Category Archives: divers

Nergens anders in te delen

Een nieuwe apiculturele ontmoeting

Beehives in a village in the Creuse
Vijf zelfgetimmerde kasten met overwinterende bijen

Ik had aan een lid van het feestcomité, tevens schoonzoon van een klantje èn bekend bij iedereen in een straal van 100 km gevraagd of hij niet nog imkers kende, en ja hoor, hij voegde er nog één toe aan mijn lijstje van twee. Dat maakt drie. Drie imkers in de wijde omtrek! Geen wonder dat ze hier klagen over het gebrek aan fruit.

Deze bijenhouder ben ik gisteren gaan bezoeken, vader van het postmeisje uit het dorp a/d rivier en toen ik hem zag, herkende ik hem van de zomerbrocante van onze gemeente. Hij stond me al op te wachten in dat bekende blauwe Franse boerenwerkpak.
Nee, wacht even, ik herkende zijn gezicht, maar ik wist niet meer waarvan, tot ik in zijn werkplaats zijn houtwerkkunst zag en eindelijk het kwartje viel.
(Nu zoek ik me suf naar mijn foto’s uit 2010, waar hij op staat met zijn houten kunstwerken en die kan ik niet vinden. Google bracht me hier)

France
Ramen voor de bijenraten

We zetten het meteen op een kakelen, want dat ging vanzelf en hij antwoordde op al mijn vragen die, zonder dat ik maar hoefde na te denken, vanzelf opkwamen.
Hij was pas vijf jaar geleden met bijen begonnen. Ah, dat kwam goed uit, want ik wilde weten hoe hij dat had aangepakt en ook waarom eigenlijk.
Hij had na zijn pensionering als boer een bezigheid gezocht waarbij fysieke kracht niet persé nodig was. Degene die hem zijn eerste kennis had bijgebracht was de derde imker van mijn wenslijstje, die hem meteen ook zijn eerste zwerm cadeau had gedaan.

Van een oude bijenkast had hij de maten genomen en er een kopie van gemaakt. En nog een, en nog een en nog meer. Zijn schuur en werkplaats stonden vol met ruches, hausses, cadres waarvan hij me precies uitlegde hoe hij die had gemaakt en welke slimmigheidjes er in waren verwerkt. Hij is gewoon heel goed met hout.

Beehive frames
Ik kreeg twee bijenraatramen van hem mee om ze te kunnen namaken

Zijn zwerm had zich het eerste jaar opgesplitst, het jaar daarop weer en zo had hij zijn volkjes uitgebreid.
Hoe had hij dat gedaan, zo’n zwerm vangen, was dat makkelijk en had hij dat van tevoren zien aankomen? Ik vroeg en vroeg en vroeg. Hem de oren van het hoofd.
Meestal ging het goed, maar een keer stonden ze op vertrekken, dus toen hij even een kiep met een borstel ging halen en éen minuut later terugkwam, waren ze nergens meer te bekennen. Meestal houden zich ze een tijdje op op dezelfde hangplek, voordat ze er vandoor gaan.

Een keer had hij via-via een zwerm gevonden zonder koningin. Hij had ze een raat uit een andere kast met verse eitjes (“brrroed”) gegeven en warempel, de moerloze bijen hadden een koningin weten op te fokken, waardoor ze nog lang en gelukkig leefden.

London
Koolzaadvelden in UK in juni 2013

Verder hadden we het over bloemen, de wilg, de linde, de klimop, de fruitbomen, en de grote koolzaadvelden, die er elk jaar geweldig uitzien en fantastisch ruiken, maar die zo verschrikkelijk vergiftigd worden door bestrijdingsmiddelen, dat hele bijenvolkjes het loodje leggen. Dat is echt een enorm probleem. Moet je de bijen als kippen ophokken? Dat kan toch helemaal niet.

Hij was degene die de zwerm die ik twee jaar geleden de zolder van onze Salle Polyvalente had zien betrekken, had meegenomen, zonder twijfel op verzoek van zijn schoonzoon, de cantonnier van onze gemeente, die weer met zijn dochter, het postmeisje is getrouwd. Ik vroeg me toch een tijd geleden af of ze er nog steeds zaten, de bijtjes.

Beehive made by a beekeeper friend
Links een minikast voor net gevangen zwermen

Zwermen zijn er genoeg. De kwestie is: hoe krijg je ze te pakken? Dat is allemaal te vinden als je een beetje googelt, dus dat wordt het project in het voorjaar.
Ondertussen bood deze geweldige man aan een bijenkast voor me te maken. Ik denk dat ik dat aanbod ga aannemen. Wat een feest en wat zijn de mensen hier toch hartelijk! Maar deze lieve Creusois is echt uitzonderlijk lief en behulpzaam. Bof ik even!

Top bar hive
Mijn eigen Keniaan

Even tussen haakjes, ik heb al sinds 13 december een Keniaanse kast via de houthandel Coucou, dwz een horizontale met een venster, die erg eenvoudig te gebruiken is, je hoeft niks te tillen en raatramen maken is ook niet nodig, want je legt er gewoon stevige latten op met startwas en hup, daar gaan de bijen.

Die kast heb ik zelf in elkaar moeten schroeven tijdens een georganiseerde middag in het centrum van Guéret, waarover een andere keer meer. Maar twee kasten is natuurlijk beter en drie kasten is best, zie vorige stukje. Je moet op zwermen voorbereid zijn.
Deze jonge houthandelaar met passie voor bijen, die trouwens hier vlakbij woont, gaf toen allerlei adviezen en tips en ook de raad om niet bij de reguliere imkerij te gaan rondkleppen dat je een horizontale kast hebt. Daar heb je weer allerlei heftige politieke stromingen en geloven, pro’s en contra’s, dat het beter is je snuit te houden. Je steekt er wel altijd iets van op.
Haha, ik lach me nu al een kriek. Ik ben namelijk lid van zo’n club geworden. Die begint eind januari met een heuse imkerschool. Op ouderwetsche grondslag, maar met een depot vol materieel. On verra bien. Als ze maar niet veel gif gebruiken.

Terug naar de ontmoeting. Ik wilde nog wel weten welk hout mijn nieuwe bijenmaatje gebruikte en waar hij dat kocht. Dat kocht hij niet, hij had het gewoon, ze hadden bos bij ons in de buurt, kijk, precies dit bos hieronder op de foto, waar ik gisteren de hond uitliet.

Walking the dog late foggy Sunday afternoon
Zelfde bos waar ik mijn cèpes vind

We roddelden nog wat over gemeenschappelijke kennissen, waaronder buurman Peut-Être, met wie hij in de klas had gezeten. Zelfde geboortejaar.
– Heeft hij zijn huis al verkocht? grinnikte hij.
Zie mijn postje Makelaartje, het is toch niet te geloven! Iedereen is op de hoogte van de hersenspinsels en het bizarre gedrag van onze buurman.
We namen hartelijk afscheid en ik beloofde snel weer langs te komen.

Ik kwam helemaal vol nieuwe energie en blijdschap bij vriendin J. aan, die daar niet zover vandaan woont en ook van dezelfde generatie is. We dronken een kopje thee en kletsten wat.
Ze had weer een verhaal over de gebochelde en haar familie, die 150 meter verderop woonden.

J.’s schoonvader die bij haar inwoonde, had in de jaren 60 als eerste een TV en net als elders in de wereld, kwamen de buren met open monden het mirakel in bewondering aanschouwen.
En daar bleef het niet bij: elke avond kwam het hele gezin Bochel = 7 of 8 man, tv-kijken, tot de uitzendingen waren afgelopen. Ze dronken en aten er vrolijk op los.

tvkijken1950.jpg

Screendump van google-plaatjes: TV kijken 1950

Onze J. kreeg er flink genoeg van, maar met haar zachte karakter verdroeg ze deze invasie lijdzaam. Tot mevrouw Bochel zelf op een avond klaagde dat ze het een beetje fris vond en of de kachel niet wat harder kon worden opgepookt.

Dat was de druppel. Ze hebben de hele familie er in een zwiep uitgesmeten. Ik moest zo verschrikkelijk lachen, hoewel er ook een dieptreurig kant aan het verhaal van de Bochels zit. Dat bewaar ik misschien voor een volgende keer of voor een ander medium. Want het is te erg.

Hitte en andere dingetjes

Some flowers for the old neighbour
Boeketje voor d’oude buurman

De temperatuur is helemaal dolgedraaid, we zitten al een aantal dagen in 32+° met een warme bloedhete bries.
Volgens la météo zitten de buren in de Allier midden in een canicule, maar wij in de Creuse niet, terwijl we precies dezelfde hitte te verduren hebben.
Dat heb je met die algoritmes, die individueel op een departement worden losgelaten. Ik zou dit weer bij ons toch een hittegolf willen noemen. Of vague de chaleur, dat mag van mij ook.

The Russians are coming III
De tomaat Russe heeft geen haast

Dat schreef ik een week geleden. Ondertussen is de temperatuur 20 graden gezakt naar 17º en ‘s nachts zelf 11º of 10º, ook weer niet goed natuurlijk, want hoe worden nu ooit de resterende tomaten rijp?
Ik had in maart een zak aarde bij zo’n bricodinges gekocht, terwijl ik normaal de aarde gebruik die onder de kastanjebomen hier verderop te vinden is. Dat is fantastische bladaarde, vermengd met mest van koeien die daar schaduw zoeken, jammer dat je dan meteen een onkruidenkwekerij in je bloempotten begint.
Die gekochte aarde was verschrikkelijk: niets kwam op en als dan per ongeluk een kiempje zijn snuit liet zien, bleef het wekenlang in dezelfde houding en grootte. Wat ze daar voor een gif in hebben gestrooid, Joost mag het weten.
Veel te laat ben ik naar de echte aarde uitgeweken en daardoor lag de tuin zwaar achter op schema.

Tuin voor en na
Voor en na. Klik: voor grotere foto’s in flickr

De linkerfoto hierboven is van 22 mei en gebeurt bijna niets! We zien aardappels opkomen en een stervende lupine, die zo door luizen was aangevallen, dat hij uiteindelijk de geest heeft gegeven. De foto rechts is gemaakt op 20 augustus.
Van de zonnebloemen die ik eerst direct in de koude grond had gezaaid is er geen éen opgekomen: muizen denk ik.
De reserveportie zat in potjes met die enge aarde en de plantjes begonnen pas te groeien 6 weken nadat ik ze had verplant. En hoe! Ze zijn door de 3-meterbarriere geschoten met in verhouding kleine lullige bloempjes. On n’est jamais contente.

Pole beans, sunflowers and more
De rode zinnia’s zijn 1,5m, zie het verschil in hoogte beter in flickr (klik!)

Aardappels zijn enorm dit jaar. Ik heb ongeveer 15 kg uit de grond gehaald. Daar kunnen we voorlopig mee vooruit.
Ik eet ze op alle mogelijke manieren, maar het heerlijkst is de paté de pommes de terre of patates, zoals ze hier zeggen: in feuilletédeeg (of pâte brisée) dunne schijfjes geschilde aardappel doen, met veel room, zout en peper, naar smaak gefruite sjalot op de bodem (doen wij), deksel erop van hetzelfde deeg en 50 minuten in de oven op 220º. Je kunt na het eten van een punt geen pap meer zeggen, wat de bedoeling is. Stevige boerenkost.

Fresh potatoes

De zakelijke kant van de scheiding is bijna afgerond: zaterdag ging ik even naar de notaris om de onroerendgoed-zaken te regelen en dat was in 5 minuten gepiept. Ik moet allerlei papieren verzamelen, aktes, bewijzen etc, hij heeft alle papieren van het huis in zijn dossier en dan is het kwestie van schuiven met geld en tekenen. Vijf minuten is veel te snel voor hem, dus we kletsten nog twintig minuten door over onze knappe kinderen, die elkaar kennen van de manege in Saint Sébastien.
Ook wel eens fijn om het eens niet over het weer of over depressies wegens stokoud te hebben.

Molly en haar toekomstig kroost
“Molly” en haar toekomstig kroost

En over 16 dagen kunnen we kuikens verwachten. Ik heb in het kader van inteeltvermijding eieren van vriendin P geruild met de mijne, maar ja, haar kippen komen voor een deel uit mijn stal, dus veel zal het niet helpen. Als ze een beetje raar zijn, kunnen we ze altijd nog opeten. Ook als ze normaal zijn, n’ayez crainte, zoals een van mijn klantjes altijd zegt.

De laatste drie weken van oktober heb ik vakantie: dan wordt de 2cv eindelijk gerepareerd, hout gehakt en ander achterstallig onderhoud gefikst. Dat hoop ik. Moeten er geen catastrofes plaatsgrijpen. Ik heb het over Trump, die mij een beetje te trigger happy is met zijn kernbomknop.

(Hoe ik eindelijk die vakantie heb kunnen krijgen, vertel ik de volgende keer. Waarom makkelijk, als het ook moeilijk kan dat staat geborduurd op onze bedrijfskleding. Tjongjonge.
Ik ben minder moe en ik had zo’n vertederend 90+klantje zondag, dat ik de rest van de dag een brede glimlach op mijn snuit had.)

Zomertijd

Frozen roof/ frostwork
Dak van de auto, net voor het verzetten van de klok, bij wijze van spreken

Zomertijd, kent u deze uitdrukking?
Als iemand me ook zou kunnnen uitleggen wat de zin van deze onzin is, zou ik er misschien vrede mee hebben. Maar geen mens die het begrijpt.
Vroeger in de jaren ’70 was het om energie te besparen, dacht ik. Ik zie Ome Joop Den Uyl zo voor me met sombere stem iedereen verzoeken de gordijnen dicht te doen en de lichten niet te laten branden.
Dat was de tijd vòòr de computer, mobieltjes, elektrische tandborstels en andere overbodige onzin die stroom vreten.
Nu iedereen 24/7 zijn FB, instagram of ander netwerk checkt of onder de dekens zijn Kobo leest (moi), heb het toch nergens meer voor nodig, lijkt me.

The neighbour's chickens
De klandestiene kuikens van buurvrouw

De buren hier hebben er ieder hun eigen manier om ermee om te gaan. Buurman P verzet gewoon de klok niet. Een half jaar loopt zijn horloge gelijk met de klok, de andere helft niet.
Ik moet altijd wennen als het weer zover is: ik schrik me te pletter als ik na een kwartier met hem ouwehoeren over iedereen en niks op die klok kijk en denk, WAT, zo laat? Rennen, merde! O, wacht.
Voor hem maakt het niks uit. Op zijn leeftijd (92) luistert hij naar zijn biologische klok. Hij gaat eten als zijn maag knort. Alleen de TV-programma’beginnen op een ander tijdstip.

PeachtreePerzikboom in de kippenren in volle bloei: een VanGoghje

Buurvrouw P moppert er enorm over, maar staat toch weer om 4:30 op. Ja, 4:30.
Als ik vraag waarom, want voor het vee is het nog 3:30, heeft ze geen antwoord. Ze is extreem plichtsgetrouw en verantwoordelijk.
En een geweldige buurvrouw en vriendin, want toen ik me vrijdag ziek voelde, koorts en alles pijn deed, vooral mijn buik, kwam ze steeds kijken of het wel ging. Zaterdag wilde ze me dwingen bij haar te eten, maar dat kon ik echt niet.

Wel jammer genoeg het lekkerste buurvrouwP-menu: kip(haan) uit de oven, aardappeltaart, sperziebonen en rijstpudding met caramelsaus toe, mijn lievelingseten feitelijk, maar nee, ik kon echt niet.
‘s Avonds kwam ze nog vragen of ik echt niet nog een stuk aardappeltaart wilde.
En nu zie ik haar ook weer aankomen lopen.
[..]
Ze wilde weten hoe het nu met me ging. Veel beter, lieve vriendin.

Omdat de wet dat eist, kwam de dokter vrijdags langs om me ziek te verklaren. Ze nam bloeddruk en temperatuur, luisterde naar hart en longen en zei: een virus.
Dat betekent: geen idee. En ze gaf me een verklaring dat ik tot dinsdag thuis mocht blijven, wat ik toch al zou doen.
Ik weigerde de pillen die me werden aangeboden: wat moet ik nou met nog meer paracetamol? Groot gelijk, vond ze.

Bleu, the border collie
Bleu staart zoals altijd naar andere dieren buiten

En omdat ze het interieur van ons huis sympa vond en verklaarde dol op honden te zijn, toen ze Bleu zielig buiten door de keukendeur naar binnen zag staren, gaf ik haar een doos verse eieren mee als beloning.

(Voor de liefhebbers van oude auto’s: ik heb 2x een tirant van de pot de suspension besteld, inclusief pare-poussière en embout, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Dat is 2x een ijzeren staaf, een stuk rubber en een kopstuk.
Ik heb alleen nog een brug of een gat in de grond nodig om de boel te de- en te -monteren. Hmm. Even denken.
Als tenminste de pot nog helemaal functioneert, wat ik dan pas kan constateren. Maar eerst mijn tekeningen afmaken. En de tuin. En een omheining. Hellup!)

Artist’s impression

The kitchen garden
Lekkere bende in de tuin, het lijkt wel een instagrammetje

Afdeling nutteloze kletskoek.
De tuin is na de week regen van een maand geleden plotseling in volle bloei. De eerste kraanvogels zijn al gesignaleerd en ik maak non-stop appelmoes, meloenjam en tomatensaus. Het is herfst, er zijn geen c?®pes of girolles. Kastanjes zijn van mini-formaat.

De eerste hanen van het jaar moeten er een dezer dagen ook aan geloven. En waar de kippen nu hun eieren verstoppen, geen idee. Ik ga ze zo volgen, als ze er tenminste instinken. Dat is namelijk een kwestie van heel goed opletten geblazen, want als je 1 seconde bent afgeleid, zijn ze onzichtbaar weggesneakt.
E?©n kwartel is aan het broeden op de eieren, die ik van buurvrouw heb gekregen, omdat ik alle mannetjes om zeep had geholpen en dat domme dier eerst op onbevruchte eieren zat. Niet vergeten de mazen van het hok te verkleinen.

Ik ben ook druk bezig mijn teksten te schrijven, die echt nooit hier op dit weblog gaan verschijnen om redenen van privacy, zoals ik al eerder zei. Als ze verschijnen, doe ik er een slot op. Ik roep het wel om als het zover is.

Kijk ondertussen maar naar deze veel te lange en onbewerkte wandeling door de tuin:

Cat in garden in autumn from elz on Vimeo.