Ziekteverlof

Willow (used to be a wheeping willow)

Deze voormalige treurwilg moet ik dus binnenkort snoeien om de twijgen hier in de grond te zetten. Nu kan dat effe jammer genoeg niet, omdat ik licht gehandicapt ben wegens een operatie en maar éen hand kan gebruiken. Dat zit zo:

Op een dag groeide er in razend tempo pardoes een merkwaardige bult op mijn vinger, die als ik die stootte, een gemene steek gaf. Normaal zou ik daar mijn schouders over ophalen, maar ik begon er steeds meer last van te krijgen en had ook een visioen van een kwaadaardige tumor, die zich via mijn middelvinger door mijn hele lichaam zou gaan verspreiden.
(Dat krijg je als je te vaak F*CKYOU denkt en doet. Allemaal de schuld van Trump, Den Haag, mijn ex en mijn werkgever.)

Firewood, oaktree
Stokoude eik met cysten: het is kennelijk de leeftijd

Volgens de huisarts was het een cyste en ik dacht nog onnozel, dat doet ze even tussen twee patienten door met een scherp mesje, neen dus, ga maar naar de chirurg. Ok dan maar.
Een week later bleek tijdens een 3-minuten durend vooronderzoek door deze oudere heer dat er een algehele narcose nodig was om te voorkomen dat dat ding zou teruggroeien, een gevalletje met wortel en al en maak maar een afspraak. Wel meteen cash betalen in dit land. Secretaresse gaf een pak papier mee om in te vullen.
Verder werd me niets verteld hoe zo’n operatie zou verlopen, hoe lang dat zou duren en wat er voor nodig was, behalve: nuchter (à jeun) zijn.
Toen de datum dichterbij kwam, begon ik er spijt van te krijgen en dacht, ach zo erg is het toch niet, en de pijn verdween alsof ik in wachtkamer van de tandarts zat, tot ik mijn hand weer eens stootte en daar weer vijf minuten van moest bijkomen.

Poor donkey has feet problems
Ezeltje heeft ook extremiteitsproblemen

Toen ik de dag voor de operatie de stapel papier had ingevuld – redundantie is het devies en paperasserie is the middle name van Franse instellingen – belde de secretaresse ‘s avonds om 6 uur dat de operatie een week was uitgesteld, want “u bent niet bij de anesthesist geweest”.
Wat? Dezelfde vrouw had gezegd: kom op de dag een kwartier eerder en ga er dan even langs, wat ik ook tegen de taxi had gezegd, die me zou brengen en halen.
– Dat is onmogelijk!, zei ik, alles is geregeld, mijn vervanging op het werk, het vervoer en bovendien hadden we dat zo niet afgesproken.
– Momentje, zei ze en even later kon het wèl. Wat hoorde ik daar voor een raar geluid? Het was mijn klomp die brak.
Volgens de oudste dochter was die vrouw gewoon aan het liegen: ze had waarschijnlijk een fout in de planning gemaakt en had gedacht: welk watje kan ik eruit gooien? Die but’nlandse natuurlijk!

Ik heb nog nooit in een ziekenhuis gelegen, behalve 1 nachtje toen ik een kind kreeg en dat was voor het kind, laat staan dat ik ben geopereerd.
Het ging poliklinisch (“ambulatoire“) en ik moest in een donkerblauw blotebillenschortje en plaatsdelictsokken in een kamer wachten tot ik met bed en al gehaald zou worden. Dat duurde eindeloos. Ik sufte een beetje op het bed, appte naar de meisjes en wachtte.
Waar bleef nou die anesthesist waar ik zo nodig naartoe moest?

Die bleek in een gang van de operatiekamers te hangen, waar mijn bed geparkeerd werd, dat om de 10 seconden een dreun van de klapdeur kreeg, als er iemand door ons gesprek wilde lopen, wat ze gewoon deden. Het was me daar een gekrioel van in operatiekleding gestoken mensen en hier en daar een rolstoel of bed met iemand met een ledemaat in verband.

Nu stelde die gozer precies de vragen van een van de vele papieren die ik had ingevuld, wat de leugenachtigheid van de secretaresse bevestigde. Nee, ik heb geen prothese, nee, ik slik geen pillen, etc. , maar dat heb ik toch al allemaal ingevuld?
Ik heb dat papier niet, zei de jongeman in dit gesprekje van 2 minuten.

Lopend naar de operatiekamer bond de operatiezuster mij een deken om. Waarom?
– Les fesses, zei ze, waarna ik zo moest lachen dat ze meegrinnikte. Ik zag de billen al voor me van alle soorten en leeftijden tussen de blauwe coulissen van het operatieschort. Zoiets leidt af, begrijpelijk.

My finger needed an operation and four stitches.
Wijkverpleegster behandelt de wond

Terwijl ik als een gekruisigde met de armen gespreid op de tafel lag, smeerde ze mijn linkerhand in met rood spul (stigmata, stigmata) en stond de jongeman aan de andere kant klaar met de spuit voor de narcose.
De oude chirurg kwam naast me staan en liet zien waar hij precies de snee (zijn wijsvinger trok een cirkel op de scheidslijn van hand en middelvinger, waardoor ik aannam dat hij de hele vinger eraf ging monteren) ging maken en hoe hij het bloed in mijn arm ging doen stoppen.
– C’est pas le moment, kon ik nog net uitbrengen voordat het verdovingsmiddel zich met mijn bloed mengde. 10:57 en weg was ik.

En ik zette het op een dromen, dus toen ik wakker werd om 11:18, zei ik, ik heb me daar toch gedroomd! En lekker geslapen! Dat was ook zo. Stoned als een garnaal, dat was duidelijk. Dat dacht de verpleegkundige die me terugreed in ieder geval.
Heb ik ook weer eens iets meegemaakt.

Nu komt drie keer per week de wijkverpleging aan de hechtingen trekken en een schoon verbandje omdoen. De enige reactie van mijn werk was een email, of ik zsm mogelijk de ziekteverlofpapieren wilde opsturen, wat ik al meteen de volgende dag had gedaan. Fijn, zo’n aardige en invoelende werkgever.
Drie weken lang mag ik niet werken. Erg, hè? Handig dat de oudste dochter er ook is.

Walking the dog
Ik hou hem hoog mbv het touwtje van het hondefluitje

Als je per se de wond met hechtingen wilt zien, kijk dan hier.

4 thoughts on “Ziekteverlof”

  1. Wat een verhaal zeg! De vinger ziet er mooi uit, daar hebben ze echt hun best op gedaan! Lekker dat je een paar weken niet mag werken. En met hulp en gezelschap van je dochter is het vast geen vervelende tijd.
    Geniet er van!
    Wij zijn vanaf 22 april weer in Pradeau!
    Hartelijke groeten!

  2. Ha gezellig, Jacqueline! Vandaag is het mooi, morgen schitterend weer, maar daarna valt het weer met bakken uit de hemel.
    22 april is het natuurlijk prachtig weer, hoor.

  3. Ik ben niet ziek, hoor, Het, maar ik kan alleen mijn linkerhand niet gebruiken, vooral niet met dat suffe huishoudelijk werk. Mijn latex werkhandschoenen zitten te strak, trouwens de leren voor hout sjouwen ook, dat doet echt pijn.

    Nog bijna twee weken. om aan te sterken.

Comments are closed.