Broodoven

The cat and his siesta
We zitten in een hittegolf, geen probleem voor het mormel

Ben ik toch helemaal vergeten foto’s te nemen gedurende mijn eerste werkweek en dat, terwijl ik in de mooiste dorpjes met de meest fantastische uitzichten ben geweest. Wat is dat heerlijk, ik rij dwars door dit aantrekkelijke landschap en leer alle onbekende hoekjes van de Creuse en hun bewoners kennen.
Ik ben als de bakker op tournee, ik meld me om 07:30 bij de eerste hulpbehoevende en kom – met een onderbreking tussen de middag – soms ‘s avonds om 20:00 of 20:30 thuis. Niet elke keer, vandaag heb ik er twee uur opzitten en de laatste twee werden onverwacht afgebeld, waardoor ik nu een vrije middag heb.

Nu sprak ik net de factrice, die feitelijk ook hetzelfde doet, behalve dat ze net zomin als de bakker de bedden hoeft op te maken, bejaarden te wassen of vloeren te dweilen, maar zij dus, zei net, oh, dat zullen de mensen wel fijn vinden, h?®, want contact maken, dat is helemaal jouw ding (votre truc).
Dat kun je wel zeggen, ja, ik heb er zelden zoveel plezier van gehad.

Ik heb ze in alle maten en soorten en alle stadia van dementie, van normaal niks aan de hand tot vergeetachtig of totaal de draad kwijt. De helft heeft alleen fysieke problemen. Veel alleenstaanden, weinig echtparen. Zonder uitzondering zijn ze vriendelijk en ontvangen me vol vertrouwen, wat het werk erg makkelijk maakt.
Ik ga geen namen of dorpjes noemen, want discretie in my middle name en trouwens, anders lig ik er natuurlijk meteen uit, gelijk zouden ze hebben, maar op mijn tweede dag kwam ik in een dorp dat ik wel wist te vinden, omdat we er altijd doorheen reden, toen we nog paardreden.

Daar woonde een ouderwetse boerin in een ouderwets huis van het type dat ik wel ken, want die huizen heb we hier gewoon ook: houtfornuis, smetteloze tegelvloer, geen prullaria of het moet een beeldje van Maria zijn, een moestuin en een loei van een TV. Ik moet tussen haakjes zeggen dat mijn shoes of shame overal een uitmuntende indruk maken, omdat ik me dechausseer. Dat vinden de mensen fijn.

Little village in the French country
Zo zien ze er allemaal een beetje uit

Deze pittige dame had een accent zoals de 89-jarige nichtjes uit Vierzon en waarschijnlijk had ze dezelfde leeftijd. Ze sprak patois (in dit geval een lichte vorm van l’occitan, goed te volgen als je het accent uit de streek kent en een beetje Spaans verstaat) en ik werd meteen aan het werk gezet, het bed opmaken.

Nu denken jullie, makkie, bed opmaken, maar dat is een verkeerde opvatting: toen ik mijn handen uitstrekte naar het bed, riep ze: NEEN! HELEMAAL FOUT! Ik mocht de dekens niet uit het raam laten hangen, dat ik net had opengegooid, want anders zouden de adders zo, hup, via de dekens zich toegang verschaffen tot haar bed.
Ok, dan leg ik ze even op een stoel. FOUT!
Ik hoorde haar zoon die het weekend over was uit Parijs en in de keuken een soepje aan het maken was, gniffelen. Die kende zijn moeder langer dan vandaag.
Het beddegoed bestond uit een groot aantal halve lakens en andere lappen, die op een speciale volgorde, manier en methode ingestopt moesten worden. Ik kon niet veel goed doen, haha.

The village rooster under the oak tree
Uitzicht vanuit het huis van een van mijn klantjes

Na dit uitputtende werkje liet ze me de vloer vegen. Ook niet veel soeps, vond ze. Ze zei dat er een tijdje geleden een Engelse hulp was gekomen en die snapte er nog minder van dan ik.
Toen ze had gevraagd of die de lucifers wilde pakken, die achter de deur van de oven lagen, had die vrouw geen idee gehad waar ze moest kijken. Nu is lucifers in een oven bewaren op zijn minst een beetje merkwaardig, maar ik snapte het wel, want ik had de klep van de broodoven bij binnenkomst onmiddellijk gespot. In de muur boven het houtfornuis, logisch.
Douze points voor mij, jongens, jammer dat ik verder bien pour rien was, maar ach, ze zat nu eenmaal met me opgescheept en bood me hartelijk een kopje oploskoffie aan, wat ik zelf moest zetten.
Zelf wilde ze niet.

View from the car
Door de ruit van de auto genomen

Aan tafel hoorde ik haar uit over haar werkzame leven van boerin, een geschiedenis niet anders dan die van onze Germaine, man tijdens de oorlog 5 jaar als slaaf in Duitsland en zij in haar eentje de boerderij runnen.
Ploegde ze met ossen, wilde ik weten? Neen, maar die had je wel, zij ploegden met paarden. Er waren nog geen tractors.
En had ze nog iets anders gezien dan dit gehucht en zijn directe omgeving? Neen, vakantie bestond niet en ze hadden toch geen cent te makken? Werken werken werken.

??¢en keer in haar leven was ze op reis geweest en in een hotel met zulke aardige mensen en goed verzorgd allemaal! Drie dagen met een touringcar naar Lourdes. Dat was een ervaring, die ze nooit zou vergeten, zo prachtig.
РIl y avait du monde ? vroeg ik zoals iedereen altijd vraagt als je van de markt of de intermarch?© komt.
Enorme mensenmassa’s, zoveel mensen en winkels en hotels, het was allemaal geweldig geweest. Neen, dat waren de drie mooiste dagen van haar leven.

Hay bales
Te weinig hooi dit jaar en het moet al worden gevoerd wegens l’herbe grill?¬©e

We namen hartelijk afscheid en terwijl ik me spoedde naar het volgende adres, grinnikte ik nog lang na.
En dit is nog maar ?©?©n van de 25 klantjes die ik heb bezocht. De anderen zijn iets minder veeleisend, hoor, maar niet minder interessant.

(Volgende keer maak ik serieuze foto’s, ik vergeet het gewoon)

Au boulot!

Gu?©ret, parking centre hospitalier
Uitzicht op het kantoor van de werkgever in Gu?©ret

Ja, beste mensen, even snel een berichtje tussendoor: het is zover, ik heb mijn eerste Franse vergadering achter de rug, waar ik enorm moest opletten, omdat ik – ook in het Nederlands – altijd de neiging krijg weg te dromen, wat niet handig was, omdat er instructies werden uitgedeeld.
De vrouw van het personeel, 3 jonkies die in het kader van hun opleiding ook een vakantiebaantje hadden genomen en ik. Ik heb dus een baantje, voor wie het nog niet had gehoord. Het wachten is op mijn geboortebewijs, waarmee ik met nog wat andere papieren een immatriculation en een Carte Vitale kan krijgen, waardoor ik in het Franse systeem zit en een contract krijg.

Gu?©ret, la s?©curit?© sociale
Dienstverlening van de overheid zit altijd in hetzelfde soort gebouw, ook hier

Ik ben dus aangenomen als plaatsvervangende thuishulp hier in de omgeving van Dun le P. en toen ik gisteren van de markt kwam, waar ik weer eindeloos met bekenden en onbekenden had lopen beppen, waardoor ik mijn mobieltje niet had gehoord, riep buurman P vanuit zijn huis: je moet onmiddellijk ** (=mijn nieuwe werkgever) bellen, het is dringend!
Ok. ok, rustig blijven, buurman. wat kan er godsnaam aan de hand zijn?
Dat werd snel duidelijk, een andere plaatsvervanger voor vrijdag en zaterdag had afgezegd en of ik maar wilde overnemen. Waarom niet? Ik dacht nog even vakantie te kunnen vieren, dat is wel jammer. Ik heb nu een contract voor de twee komende dagen zonder in het systeem te zitten.

One day old quails
Onder de rode lamp

In de tussentijd zijn de kwartels geboren, 19 stuks, waarvan onze gehandicapte gisteren helaas is komen te overlijden wegens misvormd hoofd. Hij kon gewoon technisch niet eten, want de punten van zijn snaveldelen raakten elkaar niet. Ik vond het te ver gaan om hem met een pipetje te voeren, wat trouwens niet lukte, en hem dan na 6 weken de nek om te draaien.

Disabled quail chick
Kleintje is ook nog blind aan 1 oog

En ik vond van de week de eerste girolles. Hoe dat (=paddestoelenjacht) nu moet met mijn werk? En hoe kan ik nou de Tour met buurman P kijken als ik moet werken?
Die vindt dat wel jammer, maar tegelijkertijd ook geweldig dat ik hier werk heb en om de feestvreugde te vergroten, heeft de vrouw van de werkschema’s mij ingedeeld als plaatsvervanger van de hulp van buurman: ga ik daar in augustus de vloer dweilen en boodschappen doen. Is dat lollig of niet?

The first girolle
De allereerste

Oh, niet vergeten vrij te vragen op 15 ao?ªt.

Maandag zal ik verslag doen van mijn eerste werkdag.

Shoes of Shame

Cemetery in St. Sulpice
De dader ligt op het kerkhof

Ja, beste mensen, ik zat voor dag en dauw klaar om een stukje te typen, toen Google me mailde dat boeven hadden geprobeerd de mail te kraken, met details waar, hoe laat en welk IP-adres, alleen niet wie, en of ik mijn wachtwoord maar wilde veranderen.

Begin daar niet aan als je je gmail in Mail van de Mac hebt ge??ònstalleerd! We zijn nu bijna 5 uur verder en alles doet het weer, maar was dat weer ouderwets gezellig frustrerend. Ik heb mijn geduld bewaard en niet meteen alles in de prullenbak gesmeten of uit het raam, zoals ik vroeger nog wel eens in mijn machteloze woede deed. Godsgruwelijk, wat verspilling van tijd.
(Mensen met hetzelfde probleem kunnen zich melden)

Making strawberry jam
Zelfs hier moet je je hersens bij houden

Zo was het eigenlijk de hele week al, niet nadenken, zomaar wat doen en na afloop de rommel opruimen en de wonden likken. Zo kreeg ik bijvoorbeeld van vriendin P een bak met aardbeien, omdat ze weet dat ik daar dol op ben en toen ik de helft had opgevroten, besloot ik van de andere helft jam te maken.

Even wegen, 800 gram, hoeveel suiker heb ik nog, 900 gram, kwam dat even mooi uit en ik sodemieterde alle suiker op de aardbeien, joeg de vlam in het gas en begon vrolijk te roeren in de rode massa, waarvanuit een allerheerlijkste aardbeiengeur opsteeg.

Ik proefde en dacht: getver, wat zoet! Lekker slim, maar nog steeds drong niks tot me door, pas nadat alle deksels vacuum waren geknald, bedacht ik dat het net andersom had moeten zijn: 900 gram aardbeien en 800 gram suiker, of mutatis mutandis 800 en 700 (of minder) gram. Wat een prutser! Niet te vreten die jam.

Stawberry jam

Ik mocht er gelukkig nog een pondje bijplukken van P, moest alle potten weer openpeuren en de inhoud met de nieuwe aardbeien vermengen, opnieuw laten pruttelen enzovoorts. Zo kom je de tijd wel door. Als ik tenminste mijn kop niet voor de 1296ste keer stoot aan het golfplaten dak van het kippenhok, wat me vanochtend weer gebeurde. Tjonge.

Roof of the chicken coop
De oorspronkelijk eigenaren hadden daar kennelijk ook last van

Aanstaande dinsdag moet ik op sollicitatiegesprek in Gu?©ret. Eerst wilden ze dat ik persoonlijk de papieren kwam afgeven, wat ik deed, met schone kleren, geschrobde nagels en gekamd haar, wat maar goed was ook, want ik moest mee naar binnen en eea toelichten, wat ik niet helemaal begreep, omdat ik de week daarvoor al een cv en een brief (plus een VOG van het Franse ministerie van Justitie dat ik geen strafblad had) aan ze gestuurd had, maar neen, .we.zijn.hier.dol.op.papier. dus we willen nog meer papier Рnu met tabellen Рingevuld hebben met dezelfde informatie.

Het heeft geen zin je daartegen te verzetten, alleen kan ik na jaren toetsenbord niet meer behoorlijk met een balpen schrijven, dus ik leverde een knoeiboel in, wat misschien weer iets afdeed aan de eerste indruk. Nou ja, ze willen me toch spreken, ook al omdat niemand in de vakantie de aides domiciles wil vervangen, behalve ik en nog een paar anderen.

Two ginger kittens (f/m ) and their mother
Wij blijven ook liever thuis aan moeders rokken hangen dan iets bbhh

Volgens de vrouw van v/h De Voorzitter willen ze (de werkweigeraars) 1. in juli en augustus gewoon vakantie, 2. geen cm buiten hun dorp of ?¬?berhaupt een poot uitsteken. Laat staan om 07:00 een lieve bejaarde toet wassen, aankleden, de was en de boodschappen doen en door naar de volgende, wat ik wil gaan doen.

Er wordt ook beweerd dat als je als uitkeringstrekker weer aan het werk gaat, je minder verdient dan wanneer je op je gat blijft zitten. Ik weet niet of dat waar is, maar als ze hier ook aan die krankzinnige participatiestrafkorting doen, zoals in ons lieve vaderland, dan loont het niet om te gaan werken. Als er al werk is, natuurlijk. Maar ik wil graag, ook al omdat ik al die oudere types hier reuzegezellig vind. En je ziet weer eens een huis van binnen, ook nooit weg.

Shoes of Shame
Ter voorkoming van problemen

De vrouw vorige week vroeg of ik bezwaar had mensen te wassen en in bed te stoppen. Neen, hoor, als ze me maar instructies geven wat precies de bedoeling is. Ook mannen?
Ook mannen, hoewel ik daar in het verleden wel last mee heb gehad: toen ik in de zomervakantie als 16-jarige in het bejaardentehuis in Voorhout met de stofzuiger tussen bank en salontafel bezig was, moest ik uitkijken niet bij mijn benen te worden gegrepen door de hulpbehoevende (m) op de bank. De nonnen van dat instituut hadden liever dat ik een rok droeg, ja doei, ik was niet helemaal van lotje getikt.

Met het oog op dit soort ongewenste situaties heb ik me voor het schoonmaakwerk een paar libidoverlagende schoenen aangeschaft, hoewel ze nu ik er beter naar kijk, eerder pornografisch aandoen. Had ik toch beter de witte moeten nemen.

(Ik geloof dat de meeste tikfouten en vergissingen er nu wel uit zijn.)