Zelfredzaam

Chickens in the garden
Kijk die verwende kinderen toch weer eens zeuren om snoep

Plotseling is het echt herfst, glashelder en dus een stuk kouder.
We wilden wel eens iets anders, Bleu en ik, dus we namen de auto en reden naar de plek waar een beek door een kleine vallei loopt. Dat piepkleine riviertje vindt o.a. hier in het ?©tang achter ons dorp zijn oorsprong.
Door deze Ruisseau de Champotier lopen we wel minstens vijf keer per week, zoals ik twee jaar geleden al beschreef. Op de kaart kun je zien dat er meer stroompjes samenkomen die zich dan uiteindelijk, niet ver hiervandaan bij de Creuse voegen.

Ruisseau de Champotier
We liepen langs die blauwe kronkellijn

Volgens de zoon van buurman P zouden daar girolles grises te vinden zijn, maar ik heb niets kunnen vinden, niet eens een gewoon melkzwammetje. Misschien had ik de beek moeten oversteken over de gammele plank met een zelfgeknutselde brugleuning. Het was ondertussen zo donker geworden dat er geen foto meer te maken viel, dat doe ik de volgende keer.
Die duisternis kwam ook omdat dat riviertje zich daar in een duizelingwekkende diepte vol bomen bevindt, waar de zon niet kan komen en waardoor ik plotseling door een merkwaardige hoogtevrees werd bevangen.

Ruisseau de Champotier
Aan het begin van de wandeling, Bleu vindt het allemaal dolletjes

Later vandaag gaan we eens aan die andere oever scharrelen, stom natuurlijk, zaterdag, dan zijn tegen de tijd dat wij eens aankomen, alle paddenstoelen al geplukt en bovendien wordt er gejaagd.


Toen het leven nog eenvoudig was

Maar eerst vandaag de kwartels. Als je how to cull quail googelt, kom je er wel achter, maar wil je dat ook? Dat is de kwestie.
Met een keukenschaar het kopje eraf knippen, is misschien snel en effectief, maar daar word ik een beetje misselijk van, Buster Fonteyn. Dan maar methode vriendin P, die knijpt even het keeltje dicht. Oh jee.

‘t Is me ja wat, dat autarkische bestaan.

Uitbreiding

Baptism ceremony
Doopplechtigheid van een andere baby onder de linde van Le Mas Saint Jean

Terwijl de dorpen op het Franse platteland leeglopen, wordt hier in ons eigen dorpje van – even tellen – 11 vaste bewoners met 3 kinderen het huis uit en een stuk of tien incidentele, een baby geboren. Hoera en beschuit met roze muisjes, want het is – alweer – een meisje. Sinds JP die nu toch al richting 50 gaat, zijn er geen jongens meer geboren.

Buurvrouw S vertelde dat ze hier niet aan kraamhulp en/of vroedvrouwen aan huis doen. Je blijft 5 dagen op de kraamafdeling van het ziekenhuis, that’s it en omdat niemand vertrouwen heeft in het ziekenhuis van Gu?¬©ret, gaan ze allemaal 80 km verderop naar Limoges, wat het kraambezoek niet vereenvoudigt. Ik wacht wel tot de jonge moeder weer hier in haar huisje zit.

Of de kleine ook gedoopt gaat worden in de kapel van Le Mas Saint Jean weet ik nog niet. De ouders zijn op die gedenkwaardige datum 16082008 getrouwd hier in de mairie en daarna in de kerk van Dun. Ik bedoel te zeggen dat ze kennelijk niet onkerks zijn.

Baptism ceremony
Wachten op de dopeling

De achterkleindochter van de Dierenfluisteraar Jean werd – ik kondigde dat al aan – op 28 september in de kapel hierboven op de berg gedoopt. Hoewel ik het niet zo heb op het geloof in het algemeen en de RK-kerk in het bijzonder, moet ik toegeven dat dit gebouwtje onder de beschermende armen van de linde een bijzonder en intiem plekje is zoiets te doen.

Chapelle du Mas Saint Jean
In de kapel

Volgens buurman P was de linde “Class?¬©“, maar het kapelletje weer niet, ondanks de poging van oud-burgemeester Raymond Pascaud daartoe. De voorwaarden tot toelating van de Franse monumentenzorg waren zo veeleisend, dat hij het had opgegeven, had hij gezegd. De daken van de huizen in de buurt moesten bijvoorbeeld met dezelfde dakpannen als die van het monument worden bedekt.
Nu kan ik de linde helemaal niet vinden in de lijst van Arbres Remarquables en de hoeveelheid huizen rond de kapel valt ook wel mee: alleen in de verte tegen de helling staat een verder niet storend huis. Hoe dat nu precies zit, ga ik nog eens uitzoeken.

La chapelle du Mas Saint Jean, Creuse, the Tree
Doopcadeautje

Hier is in wijde omgeving geen cur?© meer te vinden, maar gelukkig wil de pensioneerde priester twee gehuchten verderop af en toe nog dienst doen, zoals hij dat ook altijd doet op Sint Jan in juni.
Ik, ongelovige, vond het mooi en ontroerend, zo’n lieve familie met vrienden, die in een plechtigheid bijeen zijn, onder de indrukwekkende boom.

We waren ook allemaal tegelijkertijd verdrietig, want die arme Jean was wel heel erg niet aanwezig.

Slakken

A cep.

En wat ging er door u heen, toen u hem vond?
Ja, ik was natuurlijk heel erg blij. En opgelucht.
Opgelucht?
Dat de druk nu van de ketel is. Dat er vast nog meer zijn. Het is een wonder dat ik hem ?¬?berhaupt vond.
Hoezo?
Hij lag onder een berg naaktslakken, die ik eerst allemaal een eind het bos in moest katapulten.
Oh.
Ja. Er zaten ook van die hele kleine grijze bij en dikke zwarte met een luipaardpatroon. En dan nog wat van die gigantische oranje, die ook nog eens een potje aan het paren waren.

Ik denk niet dat ik hem opeet.
Ik ben geloof ik een beetje misselijk.

Vorig jaar ergens in Frankrijk

Botsing

Shaggy ink caps

– Ga je jezelf vergiftigen? riep vriendin P uit, terwijl ze terugdeinsde toen ik bovenstaande inktzwammen onder haar neus hield.
Dat wist ik nog niet, dat zou ik wel na het eten komen vertellen, zei ik, want mijn buurvrouwtjes ervan overtuigen dat jonge inktzwammen echt heerlijk zijn, dat heeft geen enkele zin. Ze zullen van zijn levensdagen niet een paddestoel eten die ze niet (als eetbaar) kennen. Wat heel verstandig is.

Risotto aux champignons
Rijst met dingetjes aka risotto aux coprins, een enkel cantharelletje voor de textuur

Overal schieten de zwammen te voorschijn, maar c?®pes, die kan ik nog steeds niet vinden, dus moet ik wel uitwijken naar inkt- en parasolzwammen, als ik die tegenkom. Lekker!
Nu heb ik niet heel veel gezocht, omdat ik tot gisteren eigenlijk nog aan het kwakkelen was en me de moed en adem ontbraken me met de hond de berg op te slepen. Zelfs dagelijks om 07:30 en 18:30 naar het kippenhok sloffen kostte moeite. Maar dat lijkt nu over, op wat gesnotter na.

Cat outside de window
Komt er nog wat van?

De katten lijken vrijwel niets te hebben overgehouden van hun operatie – ik zou zelfs zeggen integendeel, haha – ze gedragen zich als vanouds, vragen me om eten en ik gehoorzaam zoet.
Gisteravond hoorde ik in het duister Petit Prince nog brokjes knabbelen in de schuur en toen ik me bukte en hem aaide, greep ik tot mijn verrassing in een dikke egel, die zich in het licht van de zaklamp niet eens oprolde, maar meer ge??òrriteerd een stapje opzij deed. De katten keken een beetje beteuterd naar de concurrentie. Dat zoeken ze maar onderling uit, ik bemoei me er niet mee.

Bandenhappertje
Rafale loert op banden in 2008

Vorige week woensdag kreeg buurhond Rafale het plotseling weer op de heupen, na zich een tijdje gedeisd te hebben gehouden qua bandenhappen.
Ze is een dagje ouder en stok- en stokdoof. Als ze de ingang van ons straatje in de gaten houdt en ik haar van achteren aanraak, schrikt ze zich helemaal het schompes, omdat ze me niet heeft horen aankomen, de arme ziel.

Volgens buurman P holde ze in haar jonge jaren achter elke auto aan (typisch borderlinecolliegedrag, Bleu is daarvoor behandeld) en later beperkte dit zich tot de banden van de postbode en de bakker, elke keer als die in een slakkengang ons straatje kwamen inrijden. Dat werd ook steeds minder, tot ik die woensdag weer het bekende geluid van klappende kaken en carrosserie hoorde. Slachtoffer dit keer was de bakker uit Colondannes, die er desgevraagd zijn schouders over ophaalde.

Hee, dacht ik nog, wat gek, dat klonk anders dan anders, tot er later die middag na een doffe dreun een gejank door het dorp galmde, dat door merg en been ging. Toen ik de deur openrukte, zag ik Rafale in paniek weghollen met een bebloede kop en de dochter van vriendin P die haar riep en riep, wat zoals gezegd geen enkele zin had wegens doof. De dochter had de auto zoals altijd voor deur geparkeerd, de hond had haar gezien, maar had zich op de een of andere manier laten aanrijden.
Hoe lang zetten de mensen hun auto daar nu neer? Al jaren en jaren en al jaren weet die arme Rafale dat je dan even moet wachten, voordat je eronder gaat liggen. Tot die woensdag.

Ik vreesde het ergste, want de verwondingen leken misschien oppervlakkig, een keiharde klap tegen je hondenhoofd kan fataal aflopen. Waar had ik dat nu ook weer gelezen, oh ja, in Busman’s Honeymoon van Dorothy Sayers, waarin het slachtoffer nog gewoon doorloopt na eenzelfde fatale klap tot hij tenslotte morsdood van de keldertrap afdondert, kort samengevat.

En dat is wat er drie dagen later gebeurde. De hond had eindelijk weer iets gegeten, werd niet goed, viel om en gaf de geest. Ach, het arme dier. En arme vriendin P, die werkelijk heel verdrietig is.

View on our village
Uitzicht op ons dorp: Bess komt hijgend de berg op, ook al een dagje ouder

Mijn bemoeizucht kent geen grenzen en niet verder vertellen, maar ik heb vrijdag het ouderlijk huis, dwz de melkboerderij van Bleu gebeld om te vragen of ze niet toevallig een nest borders hadden, maar neen. Nou ja, had toch gekund, je weet maar nooit.

Zo. En nu moet ik als de wiedeweerga mijn achterstand van de afgelopen week gaan inhalen. Ik moet heel, heel erg veel doen.

Uitgeschakeld


De katten zijn nog een beetje vaag na de operatie, ik kennelijk ook, gezien dit filmpje

Ze gaan goed, ze spinnen, ze hollen buiten, jagen, geven kopjes en komen als ik ze roep. Hoera.

Ik heb daarentegen het hele weekend grotendeels in bed doorgebracht, geveld door koorts en verkoudheid. Jammer van dat mooie weer.

Alles wat ik had moeten doen, tekenen, opruimen, schoonmaken, badkamermuur schilderen, meer achterstallig onderhoud, kwartels een zacht einde bezorgen, kippen te koop aanbieden op internet, stukje schrijven over de doop van de kleine Inez, stukje schrijven over hoe ik Frans spreek, gaat later en misschien volgend weekend pas plaatsvinden.