Nieuwe dieren

Three young chickens
De antieke zaagbok uit het jaar 0 heeft een nieuwe functie

In het kader van zelfvoorzienend leven vanwege zicht op de bodem van de schatkist, financi?´le crisis, regeerakkoord en een jarenlange wens, was ik links en rechts over het houden van kippen begonnen, in de hoop op een tip. Bij de boerderij van de Dierenfluisteraar in het gehucht Grote Wei struikel je over de kippen, hanen en kuikens. En over de eenden, katten, honden, geiten, ganzen.
Veel dieren vind ik natuurlijk altijd gezellig, en toen ik er voor de zoveelste keer met Bleu langsliep en Jean (85) net met zijn meute teven terugkwam van de koeien, greep ik mijn kans en liet me door hem uitnodigen voor een kopje koffie met kip. Tussen al het gekrioel liep een pup van een maand of twee, een mooi black&tankleurig hondje met hangende oren. Ja, die was van een beagle en die, Jean wees een van zijn teefjes aan. Aha, de beagle uit La Brug?®re, die ik verdacht vaak onderweg tegenkom tussen beide gehuchten. Ze hadden geadverteerd op Radio Bleu Creuse, vertelde de vrouw van Jean, om dat diertje aan de man te brengen, maar die hadden het over tatoeages en inentingen.

Ik versta ze door het stevige accent niet altijd, dus ik begreep niet of Radio Bleu die informatie wilde, of het alleen wilden omroepen als het diertje was inge?´nt of dat er iemand had gereageerd die dat wilde weten. Of ik het niet wilde. Neen, zeg, met die gezellige Bess zeker, wier reputatie bij de bewoners van Grote Wei stevig is gevestigd sinds het auto-incident en die daarom nooit meer mee mag als ik die route neem. Bleu was ondertussen erg te spreken over al die vrouwen.

Two young Charolaises walking on the road
De omheiningen van de weilanden van de familie P. zijn niet altijd in orde (“op orde”)

We kletsten, over de bakker, het weer, de APK, en de kleindochter vroeg naar Saar in Londen, tot ik het tijd vond om weer eens verder te gaan. Onder in de muurkast bij de uitgang van de keuken klonk het gekef van nog eens een ander hondje. Toen we onze berg opliepen, kwamen we op de weg bovenstaande dames van de kudde van Grote Wei tegen, die helemaal niet van plan waren terug te lopen, maar al bermgrazend voor ons uit bleven lopen. Bleu had wel zin om die eens lekker op te jagen, wat natuurlijk weer niet mocht, tot die sukkels in hun angst besloten zich bij de Limousines van JP te voegen en zo dwars door schrikdraad en landerijen weer naar beneden te hollen, luidkeels om hun moeder roepend. Verrek, was ik helemaal vergeten naar die kippen te vragen!

View on Dun l. P.
Uitzicht vanuit het oude station richting kerkhof en de tweetaktkoning

Dat vergat ik gelukkig niet na de oldtimervergadering (waarover later meer) die vorige week plaatsgreep op de bovenste verdieping van het oude station van Dun. De v/h voorzitter had tien overtollige jonge legkippen, die volgende week de pan in zouden gaan, of althans, eerst de diepvries en dan de pot in. Drie ervan werden gisteren levend en wel afgeleverd in een met landbouwtouw dichtgebonden kartonnen doos, die pardoes in ons kippenhok ondersteboven werd gehouden. Deze kippenren (poulailler) was bij de koop van het huis inbegrepen en kwam pas te voorschijn, toen we in het eerste jaar de bramen en andere troep hadden verwijderd. Ik moest nog wel even de rotte deur repareren en ga volgende week een parc ?† poule rondom dit verblijf in elkaar zetten. Grootste probleem is de paaltjes de grond in te drijven, hoewel buurman P. zei dat dat daar geen problemen op zou leveren. Direct rondom ons huis tref je massieve rots, waar het ook op is gebouwd en een endje verderop z.g. tuf, dat verzin ik niet, dat vertelt buurman me allemaal. Oude vulkanen.

En kijk, vanochtend vond ik de eerste:
The first egg

Herdershond of total loss

Some limousin cattle

Omdat bovenstaande koeien zondag niet meer in dit veld stonden, ik bedoel deze wei – ik zeg veld omdat ze hier van champ spreken – besloot ik die met beide honden over te steken, ook al in de hoop nog een klein champignonnetje de Paris te vinden en daarnaast natuurlijk om de knallende jagers te vermijden.
Ik had het hek nog niet achter me gesloten of ik zag beneden naast de rechterheg een hert knetterhard weghollen. En ik dacht dat die wei leeg was!
De honden hadden door hun geringe lengte niets in de gaten, maar het leek me verstandig hun aandacht af te leiden met een hoog stemmetje en een brokje, vooral toen ik er aan de linkerkant nog een zag spurten, die de weg overstak, op het maisveld links door een heg wilde, klem kwam te zitten, zich omdraaide en verdween in de richting van het huis van de King of the Septic Tank Olivier. Dat zag ik allemaal gebeuren, terwijl die twee sukkels me hoopvol aankeken met de geur van frolic in hun neus.

Die gekke Bess holt en springt op die vlakte altijd als een jonge hazewind, zoals dat bij elke hond gebeurt die op een onmetelijke vlakte wordt losgelaten. Als ze rustig aan de riem wacht, blijkt ze een soort Parkinson-achtige aandoening te hebben, waar ze in het gewone leven verder geen last van lijkt te hebben. De achterpootjes trillen, maar niet als ze ligt, loopt of holt.

We liepen door, ik zag iets wits en dacht ha, een paddestoel, tot ik even omkeek en daar Bleu 100 meter verder met zijn neus aan de grond gekleefd in een noodgang het spoor van dat verdomde tweede hert zag volgen. Hij reageerde niet op gefluit, geroep, niks, hij stak de weg over en zat al in het maisveld. Wel knap dat hij dat allemaal kon ruiken, jammer dat hij er doof van was geworden.

Ik riep en rende en riep en rende, zo hard en zo g?‚Ñ¢nant, zo hard had ik in jaren niet gegild of gerend! De hond verdween in de verte, ik zag een grijze stip op dezelfde plek in de heg klem komen te zitten als dat hert. En omdat die sukkel godzijdank het spoor daardoor enkele minuten bijster was, kwam hij weer in mijn alfa-zone, zodat ik hem kon grijpen. Bess had toen pas door wat er aan de hand was en wilde de jacht voortzetten. Yeah, right, Bess.

En ik dacht dat ik een gehoorzame herder in huis had genomen! Blijkt het een ordinaire puberale jachthond.

Head of a young border collie (6 months)Who, me?

Het gulle bos

Mushrooms vari?©s
Vandaag gevonden en in stukken gehakt

Ik kom wel weer om in de paddestoelen, net weer een vette pan vol. C?®pes, parasolzwam, mousseron, alles door mekaar. Je ken alles hier gewoon gratis uit het bos halen. Misselijk van de enorme kastanjes. Buurvrouw P. heeft me net een potje kastanjejam gegeven, om te proberen.
– Ik weet niet of het lekker is, hoor!
Dan behoor je te zeggen: Il n’y a pas de raison, want dat zegt men hier altijd op die vals bescheiden onzin.

Als ik een keer te vaak Dank je wel zeg, zegt ze: Tu parles!
Wat betekent dat? Ik zou zeggen: “Zo kan die wel weer!”

Oude kranten

Pile of French newspapers on the table
Artistiek Frans stilleven met Montagnes

De dagen glippen hier zo tussen mijn vingers door, plotseling is het weer zaterdag, nat, na een behoorlijk natte week.
Het was donderdag Toussaint, Allerheiligen, dat is hier zoals sommige mensen weten een feestdag, of eigenlijk een rouwdag, want de begraafplaatsen worden dan opgevrolijkt met de bekende chrysanten, die vorige week overal te koop aan werden geboden en gisteren, de dag erna in de ramsh gingen voor de helft van de prijs, waardoor ze nog gretiger aftrek vonden.
Volgens de buurvrouw zijn ze maar even mooi, een nachtje vorst en tis beurd. Niks doen is geen optie.

Late carrots
Helemaal vergeten dat ik die ook nog had

In verband met die eventuele vorst ging ik de dahlia’s maar eens uit de grond halen en nam meteen de laatste bieten (en worteltjes) mee, die ik onmiddellijk dezelfde dag nog heb opgevroten, zo heerlijk vind ik die.

Border collie spotting the postman
Le facteur est d?©j?† pass?©, Bleu!

Om die dahliaknollen niet te laten schimmelen, wilde ik ze zoals elk jaar in kranten pakken, maar ja, ja, moderne tijden, we lezen de krant alleen nog maar digitaal, en de laatste stukjes papier heb ik nodig voor het caviahok en om de kachel aan te maken. Ze waren dus bijna op.
Ik ging naar de buren, die dagelijks La Montagne door de postbode aangereikt krijgen. Voor de rouwadvertenties, volgens een andere buurman, want ze doen hier nauwelijks aan rouwkaarten, je m??et de krant wel lezen om te weten wie er dood is.

Dried beans in their pod
Ook voor bonenvergaring hebben we een oude krant nodig

Na de gebruikelijke begroeting door de oudste bewoner van het dorp (“Het lukt me niet om op te staan, c’est la jeunesse!“) en wat geklets over het weer en het leven, bracht ik mijn wens ter sprake.
– Kranten? Kranten zat, ja hoor, neem maar (“neemt“), zei ze. Ik liep naar de TV, waarachter zich de krantenstapel bevindt, maar neen, die moest ik niet hebben, in de voorraadkamer.
– Wat doen jullie eigenlijk met de oude kranten? vroeg ik.
– Die stapelen we op, we stapelen!
En inderdaad, tegen de muur van de voorraadkamer stonden twee keurige kaarsrechte stapels kranten, beide zo’n anderhalve meter hoog.
Ik deed een greep en zag in het koelste gedeelte een zee van chrysanten in schitterende herfstkleuren voor de doden van donderdag.
Ach. Al die doden.