Toutou

Young border collie
Een kluifje gaat er altijd in

Na twee en een halve dag Amsterdam met een gigantische culture shock, vooral ook omdat er bij ons om de hoek donderdagmiddag een woonboot ontplofte, die voor een grote chaos in de buurt zorgde, met afzettingen, politieagenten, ambulances en ramptoeristen, kwam ik na een eenvoudige treinreis weer in ons Franse huis. Volgende week komt de oudste dochter, die eerst nog even naar Leiden verhuist, en S. komt hopelijk ook binnen afzienbare tijd. De jongste werkt en gaat een weekend naar Londen om kennis te maken met haar au-pairfamilie.

Iedereen moet wel langskomen, want ze moeten kennis maken met ons nieuwe familielid, de Pup Die Nog Geen Naam Heeft. Ik roep hem in het Frans, maar kirren gaat met een hoog stemmetje in het Nederlands. Bess vindt hem wel interessant en hij is een beetje bang voor haar, ook al omdat hij tot nu toe alleen zijn moeder, zijn broertjes en zusjes en de koeien heeft gezien. Een vreemde hond, mag ik hartelijk bedanken? Hij blijft op veilige afstand.
De bastaardborder Raphale (Rafel) van de buurvrouw schoot daarentegen uit angst het huis in, toen we langsliepen, terwijl het ventje verbaasd toekeek. Omgekeerde wereld.

Young border collie
Pats, we vallen in slaap

Nu ligt hij weer te ronken op de plavuizen. Hij drinkt bij voorkeur uit de gieter, heb ik gemerkt en hij deed heel erg braaf een grote plas in de wei, waar ik hem liet scharrelen. Hij at 5 minuten na aankomst de puppenbrokken uit zijn bakje en heeft geen moment gedacht – voor zover ik dat kan bepalen – aan zijn oude thuis met zijn lieve moeder en zusje.

So far, so good. Ik laat hem eerst helemaal wennen voordat ik tante Dominante echt los op hem laat. Ze hebben aan elkaar gesnuffeld, elkaar goed bekeken en elke keer als Bess hem The Stare geeft, corrigeer ik haar. Verboden te staren met gemene oogjes, Bess. Die tuthola vindt iemand pas na 3 keer leuk. Daar wachten we dan maar op. Ik heb al een zekere kentering gezien. On verra.

Toen ik de melkboerderij belde om te vertellen dat alles naar wens ging, herhaalde de oude mevrouw nogmaals: je moet hem veel knuffelen en aaien, dan doet hij alles voor je. Het zijn hele lieve, zachtaardige honden!
En dat is ook zo. Zelden zo’n zoet ventje gezien.

Morgen ga ik een poging ondernemen v/h gazon het keienveld achter te ontruimen. Het is nog erger dan ik dacht.

PR

France, danse from the CreuseDansende Creusoises

Afgelopen vrijdag reed ik met een eend vol koeien naar Saint-Sulpice-le-Gu?©retois, waar zaterdag een expo van 1 dag zou plaatsvinden tijdens de 15e ontmoeting van alle Saint-Sulpices van Frankrijk, waar ik als artiste peintre voor was uitgenodigd. Bij de ingang van het dorp hing het bekende bordje: Free WIFI. Omdat ik geen mens kon vinden, meldde ik me bij de Mairie, naast de kerk, waar ze de man met de sleutel van de kerk belden. In afwachting daarvan vroeg ik naar die gratis WIFI. Oh, dat werkte alleen in de directe omgeving van de Mairie en daar moest je een account voor aanmaken. Nou, laat dan maar zitten. Neen, natuurlijk, ik begon onmiddellijk op mijn mobieltje e.e.a. in orde te maken, tot een vriendelijke meneer van de gemeente zich hijgend meldde. Die had gehold.
Ik deponeerde de doekjes, kletste wat met hem, bewonderde de kerk en vertrok weer. Ik vergat verder die hele WIFI.

Mairie of Saint Sulpice le Gu?©retoisHet gemeentehuis

Ze zouden zaterdagochtend koffie met viennoiserie serveren, met zang en dans van het plaatselijke volksdansgenootschap, dus ik was van de partij. Ik kende werkelijk niemand behalve een andere schilderes van gezicht, er was geen G?¬©rard Delafont (burgemeester) te bekennen of een ander lid van de gemeenteraad van ??nze Saint Sulpice. Bij het eten onder de baldakijnen op de sportvelden was ook die enige bekende verdwenen, dus ik drong me gewoon ergens op. Dat viel heul niet mee. De niet-Creusois bleven lekker departementaal bij elkaar klitten en ik bleek bovendien aan de koude kant terecht te zijn gekomen, namelijk een clubje uit Val d’Is?¬Ære, dat helemaal niet van plan was met mij een praatje te beginnen. Nou moe, ik dacht toch dat deze bijeenkomst ter bevordering van vriendschap en vrede was georganiseerd?

Exhibition in French church
In de kerk

Het enige wat een vrouw met enorme spekarmen naast me zei was: U heeft wel een heel sterk Engels accent! waarop ik me moest beheersen om niet een opmerking te maken over die Franse vrouwen die ondanks alle room en boter altijd zo slank bleven, want gaat even iemand anders beledigen, zeg. Nee, daar was ik net even te deftig voor. Grappig, zei ik, hoe zou ik nu toch aan dat accent komen? Er kwam daarna geen woord meer uit.

De bediening was een hartelijke groep mensen uit het dorp die grapten, lachten en kletsen zoals het hoorde. We werden volgepropt met crudit?©s, aardappeltaart met heerlijke ham, sla met geitenkaas en een bord met taartjes, die er bij mij echt niet meer bij konden.
Ik zei de mensen gedag die wel met me hadden gepraat, kreeg bisous van de lieve meneer met de sleutel en reed weg in de 2cv met mijn taartjes, die ik aan buurvrouw Germaine (90) zou gaan geven, die daar immers dol op is.

L1200186.jpgToetje

Dat kwam goed uit, want toen ik thuiskwam, stond ze op het punt om te gaan hooien, zoals elk jaar, strooien hoedje, klompen en een houten in huisvlijt gemaakte hooihark, dus ik kon haar met zachte hand weer naar binnen lokken. Ze mag helemaal niet meer helpen, omdat ze dat niet meer kan, de arme schat.
РIk snij ze in twee?´n, zei ze, hier neem jij ook. Ze zegt niet tu maar vous, toch klinkt het als tu.
Nee, ik had al veel teveel gegeten.
– Mais vous avez la ligne! Zou je denken? Ik trok mijn bloesje een eindje omhoog en liet haar mijn overbodige vet zien.
– Maar je moet ook niet te mager zijn, mager is niet mooi! zei ze, terwijl ze aan het tweede taartje begon. Ze was haar hooiplannen gelukkig weer vergeten.

Parson Russell terrier
Bess zit te suffen op een kale grond

De fosse septique is ondertussen vrijwel klaar en nu kan ik fijn, als ik dit weekend weer terug ben, de krankjoreme hoeveelheden rotsblok en stenen gaan rapen, die de grond door al dat gegraaf heeft prijsgegeven, voordat het gras of de brandnetels weer gaan groeien en ik de tanden van de grasmaaier erop breek.

Buurman F. en ik hebben in razend tempo een hek in elkaar gezet, alles is klaar voor de komst zaterdag van kleine Baby Blauwoog. Maar eerst feest morgen in Amsterdam en een dagje in de trein.

Filmpje van de dansers. De jongen van Radio Bleu is er ook op te zien, die ik tevergeefs probeerde te verleiden mij te interviewen, ja straks, zei hij om ervan af te wezen.

(Die WIFI ga ik later nog eens bespreken.)

Plattelandsbezigheden

Installation septic tank
Buurman wandelt weg na inspectie van het terrein

Olivier is de hele week bezig geweest met graven en de tuin ondersteboven gooien. Af en toe kwam zijn vader, zijn kleine neefje (op de vrije woensdag) of zijn broer helpen. Het is een echte Creusoise familie, raszuiver zegt buurman P., dat wil zeggen, niet verlegen, open, vriendelijk en communicatief, zonder dubbele agenda. De vader had ik ooit een in een eerder stukje beschreven en ik heb hem de laatste paar jaar bij het hooibalen duwen ook regelmatig gezien en gesproken.

Installation septic tank
Bess kijkt hoe ze aan de andere kant kan komen

Ze vinden Bess mignonne, die stoere jongens. Ik zei gisteren nog tegen Olivier dat schijn bedriegt, toen hij zijn graafmachine naast de moestuin parkeerde. Want ze werken hier gewoon door in het weekend, gisteren ging de laatste vrachtwagen zand in de zandbak en de boel werd afgedekt met een nieuwe laag kiezel. Maandag komt de SIERS weer checken tegen betaling van een of ander belachelijk bedrag, waar ik me volkomen nutteloos elke keer woedend over maak, net als over die verdomde verplichte alcoholtest in de auto. Verzet heb totaal geen zin.
Hij (Olivier) had vroeger een teckel gehad, die ook voor niets en niemand terugdeinsde. Tijdens de jacht ging die rustig een potje knokken met de grote jongens, als iets hem niet beviel. Maar in huis, tegen mensen, poeslief. Precies.

Border collie pup
Baby Blauwoog

Vorige week deed ik nog een rondje dieren. Ik was met Bess bij de dierenarts geweest, die me voor de nieuwe baby een wormpil had meegegeven. Zo’n aardige jongeman, de dierenarts, die duidelijk iets teveel en iets te vaak van de room van Giraud had gesnoept. We kakelden tijdens het bezoek natuurlijk weer over eten.
Bij Giraud diende ik zonder veel moeite de pil toe, terwijl die kleine gezellig op schoot klom en mij hetzelfde aroma bezorgde als die van de derrie waarin hij net had liggen rollen.
– Ga je Frans of Nederlands tegen hem praten, vroeg de oude moeder. En waar die ging slapen en wat ik hem te eten ging geven, want ze wilde dat hij goed terecht zou komen. Zaterdag de 30ste haal ik hem op.

France, kitten
Katje valt uitgeput in slaap op de krant

Daarna reed ik door naar vriendin L. die samen met haar dochter een kitten aan het doodknuffelen was. Het katje blies en sloeg van uitputting, toen het probeerde te slapen, maar ze bleven hem maar continu bepotelen. Ik kon het bijna niet verdragen. Het katje was afkomstig van dierenfluisteraar Jean P., wat mijn volgende doel was, want ik had foto’s en een paar klompjes voor de jongste telg bij me.

Daar krioelden de dieren weer allemaal door elkaar, ook de nestzus van dat vermoeide diertje. De familie was compleet, ik kreeg koffie en koekjes en ondertussen werd er flink wat afgekletst en geroddeld. De kleine kat hing aan de enkel van Jean. Een van de honden zocht met haar vlooientanden het hele lichaampje van de kleine af, die haar oogjes van puur genot gesloten hield. Dat was wel even andere koek dan die prikvingers van de dames van haar broer. De kleine dronk ook bij de hond, zeiden ze. Nee! Ja, echt. Het is daar het paradijs van voor de zondeval.

France
Chance met de acoordionist

Morgen of vanavond een verslag van de 15e rassemblement van alle Saint Sulpices van Frankrijk. Nu moet ik met buurman F. een hekje gaan timmeren, opdat die kleine zaterdag binnen de hekken gaat blijven.

(Dinsdag naar NL voor de diploma-uitreiking.)

Laatste nieuws

Border collies
Het ventje met zijn moeder

Dat klinkt goed, laatste nieuws, maar wat er aan de hand is, is dat ik geen tijd heb. Achterstallig onderhoud in een tuin door een maand afwezigheid op het hoogtepunt van het tuinseizoen, werken voor de kost en dan nog allerlei nuttigs doen als tekenen, schilderen en me opdringen aan jan en alleman, alleen maar om mijn werk te promoten, ja, dan blijft er niet veel tijd over voor een stukje.

Zoals de meesten van jullie misschien wel weten heb ik bij de melkboerderij een blue merle bordercolliepup gevonden, die ik jammer genoeg pas over 1,5 week kan ophalen, omdat ik nog even heen en weer naar NL moet. Reizen in de trein met zo’n dikke baby ?¬Æn Bess leek me vragen om problemen. Hij blijft tot die tijd bij zijn moesje, voor wie ik altijd al een zwak heb gehad, kijk, in 2009.
Wel heeft de Franse dierenarts, die vanochtend Bess haar paspoort heeft bijgewerkt, me alvast een ontwormingspil meegegeven, die ik hem als ik deze week nog even langsga zal toedienen.

In the kitchen gardenKijk, mijn bonenklimrek. De bonen zijn al halverwege

Nu hol ik weer verder, stapels foto’s die beschreven moeten worden, hooi omdraaien en de buxushaag verder snoeien. Oh neen, daar wacht ik nog een week mee, want ik heb voor de zoveelste keer een tak met een nest met 4 piepkleine blinde vogeltjes omgezaagd en die meteen weer in de haag gestoken en bedekt met takken. Ik keek net en de ouders waren er gelukkig weer druk mee bezig. Ik schrok me een puistje!

Gevalletje dierenliefde

Een rijtje teckelsEen rijtje willekeurige tekkels (ruwhaar standaard)

Toen we gisteren nog 20 km moesten en door het dorp Forgevieille reden, waar het verkeerstechnisch altijd een drukte van belang is, omdat dat de sluiproute is naar de snelweg en andere departementale wegen, zagen we midden op de weg tussen de auto’s een opgetogen teckel nieuwsgierig naar elke afremmer lopen. Siebe remde ook, ik sprong eruit en lokte hem met lieve woordjes. Hij liet zich braaf pakken, het diertje, met z’n flaporen en z’n babyvacht: het was een hele jonge ruwhaar.

Maar waar was de baas? Er was verder geen mens te bekennen en hij leek ons toch ergens ontsnapt te zijn. Ik belde aan bij een huis waar licht brandde. Een oudere dame met schort en een lief toetje deed open, maar had geen idee na mijn introductie waar deze schat thuishoorde. Ze wees elk huis aan en sprak hardop, daar woont mijn schoonzus, die zit in het bejaardentehuis, die niet, die aan de overkant hebben geen hond, die ernaast zijn er maar af en toe en nu niet, dus niet, en mijn vriendin daar, die heeft twee katten. Neen, geen idee.
Ze stelde voor naar het caf?© te gaan en daar verder te vragen en vertelde ondertussen wat voor een verschrikkelijke weg langs haar huis liep, ze reden allemaal als gekken en zelfs vrachtwagens scheurden bij nacht en ontij met krankzinnige snelheid langs. Ze had er al twee katten aan verloren, die ze nota bene net twee maanden daarvoor had laten steriliseren.

Ik hield die kleine onder mijn arm, liefkoosde hem en rook aan zijn vachtje. Ach, laat me de eigenaar niet vinden, dacht ik bij mezelf, tot Siebe zei: luister, luister eens en ja, er werd geroepen en gefloten vanuit een zijweggetje. Twee pubermeiden, zusjes, een tweeling grepen hun diertje en lieten mij met lege handen staan. Die weg is gevaarlijk, riep ik ze nog na, hij wordt zo doodgereden, jullie moeten beter opletten! Ik weet niet of het tot de dames doordrong. Bess had vanuit de auto laten horen dat ze het met mijn onuitgesproken plannen niet eens was.

In the kitchen garden
Tomaten gaan goed

Na de oude dame gedag te hebben gezegd reden we naar huis. Het gras is kniehoog, de tomaten zijn gegroeid, de sla is consumptieklaar en de bonen zijn al halverwege hun klimrek. Zonnebloemen, dahlia’s en pompoenen zijn voor de verandering deze keer niet door de slakken opgevroten.
En als het eindelijk ophoudt met regenen – het valt nu al de hele zondag gestaag naar beneden – kan ik eens tussen het onkruid gaan zoeken naar wat ik 5 weken geleden heb gezaaid.

Ach, dat hondje. Binnenkort komt er vast een andere langs, dat voel ik.