M?®re Giraud

Lucienne Giraud
Lucienne Giraud in 2008

Vriendin P. riep me net vanuit de tuin: Moedertje Giraud is overleden!
Moeder Giraud, die ik Lucienne mocht noemen, was onze lieve melkboerderijmoeder en -oma, de grootmoeder van onze Bleu als het ware. Zo’n lieve vrouw, altijd even hartelijk en aan het werk. Zij was degene die zei: daar hebben we geen tijd voor, we moeten werken, als ik zwijmelde over het mooie uitzicht. Ik heb haar nooit horen klagen, terwijl ze haar hele leven letterlijk krom liep van de reuma en almaar pijn leed.
Om de een of andere reden dacht ik dat ze het eeuwige leven had, maar neen. Heb ik toch weer spijt dat ik vorige week niet even langs ben gegaan, zoals altijd te laat.

Border collie pup
Toen Bleu nog bij M?®re Giraud woonde

Maandag naar de begrafenis. Alweer een ijkpunt verdwenen in dit paradijs op aarde. Ik ga haar missen, dat is zeker.

Wintervoorraad

George Sand's play Claudie by l'Atelier th?©?¢tre de Lafat
Geinig optrekje, het decor van Claudie

Zondagmiddag was de premi?¬Ære van Claudie van George Sand in de tuin van de pr?¬©sidente van de Club des A??Ün?¬©s Ruraux Lafatois, die de culturele activiteiten in Lafat organiseert waaronder de schilderijententoonstelling en van wie het huis ook het decor vormde van dit openluchtgebeuren. Ik zag natuurlijk de altijd aanwezige po?¬Æte-paysan Maurice Pasty, mijn vrienden en Andr?¬© Rieuliefhebbers Lili en Ren?¬©, en tot mijn bevooroordeelde verrassing ook een der medewerkers van slager Barraille uit Dun le Palestel, die met zijn vrouw achter me zat, misschien wel omdat zijn zoon, dochter of ander familielid meespeelde of omdat hij gewoon van toneel houdt. Misschien woont hij wel in Lafat, dat kan ook.

George Sand's play Claudie by l'Atelier th?©?¢tre de Lafat
Witgebroekte Lili en Ren?© op de eerste rang

Het was een stuk met een moraal, een happy end waarin de schurk wordt gestraft. Er werd tamelijk goed gespeeld en er viel ook genoeg te lachen, de aankleding was uitmuntend, de ambiance bijzonder, maar af en toe vond ik dat de vaart er een beetje uit was. Het liep een beetje met horten en stoten, wat ook te wijten kon zijn aan het feit dat het een premi?¬Ære was. De andere voorstellingen werden daarna ‘s avonds in het donker opgevoerd, met als voordeel dat de spelers nauwelijks publiek zien en het publiek ( en de spelers) verder niet door de omgeving wordt afgeleid. De concentratie is dan groter, lijkt me. Maar leuk, hoor, volgend jaar weer.

Screen shot of the Populaire Newspaper
Foto in de krant, we hangen rechts van het midden, 2e setje van rechts

Het verschil van Lafat met die andere culturele hoofdstad van Europa, La Celle Dunoise, waar ook mijn werk werd ge?´xposeerd was pijnlijk groot. Hoe halen die zogenaamde culturele dames het in hun hoofd stickers op de verf, ja, jullie leest het goed, op de olieverf! te plakken? Ik vond op de lijst plakken ook al ver gaan. Bovendien hadden ze de schilderijen gewoon op elkaar gestapeld, godsallemachtig. Wat bezielt die vrouwen? Ik had ze dat verdomme bij het brengen verboden, toen ik zag dat ze dat bij de doekjes v????r me deden.
God, wat was ik link en wat had ik de pest in, ook al omdat het bovendien allemaal waardeloos ge?´xposeerd was geworden. Dat hadden ze in Lafat veel beter begrepen. Bovendien was het daar veel en veel gezelliger en verbeeldden ze zich helemaal niks. De voorzitster van de stickerplakkers had haar eigen schilderij op de mooiste plek gezet ?®n op de uitnodiging. Ben ik jaloers of heb ik gelijk dat je een beetje bescheidener moet zijn als je in de organisatie zit?

Ik zei meteen Neen (Non)! op de vraag of ik volgend jaar weer wilde en toen dat vrouwtje in haar papieren ging bladeren om te zien hoeveel stemmen ik gekregen had, hield ik me als een achterlijke buitenlander van de domme, zo verschrikkelijk was ik uit mijn humeur. Nou, ik had twee stemmen gekregen, 1 voor de ene koe, een 1 voor die andere. Mijn briljante haan was volledig genegeerd. Dat zegt meer over het verstand en de smaak van het publiek dan over mijn werk natuurlijk, maar ik wilde zuur zeiken en zei dat me dat niks zei, die stemmen.
-C’est pour encourager, zei het stickervrouwtje. Dat leek me eerder d?¬©courageant, dacht en zei ik en toen moest ik zo verschrikkelijk lachen, ik lachte ze gewoon midden in hun zuinige bourgeoisgezchten uit, dat ik zelfs geen beleefdheid meer kon opbrengen. Eens maar nooit meer dus.

Chicken plucking
Plukken naast het hok met enorme kookketel

Goed, maandag was het tijd om die arme vleeschkippen (niks plofkip) te slachten en in de diepvries te stoppen. Het was niet zo warm, dat was gunstig in verband met vliegen, en omdat internet er elke 3 minuten uit lag en werken daardoor bijna onmogelijk was, bood ik mijn diensten aan als kippenplukker. Dat gebeurde in de eerste instantie op een met plastic bedekte, afgezaagde boomstam van een centimeter of 40, waardoor je 1 kip tegelijk kon plukken met z’n drie?¬¥n en meteen een forse hernia opliep. Na 5 minuten hield ik ermee op en sleepte een tafel uit mijn huis met plastic kleed naar de plukplaats (zie foto boven), waarna iedereen opgelucht het werk voortzette. Dat hebben ze met die boomstam toch al minstens 70 jaar gedaan, onbegrijpelijk dat de ARBOdienst (moi) niet eerder heeft ingegrepen.

Petit cockerel
Dit is denkelijk een haantje, jammer, maar helaas

Ik heb even gekeken naar het slachten. Dat vond ik toch weer minder, geloof ik en buurvrouw P. wilde eigenlijk niet dat ik erbij was, omdat ze dacht dat ik als softe stadswat dat niet kon verdragen.
– Als jouw hanen aan de beurt zijn, zei ze tegen mij en haar schoondochter, die ook plukte, dan ga je snikken en jammeren van: Oh oh, mijn arme lieve kipjes!
Dat zou best eens kunnen. Voorlopig denk ik dat we 5 hennen en 3 hanen hebben. Hoop ik. Ze zijn bijna 7 weken en de verschillen zijn te zien, als mijn interpretatie van hun uiterlijk niet per ongeluk precies andersom is.

Killed en plucked chickens
Lopende band

Nu is het tijd voor aardappels rooien, waarbij ik me zo meld, dat ben ik verplicht, omdat ik namelijk onbeperkt aardappels mag pakken. Ach, dat platteland!

Handel

Quinze ao?ªt 2013
De fijne geuren van ronkende tractoren

Aan het eind van de brocante op donderdag was ik gevloerd. Toen ik om 8:00 (na al een halve dag dieren doen) de feeststraat van de Bourg binnenreed met de eend tot de nok, wat zeg ik, tot boven de nok gevuld met onzin, zag ik alle toetjes net als de vorige keer blij verrast lachen. Ik regelde een plek aan de kant waar ‘s middags de zon niet komt en terwijl ik mijn handeltje aan het opzetten was, verkocht ik al het eerste voorwerp, een derdewereldvogelkooi, die hier in huis stond, waarschijnlijk door kinderarbeid gemaakt.
En toen volgden 9 uur van praten, kletsen, lachen, onderhandelen, verkopen, inpakken, herschikken, praten en kletsen. Nu is kletsen mijn middle name, dus feitelijk ben ik geknipt voor dit werk, alleen het zakelijke, dat lukt weer niet.

France, drawing/pig
Piglet van de familie Feyt

Iedereen kwam langs, de 2taktkoning met zijn vrouw, die onmiddellijk een stuk voor twee dwazen voor me opvoerden, zodat de stemming er al meteen inzat, we lachten en lachten en boden tegen elkaar op in flauwe ongein. Hij sleurde een net aangeschafte schommelstoel (15‚Äö?ᬮ) achter zich aan, hij gaat immers bijna met pensioen, want hij is bijna 60, stokoud, been in het graf (lachen!), dat wil zeggen dat hij ook in 1953, of in 1954 is geboren, geen wonder dat Frankrijk het economisch zo beroerd doet. (Neen, dan Nederland.)
Zij wilde een prentbriefkaart van bovenstaand varkentje, want dat deed haar denken aan haar man ‘s ochtends (gillen van het lachen).
En zo ging het door. De buren liepen langs, de werkster van buurman P., de dochter en kleinzoon van vriendin L., de halve familie van de Dierenfluisteraar, het echtpaar dat vroeger ook bordercollies had, mijn nieuwe bff met haar man, die lekker veel kocht, de burgemeester natuurlijk, enzovoorts. En talloze onbekenden.
Twee keer is het me overkomen dat de mensen vonden dat ik te weinig vroeg, dat ze zelfs na een half uur terugkwamen om het bedrag te verdubbelen. Is dat aardig of niet?

Het grootste succes waren gek genoeg de prentbriefkaarten die als promotiemateriaal voor mijn artistieke producties bedoeld waren. Ik had op het laatste nippertje een stapeltje bij vertrek meegegrist, de kippenserie ontbrak, en ze mochten er een uitkiezen en meenemen, maar de mensen wilden ze allemaal en er grif voor betalen. Ik heb gisteren meteen voor volgende keren 200 stuks bij de Lidl laten drukken, dan print ik hier op de achterkant zelf mijn gegevens en van die streepjes, dat het precies een echte kaart lijkt.

Quinze ao?ªt 2013
Zelfportret in de niet-verkochte spiegel

Waar buurman F. echter bleef, dat was de vraag. Die had het al een jaar lang wekelijks over de brocante en wat hij zou gaan verkopen, namelijk 1 ding, een roestige handbediende draaiende tafelslijpsteen, maar niks naks noks, hij verscheen niet. Ik hoorde de volgende dag van de andere buren dat hij voor de zoveelste keer doodziek (constant duizelig en daardoor brakend) in bed had gelegen en niet in staat was geweest te rijden. Naar de dokter, neen, daar kon hij aan beginnen. iedereen schudde zijn hoofd bij zoveel halsstarrigheid. T?‚Ñ¢tu comme une mule is al jaren het oordeel. Hopeloos.

Ondanks dit vooruitzicht probeerde ik het ook nog een keer, maar neen, het was al over, en trouwens, er was geen dokter in Puy-L?©ger. Wat, is hier geen dokter, wat krijgen we nou? Schande, geen dokter in een gehucht met 15 man, waarvan de helft boer is, daar zou Sarko Hollande iets aan moeten doen.
Toen ik hier verslag van deed aan buurman P., had hij het niet meer van het lachen, hahaha, die moest aan zijn zoon vertellen, dat was een goeie! “Er is geen dokter in in Puy-L?¬©ger”, hahaha! Hij bleef maar schateren en het herhalen.
Ik dacht wel dat hij dat grappig zou vinden, zei ik. Zei je grappig? Ik vind het geweldig, fantastisch, dat moet ik Pierre vertellen, hahaha!

Maar triest is het natuurlijk wel, als je erover nadenkt. Maar heeft het zin nog een keer aan te dringen? Neen. Ik heb het gisteren wel nog geprobeerd, maar heb het nu opgegeven. Zijn vrouw zat er zoals altijd bij en keek ernaar, met tranen in haar ogen. Huilen helpt niet, hoor. Grof geweld misschien.

Later meer over anderen, nu moet ik verder met de voorbereiding van een handeltje online, waarover later ook meer.

Kopen, kopen

Chick resting on the chair
Kuiken is doodmoe van het hollen en rust even uit

Kijken mag ook, want het is vandaag quinze ao?ªt, en de eend zit tot de nok toe met begeerlijk waar, die ik in de loop der tijden van de straten in Amsterdam mijn hol heb ingesleept. Een serieuze caf?©kapstok steekt uit het dak, hamster- en vogelkooien, spiegels, vazen, bijzettafeltjes, ouwe keukenspullen, ik bedoel maar, overbodige troep waar de mensen vanaf willen.

De kuikens staan vrijwel op eigen poten, moeder legt alweer elke dag een ei, de zon schijnt, er zijn twee exposities met mijn werk gaande, nu alleen nog een beetje omzet en de dag en het leven laten niets meer te wensen over.

Art exhibition in Lafat
Onze burgemeester is werkelijk overal, zoals hier op de expo in Lafat

Weinig tijd verder om regelmatig te schrijven, hoewel het hier kolkt en knettert van de spannende belevenissen. Neen, dat is niet waar.

Ik moet hollen!

(Kijk anders verder op flickr als je een beeld wil krijgen van de ontwikkelingen)

Nagekomen mededeling:
2cv ready to take of
2cv voor de start

Portemonneetje helemaal vol, 2cv iets leger.

Hollen of stilstaan

Hay bales
Ze liggen overal door het ganse land

Toen het er eind juni niet uitzag, dat er ooit nog gehooid zou kunnen worden, was het ach- en wee-geroep niet van de lucht en terecht natuurlijk. We konden ons niet meer voorstellen dat het ooit nog zomer zou worden, tot de zon eindelijk verscheen, de temperatuur omhoog ging en de nachten onverdraaglijk warm werden. Ook weer niet goed, jamais content. Het aantal hooibalen was nog nooit zo groot geweest, zei vriendin P. tegen buurman P., vijftig (50) meer dan vorig jaar op dat ene grote weiland! Maar in de moestuin ging alles eraan. Tout est crev?©.
– We hebben dit jaar niks te eten, riep ze alweer met overdreven drama in een inktzwart toekomstscenario uit. Dan moesten we maar hooi eten, grinnikte buurman, die zijn buurvrouw langer dan vandaag kent.

Hay bales
En ze liggen weer in het gelid

Om terug te komen op die hooibalen, ik vroeg me al jaren af waarom die na een tijdje keurig op een rijtje worden gelegd. Ik begrijp wel dat dat ze dan in ?©?©n zwaai op de hooiwagen kunnen worden geladen, maar logistiek gezien is het meer werk ze eerst op een rijtje te leggen om ze dan een week later nog een keer op te pakken en ze te laden. 2x oprapen is meer werk. Tenzij je bij het binnenhalen haast heb en de hele handel in een dag wilt binnenhalen en je tussendoor toch niks te doen hebt, alsof ze verder niks te doen hebben hier (I).

Een paar dagen geleden stelde ik eindelijk JP die vraag, die inderdaad bevestigde dat dat laatste een overweging was, maar, voegde hij eraan toe, ik heb het niet gedaan, hoor, Marc heeft ze in het gelid gelegd. Marc is de vader van de King of the Septic Tank Olivier. Oh, ja, zo kan ik het ook, als een ander het doet, is het minder werk, alsof ze verder niks te doen hebben hier (II).
Zo zag ik op een ochtend bij het honden uitlaten de Dierenfluisteraar (85) dat klusje voor zijn zoon klaren, in de trekker met zijn 14 blaffende hondjes gezellig bij hem in de cabine. Die hondjes waren Bess aan het uitschelden.

Butterfly and bee garden
Het bijen- en vlindertuinexperiment, plaatje tussendoor

Over de zoon van de Dierenfluisteraar gesproken, ik liep laatst ‘s ochtends voor de zoveelste keer over het pad dat in een beek verandert en Bleu mocht daar los, omdat hij als hij er toch onverhoeds vandoor gaat, redelijk snel weer terugkomt als ik hem roep. De herdershondprikkels zijn wat minder, de kalveren zijn alweer groot en hollen niet weg, maar kijken terug en bovendien waren alle belendende weilanden leeg.
En warempel, dat zal je altijd zien. waar hij vorig jaar december de herdershond had uitgehangen, kreeg hij een hert in zijn neus en rende de diepte in, waar hij na een uitsloverig ererondje weer mee ophield en zich braaf bij me meldde. Ik zwaaide naar de kleindochter van de dierenfluisteraar die beneden aan de andere kant van de wei een beetje stond te niksen, alsof ze verder niks te doen hebben hier (III), liep verder en greep voor de zekerheid Bleu even bij zijn halsband, voor het geval hij toch weer van gedachten wilde veranderen.

Neighbouring cows
Uitzicht vanuit kippenhok

Twee seconden later denderde precies op de plek waar we net nog hadden gestaan, de enorme kudde Limousinvee hetzelfde weiland in, koeien en kalveren in alle maten en soorten, nog meer en nog meer, er leek geen einde aan te komen, tot tenslotte de zoon van de Dierenfluisteraar volgde. Bleu en ik stonden verstijfd en schrokken ons met een enorme vertraging alsnog te pletter. Hoe was dat nu weer mogelijk! Waren we weer eens ergens aan ontsnapt, aan wat, dat was niet duidelijk. Het allervreemdste was, dat we niks hoorden aankomen, geen hoefgetrappel, geloei of gesteun. Ja, een beetje geritsel in het hoge gras.

Toen ik 10 minuten later de kleindochter sprak, die daar natuurlijk helemaal niet beneden had lopen niksen, maar op de kudde had staan wachten, die nog een weitje verder gedreven moest worden, zei ze, gelukkig kwam hij meteen weer terug, ik was al bang dat het mis zou gaan.
You can say that again.

Lap chick
Zo’n knap toetje!

De hittegolf hield zich twee dagen koest, maar is weer in volle glorie terug. Saar is weer in NL en kon haar drophonger dinsdag reeds stillen bij de HEMA op Gare du Nord. De kuikens groeien als kool. Ze zijn enorm brutaal, springen op schoot om te zien of ik iets lekkers in mijn handen heb. Deze hierboven laat zich zelfs zachtjes aaien. Dat zou wat zijn, een aaibare schootkip.