Ons dorp ligt in een kuil

Elke keer als ik een stukje wil schrijven, word ik naar buiten gestuurd. Vanochtend mocht ik van mezelf uitslapen en even een uurtje niksen, maar niks ervan, mijn lieve buurvrouw P. stond voor het raam in startblokken en zei: Kom, we gaan.
We gingen alweer op paddestoelenjacht, hoera! Het was weer als de laatste gymles van het schooljaar, klimmen, kruipen, over en onder omgevallen bomen en dwars door hulst en bramenstruik. Ik probeerde nog wel een beetje de richting in de gaten te houden, maar dat had geen zin.

We beginnen altijd achter de stabulation en als je daar omhoog geklommen bent en je je omdraait, zie je bovenstaand plaatje. Kijk ons lieve dorpje toch mooi in een kuil liggen! We kletsten en koekeloerden naar de grond en krabden met onze stokken de bladeren opzij, waaronder die wonderlijke paddestoelen zich verschuilen. Het is bijna onmogelijk girolles te vinden, als je niet weet hoe en waar, maar ze zijn verder heel erg makkelijk herkenbaar, niet zoals c?®pes, die je als onnozele wel met andere boleten kunt verwisselen, zoals deze zomer is gebeurd.

Stokoud muurtje

Toen ik gisteren alleen het bos inging, werd ik een beetje zenuwachtig van de geluiden, want het lijkt wel te leven, knappende takken, kreunende oude bomen, die klinken als een oude schuurdeur die opengaat. En dan een of andere gek die voortdurend kastanjes liet vallen, die nog niet eens zo gemakkelijk te ontwijken waren. Vandaag klonken er echter schoten en hondengeblaf en toen P. mijn verschrikte gezicht zag, zei ze, welnee, wees niet bang, dat is ver weg, in het Bos van Chabannes.
– Er gebeuren anders genoeg ongelukken met dat lollige jagen, dacht ik. Dat was waar, maar deze schoten kwamen helemaal van de andere kant, maak je geen zorgen, en we klommen weer verder, ook over die muurtjes die je hier in de omgeving aantreft. Die dienden om het terrein van de eigenaar af te bakenen, dacht P. , maar hoe oud die waren, heel oud in ieder geval.

Volgens buurman P. is deze omgeving en ons dorpje stokoud. Er zijn bijvoorbeeld Gallo-Romeinse spullen gevonden, stukken steen, mijlpalen en een keer, toen het nog droger was geweest dan dit jaar, was een endje verderop de grond zo ingezakt, dat de fundamenten van een Gallisch huis zo als het ware naar bovenkwamen.

Buurman F. gelooft daarentegen niet dat het hier zo oud is, want hoe kun je dat bewijzen? Nou, zei ik, het dorp staat bijvoorbeeld op de kaart van Cassini, dus in de 17e eeuw bestond het al. En als je bedenkt dat de kapel hier bovenop de berg 11e eeuws is en de kerk beneden 12e eeuws, waar we precies tussenin liggen, dat is het misschien aannemelijk dat ons dorp ook al bestond. Peut-?‚Ñ¢tre, peut-?‚Ñ¢tre. Tja.

Gevonden in het bos

Toen ik dat aan buurman P. (87) vertelde, zei hij:
РJe hebt hem toch niet geprobeerd de C14-methode uit te leggen, h?®? Want dat heeft geen enkele zin. Dat had ik inderdaad wel, moest ik bekennen.
РWeet je die weg naar boven, vertelde hij vervolgens, langs het ?©tang omhoog richting de kapel? Dat was een oude Romeinse weg, geplaveid met van die schitterende stenen. Ze hebben die een tijdje geleden geasfalteerd en nu is er niets meer van te zien. Hij schudde van ongeloof en spijt zijn hoofd, ze maken alles kapot, verschrikkelijk. Daar werden we allebei niet vrolijker van. Wel van die mooie girolles, die ik aan hem gaf voor een lekker omeletje.

Koeien in de achtertuin

Op de terugweg van het paddestoelenavontuur liepen we dwars over de wei, waarin de kudde Limousinvee stond, inclusief stier.
– Er gebeurt niets, als ik erbij ben, verzekerde buurvrouw P. me. Ok, ik probeerde me zo ontspannen mogelijk tussen die woestelingen te bewegen. En inderdaad, ze bleven gewoon liggen, kwamen niet dichterbij en keken alleen een beetje.
РNiet in je eentje proberen, h?®? En ook niet in het voorjaar, als er kleintjes zijn.
Ik zou niet durven.