Elke dag de zon op zien komen, is ook iets waard.
Ik had de afgelopen weken weer die dodelijke vermoeidheid te pakken, waarvan ik weet dat die overgaat, als ik een jaar met vakantie mag, zei ik tegen de dochter van een klantje. Het is naast de gewone fysieke vermoeidheid ook alsof de hersenen dienst weigeren.
Ik kan niets tot me nemen, maak net geen ongelukken en parkeer de auto in een muurtje, omdat het zwart voor mijn ogen wordt. Niet zo handig, maar gelukkig was de kleinzoon van dat klantje er, die me er weer uitduwde. Ik val tussen de middag in slaap.
Vandaag gaat weer beter, na geslapen te hebben vanaf vrijdagmiddag. Ik heb een theorie dat ik er niet tegen kan om 5:00 op te staan, omdat dan mijn biologische klok van slag raakt.
Het is een jetlag. 6:00 gaat veel beter en 7:00 niks aan de hand.
Laatst had de nieuwe roostermaakster (de enige met hersens en gezond verstand vertrekt jammer genoeg) me een nieuw gestuurd, waarbij ik om 7:00 zou moeten beginnen. Dat sloeg nergens op, vooral omdat ik die dag dan om 11:00 klaar zou zijn.
Ik heb de kersentomaatjes er al tussenuit gevroten
Ik leg het uit. Ik moest beginnen bij iemand die – net als de meeste andere ouderen – heel slecht slaapt en dan in de vroege ochtend eindelijk eens wegsukkelt. Die zit (ligt) echt niet op me te wachten om eens lekker onder haar bed te gaan stofzuigen. Nog afgezien van het feit dat ik dan om 4 uur op moet om de honden uit te laten, de kippen te verzorgen en wakker te worden.
Ik legde dat per mail uit aan die nieuwe medewerker, niet van die honden en die kippen, maar dat je bejaarden niet uit hun slaap moet rukken, als het niet nodig is, en dat ik om 9 uur bij haar zou kunnen beginnen, makkelijk te realiseren als je het rooster anders zou organiseren.
(En dan heb ik niet eens gehad over de volgorde van het traject: als je de weg van A, B, C, naar D moet rijden, is het niet logisch te beginnen bij C, terug te rijden naar A, dan naar D en vervolgens B. Ze willen me altijd dezelfde weg volkomen onnodig 3 keer laten afleggen en met mijn systeem kun je later beginnen, heb je meer pauze tussen de middag, ben je eerder klaar en maak je minder kilometers. Wordt er geluisterd? Hahaha, grapje zeker.)
Mijn bonenrek met rechts de zich verdringende bloemen
Daarop werd ik gebeld door haar collega (die weggaat), die me vertelde dat de nieuwe niet begreep wat ik bedoelde.
Oh, verrek, was mijn Frans zo slecht? Ik testte de letterlijke tekst van mijn mail uit op buurman P (bijna 93) om te zien of er lulkoek instond en die zei: glashelder en logisch. Dat is dus allesbehalve een verbetering, die nieuwe.
Ik beloofde zelf een andere en logischer indeling voor de hele maand te maken en stuurde die op, waarop ik bijna per kerende post het aangepaste rooster kreeg en een hartelijk bedankt van de vertrekker.
Nee, echt, hoor. En als ik nou de enige zou zijn die last van die wanorganisatie had omdat ik zo’n kritisch zeikwijf ben, wat ik ben, maar de anderen èn de klantjes lijden er ook onder.
0,29€ zakje zaad bij de lidl, toch een schoonheid, dat eenvoudige bloempje
De huisarts had gezegd, praat eens met de bedrijfarts en zo gezegd, zo gedaan. De man was cynisch over het hele Franse systeem, het minimumloon, de uitbuiting en de mentaliteit, nadat ik hem had uitgelegd wat me dwarszat. Toen ik hem vroeg of die onwil om alles soepel te laten verlopen typisch Frans was of dat dit specifiek voor dit bedrijf gold, was het antwoord: allebei.
Maar wat denken ze te bereiken met die onwil om naar rede te luisteren en zo fokking waardeloos te communiceren? 75% van de vragen per mail wordt niet beantwoord en als je belt, zijn ze er eveneens 75% niet.
Bang voor gezichtsverlies? Handhaving van hun positie in de pikorde? Totale onverschilligheid? Dat laatste vooral, vrees ik. Elke dag denk ik: You Had One Job, naar het twitteraccount.
De bedrijfsarts schreef een officiële brief dat ze mijn uren gelijkmatig over de week moesten verdelen en niet alles op éen dag van 11 uur met 10 minuten pauze tussen de middag, wat werkelijk, ik zweer het, eerst het geval was. We kletsen nog wat na en waren er beiden van overtuigd dat zo’n gesubsidieerd bedrijf in een commerciële vorm onmiddellijk failliet zou gaan. Verspilling van middelen, mensen en energie.
Er zijn trouwens heus wel ondernemingen die beter communiceren, vertelde hij desgevraagd en verstrekte me de informatie. Kijk, daar hebben we wat aan. Ik ga eens een briefje schrijven.
En warempel, de week daarop begon voor mij het normale leven weer, normale tijden, normale dagen en nog beter: mevrouw Dojevlieg, zie vorige post, was van het rooster afgevoerd. Waarom kon dat niet toen ik erom smeekte?
Eindelijk bloeit er eentje, mocht eens tijd worden.
Maar goed, beste mensen, dit is misschien nog wel 3 jaar te doen. Zolang ‘t giet, zoals ‘t giet, natuurlijk.