Bleu op cursus bij de katholieken
Voor het eerst in bijna twee jaar ben ik door mijn werk op 3-daagse cursus gestuurd, waar ik al bij mijn aantreden om had gevraagd.
(De cursus werd gegeven in een cursuscentrum bij Guéret en toen ik vroeg waar dat precies was, dacht de cheffin even na, herinnerde zich mijn liefhebberijen en zei: tegenover het dierenasiel. Oh, ja, daar. Ik heb een uiterst beperkt arsenaal aan referenties.)
Ik had namelijk geen idee hoe je nu echt een zwakke bejaarde uit of in zijn stoel of bed moest helpen. Alles wat ik weet heb ik van Medisch Centrum-West, St Elsewhere of van Dr. Drake Ramoray.
Dat kordate verpleegstersgedoe van arm onder de oksel en hijsen maar (“Nu gaan we opstaan, meneer van Druten“), dat is dus helemaal fout, daarmee ontwricht je de fragiele sleutelbeenderen, de nek, de schouders en de arm van de hulpbehoevende, om over je eigen hernia maar te zwijgen.
Deze gezellige methode van HOP! met z’n tweeën kende ik nog niet
DIY bij Bejaardenhandling op Youtube – zie boven – gaf me enigszins inzicht, hoewel de voorbeelden ideaal zijn gesitueerd, met ziekenhuisbedden van alle gemakken voorzien en andere medische hulpmiddelen.
Niet in frustrerend kleine kamertjes, met extreem lage bedden, geen of nauwelijks ruimte tussen bed en muur, als er al ruimte is, overal stoelen of juist geen en mensen die zo zwaar zijn, dat je niet weet welk onderdeel je nu moet ondersteunen zonder zelf zwaar geblesseerd te raken.
Het gemiddelde Franse plattelandsinterieur kenmerkt zich door veel zware eikenhouten meubels, stoelen, tafels, kasten en vooral schoorsteenmantels en buffetten, vol porseleinen snuisterijen, de zogenaamde door mij verfoeide bibelots, die er alleen maar zijn om het ons, hulpjes lastig te maken, omdat die dingen eeuwig afgestoft moeten worden, als ik ze niet per ongeluk aan gruzelementen laat donderen door het gebrek aan ruimte, vandaar dat ik ze verfoei.
God, wat heb ik een pesthekel aan die dingen. En aan afstoffen. Ik ben namelijk ongeschikt voor dat werk, wat niemand zal verbazen.
Onze eigen verzameling nutteloze snuisterijen, waaronder een oude olievulpijp van de eend
Wat ik wel kan, is de treurigen opbeuren, door de vertedering die ik voel als ik die betraande rimpelsnoeten zie, en dankzij de Rogeriaanse gesprekstechniek die ik in mijn jonge jaren heb opgedaan.
En zelfs als je niet in staat ben tot empathie, kun je hiermee met gemak de schijn ophouden, lijkt me. Dat laatste is misschien niet waar.
Na een halve dag op elkaar te hebben geoefend, begon de stemming er lekker in te komen, de meesten van ons kenden elkaar niet echt, behalve een enkeling van gezicht in het voorbijgaan. Het gegiechel begon, maar we bleven serieus dooroefenen met ons technisch materieel en opgedane kennis, ondertussen gemeenschappelijke klantjes besprekend.
Ik kan jammer genoeg de foto’s hier niet laten zien, want in dit land zijn ze enorm op de beeldrecht- en privacywetgeving, dus ik probeer het niet eens.
Dat is het rare van dit werk: je werkt met en voor mensen, maar nooit met je collega’s en zo’n cursus is dè gelegenheid frustraties uit te wisselen en te constateren dat je niet de enige bent die ergens tegenaan loopt. Ik blijf de snelheid waarmee zo’n groep vreemdelingen vertrouwelijk wordt, altijd weer fascinerend vinden.
Tussen de middag lekker gratis in de cantine scolaire eten voor vooroorlogse prijzen, die ook nog eens door de werkgever werden betaald. Het was nuttig, lollig en interessant.
De eerste primula’s vanochtend in het bos gespot
Ondertussen hield er op maandag een storm huis, waar ik me in waagde toen ik even naar huis reed om een broek aan te trekken (dat leuke jurkje was niet handig) en ik onderweg in Balsac huilende mensen de zaag in hun schitterende omgewaaide fruitboom zag zetten. Ik zweer het, ze snikten het uit. Ik was bijna gestopt om mijn deelneming te betuigen.
Twee doden door omvallende bomen op auto’s las ik de volgende dag in de krant. Had ik mijn leven weer eens gewaagd.
Dit is een pot de suspension
Vanochtend heb ik de eend gediagnosticeerd en ja, er is een onderdeel gebroken, waarvan ik niet weet hoe het heet. Ik moet de hele catalogus van http://renov-2cv-mehari36.com/ en de Haynes erop naslaan, want hoe heet zo’n ding in het Frans? Ik heb het over die staaf ijzer tot en met het rubber. Ik bedoel, alleen die moer van die staaf is gebroken bij de rode pijl. Of moet ik dan toch een hele pot kopen? En een tweede voor de andere kant? Ik ben bang van wel. Wel makkelijker te monteren, dunkt me. Ik ga ze wel bellen.
(Ik had helemaal iets anders willen vertellen, maar er kwam iets tussen, waardoor ik de draad niet meer te pakken kreeg, sorry, jongens)