Category Archives: film

Reality show


Kleine kat bemoeit zich met alles, hond loert vanachter de geraniums

Even tussendoor, ze groeien als kool! Gisteren zette ik de camera bij de baby’s tot het kaartje onverhoopt vol was en pas later zag ik dat Bleu er ook op stond.

Waar ik elke ochtend naar uitzie, is de dagelijkse update van de reality show op Youtube van Matt uit Canada die kennelijk het roer heeft omgegooid en nu eenden houdt en dan niet 29 (19 kuikens en 10 oudere) zoals hier, maar honderden.
De vertederende kuikens die uit het ei kruipen, de problemen met de “Incubator from Hell” uit China, de hele stoere hond (“Dug“, niet die op het filmpje onder) die zo zoet tussen de eenden (“Ducks“) door loopt, maar geen poep aan zijn poten wenst, en dan de komst van De Vos…
Ik wil het allemaal weten. De baas lijkt sprekend op de hond qua stoer en zoet.

Maar eerst moeten een paar eenden pestende hanen eraan:

Bizar en komisch en erg innemend ook en absoluut niet spannend. Af en toe valt er een dode. Niet kijken als je niet tegen bloed kan.

De zegen van TV

Johan en Jeroen
Johan Simons en Jeroen Willems in gesprek in Parijs, in de documentaire op tv

Ik was al getipt door N. die de film in de bioscoop had gezien en gisteren was hij op tv, Johan Simons: Zeg dat het goed komt, van Ireen van Ditshuyzen. Ik zag net dat hij op uitzendinggemist is te zien en zou zeggen, kijken! Voor degenen die in toneel zijn ge??ònteresseerd.

Ik heb veel Johan Simons gezien de afgelopen 25 jaar, want ik ben al van jongsaf aan dol op toneel en moet dat aan mijn vader te danken hebben, die amateurtoneel speelde met korfbalvereniging GKV in Den Haag, waar toevallig ook Stefan Felsenthal, Annemarie Heyligers en klein jongetje Kareltje de Rooi, bekend van het duo Mini en Maxi, lid van waren.
Het is jammer dat het familiefotoalbum hier niet in de kast staat, want ik weet dat er foto’s zijn waar de hele club bij ons thuis te zien is. Ik verbaasde me als kind over de sombere gezichten van de gefotografeerden en weet dat aan de oorlog, die immers nog niet zolang geleden voorbij was. Als die ter sprake kwam, versomberden de blikken. Toen ik dat later eens aan mijn moeder vroeg, zei die verbaasd: welneen, we zaten heel geconcentreerd naar een opname (of radioprogramma of grammofoonplaat, zoiets) te luisteren.

Een keer, ik weet niet meer hoe oud ik was, 5 of 6, denk ik, mijn broertjes waren er nog niet, mocht ik naar de generale, die ‘s middags in het centrum van Den Haag plaatsgreep, in de buurt van of misschien zelfs in een gebouw op de Grote Markt, niet te verwarren met de Grote Marktstraat. Of verwar ik de locatie met het oude conservatorium, dat daar ook zat? Misschien was het hetzelfde gebouw.
Ik mocht ‘s middags kijken, omdat ik ‘s avonds tijdens de voorstelling natuurlijk al in mijn bedje lag. Mijn zussen waren er niet bij, mijn vader plantte me in de donkere zaal, waar alleen nog een of twee volwassen zaten met de regie. In de pauze raakte ik diep onder de indruk van de schitterende jurk die een van de hoofdrolspeelsters aan had, dat herinner ik me nog goed. En dan mijn vader op het toneel zien, in de rol van een vreemde, dat was een beeld dat ik de rest van mijn leven niet meer ben kwijtgeraakt. Je doet alsof je een ander bent, je spreekt een tekst uit, die anderen doen hetzelfde en er ontstaat een nieuwe wereld. En dat ze in de pauze geschminckt en in kostuum weer gewoon deden, dat was wel het meest bizarre.


Johan Simons geeft een workshop ©Jean-Pierre Jans

Nu kunnen weinig acteurs gewoon doen, zelfs als er in de verste verte geen toneel te bekennen valt en dat komt volgens mij, omdat het spelen op den duur een dik pak van bescherming vormt. En het is een beroepsdeformatie, net als telefonistes die jodelend zeggen momentje ik verbind u door, en daar weet ik alles van, want ik heb dat jaren in mijn studententijd gedaan: Academischziekenhuisgoedemorgen, momentje ikverbindudoor. Het is een handschrift, dat is het, en het klinkt als aanstelleritis.

Het is een mooie documentaire, met een heleboel sympathieke aanstellers, die tussen de bedrijven liefdevol Simons spelen, hoe hij twijfelt, loopt, gebaart, op zijn kop krabt en smeekt: zeg dat het goed komt.

(In de bioscoop kijken is natuurlijk veel leuker, maar zonder tv had ik hem misschien gemist. )

Bart van Loo: George Sand kookt een soepje


De ziekenconsomm?© van George Sand

Bart van Loo geeft weer smakelijk een smakelijk recept door, deze keer een soepje van George Sand, speciaal om haar Chopin te vertroetelen. Het mocht uiteindelijk niet baten, de verhouding eindigde in ruzie.
Dat hoorden we ooit allemaal op 23 februari 2006 in Nohant.

Meer Bart van Loolinks:
TVLivre, Bart van Loo on Vimeo
bartvanloo.info
bartvanloo.blogspot.com

De site (Le Centre des monuments nationaux) geeft een overzicht van alle nationale monumenten in Frankrijk, waaronder het kasteeltje in Nohant.

Zondagmiddaguitjes

Spyker
Foto: Swart Sisters, nulla tenaci invia est via, zegt het Spykerlogo

Het was een groot succes, zeiden de dames, die terugkwamen met Topgear-merchandizing in de vorm van een cap van de Stig en een pen waarin diezelfde Stig beweegt als je hem ondersteboven houdt. Alleen het publiek was een beetje lam, vonden ze. Terwijl de meisjes enthousiast juichten en zich een deuk lachten om de flauwe grappen van Hammond, Jeremy en Beau, ja, inderdaad die, reageerde de rest van de mensen nauwelijks. Publiek dat niet vooruit te branden is, is een ramp voor performers, want dan kom je er niet lekker in. Dooie paarden.

Wij waren dus ondertussen naar A Serious Man, een aardige, typische Coenfilm, maar nu niet weer zo verschrikkelijk geweldig, als de recensies ons wilden doen geloven. Ik moest wel lachen, vooral ook om het onvermijdelijke lot dat de hoofdpersoon treft, dat niet te vermijden is, daar gaat de film in feite over, het woord zegt het al.
De mensen zijn allemaal heel erg clich?¬© geboetseerd, de rabbi’s smijten met onbegrijpelijke zalvende, herderlijke gemeenplaatsen, de goyim die erin voorkomen, zijn grote, grove griezels en de kostumering is zoals altijd tot in de details volmaakt.

bier in de Engelbewaarder

Discussie na afloop in caf?© De Engelbewaarder, waar tot mijn aangename verrassing live jazz werd gespeeld. Dat er niet gerookt wordt, blijft een zegen. En dat de bediening zo hartelijk en voorkomend was, gisteren, dat mag ook wel eens worden gezegd. Wat een schatjes!

Straks over Ongeoorloofde Absentie, waar het Vossius een creatieve oplossing voor heeft gevonden. NOT.