Hoeden

Dog watching the cows and the neighbouring village
De wei is toevallig vandaag leeg

Goed, die gekke Bleu nu.
Ik wandelde twee dagen geleden diep in gedachten over het oude pad naar Saint Sulpice, ik dacht aan Jeroen, dat ik me onmogelijk kon voorstellen dat ik hem nu echt nooit meer zou zien, ik dweilde maar door in mijn hoofd en maakte me alsnog woedend over de streek die een ontzettende glupo bijgenaamd blokhoofd me vier jaar geleden had geleverd, door zo verschrikkelijk manipulatief te liegen dat ik het toen beneden mijn waardigheid achtte en ik mezelf te deftig vond om daar ?¬?berhaupt op te reageren, omdat ik me niet kon voorstellen dat geen mens die leugenaar niet zou doorzien, wat een vergissing bleek, van die dingen, de moord op Roland, de dood van Bart, de pijn van verlies, verongelukte kinderen in het verkeer, het kolkte en klotste maar in mijn kop, toen ik op de plek kwam waar het pad naar beneden gaat en na 25 meter in een beek verandert. Ja, ja, ik was de hond aan het uitlaten zonder ook maar op te letten.

Daar liepen zoals gewoonlijk buiten de omheining van de wei twee stevige kalveren, geen Charolais dit keer, maar de iets pittiger Limousin, van dezelfde boerenfamilie van de dierenfluisteraar.

En ze waren weg! De hond achter de kalveren aan, die niet wisten hoe snel ze de wei weer in moesten komen, een uitgestrekte wei, misschien wel de grootste in de omgeving, behorende bij het gehucht Grote Wei, het woord zegt het al, en in die wei bevond zich de rest van een enorme kudde Limousinrunderen, aanvankelijk verspreid over de vlakte, maar binnen 30 seconden een cordon sanitair vormend, om denkelijk de kleinere kalfjes te beschermen, dat lees je wel eens in een boek.

Ik stond erbij en keek ernaar. Aan de grond genageld en gefascineerd. Hond draaide grote cirkels om de koeien tot hij er een mooie ronde roestbruine kluit van vee van had gekleid, en toen ik eindelijk wakker geworden mijn fluitje pakte en erop blies, keek hij me vanuit de verte aan, holde met grote sprongen naar me toe en ging naast me zitten wachten op zijn snoepje.

Hoe vind je die? Nu alleen nog rechts en links leren en klaar is kees.

Border on chair
Hij let wel op, zo te zien

Cultuur

House near the old railway station
Vanuit het oude station, vlakbij de bank, de kerk en zaal Apollo

Ik reed donderdag via de bibliotheek (waar ik nog in een discussie belandde of de Intermarch?© in Dun nu echt zoveel duurder zou zijn dan alle andere grandes surfaces, ik en de rest van mijn omgeving vinden van wel, de dames van de bieb niet) naar vriendin Lucienne (85), die ik toch weer tamelijk opgetogen aantrof in gezelschap van nog steeds haar dochter en de jonge kater, die zich had ontwikkeld tot een mooie beige kat met een zwarte snuit en een paar ballen, die keurig afstaken tegen het wit van zijn billetjes.

We praatten wat tot ik door moest naar Dun om geld te trekken en kwam toevallig mevrouw notaris bij de flappentap tegen, waarmee ik even de stand van zaken doornam: de kinderen, de school, het leven en de cultuur.
– Kom anders zondag gezellig naar het concert hier in de kerk, zei ze, terwijl ze een folder uitvouwde met het programma: koorzang en na afloop Gl?¬?hwein (vin chaud) en hapjes, in zaal Apollo.
Apollo, dat is de bioscoop waar ik nog nooit een mens (of een film) heb gezien, maar die de uitstraling heeft van een enorme vergane glorie, dus mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Dat koor was natuurlijk dat koor van het stukje hiervoor, hoe toevallig is dat nu weer? Goed, goed, zoveel koren heb je hier nu ook weer niet in de buurt. Nieuwe kansen.

Morgenavond zal ik verslag doen met foto’s. Ik ben weer helemaal op de integratietoer.

Oh ja, de herdershond Bleu moet nog. Momentje.

Misverstand

Latest cultural activities
Aankondiging vergadering+concert op ons tableau

Ha, las ik een maand geleden op het mededelingentableau in ons dorp, eindelijk een koor, dat gaat optreden tijdens of na de vergadering van het Gemeentelijk Feestcomit?©, komt dat even goed uit, ik luister ernaar en besluit dan of ik me er al dan niet aan opdring. Bevalt de muziek, dan meld ik me aan, fijn zingen en integratie ?† la fois, net zo gemakkelijk.

Ik reed dus die avond in november over de onverlichte wegen de pikdonkere bourg van onze commune in, terwijl ik nota bene eerst nog een bumperklever had moeten afschudden, stel je voor, in een van de dunst bevolkte streken van Frankrijk, op een smalle weg waar overdag al geen hond rijdt, kreeg ik een paar opdringerige koplampen in mijn spiegel, tot hij bij het oorlogsmonument eindelijk verdween.
Met topsnelheid in de zwarte nacht tijdens nieuwe maan tussen de weilanden willen doorscheuren is volkomen debiel, omdat iedereen ook weet dat daar grote kans is op loslopend vee. Ik tikte in het donker heel dapper tegen mijn voorhoofd.

In de bourg bleef het duister, ik zag geen auto’s geparkeerd, de salle polyvalente zat potdicht. Bij de marie liep merkwaardig genoeg wel volk, dus ik vroeg of zij misschien wisten waar dat concert nu zou plaatsvinden.
Concert? Concert? Schouders ophalen en een lopende lichtkrant boven de hoofden: dat buitenlandse wijf is niet helemaal bien, wat ook zo is, maar dat konden zij niet weten.
Er werd vergaderd, zeiden ze maar zonder koor en dan in het gemeentehuis en niet in de salle. Teleurgesteld reed ik terug en toen ik de site van het koor wilde raadplegen, bleek die under construction, tot op de dag van vandaag.

Latest cultural activities
En op het buurdorptableau

Het bleef een raadsel tot ik drie dagen later tijdens de wandeling door Grote Wei een blik wierp op zo’n zelfde tableau. Krijg nou niks! Had de gemeentelijke mededelingenplakker, die met die brutale praat en dat spraakgebrek ons gehucht even een kunstje geflikt met zijn gelijm, door het ene papier precies over het andere te plakken. Franck, bedankt, h?¬Æ? Hij leest vast dit weblog en dit is zijn wraak. Nondeju, zeg.

(Morgen weer nieuwe verwikkelingen aangaande het koor en herdershond Bleu)

Vogeltrek

France, former forest
Verdwenen bomen

De dagen zijn plotseling aangenaam winters, dat wil zeggen, de zon staat aan een blauwe hemel met af en toe een witte wolk voor het contrast om het blauw nog blauwer te laten lijken. Het is natuurlijk koud.
Eergisteren vlogen de eerste vogels al over, maar gisteren was het filevorming en vertraging. Het gekrijt van de ene vlucht was nog niet gedempt in de verte of ik hoorde de volgende er al aankomen. Grrruu! Grrruu!

We deden net de Grote Boswandeling, Bleu en ik, door het bos waar ze een paar maanden geleden flink hebben huisgehouden qua kaalslag, toen het geluid naderbij kwam. Die zoomknop van die verdomde camera zit vast, wat nog tot daaraan toe (totdaaraantoe) zou zijn, als ik dan gewoon een foto zou kunnen maken, ongezoemd dan. Zodra ik echter aan die knop zit, is het onmogelijk af te drukken. Soms doet hij het plotseling weer wel, vandaar dat ik in de problemen kom, als ik het tegen beter weten in weer probeer.
Frustrerend, frustrerend, want ze vlogen net zo laag over, dat ik hun oogjes kon zien. Mis. Gemist! Zouden meer mensen dat hebben met die veel te dure Leica D-Lux? Het geld is op, dus een nieuwe zit er voorlopig niet in. Merde.

France, blue sky and forest
Lightroom gezoemd

En in het kader van de armoe kreeg ik van vriend en buurman P. twee paar spiksplinternieuwe kniekousen van zijn lieve overleden Simone cadeau. Ik heb in geen jaren kniekousen gedragen, maar dat is warm! Dat zou ik vaker moeten doen.
Verder ziet het er allemaal somber uit.

(Ik lees bij de Yahoogroup afdeling Kraanvogels, dat er gisteren boven onze regio Limousin 17.000 vogels zijn geteld.)

Jeroen

Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.

Ik hoop dat deze hommage nog even online te zien zal zijn, ik heb hem nog niet bekeken. Lukt me niet. Later.

Je denkt elke keer bij de dood die te vroeg en te abrupt is, het is niet waar, er moet een vergissing zijn gemaakt. Dat heb ik toch al een aantal keer in mijn leven gedacht. Dat helpt allemaal niks. Ach, die lieve melancholieke Jeroen. Verdomme.

(Nu moet ik eindelijk dat verhaal afmaken, dat ik vorig jaar begonnen was. Het is niet te verdragen dat hij in het rijtje past van de doden over wie ik het toen wilde hebben.)