Category Archives: eten

Wat we allemaal maken en gemaakt hebben.

Een mandje

Ceps
Verse boleten

Afgelopen twee weken ben ik vòor en na het werk en in het weekend alleen maar op cèpesjacht geweest, natuurlijk samen met Bleu, die hors piste het allerfijnste uitlaten van de wereld vindt. Ik ook, eigenlijk.
Hij verdween laatst weer eens voor het eerst sinds jaren spoorloos en reageerde op geen fluit of roep.

Dat moet een hert geweest zijn, dacht ik, haalde mijn schouders op en ging door met het scannen van de boslucht met mijn neus, want zo doe ik dat: ik ruik ze.
Ik zou er zonder neus nooit zoveel vinden en ik moet soms wel vijf keer goed kijken, voordat ik de paddenstoel eindelijk eens zie. Ze vermommen zich als ze jong zijn vaak als kastanjebladeren.

Ceps
Een paar verse van gisteren

Ik begon na tien minuten afwezigheid van mijn beste kameraad mijn concentratie een beetje te verliezen, tot ik gekraak van takken hoorde en nog net opzij kon springen om een dikke ree te ontwijken die mij ook niet had gezien.

Dat was alweer de derde keer dat ik bijna omver werd gelopen. De vorige keer schraapte een reetje mijn achterste (p.i.), toen ze de weg overstak tussen Bleu en mij met Bess aan de riem.
Mij lijkt tam zijn evolutionair niet al te slim met het oog op jagers.

Vijf minuten na dat hert kwam Bleu onder de modder en versierd met bramentakken doodmoe aanzetten. Prutser. We sukkelden weer naar huis met twee grote zakken vol boleet.

Our village in France
Uitzicht vanuit boletenbos

Omdat ik er veel teveel had, besloot ik de mooiste paddestoelen onder mijn liefste klantjes te verdelen.
Criteria waren en zijn: niet zelf meer kunnen zoeken, geen kinderen die dat doen en in een vorig leven wildplukker geweest zijnde. Alleenstaanden krijgen voorrang. Klojo’s komen niet in aanmerking.

Ceps
Een kleintje

Alles werd met vreugde in ontvangst genomen, tot ik bij de gebochelde kwam, die er éen had besteld, en voor wie ik een werkelijk topexemplaar van 400 gr had gereserveerd, een dikkerd, niet aangevroten door naaktslak en/of zwarte torren + een kleintje om de halve kilo vol te maken.

En wat was haar reactie? “Oh, wat is dat, ééntje? Ik had eigenlijk een màndje in gedachten.”
Ik kon even niks uitbrengen door deze schandelijke ongerijmdheid, vooral ook omdat ik speciaal was omgereden om haar die bos-schat meteen te overhandigen vanwege beperkt houdbaar.
Eens maar nooit meer dus. Vinkje achter de naam. Tjonge, jonge.

Chicken and chicks
Gezellig met moeder Molly in het zonnetje

Vrijdagmiddag kwam ik thuis na mijn laatste werkdag voor mijn vakantie van een paar weken, toen buurvrouw P me toeriep:”Je kip is vermoord! En de kuikens kan ik niet vinden!”
WAT??
Wat was er gebeurd? Twee onbekende loslopende jachthonden hadden zich vergrepen aan die arme gehandicapte Molly, die geen schijn van kans had, omdat ze niet echt kan vliegen, noch (door haar korte pootjes en misvormde tenen) hard kan lopen. De kleintjes hadden zich dankzij het feit dat ik het gras al lange tijd niet had gemaaid, kunnen verstoppen en mankeerden niets, behalve de schok dat ze geen moeder meer hadden.
Ik vond de kop van Mollie met nog een stuk ruggegraat op het pad naast de schuur. Ik kon alleen maar vloeken.

Chicks hearing a crow
Kraai in zicht!

De eigenaar meldde zich niet en na ze een dag en een nacht in een lege stal te hebben gehouden, heeft JP ze de deur uit geschopt. De kleintjes hebben zich nu volledig op mij gestort en laten ze makkelijk pakken, sommige springen al op mijn hand om opgetild te worden. Ze slapen ‘s nachts met een kruik in het oude caviahok en blijven roepen om hun moeder, ook als ik de gordijnen al heb dichtgedaan.

Gelukkig hebben ze een niet al te best geheugen. Dat heet dan Natuur.

Hitte en andere dingetjes

Some flowers for the old neighbour
Boeketje voor d’oude buurman

De temperatuur is helemaal dolgedraaid, we zitten al een aantal dagen in 32+° met een warme bloedhete bries.
Volgens la météo zitten de buren in de Allier midden in een canicule, maar wij in de Creuse niet, terwijl we precies dezelfde hitte te verduren hebben.
Dat heb je met die algoritmes, die individueel op een departement worden losgelaten. Ik zou dit weer bij ons toch een hittegolf willen noemen. Of vague de chaleur, dat mag van mij ook.

The Russians are coming III
De tomaat Russe heeft geen haast

Dat schreef ik een week geleden. Ondertussen is de temperatuur 20 graden gezakt naar 17º en ‘s nachts zelf 11º of 10º, ook weer niet goed natuurlijk, want hoe worden nu ooit de resterende tomaten rijp?
Ik had in maart een zak aarde bij zo’n bricodinges gekocht, terwijl ik normaal de aarde gebruik die onder de kastanjebomen hier verderop te vinden is. Dat is fantastische bladaarde, vermengd met mest van koeien die daar schaduw zoeken, jammer dat je dan meteen een onkruidenkwekerij in je bloempotten begint.
Die gekochte aarde was verschrikkelijk: niets kwam op en als dan per ongeluk een kiempje zijn snuit liet zien, bleef het wekenlang in dezelfde houding en grootte. Wat ze daar voor een gif in hebben gestrooid, Joost mag het weten.
Veel te laat ben ik naar de echte aarde uitgeweken en daardoor lag de tuin zwaar achter op schema.

Tuin voor en na
Voor en na. Klik: voor grotere foto’s in flickr

De linkerfoto hierboven is van 22 mei en gebeurt bijna niets! We zien aardappels opkomen en een stervende lupine, die zo door luizen was aangevallen, dat hij uiteindelijk de geest heeft gegeven. De foto rechts is gemaakt op 20 augustus.
Van de zonnebloemen die ik eerst direct in de koude grond had gezaaid is er geen éen opgekomen: muizen denk ik.
De reserveportie zat in potjes met die enge aarde en de plantjes begonnen pas te groeien 6 weken nadat ik ze had verplant. En hoe! Ze zijn door de 3-meterbarriere geschoten met in verhouding kleine lullige bloempjes. On n’est jamais contente.

Pole beans, sunflowers and more
De rode zinnia’s zijn 1,5m, zie het verschil in hoogte beter in flickr (klik!)

Aardappels zijn enorm dit jaar. Ik heb ongeveer 15 kg uit de grond gehaald. Daar kunnen we voorlopig mee vooruit.
Ik eet ze op alle mogelijke manieren, maar het heerlijkst is de paté de pommes de terre of patates, zoals ze hier zeggen: in feuilletédeeg (of pâte brisée) dunne schijfjes geschilde aardappel doen, met veel room, zout en peper, naar smaak gefruite sjalot op de bodem (doen wij), deksel erop van hetzelfde deeg en 50 minuten in de oven op 220º. Je kunt na het eten van een punt geen pap meer zeggen, wat de bedoeling is. Stevige boerenkost.

Fresh potatoes

De zakelijke kant van de scheiding is bijna afgerond: zaterdag ging ik even naar de notaris om de onroerendgoed-zaken te regelen en dat was in 5 minuten gepiept. Ik moet allerlei papieren verzamelen, aktes, bewijzen etc, hij heeft alle papieren van het huis in zijn dossier en dan is het kwestie van schuiven met geld en tekenen. Vijf minuten is veel te snel voor hem, dus we kletsten nog twintig minuten door over onze knappe kinderen, die elkaar kennen van de manege in Saint Sébastien.
Ook wel eens fijn om het eens niet over het weer of over depressies wegens stokoud te hebben.

Molly en haar toekomstig kroost
“Molly” en haar toekomstig kroost

En over 16 dagen kunnen we kuikens verwachten. Ik heb in het kader van inteeltvermijding eieren van vriendin P geruild met de mijne, maar ja, haar kippen komen voor een deel uit mijn stal, dus veel zal het niet helpen. Als ze een beetje raar zijn, kunnen we ze altijd nog opeten. Ook als ze normaal zijn, n’ayez crainte, zoals een van mijn klantjes altijd zegt.

De laatste drie weken van oktober heb ik vakantie: dan wordt de 2cv eindelijk gerepareerd, hout gehakt en ander achterstallig onderhoud gefikst. Dat hoop ik. Moeten er geen catastrofes plaatsgrijpen. Ik heb het over Trump, die mij een beetje te trigger happy is met zijn kernbomknop.

(Hoe ik eindelijk die vakantie heb kunnen krijgen, vertel ik de volgende keer. Waarom makkelijk, als het ook moeilijk kan dat staat geborduurd op onze bedrijfskleding. Tjongjonge.
Ik ben minder moe en ik had zo’n vertederend 90+klantje zondag, dat ik de rest van de dag een brede glimlach op mijn snuit had.)

Kan je Frans?

Portret of a rooster
Nee, maar Frans kan mij wel

Vriendin P kijkt me stomverbaasd aan als ik zeg dat ik af en toe geen zin van de familie van Grote Wei versta vanwege de zwaar rollende r uit de Crrreuse en de klinkerwisselingen.
– Echt? Vind je dat ze een accent hebben?
Ze zegt nog net niet kijk naar je eige, want daar is ze te aardig voor, maar haar dochter vond laatst wel dat ik misschien dictieles moest gaan nemen, wat zinnig zou zijn, als het zou helpen. Ik doe mijn best, maar ben te laat begonnen, zoals de meeste mensen.
Want wat leer je nou op de middelbare school? Van docenten die nota bene niet eens weten dat quinze ao?ªt (kenze oet) een feestdag is (authentique! ik citeer buurman P) en die Frankrijk alleen van twee weken zomervakantie kennen. (Neen, ik heb het over iemand anders, Dineke)

Les Devants Long l'Eau
Les Devants Long l’Eau, een po?¬¥zieregel als dorpsnaam

Ik vergis me regelmatig op zijn Ch’tisch en zeg On se reverrons (h?¬©, rijmt) bij het vertrek, want welke gek heeft bedacht dat je het Franse woord on met men moet vertalen? Dat betekent het nooit. Echt nooit. Hier is het altijd: wij.

Wij kan in het Nederlands ook meer algemeen gebruikt worden: we zien wel, on verra bien. Dan lijkt het op men, alleen gebruikt geen mens dat woord meer, men, of je moet heel deftig en oud zijn, maar zelfs ik gebruik het nooit.
Je zou het wel bijvoorbeeld passief kunnen vertalen: On demande: ouvrier= Gevraagd: medewerker. Niet natuurlijk: Men vraagt: medewerker. Hee, dat lijkt verdomd veel op: wij vragen. Zie je nou wel?

De betekenis kan dan misschien men zijn, de vertaling is een andere zaak, zoals onze leraar Latijn ons op de middelbare school duidelijk maakte. Hij was degene die ons toeriep: Makkers, staakt u wild geraas! en de hele klas daarmee in ?©en klap met stomheid sloeg, omdat we eindelijk begrepen wat we al die jaren fonetisch hadden nagebauwd.
Jelui merkt het, ik laat de actualiteit dit stukje insluipen.

Als ik de honden uitlaat en overgeleverd ben aan mijn gedachten, die ronddwarrelen als een vlucht kraanvogels die de richting kwijt is, denk ik in het Frans, ik droom in het Frans en ik gebruik zowaar af en toe spontaan de subjonctif.
Alleen twijfel ik regelmatig aan het geslacht van een woord, want als je een tijdje tegen een woord aankijkt, begint het er gek uit te zien, hebben jullie dat niet? Zeker als je bijna geen Nederlands spreekt op dagelijkse basis. Fiets. Wat een raar woord. Of raam. Tafel.

Waarom is om maar iets te noemen mod?®le mannelijk als het er zo vrouwelijk uitziet? Van die dingen. Ik schrijf elke twijfel in mijn boekje op en stamp, stamp en stamp.

A culled and plucked quail
Dode en geplukte kwartel

Vroeger mompelde ik onverstaanbaar binnensmonds om mijn onkunde verbloemen en nu zoek ik naar bijvoeglijke naamwoorden die vrouwelijk of mannelijk hetzelfde klinken, jaune, jeune, joli, feitelijk een soort mompelen. En ik kan maar niet wennen aan het meervoud van national, sp?©cial of bocal, en beweer rustig hypercorrigerend dat ik de sperziebonen in un bocaux ga doen.
Zei ik sperziebonen? Ik bedoelde kwartels, des cailles, la caille, vrouwelijk, ook als het beestje mannelijk is.

Vier kwartels gaan met kruiden en olijfolie een grote weckpot (un bocaux) in, zoals ik gezien heb bij Rick Stein’s Spain (BBC, vierdelige serie), waar de vrouw van de jager dat met patrijzen deed. Maar dit even terzijde en in het Spaans.

Ik ben even een aantal dagen off-line.

Moord en doodslag

Even een berichtje tussendoor.

Guilty dog
Who, me? II

Kijk ik laatst heel suf uit het raam van de keukendeur de tuin in, zie ik Bleu vrolijk in de weer met iets bruins.
In de weer zijn met iets bruins, kent u deze uitdrukking?

Tot de waarheid eindelijk tot me doordrong, ik naar buiten stormde en die hond zo ongenadig op zijn lazer gaf, dat hij nu nog kruipt als ik mijn stem verhef.
Merde, merde en putain, wat was ik kwaad! Slachtoffer was kip Blondie, een van de Brahma’s, die ik had willen houden omdat ze zo beeld- en beeldschoon was.

Poor victim
Iets bruins

Ik heb haar geplukt en klaargemaakt voor consumptie. Kon ik dat ook eens oefenen. Maar hoe kon die kip toch zo stom zijn, binnen de hekken van de honden te gaan scharrelen? Merde.

Kijk, toen ze 3 weken was, ach, gosje:
3 week old chicks

Slakken

A cep.

En wat ging er door u heen, toen u hem vond?
Ja, ik was natuurlijk heel erg blij. En opgelucht.
Opgelucht?
Dat de druk nu van de ketel is. Dat er vast nog meer zijn. Het is een wonder dat ik hem ?¬?berhaupt vond.
Hoezo?
Hij lag onder een berg naaktslakken, die ik eerst allemaal een eind het bos in moest katapulten.
Oh.
Ja. Er zaten ook van die hele kleine grijze bij en dikke zwarte met een luipaardpatroon. En dan nog wat van die gigantische oranje, die ook nog eens een potje aan het paren waren.

Ik denk niet dat ik hem opeet.
Ik ben geloof ik een beetje misselijk.

Vorig jaar ergens in Frankrijk