Dit is geen abstract schilderij, maar het perkje van de buren waar we direct op uitkijken. Vorig jaar had ik daar de afrikaantjes gezaaid, waar de buurman toen logischerwijs geen puf voor had:
Dit jaar vroeg hij of ik ze weer wilde zaaien, want veel zin had hij nog steeds niet. Natuurlijk! We kletsten wat en hij demonstreerde me onverwacht waar die stenen voor dienden. Hij draaide de gladste om, waar zich twee huisjesslakken schuilhielden en verkocht ze met de andere steen een tik. Einde verhaal, Escar-Go, verdomd als het niet waar was.
De president bloeit
Het is inderdaad een beetje gaan regenen, wat verder geen naam mag hebben en verder staat deze dag helemaal in het teken van de blijde verwachting van de hoeksteentjes, die denken (volgens juffrouw Tomtom) om 18:15 het erf op te rijden. Filevorming en vertraging bij Antwerpen, what’s new. Ondertussen heb ik een zevental tomaten tegen de regels in de grond gezet. Ik heb er nog 30 over, dus wat kan me gebeuren. Ik heb trouwens al een week geleden een testtomaat geplant, die er erg tevreden uitziet. Als het gaat vriezen, krijgt-ie een sjaal om.
Waar blijven ze?
Bij de melkboerderij kreeg ik zomaar een doos eieren cadeau. Mevrouw verontschuldigde zich voor haar doofheid en dat ze aan de telefoon minstens 5x “H?¬Æ? Wat?” had moeten zeggen.
– Dat is erger voor u dan voor mij, zei ik.
– Behalve dat jij vijf keer hetzelfde antwoord moet geven, zei haar schoondochter tegen mij.
– Dat ben ik gewend, want ik doe niks anders, zei ik, mijn kinderen klagen voortdurend dat ik in herhalingen verval. “Heb je al verteld!”
En daar had ik de lachers weer op mijn hand.
Ik ga eens bij de buren langs. En daarna de kachel opstoken. Ze komen helemaal uit Norrrrrrd, dus ze zullen het wel koud hebben.