Geen tijd

France, market
Onthoofde types op de markt vanochtend

De dag is alweer voorbij en ik heb mijn belofte niet waargemaakt. Dat is o.a. de schuld van het postkantoor in Saint Sulpice, want hoe La Poste logistiek, personeelmatig en administratief te werk gaat, dat is om te huilen, en niet alleen dat, het kost ook nog eens veel tijd.
Morgenochtend vroeg gaan Y. en ik met de hondjes naar de rivier en daarna moeten we hard aan het werk voor de r?©veillon en nieuwjaar. Dat verhaal over de aso-dorpsgekken komt nog en over het postkantoor is ook een en ander te vertellen. Morgen.

Vrede op aarde

France, hamlet
Tijdens de wandeling

Gisteren was het plotseling zoveel warmer, dat we op de valreep ‘s middags nog een wandelingetje met de honden maakten. Vanuit dit weggetje kun je precies ons huis boven de de rest zien uitsteken. Zo’n lief dorpje!

Ons huisje
Ingezoomd

Dat het niet altijd zo vredig was, hoorden we gisteren toen we een ap?©rootje bij de de buren dronken. Later op de dag zal ik verslag doen over vroegere bewoners in dit dorp, die alles verziekten en verpestten, maar die gelukkig nu weg zijn. Het lijkt precies op wat onze buurvrouw in Amsterdam nu meemaakt, een gestoorde gek die je uit meelevendheid tijdelijk onderdak biedt en die zich als een teek in je nek vastzuigt en geen enkel middel schuwt om daar te blijven zitten. Die idioten blijken dan plotseling minder gek als het gaat om waar ze menen recht op te hebben.
Om een voorbeeld te geven: de Amsterdamse teek verkocht haar huis in Rotterdam en ging met de poet in het Amstelhotel zitten tot het op was, omdat “het zo leuk is in Amsterdam te wonen”. Nu zit ze met een uitkering en een gratis advocaat de buurvrouw uit te zuigen. Die mensen bestaan.

France, hamlet
Ons dorp van de andere kant

Zoiets hadden we hier dus ook, maar de vrede is weergekeerd. Hopelijk gebeurt dat bij de buurvrouw ook, want je wordt van die verhalen tamelijk bloeddorstig.

Nu gaan we naar de markt en daarna koekjes bakken voor het nieuwe jaar.

Wolf

France
Caf?©-restaurant La Bergerie in La Celle Dunoise

We hadden gisteren al onze twijfels, toen we onderweg waren. Heel lieve mensen in dat restaurant, maar we vonden het eten niet zo geweldig als iedereen steeds beweerd had. Misschien hadden we gewoon pech met het dagmenu. Voordat we er waren, zei Saar in de auto : ik weet nu al dat we hiervan spijt krijgen en dat we ons voor de zoveelste keer voornemen nooit meer naar iets anders te gaan dan onze eigen Loup.

France
Schitterend kerstgebeuren tegenover La Bergerie

Inderdaad, dat dachten wij ook en dat was ook zo. We leren het nooit.

Opzij, opzij

France, country side
Ruimte genoeg hier

Dwars door het dorp waar we altijd boodschappen doen, loopt de Grande Rue, de hoofdstraat waar om de 14 dagen aan de rechter- of linkerkant geparkeerd mag worden, omdat anders – zouden beiden kanten mogen – het vrachtverkeer er niet doorheen zou kunnen. Kennelijk is het een doorgaande route, want er rijden werkelijk enorme poids lourds door deze straat, die zijn naam niet waarmaakt. Er zijn aan beide kanten trottoirs, die op sommige plaatsen niet breder zijn dan een halve meter of minder. Op marktdag, als het iets drukker is, kun je elkaar niet passeren zonder een voet op het wegdek te zetten, of je moet fysiek contact willen met een onbekende.

Nu is het altijd de vraag, ga ik opzij of de ander? Hier op het platteland in Frankrijk zijn de meeste mensen – zolang ze niet in een auto zitten – zo beleefd dat beide partijen met gevaar voor eigen leven opzij gaan, want geen mens kijkt om of er niet net een vrachtwagen met aanhanger vol eikenhout langsdendert.
In Amsterdam gaat geen mens opzij, toeristen bekijken gevels en plattegronden en letten niet op, de rest loopt het liefst dwars door je heen. In ons huis hebben we de amoebe, die je van de trap knalt, als je niet opzij springt, een teken voor Kwint om hem in z’n enkel te bijten.
Zou er ooit onderzoek naar gedaan zijn? Wie het eerst opzij gaat, staat lager in de pikorde, of zoiets.

Laatst liep ik met de hondjes over de gracht, waar ook nauwelijks sprake is van stoep, dus soms moet je wel midden op straat lopen. Ik loop zoveel mogelijk tegen de richting in, opdat ik de killers in blik kan zien aankomen. Uit een zijstraat (voetgangersgebied) kwam een vrouw op de fiets, die tegen de richting de gracht op wilde en niet van plan was te stoppen. Ik dacht plotseling, krijg het heen en weer, mens, ik loop gewoon door. Ze reed zo de honden in en zat verstrikt in de riemen, haar voorwiel tegen mijn jas en Kwint hapte. Woedend van verontwaardiging wees ze dom naar het buurtcentrum.
– Ik moet daarheen!
Ik dacht: val dood, en liep door, terwijl ze bleef blazen en sputteren. Maf wijf en een beetje achterlijk ook, want ik botste een paar dagen later – lopend – weer tegen haar op en ze herkende me niet eens.

France, garden
Zoek de hond

Gisteren begon het halverwege de dag te dooien en alles is hier weer groen. We gaan zo het restaurant van Laurent, La Bergerie in La Celle Dunoise proberen, we hebben tenslotte zoals elk jaar rond deze tijd iets te vieren.
Zucht. Tout passe trop vite.