We wandelen elke ochtend in een sprookje
Het is in dit seizoen zo mooi hier, dat ik tijdens de wandeling om 6:00 niet geloof dat ik al wakker ben, wat ik dan inderdaad vaak ook niet ben.
Ik liep een paar weken geleden zo ontzettend te suffen, dat ik, toen ik bijna weer thuis was en op mijn mobiel wilde kijken hoe laat het was, tot mijn schrik merkte dat hij verdwenen was. Uit mijn zak gevallen.
Ik had geen mens of tractor gezien of gehoord, was toevallig niet het bos ingegaan, maar op de weg gebleven, dus ik draaide me om en liep hetzelfde parcours in omgekeerde richting, zonder resultaat.
Deze zie ik altijd meteen, die andere ruik ik
Zelfs bellen met de telefoon van de oudste dochter leverde niets op: dat ding zweeg en hield zich gedeisd.
God, wat vond ik mezelf stom!
Er zat niets anders op het verlies te accepteren en een nieuwe te bestellen. (Via ebay een of ander goedkoop chinees model, waarvan de camera iets beter is dan dat verloren ding van de aldi en die de volgende dag al door de postbode werd overhandigd, terwijl ik bij buurman P aan het kleppen was. Ze weten me altijd wel te vinden, die factrices)
Slachtoffer van stroomuitval
Ondertussen had ik een paar eieren in de broedmachine, die een week onder Patty (Patte-courte2) hadden gelegen, die ik kwijt was en die stiekem aan het broeden was, tot ze er plotseling mee ophield.
Dat verbaasde me helemaal niet, want in die vier jaar had ze nog nooit aanstalten gemaakt. Ze zat op veel teveel eieren, die overal om haar heen lagen. Prutswerk, Pat!
Ze gingen prima, ik zag met mijn zaklamp hoe ze zich ontwikkelden volgens het boekje en toen de dag daar was dat ze zouden uitkomen, viel de stroom uit.
Dat duurt hier over het algemeen niet langer dan een minuut, maar deze keer werd ik na een half uur stroomloos ongerust en besloot in godsnaam de hele couveuse in bed onder de dekens te zetten met een kruik om de temperatuur te handhaven.
Dat hielp niet echt. De ongeboren kuikens hadden al een gaatje in de schaal geprikt en rustten even uit voordat ze de draai gingen maken, al tikkend met hun eitandje.
Nu had ik toevallig ms Black die de zoveelste poging deed moeder te worden. Ze perst zich zo stevig op de eieren, dat ze ze bijna allemaal breekt, elke keer als ze wil broeden. Dat verbied ik haar dus. Ze had zolang een plastic ei van me gekregen en ik had gedacht de nieuwe kuikens na de geboorte aan haar te kunnen opdringen. Twee vliegen in een klap.
Jammer dat de EDF roet in het eten gooide, maar toch besloot ik het risico te nemen, ik schoof ze onder haar, altijd de juiste temperatuur en vochtigheid en die kleintjes zouden meteen hun moeder hebben. Hoefde ik de warme lamp er niet op te zetten. Wat natuurlijk sowieso niet kon zonder stroom, maar ja.
Toen ik na een uurtje ging kijken, had ze de eieren geplet en ze uit haar nest gegooid: twee dode volmaakte kuikenlijkjes, die verdomme eerst springlevend waren.
Dat doen we dus nooit meer. Volgens vriendin P moet ik dat beest een koppie kleiner maken. Goed idee, ik ben alleen bang dat ik haar niet door mijn keel krijg. Ze kan er tenslotte niets aan doen.
Beetje nat en beschimmeld, maar functioneert prima
Wat me vervolgens op 15 juni overkwam, was bijzonder wonderlijk.
Ik sukkelde weer eens met de honden langs het étang, waar Bess zich altijd hevig verzet, die wil daar altijd meteen rechtsomkeert maken, joost mag weten waarom, toen buurman JP op de trekker langsscheurde, met zijn moeder hangend aan de zijkant (dat gaat nog eens een keer mis) en ik onmiddellijk daarna door een geluidloze stem naar boven werd gestuurd, langs het kruis (La Croix) en die me naar een plek in de berm gidste, waar ik met mijn voet het hoge gras opzij moest duwen: daar lag mijn oude mobiel!
Ik zweer het jullie, als ik het zelf niet had meegemaakt, zou ik ook denken, yeah right, neem een dagje rust. De enige verklaring is dat ik hem onbewust heb horen of zien vallen of zoiets. Nog waarschijnlijker lijkt me: toeval.
Maar goed, ik heb hem weer, ik heb hem 33x keer gebeld met de dochters telefoon, kon ik zien. Ik heb hem alleen niet meer nodig.
De eerste drie van het jaar
De moeders die wel hun eieren hebben uitgebroed, hebben er veel vroeger dan normaal de brui aan gegeven. Deze hierboven waren toch al 5 weken, maar ik had er nog een die ze met 4 weken heeft laten barsten. Voordeel is dat ze stukken tammer zijn zonder moeder: ze moeten wel, al het lekkers komt van mij.
En eindelijk, na ik weet niet hoeveel broedsels, is er een grijze kopie van onze favoriet (de middelste boven). Elke keer waren het of hanen, of gewoon bruine kippen die uit de eieren van Grijsje kropen.
Deze is wel heel erg goed geslaagd. Hopen dat de vos ons dit jaar overslaat.
Volgende keer dan eindelijk: hoe trek ik een bh uit zonder alle kleren eerst uit te moeten doen? Deze techniek wordt door bepaalde klantjes zeer gewaardeerd. We lachen ons altijd een kriek.