De reizende kwekerij

Seedlings in the gutter
De meloenplant komt in beweging

Ik had natuurlijk verwacht dat het in Frankrijk na mijn vertrek bloedheet en kurkdroog zou worden en daarom had ik de meest kwetsbare kiemplantjes maar weer meegenomen, die 5 weken lang nauwelijks waren gegroeid, ondanks mijn hysterische kachelgepook, waarbij de binnentemperatuur af en toe de 22¬?C oversteeg. Buiten was het alleen maar grijs, koud (<8¬?C) en nat. Dat weer hebben ze tot gisteren weten vol te houden, vertelden de buren.
Hier in de goot in Amsterdam schiet de boel eindelijk eens op dankzij de hittegolf die vandaag weer een beetje te verdragen is. Ik zie de planten per uur groeien en dat is nu ook weer niet de bedoeling in verband met de logistiek van de terugweg.

De brocantetroep die ik de laatste tijd van straat mijn hol in heb gesleept, moet ook mee. Een prachtige ouderwetse houten staande caf?¬©kapstok! Een rattenkooi (als nieuw). Een antieke stoel. Een heleboel glazen. Schalen. Emaille bakken. Aardewerken bloempotschotels in alle maten. Dertig jonge dahlia’s. Neen, die heb ik gekweekt, niet gevonden. Etcetera. Gisteren stonden er aan de overkant van de straat 4 schitterende eettafelstoelen in prima staat met een overbodig briefje: GRATIS eraan vast. Die heb ik overgelaten aan een paar kerels in een roestige bus.

Seedlings in the gutter
De groentekistjes uit de Inter passen precies tussen de dakpannen

Ondertussen heb ik eens wat gegoogled naar de heksen bij ons uit de buurt in Frankrijk. Onze buren zeggen dat die vooral te vinden zijn in de Indre, dat wil zeggen de Berry, waar ook een heksenmuseum is.
Nu hebben de Indre en zijn bewoners om de een of andere reden bij ons in de streek geen beste naam. Niet communicatief op het asociale af, buren zeggen elkaar niet gedag, zo gaan de verhalen, en toen een van onze Creusoise vrienden heel lang geleden in de oorlog bij een huis in de Indre aanklopte voor een glaasje water, werd dat hem geweigerd. (Dat doet me ook denken aan mijn moeder die in 1946 naast onze oudste zus ook een tweeling de borst gaf, omdat de moeder daar niet toe in staat was, en dat die mensen haar niet eens iets te drinken gaven. Er moet gezegd worden dat we een hele bescheiden en misschien wel verlegen moeder hadden, dus misschien durfde ze het niet te vragen, dat zou zo maar kunnen.)
Er wordt dus flink gegeneraliseerd. Toen ik eens over die ene zonderling uit de documentaireserie Profils Paysans van Raymond Depardon vertelde, de man die in het stro bij zijn enige koe sliep en wekelijks boodschappen deed op zijn trekker, werd er gezegd: ja, maar die heb je niet bij ons, hoor, die zitten in de Auvergne, terwijl in dezelfde adem het tegendeel wordt beweerd.

Muzzled dog
Bess moet misschien een muilkorf aan in de Franse trein, ook nogal wonderlijk

Zo kende de oud-burgemeester een oudere alleenstaande man, die in het ouderlijk huis woonde en de tuin liet woekeren. In het woud van bramenstruiken had hij een tunneltje geknipt, verder was het huis niet zichtbaar. Waar, waar woont die man? Net als die dame die het achterkleinkind van de dierenfluisteraar van de pijn van het tanden krijgen had afgeholpen, waar vind je die? Staan ze in de Gouden Gids? Die zoeken we over 2 weken op.

Kunst kijken

Den Haag, courtyard GemeentemuseumDe binnenplaats van Berlage

Omdat Siebe gisteren toch in Den Haag moest zijn, greep ik de gelegenheid aan mee te liften en het gemeentemuseum weer eens van binnen te bekijken. Dat was 2 musea voor de prijs van 1, omdat de hoogtepunten van het Mauritshuis daar op dit moment te zien zijn, waar het jammer genoeg verboden was foto’s maken en het ook niet mogelijk was dat stiekem te doen, want de suppoosten hielden alles streng in de gaten. Wat een onzin eigenlijk, want mooie prentbriefkaarten van de kunstwerken hadden ze niet.

Paulus Potters Stier

Dat is toch weer heerlijk, al die schilderijen op een kluitje, dus ik heb een goede studie kunnen maken van de zaken waarin ik nu mee bezig ben, dat wil zeggen piepkleine landschapjes. Ik moet alweer bekennen dat ik misschien als kind bovenstaand schilderij live heb gezien en daarna nooit meer anders dan op plaatjes, maar ik neem alles terug wat ik erover heb beweerd: het is een prachtig schilderij en veel groter dan ik me ooit heb gerealiseerd: 235,5 x 339 cm, niks piepklein landschapje, en met de meest fantastische details. Je kunt de snorharen van de koe bijna aanraken. En kijk eens wat daar rechts op de achtergrond allemaal gaande is!
Je ken er feitelijk in wonen.

Tot 28 mei ook nog het werk van Alexander Calder.

(Morgen een verhaal over kruidenvrouwtjes en heksen uit onze Franse omgeving, want die bestaan bij ons nog echt.)

Koud Amsterdam


Onderweg naar NL (en andersom) wordt er flink wat afgebibberd

Ik zit weer in Nederland en ben, als ik goed over nadenk, toch enigszins de draad kwijt. Waar en wie ben ik en waarom, van die dingen, zoiets als Bess na de dood van Kwint. Niet dat ze treurig was of naar hem zocht, maar meer dat ze haar tolk en vertaler kwijt was. Wat bedoelen de mensen? Even naar Kwint kijken.

Een bijkomend voordeel is dat ze nu zonder enige overtuiging andere honden afkeft en het soms helemaal zelfs laat zitten, dat gekef. Die andere honden hadden de nep van de veronderstelde agressie veel eerder door dan hun bange bazen, want ze trokken zich toch al geen fluit aan van onze hysterica. Maar het gedrag van deze week heeft een nul-niveau qua adrenaline bereikt. Ze vindt plotseling bijna alle andere honden leuk, op een enkel klein kuthondje na, waarvan de bazin met enge starende ogen zo’n onaangename lichaamstaal laat zien, dat Bess die vrouw ook toeblaft als ze geen hond bij zich heeft.

Garden preparation
Jonge meloenen op de verwarming

Ondertussen kijk ik elke dag op meteo.fr of mijn plantjes daaro wel water krijgen. De jonge dahlia’s moesten weer mee terug, net als de meloenen en de peperplantjes, die me al via de post vanuit Engeland waren toegestuurd door de bekende fotograaf Cynthia Boll. Ze staan hier binnen een beetje aan te sterken op de centrale verwarming. Want buiten lijkt het verdomme wel te vriezen.

Op zoek

France, funeral service in church

Het bezichtigen van het hondje in de Dordogne werd vrijdag uitgesteld door de begrafenis van onze arme buurman, die net 6 dagen in het verpleegtehuis had gezeten, toen hij overleed. Een volle kerk met mensen waarvan ik de helft toch min of meer bleek te kennen. Op weg naar de kerk werd bij het gemeentehuis stilgehouden, de kist werd voor het monument opgesteld, waarna vijf oude mannen met de vlag van hun regiment uit Algerije hun makker een laatste groet gaven. Die ellendige oorlog waarin de jonge mannen, weggeplukt uit hun eenvoudige bestaan en gehoorzaam aan het gezag, plotseling een heel andere functie hadden dan boer, timmerman en huisvader. De regen gaf de plechtigheid een extra grimmig en verdrietig karakter.

France, P?©rigueux, old center
De toren van de kathedraal

Omdat het nogal een eindje rijden was, hadden we de afspraak op 2 uur ‘s middags gezet, na de maaltijd, zodat wij van tevoren in de stokoude hoofdstad een hapje konden eten. Het was voor de verandering een schitterende zonnige dag en P?¬©rigueux heeft een aantrekkelijk centrum met opvallend vriendelijke mensen. We bekeken als echte toeristen de kathedraal, waar de organist net op het gigantische orgel aan het studeren was. Het klonk helemaal niet religieus wat hij deed.

Exterior Saint Front cathedral in P?©rigeux, France

We schoven om 12:00 aan op een terras waar de de mensen al hun eerste plat du jour geserveerd kregen, en dachten: het lijkt wel vakantie, een terras onder de lindenbomen, de zon, aardige mensen, lieve bediening. Maar we moesten voort.

Juffrouw Tomtom stuurde ons de juiste richting op en we kwamen tenslotte op een hele mooie plek onder de zon terecht, met een Engels stel dat daar al jaren aan dierenopvang doet.
De beoogde hond bleek na enige observatie ongeschikt om met onze kleine vulkaan samen te gaan wonen. Bess moet een niet-dominante, vriendelijke, grotere mannelijke hond hebben, die blaakt van het zelfvertrouwen. En dat laatste, dat ontbrak bij deze ex-zwerver.
Dat gaat vast wel komen, maar niet bij ons, met de terreur van die terrier, die niet zo erg is als ik haar altijd afschilder, hoor. Ze denkt dat ze King of the Lab is, dat is het en die grootheidswaan wordt af en toe afgestraft door een hond als Rokko, Rafel (Raphale) of Tantbelle. Dan houdt ze zich weer een paar dagen koest.

Camping in France
De helaas te vroeg overleden campinghond Vlok (of Floque, Phloc, Phlocque)

Maar ze kan ook als een blok voor sommige types vallen, net zo hevig en overdreven als ze boos kan worden. We zien wel wat ons pad gaat kruisen.