Plannetjes

Border collie asleep on the couchKijk die kleine er nou onbeschaamd bij liggen

Nog even en we, of liever ik, want ik rij, rijden weer naar ons Franse landgoed. De pati?´nt, die genoeg heeft van het pati?´nt-zijn, gaat nog steeds boven verwachting goed en liep bijvoorbeeld gisteren op het strand, waar we de hond uitlieten. Het kwam niet alleen door het tijdstip dat er geen mens was, maar ook door het kenmerkende regenbogenweer, zon, dreigende wolken en jawel, een regenboog. Op het strand waren vrachtwagens bezig de strandhuisjes weg te halen. We kregen bij aanvang een ferme plensbui op ons hoofd.

One man and his dogEen bijna leeg strand

Afgelopen zaterdag gingen we bij wijze van nieuwe ervaring voor Bleumans met de pont (IJveer) naar Noord, ook al omdat er een soortement van kunstbeurs was met louter tekeningen en een aantal ons bekende galeristen. Die pont! Die zat zo vol en de massa bleef er zo afstromen, dat ik me afvroeg of er niet stiekem aan de achterkant nieuwe toevoer was. Hoe pasten ze daar allemaal op? Die bootjes zijn kennelijk groter dan ze er uitzien. De hond kon het avontuur maar matig waarderen.

Amsterdam, IJUitzicht vanaf NDSM

Die Amsterdam Drawing (Emsterdem Drowing) was verrassend leuk, ook al omdat ik erg van tekeningen en ander werk op papier hou en omdat ik onmiddellijk idee?´n voor nieuw werk opdeed.
En dat IJ is ook zo heerlijk, vooral als er een windje staat. Dat gebiedje rond de NDSM-werf is nog een aantrekkelijk rommeltje, hoewel men in een hoog tempo bezig is alles netjes te zetten. Jammer, maar niet tegen te houden.

Morgen gaat ons blauwe mannetje in Hippolytushoef laten zien of hij iets met schapen kan. Ik neem de camera mee, dat jelui het allemaal ook kunt meemaken.

Jullie merken het, ik probeer steeds maar net te doen alsof ik niet in een stad woon. Strand, IJ, Java-eiland en Hippolytushoef. Waar had ik die plaatsnaam nu ooit eerder gehoord? Oh ja, in 2009 in Perpignan, tijdens de busreis naar het vliegveld in Gerona. De chauffeur had er gewerkt.

Tout va bien

Op bovenstaand filmpje kunnen jullie zien wat ik elke ochtend doe: de Jan Schaeferbrug overlopen en kijken naar de cruiseschepen. Bleu let eindelijk veel minder op de voorbijjakkerende auto’s, maar te vertrouwen is hij nog niet, hij moet ze af en toe dwangmatig nakijken vanwege schaapherderneigingen, die hij deze week in het echt mag laten zien als hij op snuffelstage gaat.

Iets anders: de geopereerde is sneller dan verwacht uit het ziekenhuis ontslagen en wint elke dag aan kracht, zelfs zo dat hij zich soms een beetje vergaloppeert. Straks gaan we het strand proberen, de v/h patient mag de krant lezen op het terras en ik laat Bleu een fiks eind lopen en springen.

Morgen misschien nog een beetje gemopper over het VUmc en andere ervaringen.

VUmc

Preparation for heart operation
De zuurstofbril wordt opgezet, de patient kan nog lachen

Dinsdag hoorden we na een telefoontje van onze kant dat Siebe zich de volgende dag moest melden. Donderdagmiddag zou hij dan worden geopereerd. Ik zou een heel weblog kunnen wijden aan de falende communicatie van deze instelling, als ze dat niet zelf al gedaan hadden met die ellende van Oerlemans en de longartsshit annex IC. Google maar even op VUmc en je bent weer op de hoogte.

Kijk, die wachttijd na het eerste onderzoek dat was 6-8 weken, een belachelijk lange tijd volgens onze Franse vrienden, want in het beloofde land ben je vrijwel meteen aan de beurt. Het is ook gek, want de wachttijd blijft altijd maar dezelfde, inlopen doen ze niet, bedoel ik te zeggen, integendeel.
Dat wachten heeft de stress wel vergroot, vooral ook omdat die VU-telefoonjuffrouw ons op het hart drukte al vanaf 5 weken wachttijd te gaan bellen of het zover was. We dachten nog even, gaan ze daar niet met vakantie, neen, hoor, er wordt gewoon doorgewerkt, beweerde men. Nou, dat is dus niet zo, wisten ze ons woensdag te vertellen. Doen ze normaal 3 operaties/dag, in de zomer zijn dat er 2.
Waarom, ik herhaal, waarom wordt dat niet verteld? Daar weet ik wel het antwoord op: omdat ze niet kunnen communiceren bij het VUmc. (Vraag me maar eens naar mijn ervaringen 18 jaar geleden, ik kan me er nog steeds kwaad over maken)

Ave Caesar, morituri te salutant
Neen, die jongen is niet van de straat, leest deftige Franse boeken in het Frans

Ondertussen is de patient al weer op zaal, dat wil zeggen, hij ligt op een kamertje alleen, met uitzicht op de aanvliegroute van de traumahelikopter. Het valt heul niet mee, het postoperatieve tijdperk, maar er zit enige verbetering in. De chirurg had nogal wat geweld moeten gebruiken bij het breken van het uitzonderlijk stevige sternum, zei hij. Au. Au. En nog eens au.

Nu is het wachten op het herstel. Het gaat in ieder geval de goede kant op.