Een bak roest

Horses of Le Cheval Rouge, Le Mas Saint Jean, France
De paarden van de manege tegenover de kapel van Le Mas Saint Jean

Gisteren veranderde ik halverwege de late middagwandeling met Bleu van gedachten en besloot de berg helemaal op te lopen naar het gehucht Le Mas Saint Jean en dan de route door het bos, die natuurlijk de kortste is, omdat daar de bochten ontbreken. Het was mooi weer, hier en daar lag nog een beetje sneeuw en we haastten ons niet.

Die sneeuw was de zondag daarvoor in grote hoeveelheden gevallen, waardoor de wegen onbegaanbaar waren, behalve de uitgaande wegen van ons dorp, zoals altijd geveegd door buurman JP, die zijn koeien makkelijk wil kunnen bereiken.
Die zondag zag ik bij elkaar 8 herten (reetjes) in verschillende groepjes, die in hun wintervachtjes decoratief door het witte landschap huppelden. De afstand was te groot om door Bleu gezien te worden, die zich toen maar behielp met twee paarden, die niet eens van hem schrokken toen hij in hun wei opdook en hem met zachte hand weer naar buiten dreven.
De puber meldt zich na zo’n actie heel erg onderdanig bij mij, want kennelijk heeft hij verdomd goed door, dat hij niet heeft geluisterd. Of kunnen honden zich niet schuldig voelen en doe ik weer aan humanizing?

The chapel in Le Mas Saint Jean, France
De kapel staat altijd hetzelfde op de foto

Gisteren liet ik hem maar niet los in het bos, omdat ik geen zin had te wachten tot hij zich na zijn jacht weer kruiperig zou melden. We wandelden over modderpaden tot we de weg bij de kapel bereikten, maakten een paar foto’s en liepen met een omtrekkende beweging weer richting huis. Met we bedoel ik ik.

France, view from Le Mas St Jean
Ons huis is dankzij kale bomen goed zichtbaar

Direct na bovenstaande foto passeerden we het laatste huis met een man en een ongehoorzame Ierse Setter, aanleiding om een praatje te maken over onze gemeenschappelijke problemen. De honden vonden elkaar leuk en besnuffelden elkaar kwispelend door het hekwerk.
Tien meter verder tegenover het huis staat al jaren een Dyane, overgeleverd aan de elementen en omdat ik nu eindelijk contact had – normaal zie je daar geen hond – vroeg ik de man naar de eigenaar. Dat was hij natuurlijk. Aha!
Deze gezellige, naar alcohol geurende meneer had alle kenmerken van een echte Schijf (net als de oud-burgemeester van onze commune uit het iets lager gelegen dorp), overal spullen, die misschien nog tot iets zouden leiden of dienen en naast de auto stonden een cuisini?®re, kasten, wielen, karren en veel roestige zaken waarvan de herkomst niet te herleiden was.

France, lonely Dyane
De roestige Dyane

We gingen de auto samen van dichtbij bekijken. De sleutel zat nog in het contact, een braamstruik had zich op de achterbank gevestigd en het dak bestond alleen nog uit draden omdat de stof was wegge?´rodeerd. Ik mocht hem van hem kopen, zei hij, voor 150 eurootjes, voor onderdelen dan, h?®? Ik zou er eens over nadenken, maar nog interessanter was een omgebouwde eend, met het chassis van de eerste 2cv, die als werkkar had gefunctioneerd, een soort quad avant la lettre als het ware. We kletsen ondertussen gezellig voort, over ons dorp, het leven in de Creuse, de winter, en toen bleek ook dat het huis van onze Engelse buurman van zijn zus was geweest, als ik het tenminste allemaal goed heb begrepen.

France, the old railway fly-over
De toestand van de weg vorige week

Ik ga eens navraag doen bij de 2cv-deskundigen. Als het chassis van die Dyane nou nog in orde is, is die misschien nog de moeite waard. On verra. Eerst maar hier zien te overleven, want het dagelijkse leven kost me daar veel energie en tijd! Dieren verzorgen, kachels aanmaken en aan de praat houden, sneeuwschuiven en boodschappen doen. De boodschappen van vandaag gaan niet door, want er is weer een flink pak gevallen en daar waag ik mijn lieve autootje niet aan.

(Ik bedoel, ik heb helemaal geen tijd of geld om een oude bak op te knappen.)

Receptie

Forest walk
Eerst hysterisch met zijn neus aan de grond gekleefd rondhollen en dan ervandoor

Ik ben deze week weer alleen thuis, hoewel ik omringd word door levende wezens, die een groot deel van mijn tijd in beslag nemen, maar dat hoort erbij.

We (S. en ik) kwamen donderdag in de Inter gemeenteraadslid Jeanette B. en haar man tegen, die na de nieuwjaarswensen vroeg of we de volgende dag naar de nieuwjaarsreceptie in de salle polyvalente zouden gaan. Ik wist natuurlijk van niks en dat kwam omdat ik het magazine van de commune, ons aangereikt door die malle opzichter Franck, nog niet had doorgespit, waarin die was aangekondigd. Vooruit, we besloten te gaan, om pr-redenen en omdat dat ook altijd wel gezellig is, vooral door de hapjes en drank, waar hier ze niet al te zuinig mee zijn.

De burgemeester hield een praatje voor een afgeladen zaal, de allerjongste inwoners waren er zelfs, een tweeling van nog geen 3 maanden en verder, op een paar buitenlanders na (die ik ook kende), veel bekende gezichten van alle leeftijden en gezindten. Na de burgemeester was er nog een spreker, die weliswaar verstaanbaar sprak, maar toch niet – misschien door zijn snelle manier van praten en het onderwerp (Parc d’Activit?¬©, waarvan ik even – half-luisterend en dus abusievelijk – dacht dat het een soort sportbos met trimbaan betrof) – in staat was de aandacht van het volk vast houden, ook omdat de tweeling er zich met hun kleine krijtstemmetjes mee ging bemoeien.

French recipe
Recept voor de nieuwjaarskoekjes, die nooit slof worden

En hoera, we mochten aan de drank, dit keer een punch, die me al na twee slokken op mijn kop zette. Die was zeker gemixt door Franck, die me de rest van de tijd achtervolgde met een karaf om me bij te schenken. Ik werd twee keer aangesproken door twee verschillende oude dames (“Dan zal ik u later deze week schrijven, want dat was toch de afspraak en dan zien we elkaar volgende week“. Wat? H?¬Æ?), die wel Frans spraken, maar waarvan de inhoud van hun praat mij geheel ontging, terwijl ik ze wel gewoon verstond. De omstanders bevestigden naderhand dat deze dames hadden lopen raaskallen, toen ik me afvroeg of het aan mij had gelegen, de drank of misschien de akoestiek.
We reden licht aangeschoten en tevreden weer terug (“Er wordt toch niet gecontroleerd“), wat me eraan doet denken dat we nog steeds geen alcoholtest (2×2) in onze resp. auto’s hebben, geen enkele pharmacie of supermarkt heeft die dingen, ik heb het overal gevraagd en nu komt de volgende golf eraan, aangezien ze een uiterst houdbaarheidsdatum van 1 of misschien 2 jaar hebben, waarna de logistieke problemen van de leverancier weer gewoon opnieuw beginnen of eigenlijk nooit zijn opgehouden. Ik heb het opgegeven. Er wordt toch niet gecontroleerd.

France, snow, firewood
Productie haardhout voor volgend jaar

Dit verhaal stond al een week klaar en had ik leuk willen afronden met een nieuwe verdwijntruc van de blauwe hond, als ik daar tijd voor had gehad. Plots sloeg de vorst toe, startte de eend niet omdat die een maand had stilgestaan en moest er geld worden verdiend. De cavia’s zijn binnengehaald, het kippenhok ziet eruit als een kunstwerk van Christo en wij (twee honden en ik) zitten hier tegen de kachel aan. Morgen schijnt het te gaan ijzelen, blijf zitten waar je zit en verroer je niet, is het devies.

Poelepoele!

Chickens

Die types hierboven worden elke dag brutaler. Ze lopen los over het terrein en niet alleen ons terrein, maar ook dat van de afwezige buren (“De Schotten“), waar het een bende van jewelste is door omgevallen bomen en achterstallig onderhoud. Een kippenparadijs dus.
Als ik over het pad langs de schuur wandel en ze me op afstand spotten, wat ze altijd doen (“Daar heb je dr!“), want ze houden alles in de gaten, komen ze eraan gespurt in de hoop op een lekkernij.
De omheining die ik met zoveel moeite gefabriekt heb, wordt feitelijk niet gebruikt: ‘s ochtends zet ik met het voeren ook meteen het hok open. Het gevaar is beperkt, Bess loopt nooit los buiten en Bleu mag niet zonder parental guidance, misschien dat het hekwerk in de zomer een functie gaat hebben, als we kuikens hopen te hebben. Eerst nog die haan.

Ik probeerde in het begin van de vakantie Saar te imponeren, nadat ik eerst geweldig had lopen opscheppen dat die diertjes beter dan de hond op mijn roepen reageerden, wat ze wel eens wilde meemaken. Bij het kippenhok was het doodstil, precies wat ik wilde, dus ik riep zoals dat dat hoort: Poelepoelepoele!, me op dat moment pas – lekker bijdehand – realiserend dat ik ze in het Frans aan het roepen was.
Niks. Doodse stilte.
We speurden het terrein af, keken bij De Schotten, maar we zagen ze nergens. En net toen we het opgaven, stonden ze daar plotseling met zijn drie?´n achter ons. Kipjes! Net op tijd mijn figuur gered.

Maar ze zien rennen, dat is toch wel Geluk.


Kipjes krijgen sla.

Muziek en volk

Just before the concert in the church of Dun
De dames van de volksmuziekgroep

Ik heb iets beloofd en het niet gedaan, namelijk een verslag schrijven van het concert van 2,5 week geleden. Sorry, sorry, ik moest eerst heel hard werken en plotseling stond de familie op de stoep, op de NL-radio 2 minuten geleden door een vrouw met een plattelandsaccent op z’n amerikaans “geliefden” genoemd, bij welke uitdrukking ik altijd denk dat ze het over minnaars hebben en er zich onmiddellijk een film in mijn hoofd begint af te spelen. Ja, het is af en toe een vloek, die eeuwige visuele fantasie. Ik krijg dat woord echt mijn strot niet uit, geliefden.

Twee en een halve week geleden bevond ik me in een stampvolle kerk, in een gem?‚Ñ¢leerd gezelschap van Fransen, Engelsen en Nederlanders (moi), allemaal in dikke winterjassen gepakt. De dames van de volksmuziek zaten voor me (zie foto boven), die zouden om de beurt met het Chorale Vocalise twee liedjes zingen, met tussendoor nog een doedelzakoptreden.

Het koor zong na een eerste onzekere inzet een mooi repertoire, muzikaal, en een heel aardig niveau, als je bedenkt dat er geen professional behalve de dirigent bijzat. Die dirigent, die was dus de muzikale genius van de club, dat was duidelijk.

We zongen tussen de bedrijven met de hele kerk nog gezellig: Komt Allen Tezamen, in het Frans dan en Stille Nacht, tot de doedelzak het een beetje verprutste door veel te lang en te vals door te gaan met het bekendste moppie muziek uit de Negende van Van Beethoven, dat met die Br?¬?der, omdat natuurlijk e.e.a. was georganiseerd door de Entente Cordiale, die dat thema in haar blazoen heeft ge?¬¥tst.

Yule log
Mijn mislukte yule log van kerst

Na afloop wandelden we – verkleumd door de onverwarmde kerk – door een ijskoud en nat hondenweer naar zaaltje Apollo, 2 minuten lopen dus niet zeuren, waar de Entente zich had uitgesloofd door veel en echt heerlijke taarten te bakken, Creusoise en Engelse, clafoutis, appeltaart, mince pies, alles was er, naast de warme wijn en meer. Ik moest meteen kuskus met een vrouw van de bibliotheek en haar man, die ik alleen van gezicht kende en de man al helemaal niet, maar zo gaat dat hier nu eenmaal, die mij ter plekke een verhaal op de mouw spelden over een vermeend auto-ongeluk van iemand uit ons gehucht, auto total-loss, maar hijzelf mankeerde niks. Hijzelf? Wie, wie, over wie ging dit verhaal? (Toen ik dit naderhand doorroddelde, bleek het in ieder geval niet om iemand van ons te gaan, jammer genoeg, want ik was blij dat ik nu eindelijk via die wonderlijke omweg ook eens een nieuwtje had en godzijdank dat het niet waar was)

Verder kende ik niet veel mensen, behalve dan de burgemeester van onze commune, die me nu eindelijk herkende dankzij de expositie van april en me vrolijk kakelend aan de dirigent van het koor voorstelde, waar het tenslotte allemaal om te doen was geweest. Ik mag me a.s. dinsdag melden in het repetitiezaaltje.

Toen ik net mijn mond volgepropt had met een stuk taart, in mijn ene hand een blikje orangina en een bekertje, in mijn andere de rest van de taart, stond ik oog in oog met het notarisechtpaar D., waarvan de vrouwelijk helft me immers over dit gebeuren had getipt. Plotseling zag ik – mogelijk door het Engelse gezelschap – dat notaris een sterke overeenkomst met Rowan Atkinson in zijn rol van Mr. Bean vertoonde. Hij liet een fluitende lach horen toen hij mijn onmacht hen te begroeten zag, terwijl hij toch niet kon weten wat ik op dat moment dacht. Dacht ik.
Zijn vrouw was ondertussen aan het opscheppen tegen een dame over de internationale ambities van onze dochters en meer, en toen deze dame vroeg waar ik woonde, gilde de notaris het antwoord al: Puy-L?©ger!, want hij kan er dan misschien een beetje mal uitzien, gek is hij niet en hij heeft het geheugen van een olifant.

Het interieur van bioscoopzaal Apollo was verder niet van enig architecturaal belang, het bleek een toneelzaaltje dat duidelijk begin jaren tachtig een facelift had gekregen. Niks aan dus, terwijl de buitenkant er zo interessant uitziet. Ik zal er van de week een plaatje van maken