Négligence

View on our village
Bleu bekijkt zijn koninkrijk

Ik weet niet wat het is in dit land, maar ik ben hier het laatste half jaar stevig geconfronteerd met de algemene laksheid en slordigheid van instellingen waar ik iets van moet.
Ik heb het niet over de Sécu en de carte vitale, want dat is zo top georganiseerd, dat je als je thuiskomt van een bezoek aan de tandarts, ik noem maar iets, het geld al op je rekening is bijgeschreven. Feitelijk verdien je erop, want die cheque die je hebt uitgeschreven aan de tandarts, wordt vaak pas een week later geïnd.

Nee, het gaat om bijvoorbeeld de notaris. Of de garage, ook zoiets. Of de werkgever.
Volgens buurman zijn zoon Pierre is het  typisch Frans: als je niets zegt, mededeelt of communiceert, bestaat het niet of gaat het misschien vanzelf weg.
Als je een sollicitatiebrief verstuurt, of een ander verzoek aan een instantie, mòet je die met ontvangstbevestiging versturen, anders beweren ze rustig desgevraagd dat ze niets hebben ontvangen. Als je er niet naar vraagt, hoor je nooit meer iets, indien dat beter uitkomt.

Snow in the forest
Plotseling ziet alles er anders uit, het was heel tijdelijk besneeuwd

Ik was twee maanden geleden bij de garage geweest, waar de auto een nachtje logeerde, omdat die een grote beurt nodig had en nog wat rare dingetjes zoals de geur van motorlucht binnen.

Nu hadden ze een beetje zitten klooien en de conclusie was: er moest een nieuw filter en filterhuis in en er zat een gat in de uitlaat, dat ze zouden solderen, want een nieuwe uitlaat kostte meer dan die hele auto waard was.
Ok. Ik vroeg om een offerte, die ik tot op heden niet heb gekregen. Ik heb gebeld, gemaild, gebeld, ik ben er langsgegaan, nog een keer, etc.
Antwoord: oh ja, vergeten, of ik hoorde niets. Nooit teruggebeld, nooit email beantwoord.
Tot ik anderhalve week geleden niet wegkon, omdat hij niet meer startte. Ik moest de garage wel bellen, anders kon ik niet naar werk.
De automonteur kwam, startte met moeite de auto, wierp een blik onder de motorkap en zei: nou, hopeloos geval, dat gaat je kosten! Je kunt beter een andere kopen.

 Cat is too fat
Dikke PP (=buuf voert hem vet) vindt de auto nog prima 

Ik was niet blij. Tweedehands is hier veel duurder dan in Nederland en als hij me niet zo had laten barsten, had ik tenminste nog een half jaartje mee kunnen rijden, tot de APK vernieuwd moest worden. 

Ik reed in mineur naar mijn klantjes en toen ik in B. bij de weduwe  van de bakker aankwam en mijn beklag deed, zei ze:
– Onze auto staat nog in de garage, kopen? 
Een renault 21 uit 1993. Ik heb het in godsnaam maar gedaan. Waarover een andere keer meer.

Border collie during walkie walkie
Wachten, wachten, wachten 

Ondertussen zat ik vanaf eind augustus te wachten op de afwikkeling van de echtscheiding, d.i. het huis dat – tegen betaling – op mijn naam zou worden geschreven. De Franse lokale notaris (zie een paar stukjes eerder) had alle papieren gekregen, een vertaling, half oktober had hij toegezegd en toen ik begin november nog niets had gehoord, belde ik of al het papierwerk in orde was bevonden en of de zaak aan het rollen was.

De klerkmevrouw die de zaak behandelde, zei dat ze nog geen tijd had gehad.
Oh. Hoe zit dat dan met die belofte van half oktober? Neen, over een week zou ze me een bericht sturen.

Na tien dagen belde ik weer. Nu klonkt ze al licht hysterisch. Neen, neen, neen, ze had nog geen tijd gehad. Als het maar voor 1 december klaar is, mevrouw, stelde ik voor, want als ik werkelijke deadline, 31 december 2017 zou noemen, zou ze het ongetwijfeld daarop hebben laten uitlopen.
Ik nam me voor elke vrijdagmiddag te bellen, zolang ik niets van ze gehoord had. Was dat een goed idee? Dat vond dit mevrouwtje van niet.
Ze raakte er zo volkomen van over haar theewater, dat ze meteen al gilde:
– U moet me niet steeds BELLEN! U MOET ME NIET STEEDS BELLEN! U MOET ME NIET STEEDS BELLEN!  en vervolgens: DÉSOLÉE ! DÉSOLÉE ! DÉSOLÉE ! DÉSOLÉE !
Christusmeziele. Dat dacht ik. En: lekker professioneel.

Ik probeerde haar nog in alle redelijkheid ervan te overtuigen dat ze van me af zou zijn, zodra er een datum bepaald was, maar ik sprak tegen een dolgedraaide klerk. Na haar op het hart gedrukt te hebben haar werk en mij serieus te nemen, verbrak ik zuchtend de verbinding. Dat herhaalde zich in de loop van de maand nog een aantal keer. Hopeloos, hopeloos geval.

De volgende strategie was mailen, waarin ik dreigde met een andere notaris. Daar kreeg ik al helemaal geen reactie op. 
Ondertussen drong de tijd. Ik belde nog een keer voor kerstmis, met het idee dat we dan nog 5 dagen zouden hebben. De smoezen waren: ik heb geen TIJD!! ik moet VANAVOND EEN CURSUS volgen, ik moet ook nog NAAR HUIS, MEVROUW!!! In een gillend hoog volume, paniek, paniek. 
Me during walkie walkie in the forest
I give up 

Toen was de maat helemaal vol. Ik belde de notaris zelf, die “in bespreking” was, maar die me zou terugbellen. Nooit gedaan. Tot op heden. 

Toen 30 december en de laatste dag was aangebroken, schreef ik dat ik er genoeg van had en dat ik naar een ander zou gaan. Bedankt voor helemaal niets. Dat ik nog nooit zoiets onprofessioneels had meegemaakt en dat ik had verwacht op de hoogte gehouden te worden van de gang van zaken, maar dat het enige resultaat de hysterische aanval van een employee was.

En warempel, ik kreeg antwoord. Dat er een papiertje ontbrak. Dat ze de convenant hadden laten vertalen voor dat en dat bedrag. (Hoezo? Er was een vertaling!) Dit alles beschouwde ik als een truukje om de schuld bij mij te leggen, waar ik natuurlijk niet intrapte.  
Te laat, schreef ik, ik heb al contact met een ander, die me verzekerd heeft dat het hooguit 3 weken gaat duren, als de papieren in orde zijn. Meneer, u heeft gewoon 4 maanden geen spat uitgevoerd. Ontken dat maar eens. 

Goed, beste jongens en meisjes, ik kreeg een poeslief mailtje met alle documenten in pdf, waarmee ik naar die ander ben gegaan. Daar zit beweging in. Ik denk dat dat nu nog een week gaat duren, hooguit. Was dat nou zo moeilijk? Kennelijk.

(Als hij – de eerste – het waagt een rekening te sturen, dien ik een officiele klacht in. Nalatigheid is een gegronde reden. Ik hoop dat hij het niet zo ver laat komen.)