Doffe pech

Worn out tiresAutobanden in de achterbak, ijzerdraad komt door het rubber heen

Het begon allemaal toen de buurman van een klantje zei:
– Weet je dat je voorbanden gevaarlijk versleten zijn?
– Dat kan niet, ze zijn nog geen jaar oud en in januari kreeg ik nog “impecc” te horen van de jongens van de contrôle technique.
– Ik zou er niet meer mee rijden, vond de buurman, en vooral niet te hard, hè, een klapband is levensgevaarlijk.

Shitterdeshit. Ook dat nog. De reparatie had me al een kapitaal gekost, maar minder dan een ander tweedehandsje, dat ze me met alle liefde wilden verkopen. Dat geld kon ik helaas op dat moment niet vrijmaken. Dat andere ook niet, trouwens.

Ze waren de wielen kennelijk gewoon vergeten. Tot overmaat van de ramp zei buurman JP dat hij al lang geleden gezien had dat de wielen niet recht stonden, maar waarom hij daar zijn kop over had gehouden, geen idee. Ik kijk er eigenlijk nooit naar, vertrek in het donker en kom in het donker weer thuis. Bovendien dacht ik dat die gasten hun werk goed hadden gedaan.

2cv with problemsGelukkig hebben we de kat eend nog

Gelukkig hebben we de eend nog, want tot mijn salaris zou zijn gestort, kon ik verder niks. Dat dacht ik echt tot gisteravond. Die goeie ouwe deux chevaux, die laat me nooit in de steek.
Ik was dus in die lieve geit op weg naar een klantje, 1 uur werk en 20 km in totaal, die niet zouden worden vergoed. Dat soort klusjes leveren me al snel 3,50€/uur op.
WAT? Ja, echt, en daar zal ik een andere keer eens een tirade aan besteden.

Toen ik bijna op mijn bestemming was, hoorde ik een harde KNAP! en zat ik plotseling 30 cm lager. Ook dat nog, klapband. Dacht ik.
Bij nadere inspectie bleek het hele koetswerk aan de linkerachterkant bijna de grond te raken. Wiel was niks mis mee. Ik kon wel huilen, wat ik ook deed. En vloeken.

Hier kwam ik tot stilstand
Hier was ‘t, Google streetview, gister was het donker en koud

Er stopte een auto, met een Engels stel, dat toevallig ook naar hetzelfde gehucht moest en me een lift aanbood. Wat zijn de mensen hier toch aardig!
In de paar minuten dat ik bij ze in de auto zat, presteerde ik het om over de politiek te beginnen, die griezel van een May, Boris Corpsbal en Brexit.
Dat komt, ik raaskal altijd als ik van slag ben. En dat ik van slag was kwam ook door alle shit van de afgelopen tijd, auto’s, geldgebrek, onverwachte facturen, uitbuiting (werk), waardeloze communicatie (idem), stompzinnige telefoongesprekken (idem idem), stervende lieve mensen, verdriet, frustratie en woede.

Hoe ik mijn werk bij dat lieve vrouwtje heb gedaan, weet ik niet meer. Ik belde buurman JP, of iemand tijd en zin had me over een uur op te halen en dat bleek zijn vrouw, met wier hulp ik de ouwe brik nog een beetje verder aan de kant duwde en de gevarendriehoek neerzette.

After the stormy weatherAndere buren hebben ook problemen

Eenmaal thuis werd ik mee naar binnen genomen, kreeg te eten en te drinken in een groot jachtgezelschap dat de hele zaterdag had buitengespeeld, met paarden, een meute en jachttoeterjes.
Twee vossen hadden eraan moeten geloven, vertelden ze opgewonden, zonder dat het tot me doordrong. Ik piekerde en piekerde, de mannen maakte grapjes.

Tot JP opstond, me details vroeg en toen besloot de eend op te halen, of in ieder geval te onderzoeken. Het was ondertussen al 21:00 of zoiets. Ze waren ook bang dat iemand hem zou jatten, want dat gebeurt, oldtimers zijn in trek.

Oakwood
Dit doet JP als hij geen eenden ophaalt

We reden terug met een sleepkabel, de schoonzoon en de kleine buurjongen uit het volgende dorp, die wel zin hadden in een klein avontuur en ja, hoor, volgens JP was het de suspension, oftewel de ophanging linksachter, dus slepen werd het, we zetten hem weer met zijn neus in de goede richting en hopla, daar ging de optocht. Ik zat aan het eendenstuur, moest alleen maar remmen als ik de jongens te dicht naderde, bij een steile afdaling koppelden ze me los en maakte ik een vrije val, tot we uiteindelijk veilig thuiskwamen.
Ik was volkomen verstresst, kaputt, fichue, foutue, zat in een kramp van het sturen, remmen en proberen iets te zien in het verblindende autolicht vòòr me.
Maar mijn baby is weer thuis, voorlopig onbruikbaar. Daar hoop ik in de loop van de volgende maand iets aan te doen.

2cv with problemsDaar staat ze, gehandicapt

Wat een fijne buren, hè? Ik heb ondanks de pech ook een heleboel geluk.

Sex

Ross & Ryan Gosling and PP the catRoss maakt avances, Ryan Gosling wendt zich jaloers af

Terwijl de ganzen – vrijwel 100% zeker mannetjes – de haan niet kunnen uitstaan en ze hem in december al bijna levenslang invalide hadden geschopt, zijn ze dol op de kat.
Althans, de witte Ross liefkoost altijd met het gesnabbel van zijn snavel de rug van PP tot diens grote genoegen.

(De haan is pas recent hersteld van de knak in zijn rug. Hij had geen belangstelling meer voor de vrouwtjes tot een week geleden. Gelukkig net op tijd, want ik heb hem nodig voor de productie van ons eten voor volgend jaar)

Fried chicken (rooster)Wat eten we vandaag

Ik stond er laatst naast, toen de kat zich spinnend aanbood en overal werd bepoteld van kop tot het laatste stukje rug.
Dat deed dus alleen de witte gans zoals gezegd, de grijze Ryan (Gosling, echt, je gelooft het niet, hoe verzin ik het) is vanaf de geboorte al veel kieskeuriger in alles. Hij eet zuiniger, neemt alleen na zorgvuldige inspectie aan wat ik aanbied en blijft op grotere afstand, ook van de kat.

Toen dat zo een tijdje aan de gang was, werd Ross kennelijk overmand door emotie en lust en zette zijn grote flapvoet op de arme kat om het eens lekker op een paren te zetten.

Hoho, dat was de bedoeling niet, niet die van de kat en zeker niet die van grijze Ryan, die jaloers de kat aanviel, die weer uithaalde naar Ross en de kluwen teleurgesteld uit elkaar viel. Ik stond erbij en kon niet meer van het lachen.

Little goslingsThose were the days

Nu blijk ik net zo onnozel te zijn als de kat, moest ik laatst concluderen.

Van een klantje dat niet zover hiervandaan woont, krijg ik wekelijks verse roddels opgediend, wie het allemaal met wie doet, wie aan de drank is, wie de boel uitkeringtechnisch belazert door een ziekte voor te wenden, wat de burgemeester nu weer voor opportunistisch heeft uitgehaald, of van de verzekeringsagent die het geld van de verzekeringen gewoon zelf had gehouden, zodat de gedupeerden helemaal niks kregen toen ze het nodig hadden en dus ook hun betaalde premies in rook of in drank waren opgegaan, je kan het niet zo gek bedenken of ze heeft er alweer een sappige anekdote over.
Ja, een hoop treurigheid hier op het platteland. Ik hang altijd aan haar lippen, dat begrijp je.

Ik, sufferd, dacht dat al die echtparen braaf getrouwd waren en bij elkaar bleven vanwege de liefde, dat ze hier eerlijk waren, dat iedereen het beste met de buren of hun dieren voor hadden.

– Nee, hielp een hele andere hoogbejaarde klant me uit de droom, die ik hier al eerder heb genoemd, vroeger was het een schande, je scheidde niet en die arme vrouwen zaten daardoor eeuwig onder de knoet van de schoonmoeder, die ze als gratis slaaf beschouwde en behandelde, wat zij zelf de generatie daarvoor hadden ondergaan.
– En nu scheiden ze niet omdat het te duur is, zei haar dochter, gescheiden ervaringsdeskundige, ook aanwezig bij ons gesprek.
Weer een illusie aan gruzelementen.

Nu kreeg ik laatst iemand over de vloer, ik noem verder geen namen, maar een getrouwde man wiens reputatie hem dankzij mijn bron vooruitgesneld was, om het maar eens zo uit te drukken.

Hij had jaren geleden al een poging gewaagd, toen ik hem in the middle of nowhere tegenkwam bij het hondenuitlaten en hij bij het gesprek mijn schouder aanraakte, waarop ik bevroor en maakte dat ik wegkwam.
Dat is toch iets merkwaardigs, dat je precies weet wat de bedoeling is van zo’n aanraking [TITLE.WP_POST], terwijl als je dat aan iemand vertelt, je de reactie krijgt: nou, nou, overdrijf je niet een beetje?
Nee, ik overdrijf niet. Met mijn instinct is niets mis. Behalve dat ik er vaker naar moet luisteren.

Die kwam dus langs op het moment dat ik de luiken al had dichtgedaan en ik aanstalten maakte te gaan slapen. Het was buiten al pikkedonker. Goed, het was half acht, winter, maar als je om 05:00 bent opgestaan en de volgende dag weer zo vroeg op moet, ga je met de kippen en een boek op stok.

Hatching & Brooding your own chicksVakliteratuur

Ja, wat moest ik doen? Ik zei ga zitten, wil je koffie, ondertussen doe ik de laatste afwas.
Er was geen echt gesprek, terwijl ik een beetje mopperend raaskalde over van alles en nog wat en niet wist hoe ik er beleefd een einde aan kon maken. Hij hield zich koest en ging na een tijdje gewoon weg.
Kijk, dat is toch iets merkwaardigs, dat je precies weet wat de bedoeling is van zo’n bezoekje[TITLE.WP_POST], terwijl als je dat aan iemand vertelt, je de reactie krijgt: nou, nou, overdrijf je niet een beetje?
Ik bedoel maar.

Het stomme was dat ik vervolgens een tijdje op mijn quivive was. Ik las ‘s avonds mijn boek in het donker met alle lichten uit, alles op slot, alle luiken dicht, ik had, kortom, de zenuwen.
En verdomd toen de honden op een avond blaffend de komst van een auto aankondigden en er geklopt werd, zat ik al op de eerste verdieping met kloppend hart te wachten tot hij weer opdonderde. Ik dacht ondertussen ook: ik lijk wel gek.

Ik vertelde dit aan mijn vriendinnen P. en J. (en iedereen die het wilde horen) die eerst smakelijk moesten lachen, maar ook vroegen of ik niet bang was.
Zij snapten wèl precies wat de bedoeling was van dat bezoekje.
En toen ik besloten had mijn beetje vrije tijd niet langer in het duister door te brengen en ik nog even in het donker naar buiten ging voor hout, stond hij daar weer voor mijn deur.

Marino Marini paard en ruiterAch, sodemieter toch op, man

Ik voelde me overvallen, ik was geïrriteerd en hij zat daar maar op de stoel die ik had aangewezen. Ik voelde me extreem ongemakkelijk en gedroeg me er ook naar, ik voelde bij wijze van spreken zijn grote flapvoet al op mijn rug, terwijl ik dacht: ga weg, GA WEG!
Waarom ik dat niet gewoon zei, ik weet het niet. Wacht, ik weet het wel.

De eerder genoemde bedoeling=[TITLE.WP_POST], daar wordt niet over gepraat, dus dan bestaat die niet en is zo’n bezoekje of aanraking onschuldig. Snij je het onderwerp wèl aan, dan is het in alle openheid daar en kun je verder worden gemanipuleerd, want dat kunnen ze altijd als de beste.
(Oh, dacht jij dat ik iets van je wilde? Ik denk dat jij iets van me wil, het zou niet in me opkomen, ik kom hier gewoon voor de gezelligheid en je zit me hier gewoon te verleiden etc, van dat soort shit)

Meeting point New Chicks on the BlockHij heette niet voor niks DSK

Weet je wat het ook is, die mannen hier en misschien vrouwen ook, die denken, een vrouw alleen, die is beschikbaar en smacht naar een man. Dat denken ze echt.
Dat denken ze trouwens ook van de kippen.
Nou, beste jongens en meisjes, laat ik jullie eens iets zeggen: ik heb er voorlopig voor hele lange tijd en misschien wel eeuwig genoeg van.

Ik weet maar een oplossing en dat is de deur potdicht houden voor ongewenst bezoek.
In de zomer lees ik mijn boek in de tuin en houden de ganzen me gezelschap. Die vallen zonder morren iedereen aan die me benadert. Handig, hoor.

Een ogenblikje geduld alstublieft

Newborn calf without earmark
Zo’n knap kind

Ik moest eindelijk weer eens een keer naar de tandarts, waar ik weet ik hoe lang al niet was geweest vanwege in het buitenland zijnde omdat er een stukje tand los zat.
Dankzij mijn werk heb ik een verzekering waar ook de tandarts bij inbegrepen is, alleen was er een vinden nog niet eens zo eenvoudig, om het maar helemaal niet te hebben over het maken van een afspraak.

Ik had in D. waar ik eens in de zoveel tijd met een bejaard dametje een ommetje maak een villaatje met zo’n bord (“Docteur / Dentist…”) gezien, maar het zag er tamelijk onbewoond en niet-onderhouden uit.

Na flink wat veldonderzoek en ervaringsdeskundigen gevonden en uitgehoord te hebben, belde ik op ieders aanraden dat onbewoonde huis op. Het antwoordapparaat wilde een naam, telefoonnummer en kwaal weten.
Ja, shit, mijn telefoonnummer ken ik niet uit mijn hoofd, mijn naam nog net en mijn kwaal:”Des choses” zei ik, geloof ik. Ik had net zo goed machins of trucs kunnen zeggen, zoals buurman “Peut-Être uit de Grote Stad.
Dat schoot niet op.

France, teething pupLekker gebitje

Dat komt ook, je moet hier je telefoonnummer in tweetallen oplepelen, die ik wel snel in het Frans kan zeggen als ik ze voor me zie, maar ze bijvoorbeeld gedicteerd opschrijven is een andere zaak. Althans in het begin, want je went eraan.
Schreef ik vroeger als ik bijvoorbeeld 84 97 hoorde, dat steevast als: 4 20 4 4 20 10 7 (quatre vingt quatre, quatre vingt dix sept) , nu gaat dat tamelijk foutloos als er niet al teveel wordt gemompeld.
Op school kan ik me niet herinneren geleerd te hebben dat je Franse telefoonnummers in duo’s moest opzeggen. Of doen ze dat alleen hier bij ons in de regio?

Ik had tenslotte mijn twee nummers ingesproken – opgelezen vanaf een papiertje – waarop ik verder onbereikbaar was, omdat ik de deur uit was, en het bereik voor de mobiel op sommige plekken drie keer ruk is. Bijvoorbeeld hier in ons dorp. Of in het volgende dorp.

Chickens in the gardenJe kunt ook met grint in je maag je eten vermalen

Het begon verdomd veel op een geheim genootschap te lijken, want een vrouwenstem meldde een uur later op de répondeur dat ik me dan en dan moest melden voor de afspraak met le docteur.
Toen ik vrijwel meteen terugbelde, kreeg ik het antwoordapparaat weer. Ja, zo gaan die dingen hier. Bestonden die mensen wel?

Goed, ik ben gegaan en het bleek allemaal een gewone tandartsenpraktijk, met een receptioniste, die ik niet op enige vriendelijkheid heb kunnen betrappen.
Alleen was de volgende afspraak voor het vastlijmen van een stukje tand 5 weken later, ergens in maart. Mij werd niet gevraagd of het schikte, ik had het maar te aanvaarden.
Ok. Tot die tijd bijt ik niet in een appel. Hij heeft kennelijk werk zat.

SunflowersZonnebloemen, ja, die willen we

Over krankzinnige wachttijden gesproken, om dit weblog weer bij te kunnen houden, het komende expositieseizoen niet te missen en de tuin weer in een paradijs te veranderen had ik in september om een kortere werkweek gevraagd.

Godsallemachtig, dat moet je weer per brief doen en als je die niet laat aantekenen met ontvangstbevestiging, doen ze net of je hem nooit hebt verstuurd, hoorde ik uit verschillende bronnen. Wat een afschuwelijke k*tmentaliteit.
Daar kan ik me echt woedend om maken.
(Een vriendin vertelde dat haar handgeschreven brief bij zo’n zelfde gelegenheid eenvoudig werd geweigerd: hij moest getypt, wat de secretaresse van de directeur toen heel lief tussen de bedrijven door voor haar deed. De arrogantie! Niet iedereen heeft of had een tikmachine, laat staan een computer met printer. En trouwens, vroeger moest alles juist handgeschreven zijn. Tss.)

Ik vroeg met enige regelmaat om een reactie, die met dezelfde mentaliteit en k*tsmoezen toch redelijk vlot al na een half jaar kwam:
Of ik een brief wilde schrijven.
WAT?
Jullie moeten het met me eens zijn dat dit toch wel kras is. Ik kookte zo dat ik een paar dagen moest kalmeren om geen dingen te doen waar ik enorme spijt van zou krijgen.
Wat me ook hels maakt, zijn de reacties van sommige mensen: C’est comme ça, c’est la France, on n’y peut rien.
Wat is dat? Alsof het een of andere natuurwet betreft. Zwaartekracht of zonsondergang.
Dat wordt echt bij al het onrecht gezegd. Gek word ik ervan. Vuist op tafel! Noordkoreaanse toestanden!

Ik dacht dat ze hier van de revolutie waren, riep ik tegen iedereen die het horen wilde, geen wonder dat dit land helemaal naar de mallemoer gaat! etc etc en meer van dit soort reactionaire praat. Gelukkig ken ik hier ook mensen die net als ik geen talent voor ondergeschiktheid hebben. Ik citeer een linnen tas.

Ik verlang zo naar stukjes schrijven, tekenen en in de aarde wroeten, vooral nu de eerste kraanvogels alweer over zijn gevlogen.
Dus die komen er binnenkort weer aan, die stukjes. Zodra ik meer tijd heb.