

Haal de slingers maar naar benedenHaal de slingers maar naar beneden

Heel lang geleden ging ik eens ski?¬¥n met een echtpaar met vriend, en de vriendin waarmee ik vandaag naar de sneeuw had moeten vertrekken. We zaten met z’n vijven in een geleende Volvo gepropt, zo’n degelijke stationbak, je kent ze wel. Zo’n auto heeft ruimte genoeg en er zit zelfs een vak voor de ski’s tussen de stoelen, want in Zweden doen ze niks anders dan ski?¬¥n, schijnt.
Onderweg werd er op gezette tijden van chauffeur gewisseld en toen bleek dat die vriend een hysterisch roekeloze rijstijl had. Dat weet je niet van tevoren. Hij reed binnen de bebouwde kom boven de 100, nam bochten zonder ook maar ooit op z’n rem te trappen en dreef de snelheid op de grote weg op naar duizelingwekkende hoogten. Ondanks ons voortdurend Stop! Zachter rijden! Hou op! Doe normaal! Langzaam!-geroep, trok hij weer lekker op, nadat hij zich een minuut had beheerst. Dat was niet leuk.

Tijdens die vakantieweek ontpopte hij zich ook nog als een enorme opschepper, we moesten horen hoeveel hij wel niet verdiende, wat voor auto hij zelf had, de grootte van z’n huis, en wat voor een koopje dat wel niet was geweest etc. etc, doodvermoeiend en oninteressant. Ondertussen werd er tijdens het boodschappen op een ziekelijke manier op de kleintjes gelet, de allerergste rode-3-voor-een-tientje-wijn, ik heb het over oude francs, en daar moet ik bij vermelden dat dat echtpaar, een arts en een psycholoog, ook van de krenten waren. Als het aan hen (hun) had gelegen, hadden we elke dag spaghetti met een blikje tomatenpuree gegeten. Dat was naast krenterigheid misschien ook een gebrek aan smaak, dacht ik eerst, tot ik die vriend betrapte op een stiekeme lunch bij een van de betere restaurants, met op z’n tafeltje een topwijn. Dat je eens lekker wilt eten, dat begreep ik wel, maar waarom niet ook als je thuis kookt?

Op de terugweg lieten we hem alleen nog op de grote weg rijden, met hetzelfde recept van Stop! Zachter! Langzaam! Niet zo dicht op die auto! ja, want bumperkleven kon hij ook als de beste.
Na een paar maanden werd ik gebeld door de man van het stel met de vraag of ik aan de bekeuringen wilde meebetalen, want die auto was van z’n broer en die had nu al die Franse en Luxemburgse prenten in ontvangst mogen nemen.
– Hahaha, antwoordde ik. Wat moet je daar anders op zeggen?

Webcam Super-Besse
Webcam Super-Besse 30 januari 2010

Omdat ik vreesde voor soortgelijke toestanden gezien de aanloop naar deze vakantie Рik treed verder niet in detail -, heb ik de knoop doorgehakt en heb bedankt voor de eer. Bahbahbah, want ik had er ontzettende zin in. Weet je wat, in de krokusvakantie gaan we een kijkje nemen in Super-Besse , slechts 2 uur rijden of Le Mont Dor?©, nog dichterbij volgens de buren. Ha!

When in doubt, leave it out

Parkeerplaats IJmuiden

Ik zat deze week weer in zo’n fase van mijn leven waarin elke stap er ?¬©?¬©n dieper naar de afgrond is. Kent u deze uitdrukking?
Dat gaat eerst bijna onmerkbaar, je geeft toe aan een nonchalant gedaan voorstel, waar je niet helemaal van overtuigd bent, maar ach, je wil nu ook niet de rottigste zijn, dus ok, goed, laten we dat maar doen, en uit het aanvaarden van dit plan, komt de ene na de andere misstap voort. Dat het voorstel al in aanvang niet deugde, dat fluisterde de twijfel je al in, maar dat je daarna in een ketting van foute beslissingen komt vast te zitten, dat is onvermijdelijk en ook nog eens voorspelbaar. Ik blijk in al die jaren niets, maar dan ook niets, te hebben opgestoken.

Voortaan beter opletten en altijd vragen: mag ik er een nachtje over slapen. Waarom kan ik dat toch niet onthouden?

Moedig Voorwaarts

Matroos Vos in de OBA
Levenspartner van Gerard Reve Matroos Vos in de OBA, © Jean-Pierre Jans

Omdat ik vannacht alweer niet kon slapen, ging ik verder in Reve’s brieven aan Bert de Groot, zijn uitgever bij Veen. Op 18 januari 1986 schrijft hij vanuit Schiedam:
“[..] Ze vroegen mij wat ik met dat natuurlijk bedoelde. De Natuur kent toch geen schaamtegevoel? Toen vroeg ik, of ze wel eens twee honden geobserveerd hadden, terwijl die het met elkaar deden: hoe die immers elk een andere kant opkeken, om te zien of er politie aan kwam. ”

Hahaha, wat moest ik weer lachen. Hij gaat maar door en door en heeft de lachers op z’n hand. Jammer genoeg val ik daar niet van in slaap, integendeel.

Ongeoorloofde absentie

Oosterdok
Kijk op het Oosterdok vanuit het Centraal Station tijdens een geoorloofde absentie van de oudste

Het volgende is het geval: als je op het Vossius te laat komt in de les, moet je in veel gevallen een geel briefje = TE LAAT halen. Wat ik overigens altijd wonderlijk vind, maar dit even terzijde, is dat de draaideurlaatkomers ALTIJD dezelfde 5 (of 2 etc.) minuten te laat komen. Niet een uur, en dan weer 2 minuten, neen, altijd dezelfde hoeveelheid. Ik zie ze van de basisschool nog zo voor me. Een merkwaardige afwijking, die laatkomers bedoel ik, niet dat ik ze me herinner.

Goed, op Saar haar school moet je met een geel briefje de volgende dag om 8 uur of zoiets komen. Word je niet tot de les toegelaten, wat ik me kan voorstellen, als je het voor de zoveelste keer flikt, dan ben je natuurlijk ongeoorloofd absent, wat we vroeger gewoon spijbelen noemden, als je tenminste uit jezelf wegbleef. Nu hebben ze iets bedacht, vraag me niet waarom en ik zie er het nut ook helemaal niet van in, integendeel, dat de leerlingen vanaf nu tot de zomer 10 uur ongeoorloofd absent mogen zijn, geoorloofd dus in dit geval (zeg maar).

WTF? Waar slaat dat op? Saar begon al te rekenen: wacht eens, als ik nou spaar, dan kan ik de laatste week van het jaar lekker elke middag vrij nemen.
Leg het me uit. Waarom wordt dit achterlijke, verwende grachtengordel-Amsterdam-Zuidstinkgedrag beloond? Ik ben een boon.