In de olie

Cleaning the motor of the deuche
De boosdoeners

Ik dacht 3 dagen na thuiskomst, laat ik nu eindelijk maar eens dat nieuwe benzineleidingslangetje erop gaan zetten en de eend aanslingeren, na een maand winterstop. De accu was opgeladen, hij was goedgekeurd, het was niet koud geweest, appeltje eitje, zoals sommige mensen zeggen. Jelui voelt het al, mik dat appeltje eitje maar in de lofsla en duik tot je ellebogen in de olie.

Want wat was er aan de hand? Dat wist ik eerst ook niet. De startmotor deed het, er volgde alleen geen explosie, wat betekende dat er of 1. geen benzine in de carburateur zat of 2. de bougies een schoonmaakbeurt nodig hadden.
Of 3. weet niet.

De losse benzineleiding spoog braaf benzine uit, als ik startte, dus dat kon worden geschrapt. Bougies waren brandschoon, maar ik poetste ze toch maar voor de zekerheid met mijn speciale bougieborsteltje, dat ik nog had uit de tijd dat ik bij het Rotterdamse Eende?´i liep. Wie wat bewaart, heeft wat, zie ook het plaatje hieronder.

Certificate dedeuchology
Altijd flauwe grapjes met het motto Conjunctus Viribus

Hij startte nog steeds niet. Wel verspreidde zich een gezellige benzinegeur (verzopen, heb ik hem verzopen?) en ja hoor, de benzine stroomde gewoon uit het gaatje in het spruitstuk (?) in plaats van zich in gasvorm te laten ontsteken door de vonk van de bougies. Er zat iets verstopt, dat was duidelijk en dat kon alleen maar ergens in de carburateur zijn. Die moest dan maar eens worden opengemaakt en doorgeblazen.

De Haynes doet er nogal makkelijk over : “Unscrew and remove the caburettor-to-manifold retaining nuts…” (yeah, right), net als het handige instructiefilmpje van de M?¬©hariclub (Comment changer un carburateur double corps ? ), waarin de motor brandschoon is en alle moeren en piefjes zonder enig probleem of vloeken te bereiken en los te schroeven zijn.

Na een beetje verder zoeken vond ik op de 2cv-fora de werkelijke oorsprong van een verstopte carburateur: als de klep van de olievulpijp door rubberrot niet meer goed sluit, valt de onderdruk weg en stroomt de olie overal heen en komt bovendien via het luchtfilter in de carb terecht, roet in de sproeiertjes en einde verhaal qua ontsteking dan.

Volgen jullie het nog?

Cleaning the motor of the deuche
Fijn met een levensgevaarlijke chemische spuitbus de carburateur ontvetten

Nu kon ik met veel moeite bij de eerste drie, maar niet bij de laatste retaining nut van de carb, omdat daar die olievulpijp (reniflard) in de weg zat, of ik moest zo’n handige haakse steeksleutel hebben, die die gast van het filmpje brandschoon uit zijn gereedschapskist haalde, dus dat ding (de pijp) moest sowieso los en worden vervangen. Ja, 10 liter WD-40 en 24 uur later had ik hem eindelijk, inclusief een hernia als bonus omdat dat klusje alleen maar kromgebogen kan worden gedaan.

Die laatste carburateurmoer bleek geen maat 12, maar 13 (Johan, bedankt!) waar ik toen pas achterkwam, na eerst vruchteloos met sleutel 12 op die onmogelijke plaats te hebben gepield en gepoteld.
Het luchtfilterhuis was geen probleem, dat hing lekker degelijk aan een paperclip en spuug van de vorige eigenaar aan een elastiekje in het luchtledige onder de motorkap. Ik ken nu ook fijn de Franse termen voor de onderdelen, onze valse vriend de accu niet te vergeten. Bougies zijn bougies, carburateur is carburateur, maar wat is spruitstuk? Ik denk tubulure d’admission. Maar ja, wat is een spruitstuk eigenlijk?

Met een boodschappenlijstje voor de renov-2cv reden we zaterdag naar D?©ols en probeerde ik de jongens daar te imponeren met mijn pikzwarte oliepootjes en kocht nieuwe pakkingen, een nieuw luchtfilter, een nieuwe olievulpijp, een spuitbus met chemisch gif voor de carburateur en doe er ook maar een nieuwe accu bij.

Le restaurant Les Artistes du Confluent
Zoek de Bataafse

Zondag hadden we een rustdag in de vorm van een sortie met de oldtimerclub, dus kon er niet worden gesleuteld, en maandagmiddag kon ik niet verder met mijn brandschone carb en luchtfilter, omdat buurman JP er niet was, van wie ik de compressor met lucht wilde lenen.

Die middag dan in godsnaam maar even tussendoor de hens in de brandstapel, ook nuttig en dankzij het mooie weer in een mum gefikst, in tegenstelling tot dinsdag toen ik probeerde die verdomde nieuwe olievulpijp als laatste op zijn plek te krijgen. Dat viel verdomde tegen. Je denkt 2 bouten en een pakking en klaar is kees, ha, ha, was dat maar waar.
Hoe kwam dat nou weer, willen jullie natuurlijk weten.

olievulpijp
De nieuwe (l) en de oude (r), ontdek de 7 verschillen

Die nieuwe pijp – zonder twijfel made in China – heeft uitgangen, waarvan de brede met een slang aan het luchtfilter verbonden moet, de smalle idem dito aan de oliepeilstok, maar die net even onder een andere hoek staan de originele. Daardoor kreeg ik de kleine slang (durite) echt niet om de aansluiting van de peilstok, ondanks verhitting met de f??hn om het rubber soepeler te maken, echt, ik heb alles geprobeerd vloekend, huilend, jammerend, smekend, scheldend, tot het lukte toen hij tot de helft was ingekort, de volgende dag dan, want het was al pikkedonker en ik was gevloerd. Gottegot, wat heb ik gevloekt uit frustratie.

De slang naar het luchtfilter ging makkelijk, maar zit daarentegen precies boven de peilstok, ook heel handig, geen mens kan er meer bij. Of ben ik de enige die tegen dit soort problemen aanloopt?

Toen ik hem eindelijk wilde starten Рen dan noem ik niet het gepiel met het veertje van het chokedingetje aan de carburateur, waardoor ik de deksel tot 2x toe opnieuw heb moeten losschroeven, met de angst dat ik de pakking naar de ratsemode zou helpen Рgebeurde er niks (H?®, wat, neen, h?®, het is toch niet waar?), tot we (Siebe mocht de sleutel omdraaien) zagen dat de benzine vrijelijk uit een gat met een niet aangedraaide bout stroomde, helemaal vergeten bij het doorblazen, nondechien en gotsgristusallemachtig!
En eindelijk, eindelijk klonk het vertrouwde geluid van een lopende motor, nadat ik eerst de oude accu had leeggestart.

Tien jaar van mijn leven, mensen. Maar hij doet het. Niet gehinderd door enige kennis.

Terug

Spring cleaning, paper recycling
Manden papier legen in de papierbak met Bess op de Oude Schans

Het is gelukt, hoor, mijn werkplaats is leeg en verlaten en nu ben ik helemaal vergeten er een foto van te maken, dus je moet me op mijn woord geloven.

De grootste hoeveelheid meuk hebben we naar de d?¬©chetterie in de buurt van de Ikea gedumpt, wat ik ook ben vergeten te fotograferen: 200 kg aan computers, chemisch afval, foto’s, stoelen, en andere troep. Hoera! Een pak van mijn hart. Nu de rest van mijn leven nog.

Memory lane, recycling paper
Herinneringen, herinneringen

Bij die Zweedse meubelgigant moesten we natuurlijk heel nodig nieuwe rotzooi aanschaffen, ruimte zat. Neen, dat is een geintje, ik had nog een paar wissellijsten nodig voor de aanstaande zomerexposities, waar ik misschien alleen tekeningen ga laten zien.

Ikea Amsterdam
Hier realiseerde ik me eindelijk dat ik een camera bij me had

Zondag reden we terug, met een volle auto, want ik wilde perse de papierkast hier in FR hebben en daardoor kon er niet veel andere troep mee. Gelukkig maar. De zolder van dit huis is al in 100 jaar niet opgeruimd, om over de grange maar te zwijgen. Er wonen hier louter Schijfen, lijkt het. Daarom voel ik me natuurlijk zo thuis.

Hen and rooster
Kortpoot en DSK

De kippen waren ook heel blij ons weer te zien, hoewel ze iets te gretig naar mijn handen keken of er niet iets lekkers inzat. Elles sont des b?‚Ñ¢tes, mais elles ne sont pas b?‚Ñ¢tes, zegt Germaine altijd.
Voordat ik zo de honden ga uitlaten, moet ik checken of Kortpoot een ei heeft gelegd op alweer een illegale legplek, waar ik haar 10 minuten geleden in zag verdwijnen, sneaky chick.

Tot zover deze korte opsomming, later in de week volgt meer.

Schijf revisited

Emptying the workshop
De appel valt niet ver van de boom: een echt Schijf-interieur

Toen ik zoveel jaar geleden mijn atelier betrok, stalde ik er volle verhuisdozen, die ik al jaren achter me aansleepte en waarvan ik de inhoud nooit meer had bekeken. Die kon dus weg, die inhoud, net als de kleren in mijn kast boven, die er al een jaar ongebruikt hingen: hup, in de zak van Max. Mijn trouwjurk niet natuurlijk.

Wat er in die dozen zat, was papier, ouwe giro’s uit het jaar nul, foto’s van de Kerstmusical van onherkenbare kinderen, correspondentie, dagboeken, flutdingetjes en veel vage onzin: hup, door de shredder en weg ermee. Jammer dat ik geen shredder heb.

Na twee uur girootjes in stukken te hebben gehakt met de papiersnijder, gaf ik het op en smeet de rest van hele shit onversneden in tassen, bestemd voor de publieke papierbak, die net tot de nok toe vol bleek te zitten, toen ik alles wilde dumpen. Moest ik alles weer terug naar huis slepen, wat ik mopperend deed.

Dat schoot niet op en dat schiet niet op, want pas als mijn hok leeg is, mag ik weer terug naar het beloofde land. Het zal wel lukken, deadline is dit weekend, maar het zou fijn zijn als het eens een keertje wel soepel zou gaan. Niet zeuren, niet zeuren, het is een luxeprobleem.

View from Eye, Film Institute Netherlands, Amsterdam
Uitzicht vanuit het Filminstituut

Tussen de bedrijven door zijn we nog wel even naar de nieuwste en tamelijk merkwaardige Coen Bros in EYE geweest, waar ik ook nog niet geweest was. De binnenkant van het gebouw vond ik interessanter dan de buitenkant, een omgekeerde ervaring als die van de Londense Town Hall.

Maar ach, wat is het toch lollig om met de pont het IJ over te steken en te kijken naar het water! Neen, dat hebben we in Frankrijk niet, waar we gelukkig ook niet de Prins Hendrikkade hebben. Een nachtmerrie, die start- en landingsbaan van snelverkeer midden in de stad.

Our friend and former mayor of our commune Raymond P.
Een echte Schijf: Raymond Pascaud

Vandaag hoorde ik van buurman P, die me belde, dat onze lieve vriend en oud-burgemeester Raymond vanochtend of misschien gisteravond in het ziekenhuis in Gu?©ret was overleden, waar hij onverwacht en onverhoopt toch weer in terecht was gekomen.
Pogingen om hem daar aan de telefoon krijgen lukten niet, de verpleging zei elke keer: hij is te moe, hij slaapt, een manier om te zeggen dat hij aan het doodgaan was.

Toen ik hem begin december voor het laatst live zag, was hij monter en alert en wilde graag poseren, toen ik hem dat vroeg (“Voor de buren, dan zien ze hoe goed je er uitziet“).

Een lieve, belezen, emotionele en bijzondere man met de herkenbare karaktertrek van de familie Schijf, namelijk troep verzamelen, die mij elke keer zulke krankzinnige verhalen en anekdotes vertelde, dat ik ze nog snel moet opschrijven, voor ze voor eeuwig verloren zijn.

Winter

Groningen, Mensingeweer

Nu vergeet ik toch de hele tijd foto’s te maken! Dat merk ik, als ik thuiskom na een uitstapje en ik mijn camera van mijn schouder haal. Ik vergeet het gewoon.

In Groningen was het duidelijk wel winter geweest, zie ongeveer de enige foto die ik wel heb gemaakt. Mademoiselle TomTom stuurde ons langs hele smalle weggetjes waar je beurtelings 30 of 60 (v/h 50 en 80) mocht rijden, wat ook de reden was waarom we die route moesten nemen: bij de oude snelheden zou dit wel de snelste route zijn geweest. Dat vonden we lollig.

Reading corner

Vandaag ga ik mijn werkplaats ontruimen. Herstel: ik ga een begin maken en reken op een paar dagen. Beslissen wat kan blijven en wat weg kan, kost waarschijnlijk de meeste tijd. De lekkere stoel heb ik al naar boven gesleept. Stoel is op straat gevonden en zit feitelijk helemaal niet lekker.