Dans le midi

Camping
Tent is compleet, check!

(Ik heb me de afgelopen week verbaasd – of eigenlijk helemaal niet – over (foto)redacties van de wereldpers, ook de Nederlandse, die zich door die Noorse moordenaar hebben laten manipuleren: de bij de moordpartijen meegeleverde persfoto’s vonden gretig aftrek en ja, die gefotoshopte kop met de bijbehorende parano??òde boodschap is wereldwijd verspreid. En toen de gearresteerde met een tevreden smoel in de arrestantenbus was gekiekt, kregen we d?‚Ćt verdomde beeld eindeloos te zien. Domme en teleurstellende berichtgeving, dat was het, alweer, nakakelen en de hersens niet gebruiken. Maar dit even terzijde.)

Door de Noorse schok ?®n door het falende internet had ik er even geen zin meer in en ook al dat het de hele tijd ijskoud was en regende. Nu schijnt de zon, de temperatuur stijgt en de wereld ziet er minder grimmig uit, hoewel het verdriet van die arme mensen, die op de een of andere manier met de dood van hun kinderen moeten leren om te gaan, niet uit mijn hoofd verdwijnt.

Morgen rijden we naar het zuiden, waar de dochter en ik na zes jaar vakantie in een Frans huis van steen, weer eens een paar dagen met de honden gaan kamperen en wel hier. Het is er feest, het is er warm, het is er woest en ledig. Daar worden we vrolijk van. De cavia’s worden door ons lieve buurmeisje verzorgd.
Onderweg hebben we geen muziek of die moet uit onze mobieltjes komen. De eend maakt echter denkelijk teveel herrie dat er nog iets van te verstaan is. Daarom zingen we gezellig duetjes, zoals die keer toen ik met T. en C. naar Spanje reed in de andere eend. Wacht even enkele ogenblikken (op 2:15) tot dat Italiaanse vrouwtje in onderstaand filmpje gaat meezingen en je hebt ons niveau zo’n beetje te pakken.


Ze gaan hier ook naar Le Midi

Voor het probleem Bess (die gisteren weer met buurhond R. slaags raakte en goed op haar kop kreeg) heb ik via internet een muilkorfje aangeschaft, dat er pornografisch uitziet en dat die arme Bess bij het aanpassen zo op een creepy sm-alien deed lijken, dat we niet wisten of we hysterisch moesten huilen of lachen. We zullen de beelden binnenkort wereldkundig maken.

La F?‚Ñ¢te de la Farine

F?‚Ñ¢te de la Farine

“Het lijkt de USA wel”, zei ik vorig jaar op 8 augustus, over de foto van de batteuse op het OudeWielenfeest, maar het Meelfeest, of liever het Feest van het Meel, La F?‚Ñ¢te de la Farine van zondag mocht er ook wezen. De USA van 60 jaar geleden dan.

We reden met onze gast en gasthond Rokko in de eend naar Saint Fiel, waar volgens buurman JP en zwager van de organisator het feest plaats zou vinden, net als de aardappelfeesten in de jaren ervoor. Doodse stilte in Saint Fiel op zondagmiddag. We reden wat verloren rond met z’n vieren en ik twijfelde alweer of ik het allemaal wel goed had begrepen, tot een ouder echtpaar uit het centrum ons de weg wees, niks Saint Fiel, het was bijkans Gu?¬©ret. Dat hadden we nooit zelfstandig kunnen vinden.

Het feest was net weer even anders dan andere plattelandsfeesten, er waren demonstraties van pasta maken, brood bakken en het materieel van vroeger stond weer op diesel te draaien: onze eigen JP bediende de machine die de graankorrels op grootte selecteerde, er werd op antieke wijze gedorst en bovenstaande mannetjes maaiden met een combine avant la lettre een graanveld, waarbij er steeds een keurige schoof werd uitgespuugd. Nou ja, keurig, ze moesten af en toe stoppen om het touwtjesmechaniek te herstellen, als het misging en er een verfrommelde pyjama uitkwam.

Two goats and Rokko
Geitjes vinden Rokko interessant

We zagen Dieren Op en Rond de Boerderij, die allemaal gek genoeg sterk door Rokko waren gefascineerd. Na de dans en een drankje reden we terug. Tijdens ons bezoekje was het droog gebleven, iets dat niet onvermeld mag blijven.

F?‚Ñ¢te de la Farine

De omzet van het feest was tegengevallen, vertelden onze buren, omdat het om 11:00 was gaan hozen, zodat de mensen niet gezellig bleven eten, maar daarentegen snel naar huis holden. Als je weet wat er deze week aan water naar beneden is gekomen, denken we eigenlijk dat ze nog geluk hebben gehad.

Morgen eindelijk foto’s van de 2cv-dagen met als gastauto de Aston Martin van Tony. Ja, zulke auto’s bestaan ook.

(Als internet het tenminste blijft doen. Ik raak op die manier wel mijn vaart kwijt, mensen! Allemaal derving van levensgeluk.)

Jacques Lagrange

France, Ahun center

Ik was net met dit stukje begonnen, toen internet ermee ophield en dat een paar dagen volhield, zodat de hele vaart eruit is. Vooruit dan maar weer:
We reden gisteren (dat wil zeggen afgelopen vrijdag) om 17:30 volgens afspraak het terrein van het Plan d’Eau van Ahun op: leeg. Er waren wel duidelijk activiteiten geweest, want er stonden al tenten en een bar in een schitterende avondzon. Wat nu?
Na 10 minuten kwam een vrachtwagentje met een paar bekenden aanrijden. Neen, we moesten terug naar het dorp, naast de Cr?©dit Agricole en daar de auto parkeren.
Inderdaad, daar waren ze allemaal. Wat er verder moest worden gedaan en waarom we ons daar op dat tijdstip moesten melden, was ons een raadsel. Voor 20:00 zou er niet worden gegeten en de film Mon oncle was wel geprogrammeerd om 21:00, maar voorstelling zou zeker niet voor 22:00 beginnen, wat inderdaad ook gebeurde. Ik ken mijn pappenheimers langer dan vandaag.

Ahun, Jacques Lagrange

– Gaan jullie mee naar de vernissage, werd ons gevraagd. Dat deden we en hoewel we niet wisten welke en van wie sjokten we braaf achter de anderen aan. In het VVV-kantoor hing tot onze stomme verbazing blijde verrassing het werk van een van de breinen achter het werk van Jacques Tati, namelijk dat van de kunstenaar Jacques Lagrange.
Zie ook IMDB over Lagrange.

Ahun, Jacques Lagrange

Ik was zo overvallen dat ik vergat de mooiste tekeningen op de benedenverdieping te fotograferen, die allerlei herkenbare onderdelen van Mon Oncle lieten zien, het huis met de ogen, de dolfijn in de tuin, het andere huis met het dakterras, enzovoorts.
Bij het – beetje tegenvallende – eten vertelde de vrouw naast me desgevraagd dat Jacques Lagrange ooit het huis, hier, dit tegenover ons, had gekocht en dat bij zijn dood de tuin aan de gemeente Ahun was geschonken, onder voorwaarde dat er elke twee jaar aandacht aan zijn werk zou worden geschonken. Meer informatie over de Jardin Jacques Lagranges.

France, Ahun center

Maar waar was dit werk ondergebracht? Dat had zijn levensgezellin in beheer. Dat kleine vrouwtje met die artistieke uitstraling, dat duidelijk het feestvarken was? Inderdaad.
Voor de film begon, gingen we naar huis, want het was al veel te laat voor ons plattelanders. We hebben hem trouwens op DVD. De dag daarop begonnen de 2v-dagen echt, waarover morgen meer, als tenminste internet nog steeds werkt.

De expositie duurt tot 30 augustus in het Office du Tourisme van Ahun. Ze hebben daar trouwens ook een stokoude crypte onder de evenoude kerk, om in de VVV-sferen te blijven.