Begin december was ik even in Nederland wegens “familieomstandigheden” – zie de post Pech Onderweg – en in plaats van sinterklaasgedichten te schrijven reden Yeva en ik naar IJslander Lyf, het paard waar ze zich mee bezighoudt in haar vrije tijd. Die stond met allerlei collegaatjes op een weiland ergens tussen Bergen en Alkmaar, waar de zeewind vrij spel had.
Jongens, wat was het koud!
Ondertussen is Yeva weer naar het buitenland en zal daar met een paar onderbrekingen hier in FR, voorlopig blijven tot ze is afgestudeerd.
En hoe moet dat nu met dat lieve paardje? Het paard staat bekend als lastig en dat is zonder twijfel ook zo, als je de gebruiksaanwijzing niet hebt gelezen. Lezen kan onze oudste dochter wel, die begon ik al met voorlezen toen ze 1 week oud was en inderdaad, het ventje is als was in haar handen, laat dat maar aan haar over.
Wei-de (sic!) does hok duif scha-pen
De eigenaren die veel van het paard houden, maar er niet veel mee kunnen of doen, boden hem in hun wijsheid aan Yeva aan: misschien dat hij in Frankrijk zijn oude dag zou kunnen slijten?
Hij is 19, helemaal nog niet oud voor een IJslander en ik voorspelde al dat hij – net als de bejaarde cavia’s die we jarenlang hebben verzorgd – wel weer een of ander leeftijdsrecord zou gaan vestigen, dat zal je zien, niet ik, want ik ben allang dood en Yeva bijna met pensioen als in 2064 in de krant te lezen staat: De oudste IJslander ter wereld, 67, woont in midden-Frankrijk.
Het idee van een paard dat over het hek met zijn zachte neus de theepot op de ontbijttafel omgooit, maakte me intens gelukkig. ‘s Ochtends begroet worden met gehinnik en gebries! Te paard brood halen in Dun als we zijn ingesneeuwd! Mijn fantasie sloeg volledig op hol.
Twee andere bedelaars in het bos die al aan komen hollen als ze Bleu zien
Ik zei JA na alle voors en tegens te hebben afgewogen en daar begon de zoektocht naar een weiland. Doeshokduifschapen.
Nou, nou, dat viel even tegen! We zijn hier omringd door weilanden, waarvan sommige het grootste gedeelte van het jaar leegstaan, maar neen, ik kon er geen lenen of huren. Onbegrijpelijk. Waarschijnlijk zitten er allerlei onbekende overwegingen achter, zoals vriendin P al suggereerde: de mensen laten het liever helemaal wegrotten, dan dat ze ergens eventueel aan vastzitten, wat met een huurder het geval is. Dat geldt overigens ook voor huizen.
Leeg landje, maar wie is de eigenaar? Kom daar maar eens achter
Eindelijk, eindelijk vond ik een landje hier niet ver vandaan, dat al jaren te koop staat en dat ik mag gebruiken tot het verkocht is. HOERA!
Iedereen die er verstand van heeft, zegt hetzelfde: ??°a ne se vend pas!, omdat de eigenaar het als dure bouwgrond wil verkopen en het daarvoor niet erg geschikt is, naast een visvijver, geen enkele voorziening als water, of elektriciteit, fosse septic, niks. Mooi zo. Heel erg aardig van de eigenaar, die het mij natuurlijk eerst probeerde aan te smeren, toen hij mijn accent hoorde.
Nu nog een reservewei zien te vinden.
Dit is hem, Dandy, kan hij ook niet helpen
Tijdens de zoektocht sprak ik met boeren, landeigenaren en paardenbezitters en van de laatste categorie kreeg ik zomaar gratis en voor niks een bejaarde shetlander aangeboden als weigenoot voor Lyf. Het oude hengstje heet Dandy (op z’n Frans, klemtoon op de laatste lettergreep) en is niet moeders mooiste, maar zo zoet!
We krijgen het druk. Nog 5 of 6 dagen en we hebben kuikens. Ik had boerin moeten worden.