Elke dag dierendag weer hier, hoor. Vriendin P haar broedende kip had nu 6 weken gebroed, eerst op onze eieren: mislukt en vervolgens op die van haar: ook mislukt. Bij de mijne zaten er wel een paar ontwikkelde dode kuikens in, bij de hare was alles rot.
– Ik moet nu eendagskuikens hebben, zei ze, maar waar halen we die zo gauw vandaan?
Laat dat maar aan mij over! Ik begon met bellen en bellen en bellen. Bij de leverancier van die twee kleuters van mij bleken alle kuikens al weken van tevoren te zijn gereserveerd. De vleeskippenvrouw in Bussi?®re leverde alleen 5 weken oude kuikens en zo ging het maar door.
Ik liet me ook nog even afleiden door de kippen van de nicht van de familie B. die een dorp verderop woont en die Brahma’s fokt. Wat een schitterende beesten, maar misschien een beetje te fancy voor onze eenvoudige toompjes. De nicht had natuurlijk geen broedmachineweesjes over, omdat die Brahma’s gewoon broedden, zoals het hoort.
Tenslotte kwam ik terecht bij de kippenboer die me in juni vorig jaar twee nieuwe kippen had verkocht en jawel, de volgende morgen kon ik 12 kleintjes vers uit de broedmachine (1,15 ‚Äö?ᬮ per stuk) komen ophalen. Daar was de kartonnen doos weer met 12 luidkeels piepende pasgeboren gele paaskuikens. De jongeman, een typische Creusois met een eerlijke boerentoet, moest lachen toen hij mijn vertedering zag.
Godsallemachtig, wat was dat schattig! Die vleugeltjes! Die pootjes! Die snaveltjes!
Ik hoorde ze met z’n twaalven naar een kant schuiven, toen ik de doos op de stoel naast me onder de veiligheidsgordel vastzette. Omdat ik vreesde dat ze de bochten op weg naar hun nieuwe moeder niet zouden overleven, lei ik er een handdoekje onder voor de houvast. Dat hielp en ik werd de hele reis begeleid door vertederend babygepiep.
Ze kunnen helemaal zelf drinken
Eenmaal thuis bij de kip verdwenen ze onmiddellijk onder moeders vleugels. De snelste adoptie ever!
Nu zit het gezinnetje in een stalletje apart, de moeder begint uit haar broedroes te komen en loopt eindelijk weer een beetje. Het arme dier heeft waarschijnlijk geen spier meer over na 6 weken stilzitten. Toen ik vanochtend even ging kijken en de kuikentjes in de warmte in een reepje zon zaten, pikte ze agressief naar me en riep haar kinderen onder haar vleugels. Dat gaat dus fantastisch of zoals P het uitdrukt: formidable!
Hoe die kleintjes drinken, neen, dat kan ik bijna niet verdragen.
Zo kan-ie wel weer. Genoeg geleuterd. Nu weer serieus.