Wintergroente

Vegetables
Veldsla bij nader inzien

Die veldsla blijkt dichtbij en als je een hap neemt, toch minder smakelijk dan ik dacht. Leuk geprobeerd, maar gelukkig hebben we de cavia’s nog. Cavia’s? Na de dood van Daan zat die arme Muis in haar eentje te treuren, dat doen ze, de arme diertjes, ze kunnen niet tegen eenzaamheid. Bij Caviaopvang Hillegom hebben we voor de gezelligheid opgehaald: Polly (v, eekhoornkleurig) en Duvel (m, Lakenvelderkleurig), hier Le Petit Diable genaamd en die zijn dol op de sla. Maar dit even terzijde.
Wat aan eetbare zaken rest, zijn prei en aardpeer, die ik als enige lekker vind. De buren associ?´ren topinamboer met de Oorlog, schijnt, dat las ik in een boek, of het waar is weet ik niet, maar daar kan ik ze ook niet aan kwijt.
Gelukkig hebben we de groentekraam op de Nieuwmarkt nog. Die verklaarden mijn topinamboer met alle liefde te willen verkopen. Mooi zo, kilo’s en kilo’s 100% biologische aardperen, twee vari?¬¥teiten vanaf maandag bij de firma Overwater te Amsterdam.

French garden
De eerste topinamboer 2 seconden geleden uitgegraven

Boiler- en andere perikelen

France, dog
Kwint houdt immer de boel in de gaten

Vorige week voorspelde de meteo nog een mooie week, maar die voorspelling werd zondag alweer bijgesteld: regen, grijs, laaghangende bewolking en motregen. Gisteren was het toevallig een zonnige winterdag, met vorst aan de molshopen, waartegen ik pijnlijk mijn tenen stootte, toen ik ze als vanouds met een schop over het terrein wilde verspreiden.
Onder de eerste laag aarde was de grond warm en zacht: daar moesten de fambozenstruiken in, die ik vorige week op de Nieuwmarkt bij de zaterdagse frambozenkraam had gekocht. Ze zagen er gezond uit, dus deze zomer hoop ik wel te kunnen smikkelen en smullen.

Garden in France
Frambozenstruik de grond in

Bij aankomst wringt Kwint zich altijd als eerste door het hekje van de buren om te zien of er iets te eten is, omdat dat immers zijn grote hobby is, eten. Dat bekwam hem zondag niet al te best. Toen hij thuiskwam met een stuk gestold vet en dat gelukkig niet opvrat, omdat hij de andere helft al in zijn maag had, begon het overgeven, rillen, en sneu zijn.
Nou ja, sneu, sneu, toen vervolgens Joly (het restaurant in Dun, dat een tafeltje-dekje-functie heeft) met de maaltijd bij P. langskwam, terwijl ik daar toevallig zat te kletsen, en Kwint – gek van de honger – zich weer even goed genoeg voelde om zich ermee te bemoeien, toen dus, kwam Joly briesend en met stoom uit z’n oren mededelen dat Kwint hem in z’n kuit had gebeten. Ik begreep het eerst niet, want de man was zo beledigd, dat hij weigerde me aan te kijken, maar pas toen hij riep dat zo’n hond niet los mocht lopen, terwijl hij met zijn hand zijn kuit bevoelde, drong het tot me door. Van excuses wilde hij niets weten, zo boos was hij.
Waar is Cesar Millan, als je hem nodig hebt? Kwint was natuurlijk opgewonden (bad energy!) en verrekte daarbij van de honger, en wie had het eten bij zich? Die man die zich omdraaide en met Pannetje Boordevol van hem wegliep. Nooit weglopen als de hond opgewonden is, natuurlijk, dat weet iedereen! Stoute Kwint, dat wel.
Ik denk niet dat Joly samen wil oefenen om dat kwalijke gedrag eruit te fluisteren, dus ik zal het maar niet voorstellen, hoewel ik het even overwoog.

France, old boiler
Oude boiler

Ondertussen ging de boiler steeds harder lekken, zo erg, dat S. er genoeg van had en gisteren naar de Brico D?©p?¥t in Ch?¢teauroux reed om een nieuwe te kopen en die meteen te bevestigen. Dat lukte Рanders dan bijvoorbeeld de bumper van een 2cv losschroeven Рzonder al te grote problemen. Van de oude boiler was slechts de bodem, waar het warmte-element aan vastzit verroest. We bewaren hem maar in de grange, want wie weet zijn die dingen wel ergens los te krijgen.

Kleurcode

Spaklerweg, Amsterdam
Met mijn rug naar de Halfords aan de Spaklerweg met de blik op de Bijlmerbajes

Ik schreef op 16 februari:
In de voorjaarsvakantie, die a.s. vrijdag begint, is het de bedoeling dat ik het uiterlijk van de eend een beetje ga opfrissen. De zijkant van de koets aan de linkerkant, ik zei het al op 4 februari, vertoont roest, om het maar neutraal te zeggen. Bij de Halfords hadden ze autolak in de juiste kleur, want weet je hoe dat gaat, je haalt de juiste kleurcode uit de Franse catalogus van de firma www.mehariclub.com/ en dan kijk je hoe die bij bv de Halfords heet, want bij al die automaterialenhandels hebben ze een lijstje met vertalingen. Zo blijkt de kleur van je auto uit het jaar 0 zomaar zonder morren in de handel, niks bestellen en weken wachten, ligt gewoon in de schappen, de AC057 in mijn geval de 8-0380, gris cormoran.

Inmiddels heb ik hier in Frankrijk al een dag besteed aan het losdraaien van de tweede moer van de bumper, zonder enig resultaat, neen, dat lieg ik, rugpijn, dolgedraaide kruiskoppen en een slecht humeur. En dan moet ik nog beginnen aan het losbikken van roest, plamuren, schuren en lakken.

Voor de rest was het een leuke dag. (Laatste zin van elk schoolopstel van de lagere school)

Opening van het seizoen

France, Dun le Palestel, Intermarch?©

We hebben nog nooit zoveel eenden gezien in onze directe omgeving. Deze onbekende stond zomaar op de parkeerplaats van de Intermarch?¬©, waar we om 16:15 aankwamen, na een rit over lege wegen. Alle andere auto’s in Frankrijk hadden zich kennelijk verzameld tussen Lyon en Grenoble, zo te horen op de radio.

In de post zat een brief van de ACVE met een uitnodiging op 19 februari een hapje te komen eten bij of in Le Moulin Noy?©, gisteren en te laat dus. Le Moulin Noy?© hoort bij Gl?©nic, zegt Google en dat ken ik wel, want daar waren wij van de ACVE al eerder met een tochtje. Niet zover van het vliegveld van Saint Laurent bij Gu?©ret en met fabelachtig uitzicht, omdat je een beetje een berg op moet. Vette pech.

Zo’n eerste dag bestaat vooral uit niksen en de kachel aanhouden. Koud is het niet, er zijn vorige week al kraanvogels gesignaleerd en in de moestuin zag ik tot mijn verrassing dat er genoeg veldsla stond voor de hele week. Daar zal ik straks eens een foto van maken.

Kijk:
French garden

A.L. Snijders

Schrijver A.L. Snijders
Schrijver A.L. Snijders signeert

Gisteren was de beurt aan schrijver A.L. Snijders om in de bibliotheek Pintohuis een voordracht te houden. De zaal zat bomvol en deze keer niet alleen dames van ongewisse leeftijd, maar ook heren en jongere belangstellenden. Voor wie hem niet kent, A.L. Snijders is niet de uitvinder, zoals hij zelf zei, maar houdt wel het patent op de afkorting ZKV, het Zeer Korte Verhaal, was columnist van het Parool en heeft toch alweer een flink aantal gebundelde ZKV samengesteld.

Het was een hilarische avond, waarin hij gespeeld bescheiden en pseudo-onhandig stukjes voorlas, die hij bijzonder vermakelijk aan elkaar kletste. Als je de kans krijgt zo’n praatje bij te wonen, zou ik het zeker doen.
Een feestje, dat was het.

Hanneke Groenteman plaatst af en toe op haar blog een stukje, zoals dit.