Zondagmiddaguitjes

Spyker
Foto: Swart Sisters, nulla tenaci invia est via, zegt het Spykerlogo

Het was een groot succes, zeiden de dames, die terugkwamen met Topgear-merchandizing in de vorm van een cap van de Stig en een pen waarin diezelfde Stig beweegt als je hem ondersteboven houdt. Alleen het publiek was een beetje lam, vonden ze. Terwijl de meisjes enthousiast juichten en zich een deuk lachten om de flauwe grappen van Hammond, Jeremy en Beau, ja, inderdaad die, reageerde de rest van de mensen nauwelijks. Publiek dat niet vooruit te branden is, is een ramp voor performers, want dan kom je er niet lekker in. Dooie paarden.

Wij waren dus ondertussen naar A Serious Man, een aardige, typische Coenfilm, maar nu niet weer zo verschrikkelijk geweldig, als de recensies ons wilden doen geloven. Ik moest wel lachen, vooral ook om het onvermijdelijke lot dat de hoofdpersoon treft, dat niet te vermijden is, daar gaat de film in feite over, het woord zegt het al.
De mensen zijn allemaal heel erg clich?¬© geboetseerd, de rabbi’s smijten met onbegrijpelijke zalvende, herderlijke gemeenplaatsen, de goyim die erin voorkomen, zijn grote, grove griezels en de kostumering is zoals altijd tot in de details volmaakt.

bier in de Engelbewaarder

Discussie na afloop in caf?© De Engelbewaarder, waar tot mijn aangename verrassing live jazz werd gespeeld. Dat er niet gerookt wordt, blijft een zegen. En dat de bediening zo hartelijk en voorkomend was, gisteren, dat mag ook wel eens worden gezegd. Wat een schatjes!

Straks over Ongeoorloofde Absentie, waar het Vossius een creatieve oplossing voor heeft gevonden. NOT.

Pootjes


Pootjes in de sneeuw © mobiel

Dachten we vrijdag toch heel even dat de winter voorbij was. Net zoals we de elfstedentocht de week daarvoor al het uitzetten waren, dat was ook een vette vergissing.
We liepen een uurtje geleden langs de gracht in een superslakketempo, want het is weer zover: Kwint heeft weer last van z’n buikje en kan dan helemaal niet lopen van de krampen. Ik til hem op en zet hem bij de volgende boom neer. Z’n pilletje kotste hij gisteren weer uit. Wat is dat toch?
– Een soort ziekte van Crohn, beweerde de dierenarts. Alleen helpen de medicijnen niet, die hij daarvoor heeft voorgeschreven gekregen. Ziekte van Crohn is een chronische darmontsteking en daar lijkt het veel op.

Meestal is het na 2 dagen voorbij. Ik noteer het hier, opdat ik later terug kan kijken, hoe vaak hij er last van heeft.

De meisjes zijn nu naar Topgear Live in de RAI en wij, de ouders gaan naar A Serious Man. Dat wij met z’n twee?¬¥n gaan, daar zijn ze hevig verontwaardigd over. Ze beweren wel dat het om de gezelligheid gaat, maar ik verdenk ze ervan dat ze ervan balen, dat wij de film eerder zien dan zij.

Maar ik kan me vergissen.

Bureau & Co

Fa Bureau & Co

Vorige week was ik bij de premi?®re van het stuk Fa. Bureau & Co, geschreven en geregisseerd door Angel Liegent, al eerder in dit weblog genoemd bij een andere gelegenheid en voorstelling, in april vorig jaar.
Dit stuk was voor de hele familie, en er zaten dan ook een heleboel kinderen in het zaaltje van Theater De Ruimte (Cliffordstraat 38, Amsterdam). Achter me werd Frans en voor me Nederlands gesproken en toen de baby achter me een beetje begon te pruttelen, werd hij aan de tiet gelegd en maakte tevreden Franse smakgeluidjes. Echt.

We zagen een man (Bas Dorlandt) en een vrouw (Jade Collet) op kantoor, dat was duidelijk, met twee bureautjes, verhuisdozen, heel veel ordners en een oude tikmachine. Zouden de kinderen nog weten wat dat is? De muziek bepaalde de sfeer en de aard van de gebeurtenissen, met mooie oude Franse hitjes, die ook ooit bij ons thuis werden gedraaid. Toen wist ik natuurlijk nog niet waar ze over zongen, nu verstond ik het allemaal.

Het stuk besloeg 1 kantoordag, met een mooie lunchpauze-scene, bijna zonder tekst, maar wel met geluid, te vergelijken met de gesprekken die de Sims met elkaar houden. Je snapt wat ze bedoelen, maar de taal is niet te achterhalen, een hilarische kruising van allerlei Indo-Europese geluiden. De verhaallijn was een klassieke, de twee verschillende karakters beconcurreren elkaar, krijgen een gemeenschappelijke vijand (de baas, een onzichtbare met stem) en vinden elkaar hierdoor aan het eind.


De trailer van de voorstelling

Het decor suggereerde ook de straat buiten en het kantoor van de baas. Dat laatste vond het kleine publiek niet overtuigend genoeg, want ik hoorde een jongetje zeggen:
– Er is helemaal niemand!
Dat leek me makkelijk op te lossen door een kleine regie-ingreep: de baas: Binnen! (“Biuwen”) te laten roepen op geklop op de deur.

Wat het stuk een enorme kracht gaf, was de dans tussen de scenes door, zo grappig en pseudo-nonchalant, maar ijzersterk, dat kon ik wel zien. Choreograaf was Bas Dorlandt, die niet alleen schitterend beweegt, maar ook het olijke expressieve gezicht heeft, dat precies bij deze voorstelling past.
Ik vond het gein.

Meer info >>

Fotografen voor Ha??òti

Restaurantstaff op het Rembrandtplein
Fotograaf Michiel de Ruiter geeft aanwijzingen

Een aantal fotografen staat vandaag op het Rembrandtplein en portretteert voorbijgangers en andere toeristen voor 15 euro per foto. Die verschijnt na een kwartiertje op het “grootste ledscherm ter wereld“.

Gigascherm

Het initiatief kwam van Ren?¬©e (en Michiel) Wijnbergh, die daar dan ook de hele dag te vinden zijn. Goos van der Veen zit ondertussen lekker te ftp-en, zorgt ervoor dat de foto’s op het scherm verschijnen en stuurt ze vervolgens door naar flickr.com, waar de mensen ze kunnen downloaden. Die 15 euro gaat integraal naar giro 555.

Goos ftpt

Het kan nog tot 21:00 uur en je bevindt je in goed gezelschap, want, hallo, zelfs de burgemeester is langsgeweest.