Been

Sunflowers
Kijk die vrolijke gezichtjes eens

In het begin van mijn huidige wereldcarrière moest ik naar een meneer in een dorp dat ongeveer op de grens van het aanpalende departement ligt.
Ik was die week al eerder in hetzelfde dorp geweest bij een dame die ik ook nog nooit eerder had gezien en die in een zo’n statig vierkant huis woonde, die je bij ons in de buurt nauwelijks ziet, zoiets als waar J&H in wonen.
In dat dorp zijn er wel meer, waardoor het iets deftiger oogt dan dat zooitje bij ons.
(Die dame had toevallig net de huisarts op bezoek en ik had geen van beiden ooit van mijn leven gezien, maar desondanks zei ze bij wijze van begroeting: “U kunt de tafel afruimen”, alsof ik de butler was en al jaren bij haar familie diende. De jonge dokter en ik keken elkaar aan en hij onderdrukte een grijns. Ik kon mijn lachen niet houden.)

Tagliatelle
Elke dag paddenstoelen

Dit keer ging ik naar een eenvoudiger huis, waar ik door een hond op de binnenplaats werd begroet. De papieren meldden dat meneer diabeet was ten gevolge waarvan er recent een been was afgezet.
In een typisch interieur volgepakt met donkere meubels en prullaria zat meneer op een stoel bij het raam. Krukken naast hem, prothese en andere voet in pantoffels gestoken, niets nieuws, zie je overal.
De hond was van de zoon des huizes die met vakantie was, zei hij, toen ik het lieve dier over zijn kop aaide.

We praatten een paar minuten, hij begon al onmiddellijk over Algerije waar hij had gezeten, zoals alle mannen hier van die leeftijd, tot er een mevrouwtje verscheen: “La patronne”, zei hij, dat me meenam naar de keuken, waar me op het aanrecht een enorme afwas stond te wachten.

September swallows
Boerenzwaluwen verzamelen zich voor de grote trek: we begonnen met 6 vogels in april

Het huis was al niet al te licht en in de keuken waren de luiken niet open, terwijl het al na 14:00 was, maar dat kon tegen de hitte zijn. De eikenhouten uitvoering van kasten, aanrecht en meubilair deed er ook geen goed aan, ook al omdat er overal op de grond mandjes en emmers, krukjes stonden, terwijl de tafel in het midden afgeladen was met servies en pannen.
Mevrouw kondigde aan dat ze even ging liggen en dat ik haar kon roepen als ik klaar was.

De man was me ondertussen gevolgd, omdat hij het over die vuile oorlog wilde hebben, nu er eindelijk weer eens iemand was die dat wilde aanhoren en hij liep behoorlijk goed met zijn krukken.
De informatie die we van de organisatie krijgen, is vaak niet up to date, omdat ze de eerste tekst van de intake nooit meer veranderen. Ik heb me eens suf gezocht naar een huis waar een enorme zilverspar in de tuin zou moeten staan, die al drie jaar daarvoor bleek te zijn omgehakt. Aan huisnummers doen ze nauwelijks.
Die amputatie moest dus ook al enige tijd geleden hebben plaatsgevonden, anders kun je niet zo handig met je kunstbeen uit de voeten. Pun intended.

Mushrooms in my pockets
Rosés de pré in mijn vestzak

Hij kletste over het verdriet van Algerije en Franse dienstplichtigen, terwijl ik afwaste en -droogde en de juiste geluiden en opmerkingen maakte, waardoor hij lekker op stoom kwam en met steeds meer verhalen kwam: handig toch, die automatische rogeriaanse techniek, want ik herinner nauwelijks iets van de inhoud, denkelijk omdat het mij te racistisch werd. Dan kun je nog zo zielig zijn met je been, dat is geen reden om al die propaganda uit de jaren vijftig te herhalen.

Ik onderbrak hem af en toe om te vragen in welke kast ik alles kwijt kon en tenslotte slofte hij terug naar zijn stoel bij het raam.

– Waar kan ik uw vrouw vinden, vroeg ik hem daar. Hij wees naar een deur en zei, toen ik die opendeed:
– Dat is mijn vrouw niet…
en ik met een schok oog in oog kwam met een enorm dikke man in een ziekenhuisbed, zuurstofbril in de neusgaten met het bekende geplof en gesis van het apparaat.

De vrouw lag op het bed ernaast. Ik kon me niet onmiddellijk herstellen, zo verbijsterd was ik, maar ik stak goed gedresseerd mijn hand uit, stelde me voor en realiseerde me veel te langzaam dat dìt h’m was, niet die Algerije-veteraan, maar deze meneer was mijn ware klantje.
– Ze hebben vorige week mijn andere been ook afgezet, zei hij zonder introductie.
Ik bleef nog een tijdje sprakeloos, hoe ik door meneer Algerije op het verkeerde been (p.i.2) was gezet en hoe mijn hersens heel langzaam de waarheid begonnen te accepteren.
– Het is mijn zus! hoorde ik krukmans roepen vanuit zijn stoel.

Cemetery Saint Sulpice le Dunois
Graf van oud-burgemeester Raymond, die “gewoon in de aarde ligt”

Ik ben daar maar éen keer geweest. Ik kan me de naam van het dorp niet meer herinneren, noch die van die mensen. Ik weet ook niet hoe het nu met ze gaat.

Maar weten jullie hoeveel spreekwoorden met been/benen/voet erin zijn? Ik heb me weten te beheersen.

Hitte en andere dingetjes

Some flowers for the old neighbour
Boeketje voor d’oude buurman

De temperatuur is helemaal dolgedraaid, we zitten al een aantal dagen in 32+° met een warme bloedhete bries.
Volgens la météo zitten de buren in de Allier midden in een canicule, maar wij in de Creuse niet, terwijl we precies dezelfde hitte te verduren hebben.
Dat heb je met die algoritmes, die individueel op een departement worden losgelaten. Ik zou dit weer bij ons toch een hittegolf willen noemen. Of vague de chaleur, dat mag van mij ook.

The Russians are coming III
De tomaat Russe heeft geen haast

Dat schreef ik een week geleden. Ondertussen is de temperatuur 20 graden gezakt naar 17º en ‘s nachts zelf 11º of 10º, ook weer niet goed natuurlijk, want hoe worden nu ooit de resterende tomaten rijp?
Ik had in maart een zak aarde bij zo’n bricodinges gekocht, terwijl ik normaal de aarde gebruik die onder de kastanjebomen hier verderop te vinden is. Dat is fantastische bladaarde, vermengd met mest van koeien die daar schaduw zoeken, jammer dat je dan meteen een onkruidenkwekerij in je bloempotten begint.
Die gekochte aarde was verschrikkelijk: niets kwam op en als dan per ongeluk een kiempje zijn snuit liet zien, bleef het wekenlang in dezelfde houding en grootte. Wat ze daar voor een gif in hebben gestrooid, Joost mag het weten.
Veel te laat ben ik naar de echte aarde uitgeweken en daardoor lag de tuin zwaar achter op schema.

Tuin voor en na
Voor en na. Klik: voor grotere foto’s in flickr

De linkerfoto hierboven is van 22 mei en gebeurt bijna niets! We zien aardappels opkomen en een stervende lupine, die zo door luizen was aangevallen, dat hij uiteindelijk de geest heeft gegeven. De foto rechts is gemaakt op 20 augustus.
Van de zonnebloemen die ik eerst direct in de koude grond had gezaaid is er geen éen opgekomen: muizen denk ik.
De reserveportie zat in potjes met die enge aarde en de plantjes begonnen pas te groeien 6 weken nadat ik ze had verplant. En hoe! Ze zijn door de 3-meterbarriere geschoten met in verhouding kleine lullige bloempjes. On n’est jamais contente.

Pole beans, sunflowers and more
De rode zinnia’s zijn 1,5m, zie het verschil in hoogte beter in flickr (klik!)

Aardappels zijn enorm dit jaar. Ik heb ongeveer 15 kg uit de grond gehaald. Daar kunnen we voorlopig mee vooruit.
Ik eet ze op alle mogelijke manieren, maar het heerlijkst is de paté de pommes de terre of patates, zoals ze hier zeggen: in feuilletédeeg (of pâte brisée) dunne schijfjes geschilde aardappel doen, met veel room, zout en peper, naar smaak gefruite sjalot op de bodem (doen wij), deksel erop van hetzelfde deeg en 50 minuten in de oven op 220º. Je kunt na het eten van een punt geen pap meer zeggen, wat de bedoeling is. Stevige boerenkost.

Fresh potatoes

De zakelijke kant van de scheiding is bijna afgerond: zaterdag ging ik even naar de notaris om de onroerendgoed-zaken te regelen en dat was in 5 minuten gepiept. Ik moet allerlei papieren verzamelen, aktes, bewijzen etc, hij heeft alle papieren van het huis in zijn dossier en dan is het kwestie van schuiven met geld en tekenen. Vijf minuten is veel te snel voor hem, dus we kletsten nog twintig minuten door over onze knappe kinderen, die elkaar kennen van de manege in Saint Sébastien.
Ook wel eens fijn om het eens niet over het weer of over depressies wegens stokoud te hebben.

Molly en haar toekomstig kroost
“Molly” en haar toekomstig kroost

En over 16 dagen kunnen we kuikens verwachten. Ik heb in het kader van inteeltvermijding eieren van vriendin P geruild met de mijne, maar ja, haar kippen komen voor een deel uit mijn stal, dus veel zal het niet helpen. Als ze een beetje raar zijn, kunnen we ze altijd nog opeten. Ook als ze normaal zijn, n’ayez crainte, zoals een van mijn klantjes altijd zegt.

De laatste drie weken van oktober heb ik vakantie: dan wordt de 2cv eindelijk gerepareerd, hout gehakt en ander achterstallig onderhoud gefikst. Dat hoop ik. Moeten er geen catastrofes plaatsgrijpen. Ik heb het over Trump, die mij een beetje te trigger happy is met zijn kernbomknop.

(Hoe ik eindelijk die vakantie heb kunnen krijgen, vertel ik de volgende keer. Waarom makkelijk, als het ook moeilijk kan dat staat geborduurd op onze bedrijfskleding. Tjongjonge.
Ik ben minder moe en ik had zo’n vertederend 90+klantje zondag, dat ik de rest van de dag een brede glimlach op mijn snuit had.)