Squirrel!

Broken side mirror
Spiegel zelf ligt op de grond (foto op z’n kant, anders past hij niet)

Toen ik laatst bij de familie van Bleu de deur van de eend een beetje te sportief dichtsmeet, donderde door de klap de zijspiegel uit de houder en viel in duizend stukken op de grond. Zo’n spiegel zit vast met een plastic rand van de soort die niet bestand is tegen de elementen en dan vooral UV-straling. Die brokkelt gewoon af. Ik heb een tijdje zonder spiegel rondgereden, wat wel gaat en merk nu hoe vaak ik erin kijk en dat is vaak.

Abandoned car (2cv camionette)
Ik zie nu ook dat er iets ontbreekt

Ik had wel een plannetje om aan een andere te komen. In het dorp 2 km verderop staat immers naast de stabulation een oude besteleend van boer Guy, bekend van de dode patrijs van vorig jaar. Die wilde mij vast wel een zijspiegel verkopen.
Donderdag reed ik er op weg naar de markt even langs, maar het terrein was met schrikdraad afgezet, waarschijnlijk omdat er koeien liepen die ik verder niet zag. Ik waag me voor geen goud tussen onbekend Limousin-vee, wat ook niet nodig was, want ik kon van die afstand al zien dat de zijspiegel ontbrak. Potverdrie!
Ik had er al vergeefs om gevraagd bij bandenkoning Valdi, die mij ooit velgen had verkocht. Nieuw bestellen zoals hij suggereerde kan natuurlijk altijd nog, dat is geen sport en trouwens veel te duur (55,91‚Äö?ᬮ bij de M?¬©hariclub) voor iemand zoals ik die financieel aan de rand van de afgrond staat. Goede raad was duur.

‘s Middags moest ik voor postzegels naar het postkantoor – de facteur was weer eens te vroeg en te snel geweest – en had Bleu gezellig meegenomen. Die moet voor zijn opvoeding af en toe autorijden, althans in de auto achterin meerijden en in plaats van te wandelen besloot ik met hem de berg op te rijden. Se promener kan tenslotte ook met de auto. Door dat vruchteloos geloer in die ontbrekende spiegel werd ik herinnerd aan onze Franse neef Christian Schijf, die daar een roestende Dyane had staan. Nieuwe kansen!

Zoals de honden in de film Up reageren op “squirrel!“, zo reageert de deuchiste op het geluid van een 2cv en inderdaad, ik had de eend nog niet eens voor zijn deur geparkeerd of hij kwam al aanhollen. Na het bekende eromheengeklets over de auto, het weer en de honden, kwam ik ter zake.
Nou, hij wreef over zijn kin, eigenlijk wilde hij de auto in zijn geheel verkopen, waarbij hij herhaalde wat hij indertijd had gezegd, 150 euro. Orties inclus? Haha, ja inderdaad.
Ik begreep het, zei ik, maar dan ging het over, want zoveel geld had ik niet en bovendien ontbrak me de tijd om eens lekker te gaan sleutelen, hoe leuk ik dat ook vind.
Ik nam niet meteen afscheid, maar bleef voor de gezelligheid nog wat hangen, omdat hij ook een vrolijke kletsmajoor is. We lieten de honden met elkaar spelen, ik bewonderde de werkelijk fantastische haag van bronzen venkel in zijn voortuin. Venkel? Is dat venkel? Jazeker. Hij riep zijn vrouw: is dat venkel? Neen, volgens zijn vrouw was het een plant met bloemen, ze had die ergens gekocht, maar niet als venkel. Enzovoorts, een volkomen zinloze discussie, waarin ik niet per se mijn gelijk wilde halen, maar dat wel had.

Kom, zei neef, we gaan die spiegel eens van dichtbij bekijken en liep naar de overkant, waarbij hij bijna platgereden werd door een gestoorde onbekende gek op een tractor met aanhangende hooimachine, die in een noodtempo langsreed alsof hij de trein moest halen. Die is gek, zei ik, het barst hier van de kinderen, oude mensen en dieren, hij is gek!
Dat deed die man altijd, zei het echtpaar, hij is levensgevaarlijk. (Toen ik dit later aan buurman P. vertelde, wist hij precies wie dat was, namelijk de broer van onze buurvrouwen en dat hij even roekeloos in zijn auto reed, zo erg dat hij zijn eigen moeder al eens had aangereden.)

Happy hour with the chickens
Happy hour met de kippen, deze keer zonder Bleu

Nadat de brandnetels opzij waren gebogen, probeerde neef de spiegel met zijn mini-tool met kleuterschroevendraaier eraf te halen, wat niet ging, dus ik haalde mijn WD-40 en de gereedschapskist erbij, ook al om hem te imponeren en hup, het ding was los.
– Een vrouw heeft een spiegel nodig om af en toe de lippen te stiften, zei ik om lollig te zijn. Haha, dat was leuk. Nationale sport licht flirten ken nooit geen kwaad. De vijf euri die hij ervoor wilde werden er vier, omdat ik niet meer bij me had. Nou! Was dat aardig of niet?
Of ik nog kippen wilde. H?®? Neen, ik had er genoeg en we spraken over het gebrek aan broedsheid bij kippen die je van handelaars koopt. Volgens hem ontbrak het ze aan moederinstinct, omdat ze uit de broedmachine kwamen en een lamp hun moeder was. Zou kunnen, zou kunnen, ze leren in ieder geval niet van een lamp hoe ze naar eten moeten zoeken of waar het gevaar dreigt. Ik wilde het niet nog een keer beter weten en de theorie van de broedloze legkippen te berde brengen, dus ik zei verder niks. Hij kruiste zijn dikke kippen met krielen, die feitelijk heel hinderlijk broeds zijn en daarom bijna niet leggen.
Ik kon bevestigen dat mijn nieuwe kipjes inderdaad geen idee hebben dat Bleu een grote gevaarlijke hond is. Ze lopen rustig op 2cm van hem naar eten te zoeken. Hij zit er dan trillend van de spanning naar te kijken.

Je moet hier overal rustig de tijd voor nemen, dan bereik je wat, is de moraal van het verhaal.

Zomer

My favorite farm
De dierenfluisteraar op zijn erf: tel de dieren in dit zoekplaatje

Ik had al een stuk geschreven (en gesaved) dat op miraculeuze wijze is verdwenen, zal de NSA wel achterzitten. We proberen het opnieuw.
Zomer, zei ik, zomer, mag ik eens even heel hard lachen? Een paar dagen geleden begonnen we onder de 10¬¨?C en dat liep toch zeker op tot 13¬¨?C zo tegen midi. Nu staat de thermometer op de allerkoudste plaats in de schaduw, dus het kan in de voortuin best wel 17¬¨?C of 18¬¨?C zijn geweest. Het heeft in ieder geval al een paar dagen niet geregend, c’est d?¬©j?‚Ć quelque chose, zoals hier de uitdrukking is, die ik te pas en te onpas voor alles gebruik. Er wordt voorzichtig een beetje gehooid. Ik wacht daarmee nog even tot zondag, dan schijnt de temperatuur omhoog te gaan. Hooi is voor de cavia’s.

Toch groeit alles desondanks eindelijk een beetje, hoewel de aardbeien die weliswaar rood lijken, naar helemaal niks smaken, zelfs niet in de jam, die we er hier in het dorp maar van hebben gemaakt. Kersen lazeren onrijp van de bomen, dat is helemaal balen, want er hingen er talloze. Peterselie en peentjes zijn gewoon niet opgekomen en de prei die 2 maanden geleden was gezaaid, begint nu een beetje te groeien. Appelboom bloeide uitbundig, er is maar een enkele bloem bevrucht door gebrek aan bijen en de aanhoudende regen. Tot zover de tuin.

Goats
Twee geitenlammetjes of hoe noem je dat

Toen ik laatst weer eens bij de dierenfluisteraar de nieuwe baby’s ging bewonderen, dat wil zeggen, kuikens, jonge katjes en 3 pasgeboren geitjes, bekroop me weer dat oude gevoel van levensgeluk van heel vroeger, een verlangen me te omringen met dieren, daar komt het op neer.
Hij had Sussex gekocht, wees hij naar een paar kippen, voor 3 euro nog wat, ergens bij Aigurande, want ik wilde weten waar, waar, waar dan? Ik was naar Saint Priest La Feuille gereden en had 9,50 betaald voor een paar jonge leghennetjes. Daar zat ik feitelijk niet op te wachten, die aanschaf, maar de haan had nog maar 1 vrouw Р?©?©n verdwenen, de andere broeds Рtot zijn beschikking en was begonnen zijn werkgebied uit te breiden. Ik hoorde hem aan de andere kant van het dorp kraaien, terwijl zijn vrouwtje hier in de voortuin aan het scharrelen was. Dat mag allemaal niet van mij, maar dat wisten ze nog niet.

Young chickenYoung chicken
Een zwartje en een bruintje, beiden met flapkammen

Ze zijn sinds die moord bang de weilanden achter in te gaan, gelukkig maar, en kiezen dus nu de dorpskant, alsof de tuin niet groot genoeg is, zeg! Haan stond bij de poulets te sjansen, dat zijn de braadkuikens, die in augustus geslacht gaan worden, wat ze natuurlijk ook nog niet weten. Die braadkuikens zijn feitelijk nog kuikens, het woord zegt het al, hoewel je nu de haantjes en de hennetjes kunt onderscheiden door hun verschillende lellen en kammen. De haantjes beginnen al een beetje te kraaien, chanter zeggen ze hier, en dat klinkt wel heel erg aandoenlijk alsof ze stevig gitanes hebben gerookt.

Young chickens (?† r?¥tir)
De braadkuikens op 17 mei 2013

Bleu kon eindelijk herdershond spelen en mocht van mij de haan dwars door de hoofdstraat terugdrijven, wat een belachelijk gezicht moet zijn geweest, haan hollen, Bleu aan de riem erachter en dan ik aan het eind van die riem. Riem omdat hond haan niet echt mag pakken.

Top of the chicken coop
Netten over de ren op z’n Schijfs

Nu zitten ze tot hun frustratie voorlopig in de ren opgesloten. En omdat Dikke Kip heel eenvoudig als een aapje met vleugels langs het gaas naar de vrijheid omhoogklimt, heb ik met de hooibaalnetten ook de bovenkant moeten afsluiten. Toen lukte het haar overigens ook nog een keer. Buiten de ren zoekt ze tevreden naar eten, waaronder alweer een hele kikker.

Rooster and 3 chickens
Zoek de kleintjes in de ren

Binnen onderdrukt ze de jonge hennen, die verder niet bang zijn, maar zich gedeisd houden. Ze zoeken heel schattig bescherming onder moeders rokken, dwz ze verschuilen zich achter mij. Ze zijn zo vertederend tam en wegen niks, merk ik, als ik de verleiding niet kan weerstaan ze te grijpen. Dikke Kip weegt het driedubbele, maar die legt dan ook eieren die 3x zo groot zijn.
Na de werkdag laat ik ze los, als ik in de moestuin onkruid ga wieden. Witkraag is nu over de helft. We verwachten de kuikens 6 of 7 juli.

Om terug te komen op mijn bezoek aan Jean, de dierenfluisteraar, ik speel niet serieus met de gedachte er een paar geitjes bij te nemen, ook al met het oog op de herder hier in huis. Als ik aan een willekeurig buur vraag hoe het is om geiten te houden, noemen ze eerst het plezier dat geiten geven: het zijn je vriendjes, ze lopen mee als honden, ze zijn lief en gezellig, ze zijn heel slim, om dan op de nadelen over te gaan: ze vernielen alles, ze klimmen overal bovenop, ze vreten je moestuin leeg en je bomen kaal, ze zijn heel slim.
Jean bevestigde dat: ze hebben voor mij geen enkel nut, ik hou ze voor mijn plezier, zei hij letterlijk maar dan in het Frans.

We houden het in beraad. Veel en veel leuker dan schapen, dat is zeker.

Drama

The Globe
Het plafond van het toneel

We moesten van Saar minstens een uur van te voren bij The Globe in de rij gaan staan om kans te maken op de betere staanplaatsen. We hadden de goedkoopste (5¬£, geen geld zei ik al eerder) in the yard met je snuit tegen de rand van het toneel, als je tenminste vroeg in de rij staat. Dat stonden we dus, het was mooi weer en de stemming zat er goed in bij het publiek, tot we de zaal binnengingen en er voor onze neus Рwij stonden in de tweede rij, heel goed dus Рtwee groepjes mensen ruzie begonnen te maken om de plaatsen.

The Globe during the intermission
Hier is goed te zien dat de linker osm-dame al een kakkineus bekkie trekt om iets kakkineus te zeggen

Een clubje Britse osm, compleet met picknickmand en ros?© bleek later in de pauze, kreeg het aan de stok met 3 Aziatische meisjes, waarvan de het ene een beetje leek op de gestoorde vriendin Sarah (jazeker, gespeeld door Naoko Mori) van Saffie uit Absolutely Fabulous. We waren dus al goed bevooroordeeld en bekeken dit voorprogramma van The Tempest geamuseerd. Ze knetterden heen en weer dat z?¨j het langst in de rij hadden gestaan, wel 2,5 uur, terwijl de tegenpartij precies hetzelfde beweerde.

Waarom ze in godsnaam dan per se op dezelfde plek (midden vooraan) wilden gaan staan, terwijl er ruimte genoeg was, begrepen we niet, behalve dat geen van beide clubjes wilde toegeven. Ik was voor de sport nu eens voor de een en dan weer voor de ander en liet dat afhangen van de mate waarin de ander antipathieker was. Erg leuk waren ze namelijk geen van beiden.
Toen de man van de kakkers zei: We British, we queue, you know of woorden van gelijke strekking, sloeg de balans door deze opzettelijk discriminerende opmerking door ten gunste van de Aziaatjes, die het in de pauze weer verprutsten door zich met duwen een weg dwars door ons heen te banen, zonder een woord van: sorry, mag ik er even langs.

In the Globe, London
We British, we queue, you know

Ik hield me in om niet een opmerking over de Tokiose metro te maken, maar was gelukkig deftig genoeg om mijn snuit te houden, want misschien waren het wel helemaal geen Japanse meisjes.
Toen het hoofdprogramma begon, hield het op, maar in de pauze zag ik tot mijn afschuw, terwijl de hele yard door zijn hoeven was gezakt om op de grond te gaan zitten, dat Saffies vriendin tegen de rechter kakdame aanzat, ze zaten echt tegen elkaar aan, de ruzie ging dus gewoon zwijgend door. D?©bile, zeggen wij in Frankrijk.

The Tempest zelf was volkomen idioot, maar entertaining, met veel kluchtwerk, liefde, bespiegelingen, politieke ontwikkelingen en toverij. Lees bij wikipedia maar waar het over gaat. De rol van Ariel werd gespeeld door Colin Morgan, bij sommige mensen bekend door zijn rol van Merlin in de gelijknamige TV-serie. Er werd muziek gemaakt en aan het slot danste de hele crew een belachelijk dansje, zoiets wat wij ook doen als we een beetje gek zijn. Het was een vermakelijke avond in het openluchttheater en het regende niet.

Narrow boat

‘s Ochtends waren we lopend langs het Regent’s Canal naar de Broadway-market gegaan, een kleine markt met voornamelijk luxe etenswaar en andere goederen, waaronder een kraam waar een mooie collectie klassieke fotoboeken werd verkocht. Omdat we gelukkig al aan onze tax zaten qua vliegtuigbagagegewicht (3x woordwaarde), kocht S. niks, maar ik bladerde nog wat door de doos persprintjes en raakte met de verkoper in gesprek.

Broadway market

Dat bleek Neil Burgess van NB pictures te zijn, die vertelde dat hij dit voor zijn lol deed, als hij de hele week tegen het computerscherm had aangekeken. We kletsten over Hollandse Hoogte, World Press Photo, de teloorgang van de fotojournalistiek enzovoorts enzovoorts. Is dat geinig of niet? Ik kon me met moeite losrukken, maar we moesten voort, voort naar het volgende toeristische hoogtepunt, de National Gallery, waar je helaas niet mag fotograferen. Wat een fantastische collectie! Ze hebben zo’n beetje alles.

Geluk en ongeluk

Herbal garden at sunset
In het halfduister zien de blauwen er toch weer anders uit

Het is eindelijk zo warm als te verwachten in dit seizoen. De buren kijken bezorgd naar de smetteloze blauwe hemel en vrezen onweer. Gewoon even buienradar raadplegen en je weet dat het voorlopig onbewolkt blijft.

Gisteren genoot Kipje Witkraag ‘s ochtends nog even van haar vrije bestaan, tot ze ‘s middag plotseling besloot – ik zag het gebeuren – toch maar naar het nest terug te keren om daar in trance de komende 3 weken door te brengen. Vanochtend zat ze er nog steeds en maakte absoluut geen aanstalten met de meiden mee naar buiten te gaan, wat nog een hoop gedoe gaf, omdat de twee anderen op diezelfde plek wilden leggen, wat niet kon, want die had ik afgesloten. Ze pakten het trigger-ei in het reserve-nest een paar keer van elkaar af tot ze eindelijk luidkeels kakelend allebei hun ding hadden gedaan. H?¬Æ, h?¬Æ.

De honden en ik konden daarna met een gerust hart een wandelingetje maken. Toen we uit het bos kwamen en ons dorp in de diepte zagen liggen, zag en hoorde ik een hels misbaar van alle vogels, de kraaien, eksters, gaaien en merels krijsten en gilden dat het een aard had. Het leek op het weiland achter ons plaats te vinden. We begonnen te hollen en toen ik ging kijken, honden in huis gedumpt, hield de boel eindelijk stil, toen ik hard iets riep en in mijn handen klapte.
Haan zat bibberend van angst achter het kippenhok, de dames waren nergens te bekennen. Shit, shit, shit! De couveuse zat gelukkig onverstoorbaar in haar broedse trance. Na een half uur verscheen kip1, die doodsbang over het grasveld rende om zich bij de haan te voegen, waarna ze zich met zijn twee?´n voorlopig niet verroerden.

Free range chickens
Toen we nog gelukkig waren

Hoe ik ook heb gezocht of geroepen bij de Schotten en op het grote weiland, kipje3 is niet meer verschenen. Ik heb niets gezien van bloed, veren of een of andere PD, niks naks noks. Ze is weg, meegesleurd door een vos of een buizerd, de arme ziel. Gelukkig hebben we de eieren nog.
Buurvrouw P. mopperde op de verdomde ?©cologistes, die ervoor hebben gezorgd dat de vos (en de buizerd) beschermd is (zijn), wat ik wat de vos betreft ook een beetje idioot vind, gezien het enorme aantal en het feit dat ze nu geen enkele natuurlijke vijand hebben.

Wat nu? Ik heb geen zin om de kippen de hele dag op te sluiten en dat helpt trouwens helemaal niets. Bij de buurvrouw zitten ze achter een hek en toch is er bij haar dit voorjaar een aantal vermoord. Je doet er niks aan. Wel heel erg vet balen.
Ik ga zo als het een beetje schemert, nog een aantal eieren onder Witkraag leggen volgens de instructies van de buren, opdat de kans op succes iets groter wordt. We moeten flink wat reserve hebben. Over de eieren die 3 weken geleden in de broedmachine zijn gestopt, heb ik nog geen bericht. We weten dus nog niet of haantje wel vruchtbaar is.

London is the place for me

Millenium Bridge
Uitzicht vanuit de Tate Modern

Handig, hoor, zo’n snelle vliegverbinding Limoges-London met gratis uitzicht vanwege het mooie weer. We zagen achtereenvolgens Poitiers, de beide kusten, de kanaaleilanden, de koolzaadvelden in Engeland en de Grote Stad London glashelder onder ons.
We logeerden bij de jongste dochter in de multiculturele woonwijk Hackney, in een erg aantrekkelijk huis, bij de lieve au-pairfamilie van Saar, een jong hardwerkend stel (young professionals zogezegd) met een gezellige peuter.

Bus stop Stoke Newington High Street
Bushalte naar het centrum

Vlak om de hoek is een lange winkelstraat met talloze Turkse supermarktjes, kappers, kledingzaken en eettentjes. Hier en daar een kerk of een moskee. Het publiek bestaat uit van alles, van stevige zwarte vrouwen tot totaal gesluierde dames, schoolkindertjes van alle soorten, oude mannetjes, kantoortypes enz. We zagen een Japansachtig vrouwtje met haar witte terriertje in een speciale hondenbuggy, alsof het arme dier haar kind was en hij nog niet kon lopen.

London

Die vrouw zagen we op weg naar een verwaarloosde begraafplaats vlakbij, Abney Park Cemetery, feitelijk een verwilderd park met grafstenen en een op instorten staande rouwkapel. We kregen sterk het idee dat we in een decor van een horrorfilm terecht waren gekomen, niet eng en niet echt. Op de plattegrond blijkt het een behoorlijk oppervlak te beslaan, midden in zo’n stad. Op de graven stonden teksten als viel in slaap in plaats van overleed of ging dood, maar dan in het Engels natuurlijk. Veel Leger-des-Heilsdoden, waaronder de oprichter.

London

We vervolgden onze toeristische route naar het nieuw gebouwde stadhuis, naast de Towerbridge, zie foto boven, maar dat zag er van binnen enorm saai uit, lage plafonds en van de architectuur was binnen nauwelijks iets te zien. Ik vond het helemaal niks, in tegenstelling tot de British Library, waar we twee dagen later waren. Die sneue eeuwige kroonprins Charles had daar nog iets lelijks over gezegd. Moeten we aandacht besteden aan meningen van mensen die er de ballen verstand van hebben? Welneen. Eerst maar eens koning worden, dan praten we verder.

We deden alles met de bus met de Oyster-card, door Saar – ons economisch toerismewonderkind – geregeld en uitgezocht, ook tijdens de rit voortdurend alert via de smartphone: “De 76 komt over 2 minuten!”
In zo’n dubbeldekker kun je ook fijn naar buiten en naar binnen kijken. Alle maten en soorten mensen.

L1230262.jpg
Een ons onbekend persoon op de Borough Market

Op de door Jamie Oliver bij ons bekend geworden Borough Market aten we een heuse pie, kochten drop(!) en zagen dat het gewoon een dure eetspullenmarkt was, niks authentieks Londens, of juist wel, dat kan natuurlijk ook. Echt Engels aten we ‘s avonds bij Sutton & Sons, een vishandel die in Stoke Newington High Street een Fish&Chips was begonnen.

Fish & Chips
Bij Suttons & fils

Dat centrum van Londen is een merkwaardig architectonisch rommeltje, bleek de eerste dag al. Er zijn wel gebouwen met allure, zoals de musea of de kerken, maar het lijkt stedebouwkundig allemaal willekeurig bij elkaar gezet. Gelukkig hebben ze een rivier, dat scheelt een hoop en geeft een beetje leiding aan de rommel.

Gherkin
De “Augurk” tussen de gebouwen

Ik zit ondertussen weer in Frankrijk, de familie is vanochtend vertrokken en ik ben de vakantiefoto’s als het ware in het digitale album aan het plakken. We hebben musea van binnen bekeken, langs het Kanaal (Regent’s Canal) gelopen, over de Broadway Market geslenterd, de British Library bezocht en het hoogtepunt, The Tempest van Shakespeare in de Globe gezien. We kunnen van een succes spreken.

The Globe, London
Queueing bij The Globe

Ik werk me suf in de tuin en op de computer en heb nauwelijks tijd voor iets anders. Over twee weken is Londen voor de dochter afgelopen en komt ze een maand hier, voordat het serieuze studeren begint. Ze kan dan misschien wel de eerste kuikens meemaken, want kipje witkraag is broeds en zit in trance op een paar plastic eieren. On verra.