Klein project 2015

Icelandic horse
Lyf, de IJslander

Begin december was ik even in Nederland wegens “familieomstandigheden” – zie de post Pech Onderweg – en in plaats van sinterklaasgedichten te schrijven reden Yeva en ik naar IJslander Lyf, het paard waar ze zich mee bezighoudt in haar vrije tijd. Die stond met allerlei collegaatjes op een weiland ergens tussen Bergen en Alkmaar, waar de zeewind vrij spel had.
Jongens, wat was het koud!

Ondertussen is Yeva weer naar het buitenland en zal daar met een paar onderbrekingen hier in FR, voorlopig blijven tot ze is afgestudeerd.
En hoe moet dat nu met dat lieve paardje? Het paard staat bekend als lastig en dat is zonder twijfel ook zo, als je de gebruiksaanwijzing niet hebt gelezen. Lezen kan onze oudste dochter wel, die begon ik al met voorlezen toen ze 1 week oud was en inderdaad, het ventje is als was in haar handen, laat dat maar aan haar over.

Leesplank
Wei-de (sic!) does hok duif scha-pen

De eigenaren die veel van het paard houden, maar er niet veel mee kunnen of doen, boden hem in hun wijsheid aan Yeva aan: misschien dat hij in Frankrijk zijn oude dag zou kunnen slijten?
Hij is 19, helemaal nog niet oud voor een IJslander en ik voorspelde al dat hij – net als de bejaarde cavia’s die we jarenlang hebben verzorgd – wel weer een of ander leeftijdsrecord zou gaan vestigen, dat zal je zien, niet ik, want ik ben allang dood en Yeva bijna met pensioen als in 2064 in de krant te lezen staat: De oudste IJslander ter wereld, 67, woont in midden-Frankrijk.

Het idee van een paard dat over het hek met zijn zachte neus de theepot op de ontbijttafel omgooit, maakte me intens gelukkig. ‘s Ochtends begroet worden met gehinnik en gebries! Te paard brood halen in Dun als we zijn ingesneeuwd! Mijn fantasie sloeg volledig op hol.

The horses in the snow
Twee andere bedelaars in het bos die al aan komen hollen als ze Bleu zien

Ik zei JA na alle voors en tegens te hebben afgewogen en daar begon de zoektocht naar een weiland. Doeshokduifschapen.
Nou, nou, dat viel even tegen! We zijn hier omringd door weilanden, waarvan sommige het grootste gedeelte van het jaar leegstaan, maar neen, ik kon er geen lenen of huren. Onbegrijpelijk. Waarschijnlijk zitten er allerlei onbekende overwegingen achter, zoals vriendin P al suggereerde: de mensen laten het liever helemaal wegrotten, dan dat ze ergens eventueel aan vastzitten, wat met een huurder het geval is. Dat geldt overigens ook voor huizen.

Meadow with view
Leeg landje, maar wie is de eigenaar? Kom daar maar eens achter

Eindelijk, eindelijk vond ik een landje hier niet ver vandaan, dat al jaren te koop staat en dat ik mag gebruiken tot het verkocht is. HOERA!
Iedereen die er verstand van heeft, zegt hetzelfde: ??°a ne se vend pas!, omdat de eigenaar het als dure bouwgrond wil verkopen en het daarvoor niet erg geschikt is, naast een visvijver, geen enkele voorziening als water, of elektriciteit, fosse septic, niks. Mooi zo. Heel erg aardig van de eigenaar, die het mij natuurlijk eerst probeerde aan te smeren, toen hij mijn accent hoorde.
Nu nog een reservewei zien te vinden.

Dandy
Dit is hem, Dandy, kan hij ook niet helpen

Tijdens de zoektocht sprak ik met boeren, landeigenaren en paardenbezitters en van de laatste categorie kreeg ik zomaar gratis en voor niks een bejaarde shetlander aangeboden als weigenoot voor Lyf. Het oude hengstje heet Dandy (op z’n Frans, klemtoon op de laatste lettergreep) en is niet moeders mooiste, maar zo zoet!

We krijgen het druk. Nog 5 of 6 dagen en we hebben kuikens. Ik had boerin moeten worden.

Pech onderweg

Broody chicken
Broeds kipje mevrouw Grijs heeft ‘t voorjaar in ‘t hoofd bij -5¬¨?C

Ik vertelde al eerder dat onze Engelse buurman wegens ziekte hier verdrietig genoeg niet meer kan wonen en zijn huis nu te koop heeft gezet.
In de garage van dat huis stond zijn Franse Berlingo al die tijd te niksen, dus toen het bericht kwam dat het tegen verwachting helemaal niet goed ging met mijn allerliefste Belgische jeugdvriendin Ing, bood hij me de auto aan om haar te kunnen gaan zien. Was dat aardig of niet?

Na een paar praktische dingetjes (accu, APK, verzekering, zwaluwkak op het dak) bevond ik me 22 november eindelijk op weg naar het noorden, de honden braaf op de achterbank, een kofferbak met groente van eigen kweek en dozen vol eieren om cadeau te doen.
Dat ging goed! Die auto zat als gegoten! Ik schakelde vrolijk, haalde lekker in, jammer genoeg zonder muziekje, want de radio deed het niet, evenmin als de v/h sigarettenaansteker, waarmee ik de telefoon wilde opladen. Jammer dan, tant pis. Wat kan me overkomen, dacht ik, onnozele.

Ik was Vierzon en Salbris nog niet voorbij, of iets onder de motorkap zei: PLOEF! en de snelheid lag er meteen uit, terwijl er een blauwe rookwolk uit de uitlaat walmde.
Oeioei, wat krijgen we nou? Ik kon hem nog net een aire binnenrijden, raadpleegde vruchteloos de Haynes voor de Berlingo diesel, begon te piekeren en op mijn kop te krabben. Er zat niks anders op dan de Wegenwacht te bellen.

D?©pannage garage Lebrun
Mijn d?©panneur van garage Lebrun

De Wegenwacht? De Wegenwacht? Hahaha, geintje zeker. Die hebben ze helemaal niet in Frankrijk en op zaterdag al helemaal niet, suffe kip.

Ik werd, nadat ik in zo’n paal langs de p?¬©age om hulp had gevraagd (weet je hoe eng dat is met dat razende verkeer?) door een enorme d?¬©panneur naar een terreintje gebracht, waar ik net een kwartier eerder was langsgereden. Nou ja, ze sleepten me in ieder geval niet v?¬Ærder van huis. En nee, hoor, dat kostte helemaal niks. Goh, als u het zegt.

Kostte niks, kostte niks, de verzekering bleek deze shit helemaal niet te dekken, monsieur le remorqueur! Dat had dat meisje van de Axa me wel eens kunnen vertellen en ik heb toen kennelijk zitten slapen.
Boter bij de vis en of ik maar wilde dokken (202,43 euro + 2,07 frais de p?©age) en hoe ik van die parkeerplaats weg zou komen, was mijn probleem, niet dat van garage Lebrun.

Je kunt een taxi bellen, zeiden ze. Taxi waarnaartoe? Garages zijn allemaal dicht in het weekend, zeiden ze. En hier mag de auto niet blijven staan of je moet parkeergeld betalen, zeiden ze. En buiten het terrein parkeren was ook verboden, zeiden ze, anders verdienen we er natuurlijk niks aan. Dat laatste zeiden ze weer niet.

Ik kon niet eens meer vloeken, maar barstte vol zelfmedelijden in tranen uit, vooral ook omdat ik nu (misschien) niet (op tijd) in Belgi?´ zou komen.

2cv at Anz?®me
Doet het altijd

Ik begon om hulp te bellen met de mobiel die bijna op was qua stroom en beltegoed en sprak achtereenvolgens buurman P voor het telefoonnummer van zijn zoon Pierre uit Ch?¢teauroux (die net bij zijn vader in ons dorp was, zal je net zien), vriendin P (wier zoon JP net zijn dochter aan het verhuizen was, idem), Siebe voor moral support, en natuurlijk de voorzitter van de oldtimerclub, die mij indertijd verzekerd had dat ik met mijn lidmaatschap overal in Frankrijk zouden worden opgehaald als ik pech had.

En of ik pech had!
РNeen, neen, sorry, dat komt nu even niet uit, zei v/h de voorzitter die toevallig net deze week voor een tweede keer uit een clubbestuur is gezet wegens al te creatieve interpretatie van de regels, en neen, volgens de reglementen (!) gold de d?©pannage alleen voor de 2cv en niet voor de Berlingo, en trouwens, de aanhanger is er dit weekend niet, allemaal kutsmoezen die me de moed nog verder deden verliezen.

D2020
In de zon lijkt het nog wat (© google streetview)

Ik zag me de nacht al in de auto doorbrengen, die ik dan om de hoek zou moeten parkeren langs een kilometerslange tweebaansweg die een enorm bos doorsneed, gespeend van enige sociale controle, waarlangs illegale, voornamelijk Afrikaanse meisjes zichzelf prostitueerden, de stumpers, een soort Bois de Boulogne sur Cher.
Ja, lieve lezers, die dingen bestaan ook in het Beloofde Land en dat weet je niet als je je veilige dorpje nooit verlaat.

Village in the Creuse
Ons dorp

Tot ik eindelijk op het idee kwam de zoons van de tweelingzusjes uit ons dorp te bellen, die immers in Vierzon wonen.
De d?©panneur had het ondertussen met me te doen gekregen, liet me mijn telefoon in zijn kantoortje opladen en hielp me de nummers van de jongens zoeken, die inmiddels al door Pierre (van de buurman) bleken te zijn gebeld, die op hetzelfde moment op hetzelfde idee was gekomen.
En warempel, de jongste zoon stond binnen 5 minuten voor mijn neus met een 4×4 landrover, praatte relaxed met de jongens van de p?¬©age, had totaal geen haast en vond dat we eerst maar eens een happie moesten gaan eten. God, wat was ik blij toen ik hem zag.

Na een gezellige maaltijd sleepten de broers de onfortuinlijke Berlingo voorlopig naar het d?©p?¥t van de jongste, die in hout doet en de oudste verwisselde van auto om me met bagage, groente, eieren en honden in een extreem luxe Mercedes weer naar ons dorp te brengen. Ja, dat is wel even boffen, dat er zulke lieve en onbaatzuchtige mensen bestaan.

Kunstwerk Oosterdok
Omtrekkende beweging via Amsterdam naar Belgi?´

Uiteindelijk heb ik Ing begin december nog een laatste keer kunnen zien.

Vorige week vrijdag is ze overleden. Ach jongens, dat doet pijn.

De Berlingo staat nu ergens in een garage in Ch?¢teauroux. Waar het probleem zit, is nog steeds onbekend. Ik denk persoonlijk dat er een uitgedroogd rubberen onderdeel is losgeschoten (PLOEF!) en dat daardoor motorolie in de benzine is terechtgekomen (blauwe walm). Dat zou toch te vinden moeten zijn, zou je zeggen. We wachten het af. We wachten het al twee en een halve maand af.

(Een volgende keer over hoe de d?©panneur en het meisje van de ambulance een plannetje hadden gesmeed om me te helpen, door de regels ja, inderdaad, creatief toe te passen, een nationale hobby)

We gaan weer verder

Watching the humans
De dagelijkse stalkers, let op de schelp in de vensterbank

Uit een mail naar de familie:

Loop ik gister langs Grand Prat, bijna thuis, zie ik weer een paar dikke kalveren op de weg, dus ik denk ik meld het even, want ik zag de auto van Jacki nog staan. Zo gezegd zo gedaan, moeder Petit was net een paar blokken hout aan het oprapen voor de grote kachel en haar zoon en kleindochter begroetten me vrolijk.

Ik zag door het keukenraampje dat de dieren alweer in de wei liepen (“Gedisiplineerd”, kletste Jacqui uit zijn nek), maar bij inspectie bleek toch de stroom eraf te liggen.
Ik vertelde toen ze weer terug waren dat Siebe naar Saint Jacques de C. wilde wandelen vanuit ons dorp en dat vonden ze geweldig, ik geloof dat m?®re Petit ook, of anders h?†ar moeder dat had gedaan of anders een ander familielid, ik verstond het niet, want haar dictie laat vaak nogal te wensen over.

Walking the dog near B?©n?©vent L'Abbaye
Hier ga je dan lopen, stempel halen bij de abdij

Maar ik grapte natuurlijk, misschien kan Siebe beter naar Lourdes met zijn hart, want zo hard schoot hij niet op bij het oefenen de berg op, waarop Angelique zei, precies wat ik net zat te denken, want dat helpt echt, hoor!
Moet je daar dan niet voor geloven, vroeg ik (Il ne faut pas de foi ?), maar dat hoefde helemaal niet, haar schoonmoeder die volstrekt incroyante was, had het erg mooi en ontroerend gevonden (touchant).

Nou ja, ik had een beetje moeite met die god, zei ik, want waar hing die uit toen haar grootvader van de trap viel of bij de gebeurtenissen in Parijs, of op de markt in Nigeria, toen een stelletje gestoorde criminelen een tienjarig meisje met een bomgordel lieten ontploffen? Dat zei ik niet, dat laatste, maar dat dacht ik wel.

Trouble on the motorway
Bij Vierzon: mijn redders, de zoons van een van de tweelingzusjes uit ons dorp

Verder blijkt de schoonvader van Angelique monteur en een garage te hebben en die woont vlak bij Ch?¢teauroux, dus als de vriend van Jacqui, Sylvain D. uit Lage Morin geen tijd heeft, kunnen we het altijd nog de schoonvader vragen. Die geen krankzinnige bedragen vraagt.

Waar dit over gaat en hoe dit allemaal is gekomen, vertel ik een volgende keer. De van buurman geleende auto is nog steeds niet hier en staat nu na 2,5 maand(!) in Ch?¢teauroux in een garage en de diagnose is nog steeds niet gesteld. Lang leve de 2cv.

Nog een project waarover later meer:
Two icelandic horses