Het postkantoor en de kerk in maquettevorm
Ik was in de eend op weg naar mijn bejaarde vriendin L., toen ik me herinnerde dat we nog postzegels nodig hadden en niet zo’n klein beetje ook. Weet je trouwens hoeveel een brief van FR naar NL sturen tegenwoordig kost? Tot 20 g is dat 75 centimes, nou vraag ik je, wat een schrikbarende inflatie heeft daar plaatsgevonden, vooral natuurlijk omdat geen mens ooit meer een brief verstuurt, dus het is ook niet zo, dat je er geleidelijk aan went.
Het postkantoor in Saint Sulpice is feitelijk een kamertje met een strategisch geplaatste tafel, waar de postbeamte achter zit, het lijkt meer een spreekkamer dan een postkantoor. La Poste heeft tegenwoordig het onzalige systeem dat haar werknemers moeten rouleren en daarom zit er elke keer weer een ander gezicht. Dat geldt ook voor de facteurs, madame Edith zagen we na jaren elke dag, plotseling sporadisch.
Deze mevrouw – ik moest eerst goed kijken of het wel een mevrouw was, ik meende een blauwe Lubbersgloed op kin en bovenlip te zien – was lekker aan de telefoon aan het kwekken met een familielid, zo te horen, want het ging over kerstcadeautjes en het menu van oudejaar.
– Blijf je even hangen, ik ben zo terug, zei ze, lei de hoorn neer en vroeg wat ik wenste.
Postzegels, dertig stuks en dan graag leuke met een plaatje. Ze begon druk te bladeren en vond aardige postzegels met vliegtuigen en Parijse monumenten, van 58 ct, de prijs van een binnenlandse brief. Daar moest dus wat worden bijgeplakt en bovendien waren het er bij elkaar maar 12, meer had ze niet, dus ik kreeg 18 gewone. So far so good. Ondertussen hing haar dochter/moeder/vriendin/buurvrouw nog steeds aan de lijn, waar ik een beetje onrustig van werd.
Hoe moeilijk is het om 12 keer postzegels van 17 ct te pakken en af te rekenen? Dat is heel moeilijk, want die bestaan niet, noch van 2 ct. Wel van 1 ct. Ze begon ze in het wilde weg te tellen. 12 maal 2 keer 1 ct, dacht ik nog, maar ze was al door naar de 5 en 10 ct.
30 maal 1 ct, is dertig, mompelde ze, en klopte dat allemaal handig op de computer in, 18 maal 5 ct, klopperdeklop.
Dertig? Achttien? Godallemachtig, het ging helemaal verkeerd. Ik liet haar haar chaotische gang gaan en bedacht dat ik thuis wel zou kijken wat ik nu allemaal had, beter mee dan om verlegen tenslotte, want die open telefoonlijn zat me nog steeds dwars.
– 31 euro en 5 ct, zei haar rekenmachine.
Dat kon natuurlijk nooit, dertig maal 75 ct kan nooit meer dan 30 euro worden, dus ik vroeg om een factuur, die ik in de eend ging nakijken. Toen ik de deur uitging, greep ze meteen de hoorn: daar ben ik weer.
Jeton van La Poste
Ze had er een grote bende van gemaakt en bovendien bleek dat er aan die vliegtuigpostzegels een Rode Kruisbijdrage kleefde. Ja, dag, daar doen we niet aan! Terug de spreekkamer in, hoewel ik er tegenop zag, want ze hing nog steeds aan de lijn. Ik ruilde de vliegtuigen voor Parijs, wat moeizaam ging, maar goed, eerst terugbetalen, afboeken, terugboeken, opbergen en dan opnieuw beginnen. Dat viel allemaal niet mee. Wel kreeg ik een cadeautje, een winkelwagentje-jeton van La Poste voor aan je sleutelhanger. Daarvoor moest bij ontvangst mijn naam op de lijst worden gezet. Kunt u even spellen?