Das

Badger, killed
Klik op de foto voor meer, waarschuwing: kan schokkende beelden bevatten!

Gisteren zagen we toevalligerwijs precies op de plek waar we ooit dit drama troffen, bovenstaande das, nog niet lang dood en al bezocht door de aaseters.
De honden spotten hem het eerst. Vanochtend ging ik even terug voor een kiekje, omdat ik gisteren mijn camera niet mee had: we zouden maar een klein wandelingetje maken.

Straks maken we dezelfde wandeling weer. Op de enorme wei, waar normaal de levensgevaarlijke Limousinkoeien staan, liggen de rollen hooi. We lieten Bess daar gisteren los en die werd hysterisch van de ruimte, rennen, hollen, buitelen en Kwint in z’n poten happen. Kwint vond er niks an. Die bleef stom aan de rand staan, zodat ik hem alsnog moest halen, toen we al helemaal beneden waren.
Het weggetje naast ons huis loopt feitelijk door, langs die wei tot beneden aan de departementale weg. Het is in onbruik geraakt en dichtgegroeid. Daar gaan buurman F. en ik nu iets aan doen. Volgende week, als de temperatuur weer onder de 20¬?C is.

het weer

Avond

French country
Avondwandelingetje met de oren gespitst

De voorzitter van de ouwekarrenclub belde met de mededeling dat hij langskwam met een cadeautje voor me. Leuk, wanneer precies, dan bleef ik thuis.
– Ce soir, zei hij, dat meende ik tenminste tussen al die onverstaanbare klanken te kunnen opmaken, zie vorige stukje. Nu is soir hier en misschien overal wel in FR helemaal niet avond, maar beslaat zo’n beetje de periode tussen de maaltijd tussen de middag en de ap?¬©ro. Als iemand hier zegt dat hij die avond (“ce soir“) langskomt, bedoelt hij dat in ieder geval.

Wire in the air
Reparatie van France T?©l?©com

Ik zat toch thuis te werken, dus dat ging prima. Maar wie er ook langskwam, niet onze voorzitter. Misschien bedoelde hij dan toch echt avond? Ook goed, ik liep rondje met de hondjes en wel zo dat ik de auto niet kon missen en legde een briefje in de vensterbank met die boodschap.
Het was heerlijk weer, ik bestudeerde het resultaat van de activiteiten van de mannetjes van France T?©l?©com, tegenwoordig Orange, die twee dagen bezig waren geweest met het zoeken naar en het verhelpen van de storing van onze buurman P. . We begrepen geen van allen hier in dit dorp, dat alleen hij er last van had. Ik zit een halte verder aan dezelfde draad, maar had gewoon internet en telefoon, wat allemaal uit hetzelfde draadje komt. Een groot raadsel.

Happy with T-shirt
Een lekker charmant hogehals-T-shirt, maar wel geinig

De volgende dag pas kwam de voorzitter langs met bovenstaand collectors item. Zou ik hem dan helemaal verkeerd hebben begrepen? Misschien had hij wel gezegd:”Niet ce soir, pas, pas, pas.” Geen idee. Ik vergat het te vragen, want het gesprek ging over tomaten (hij had al 8 rode zelfgekweekte tomaten achter de kiezen, de mijne zijn nog groen), pompoenen kweken (hij doet mee aan De Grootste Pompoenwedstrijden, vorig jaar een exemplaar van meer dan 50 kg) en de nationale 2cv-meeting of 16 en 17 juli in Ahun, georganiseerd door onze eigen club en niet te verwarren met de mondiale bijeenkomst van 26 tot 31 jui in Salbris, ook niet ver hier vandaan, maar waar ik echt niet naartoe ga, vanwege het krankzinnig massale karakter.

Ik ben vrijwilliger en moet een kraampje bemannen. Ha. Ik spreek alle talen, is dat even gemakkelijk? Alleen het Frans van de clubleden hier uit de buurt, dat vergt nog wel enige oefening.

Fietsende bakkers

Individual time trial Sannat
Voorzitter van de club 2e van links

Ik had monsieur le Pr?©sident zaterdagavond per mail gevraagd of ik de volgende dag meekon met het uitje naar Sannat, wat mij in de eerste instantie niet leek, omdat het 80 km oostwaarts ligt en ik geen zin had om op mijn vrije zondag alleen maar met die arme Deuche over de grote weg te scheuren. Omdat ik behoefte had aan vertier en integratie was ik van gedachten veranderd.

Hij belde onmiddellijk ‘s ochtends dat hij me om midi zou komen halen, want ik had waarschijnlijk geen idee waar Sannat lag. Nu kun je dat gewoon bij google-maps en zelfs op de kaart vinden, als je hem niet ondersteboven houdt, maar goed, gezellig achter elkaar aan rijden met twee oude bakken heeft ook wel iets. Ik had nog net tijd de eend bij de pomp van de Intermarch?¬© vol te gooien en toen ik ook voor alle zekerheid de jerrycan vulde en natuurlijk de helft morste, zag ik dat het echtpaar na mij zich daarom een deuk lachte.
De man vroeg met zijn kop uit het raam of ik nog nieuws had over Lucienne en dat veroorzaakte kennelijk zo’n vraagteken op mijn voorhoofd, terwijl ik aarzelend zei dat ze ter observatie in het ziekenhuis was opgenomen, dat hij zich bekend maakte: zij waren haar huurders en ze wisten alles van mij, dat ik de schuur had gekocht en waar ik woonde en dat ik een eend had en foto’s maakte. Aha. Dat was wederzijds.

Om 12:00 precies kwam de peugeot het straatje in. De voorzitter begroette me hartelijk en trok tegelijkertijd het kraagje van mijn bloesje recht (“dat staat netter”) met de opmerking dat ik mijn grasveld wel eens mocht maaien. En neen, Sannat lag helemaal niet vlak bij de Allier, maar helemaal de andere kant op, helemaal niet zo ver. Wat ik 20 minuten nog geloofde, tot we op de N145 flink gas gaven in de richting Montlu??üon. Kletst-ie nou maar wat of versta ik hem zo slecht, vroeg ik me af. Dat laatste kon best, want hij heeft een accent als een oordeel, vergelijkbaar met dat van meneer Bruneau, de betonkoning of de melkboer van vroeger uit Voorhout. Berrichons, dacht onze buurvrouw, ik houd het op binnensmonds mompelen met veel rollende rr-en en klinkerwisselingen.

Bij de kerk stonden al een paar oldtimers te wachten, de bekende kliek van de dyane, de renaultjes 4cv en een paar 2cv’s, die allemaal op hun horloge tikten en zeiden:”En we moesten op tijd zijn!”.

Sannat, oldtimers
Wachten op instructies

Het werd hangen tot een uur of 3, toen we de instructies kregen: we zouden elk een renner van de veteranentijdrit (“Les Boulangers“) gaan volgen. En dat deden we. De eerste renner was meteen de langzaamste, die door meneer Feret van de garage te Ahun werd gevolgd, deze keer niet in de Daf, maar in een spiksplinternieuwe witte eend, waarvan ik de prijs wel eens gevraagd had: 10.000 euro. Goedemorgen.
Nummertje 2 kreeg een lekke band (“Crev?¬©! Perc?¬©!“) en de rest ging lekker. Ik haalde er twee in (“Doubl?¬©!“) met een gezette renner, die met een noodvaart de berg op reed met zo’n 45 km/uur, dat kon ik goed op mijn tellertje zien. Publiek was er onderweg eigenlijk niet, afgezien van de wegafzetters, waar ik steeds vrolijk naar zwaaide.

Cyclists ceremony
Prijsuitreiking categorie senioren

Terwijl we na aankomst wachtten op de rest van de club, ging het gesprek over eten, want de jongens hadden ondertussen honger gekregen. En vooral dorst. Ze wezen naar een man, die vroeger in Dun gendarme was en wiens grote hobby bonnen schrijven was, vooral op zondagen na 16:00, als iedereen een slok ophad en die godzijdank nu met pensioen was. Het begon toch warempel op Clochemerle met een vette saus Louis de Fun?®s te lijken.
Om zes uur mochten we een zaaltje in, waar eerst alle bekers werden uitgereikt, want het bleek het Championnat R?¬©gional du Contre La Montre van de Limousin geweest te zijn, waar we als club zo’n mooie rol in hadden gespeeld. Daarna werd er kir geschonken en was het wachten op het repas, terwijl er steeds drukker en opgewondener gekletst werd.
Ik hield het voor gezien en reed in mijn eentje naar huis, via de binnenwegen, waar het merkwaardig genoeg idioot druk was. Ze kwamen zeker allemaal terug van hun vaders.

Telefoon

France, window sill
My favourite things

Deze dag stond in het teken van wachten op het telefoontje van het Amsterdams en dat viel niet mee, want ik heb de onhebbelijke gewoonte me dan niet meer op andere dingen te kunnen concentreren tot het gebeurd is. Alle afspraken handel ik dan ook altijd bij voorkeur zo vroeg mogelijk op de dag af, zodat ik daarna verder kan met het normale leven.
Dat het kind geslaagd was, wisten we al, maar dat ze een tiende punt (0,1) miste waardoor de 8 voor wiskunde in de enige 7 op de lijst veranderde, dat was verdomde irritant. Ze heeft toch besloten er een herkansing aan te wagen, natuurlijk, wie niet waagt, die niet wint, nooit geschoten altijd mis en wie weet hoeveel spijt je er later van krijgt als je dit niet even gewoon doet. Maar een schitterende cijferlijst, dat wel, en volkomen verdiend, zeggen de trotse ouders.

Ik probeerde de dag stuk te slaan door niet op de jeuk op mijn kop te letten, (beeld van) de Rotterdamse Haven te beschrijven en mijn oude mobiel op te laden, waar een Franse simkaart inzit. Nu had ik een beetje rotte oplader, die het laatst in Amsterdam waarschijnlijk per ongeluk wel deed, maar die het hier vertikte. En omdat ik niet voor een gat te vangen ben, probeerde ik er voor de verandering de zonneoplader op en verdomd werkelijk waar, het werkte.

(Die oplader heb ik met spuug en een elastiekje toch weer aan de praat weten te krijgen)

Ik ben blij dat de dag weer voorbij is. Morgen nieuwe kansen.

Familie

Curious mom
Moeder snuffelt aan camera, ©Y.Swart

We hadden ze al een paar avonden geleden gespot, toen ze nog wankel achter hun moedertje aan struikelden, maar zondag bleken ze al heel behendig te kunnen klimmen en rennen. Y. heeft er een uurtje mee gespeeld en gisteren hoorde ik van buurman P. dat ze in gezelschap van hun moeder ook bij hem kwamen fourageren, net als Kwint en de andere katten.

French kittens with their mother
Jachtles van moeder, ©Y.Swart

Ze doen hun moeder in alles na en oefenen hun bloeddorst op twee vermoorde merels die nu aan stukken gerukt in de tuin van de Schotten liggen. Wat een niet te verdragen vertederende diertjes! Y. vertelde dat ma ze even alleen liet en na enige tijd terugkwam met een muis: hoera! Ze grijpen overigens elke gelegenheid aan om bij haar te lurken.
– Kijk, zei buurman P. toen hij onderstaande foto zag, je kunt toch aan dit brede koppie zien dat het jongen is. Volgens mij kun je dat beter aan de achterkant zien, dacht ik zelf persoonlijk.

French kittens just been fed.
Lekker gegeten, ©Y.Swart

‘s Ochtends waren we naar de brocante in Crozant geweest, die alleszins meeviel. De meeste zijn of piepklein, of worden gedomineerd door professionals die fantasieprijzen vragen en dan is – in dat laatste geval – de lol er al snel af. Hier waren de meeste verkopers gelukkig echte zolderlegers.
Wat ook wel handig was, dat ik een doel had: bocaux. We zagen af en toe enkele losse exemplaren, waar ik even over na wilde denken. Aan het eind van de lange rij kramen, in Crozant centre stond onderstaande sterilisateur.

Sterilisateur, bought on the brocante of Crozant
Toverketel uit Crozant

– Vijf euro inclusief thermometer, zei het vrouwtje desgevraagd.
Ik zocht eigenlijk weckpotten, zo’n ketel kon ik toch gewoon van de buren lenen, vertelde ik. Ik wilde niet te happig klinken. Ach, wat jammer, ze had al talloze bocaux verkocht , maar ze had nog wel iets in de kelder, het wachten was even op haar man die inderdaad met mijn manden verdween en terugkwam met 12 glazen potten, want ze woonden daar, kijk, dat huis.
Ondertussen kletsten we wat, waar we vandaan kwamen, dat die ketel van haar schoonmoeder was geweest, die hem slechts 5 jaar had gebruikt (als nieuw!), terwijl de vader van de NL-familie Van H., die aan de overkant met z’n drie?¬¥n op een bankje toevalligerwijs mijn onderhandelingen volgde, riep: Kijk of-ie niet lek is! Dat was-ie niet, want hij was Als Nieuw!.
Voor 10 euro kreeg ik het hele setje inclusief pan en thermometer, geen geld.

Bought on the brocante of Crozant
Bocaux

De man nam me na de aankoop nog even terzijde en vroeg hoe dat restaurant nu toch ook weer heette, in de bourg van Saint Sulpice. Dat was de Fontein met Wolven, en ik gaf hem in een moeite de recensie waar hij om vroeg. Mooi, die ook weer een klant bezorgd.