We zitten in een hittegolf, geen probleem voor het mormel
Ben ik toch helemaal vergeten foto’s te nemen gedurende mijn eerste werkweek en dat, terwijl ik in de mooiste dorpjes met de meest fantastische uitzichten ben geweest. Wat is dat heerlijk, ik rij dwars door dit aantrekkelijke landschap en leer alle onbekende hoekjes van de Creuse en hun bewoners kennen.
Ik ben als de bakker op tournee, ik meld me om 07:30 bij de eerste hulpbehoevende en kom – met een onderbreking tussen de middag – soms ‘s avonds om 20:00 of 20:30 thuis. Niet elke keer, vandaag heb ik er twee uur opzitten en de laatste twee werden onverwacht afgebeld, waardoor ik nu een vrije middag heb.
Nu sprak ik net de factrice, die feitelijk ook hetzelfde doet, behalve dat ze net zomin als de bakker de bedden hoeft op te maken, bejaarden te wassen of vloeren te dweilen, maar zij dus, zei net, oh, dat zullen de mensen wel fijn vinden, h?®, want contact maken, dat is helemaal jouw ding (votre truc).
Dat kun je wel zeggen, ja, ik heb er zelden zoveel plezier van gehad.
Ik heb ze in alle maten en soorten en alle stadia van dementie, van normaal niks aan de hand tot vergeetachtig of totaal de draad kwijt. De helft heeft alleen fysieke problemen. Veel alleenstaanden, weinig echtparen. Zonder uitzondering zijn ze vriendelijk en ontvangen me vol vertrouwen, wat het werk erg makkelijk maakt.
Ik ga geen namen of dorpjes noemen, want discretie in my middle name en trouwens, anders lig ik er natuurlijk meteen uit, gelijk zouden ze hebben, maar op mijn tweede dag kwam ik in een dorp dat ik wel wist te vinden, omdat we er altijd doorheen reden, toen we nog paardreden.
Daar woonde een ouderwetse boerin in een ouderwets huis van het type dat ik wel ken, want die huizen heb we hier gewoon ook: houtfornuis, smetteloze tegelvloer, geen prullaria of het moet een beeldje van Maria zijn, een moestuin en een loei van een TV. Ik moet tussen haakjes zeggen dat mijn shoes of shame overal een uitmuntende indruk maken, omdat ik me dechausseer. Dat vinden de mensen fijn.
Zo zien ze er allemaal een beetje uit
Deze pittige dame had een accent zoals de 89-jarige nichtjes uit Vierzon en waarschijnlijk had ze dezelfde leeftijd. Ze sprak patois (in dit geval een lichte vorm van l’occitan, goed te volgen als je het accent uit de streek kent en een beetje Spaans verstaat) en ik werd meteen aan het werk gezet, het bed opmaken.
Nu denken jullie, makkie, bed opmaken, maar dat is een verkeerde opvatting: toen ik mijn handen uitstrekte naar het bed, riep ze: NEEN! HELEMAAL FOUT! Ik mocht de dekens niet uit het raam laten hangen, dat ik net had opengegooid, want anders zouden de adders zo, hup, via de dekens zich toegang verschaffen tot haar bed.
Ok, dan leg ik ze even op een stoel. FOUT!
Ik hoorde haar zoon die het weekend over was uit Parijs en in de keuken een soepje aan het maken was, gniffelen. Die kende zijn moeder langer dan vandaag.
Het beddegoed bestond uit een groot aantal halve lakens en andere lappen, die op een speciale volgorde, manier en methode ingestopt moesten worden. Ik kon niet veel goed doen, haha.
Uitzicht vanuit het huis van een van mijn klantjes
Na dit uitputtende werkje liet ze me de vloer vegen. Ook niet veel soeps, vond ze. Ze zei dat er een tijdje geleden een Engelse hulp was gekomen en die snapte er nog minder van dan ik.
Toen ze had gevraagd of die de lucifers wilde pakken, die achter de deur van de oven lagen, had die vrouw geen idee gehad waar ze moest kijken. Nu is lucifers in een oven bewaren op zijn minst een beetje merkwaardig, maar ik snapte het wel, want ik had de klep van de broodoven bij binnenkomst onmiddellijk gespot. In de muur boven het houtfornuis, logisch.
Douze points voor mij, jongens, jammer dat ik verder bien pour rien was, maar ach, ze zat nu eenmaal met me opgescheept en bood me hartelijk een kopje oploskoffie aan, wat ik zelf moest zetten.
Zelf wilde ze niet.
Door de ruit van de auto genomen
Aan tafel hoorde ik haar uit over haar werkzame leven van boerin, een geschiedenis niet anders dan die van onze Germaine, man tijdens de oorlog 5 jaar als slaaf in Duitsland en zij in haar eentje de boerderij runnen.
Ploegde ze met ossen, wilde ik weten? Neen, maar die had je wel, zij ploegden met paarden. Er waren nog geen tractors.
En had ze nog iets anders gezien dan dit gehucht en zijn directe omgeving? Neen, vakantie bestond niet en ze hadden toch geen cent te makken? Werken werken werken.
??¢en keer in haar leven was ze op reis geweest en in een hotel met zulke aardige mensen en goed verzorgd allemaal! Drie dagen met een touringcar naar Lourdes. Dat was een ervaring, die ze nooit zou vergeten, zo prachtig.
– Il y avait du monde ? vroeg ik zoals iedereen altijd vraagt als je van de markt of de intermarch?¬© komt.
Enorme mensenmassa’s, zoveel mensen en winkels en hotels, het was allemaal geweldig geweest. Neen, dat waren de drie mooiste dagen van haar leven.
Te weinig hooi dit jaar en het moet al worden gevoerd wegens l’herbe grill?¬©e
We namen hartelijk afscheid en terwijl ik me spoedde naar het volgende adres, grinnikte ik nog lang na.
En dit is nog maar ?©?©n van de 25 klantjes die ik heb bezocht. De anderen zijn iets minder veeleisend, hoor, maar niet minder interessant.
(Volgende keer maak ik serieuze foto’s, ik vergeet het gewoon)