De appel Schone Deerne (Bellefille) van de tweeling staat in volle bloei
De kleine perenboom die ik al minstens 20 jaar heb en die meeverhuisd is vanuit de volkstuin, bloeit niet meer sinds buurvrouw P, toen ze twee jaar geleden voor de kippen zorgde, hun mest aan de voet van dit boompje dumpte.
Dat kon ze niet weten en ik wist dat ook niet tot ik het toevallig in de auto op Radio Bleu Creuse hoorde tijdens het moestuinvragenuurtje: waarom bloeit mijn peer niet meer? Omdat hij teveel stikstof heeft gekregen. Niet mesten met kippenpoep dus. Ik bemest fruitbomen eigenlijk helemaal niet.
Alle andere fruitbomen lijken dit jaar overdadiger dan ooit te bloeien. Misschien om de mislukte oogst van vorig jaar goed te maken. Fingers crossed, want de fabrieksappels die ik vorige week op de markt kocht, zijn feitelijk niet te vreten door het ontbreken van enige smaak. Zelfs bakken verandert daar niets aan.
Tijdens opening, dame links houdt net haar hoofd voor de rode stip, rechts pottenbakster Cathérine
Vorig weekend had ik geen tijd om te schrijven vanwege de deadline van de jaarlijkse expositie in de feestzaal van onze gemeente, waar ik per se aan wilde meedoen, omdat me anders de moed helemaal onderin de laarzen gezonken zou zijn.
Ik ben nog steeds dood- en doodmoe en kon daardoor het vermaledijde recept van de vitamine D nergens meer vinden: ik vergeet alles en raak voortdurend spullen kwijt, zoals ik al eerder meldde.
Na werkelijk alle papieren van de administratie zonder resultaat ondersteboven te hebben gehaald vond ik het tenslotte verkreukeld onderin mijn tas, logisch, en smeekte de lieve vrouw van de apotheek in Bussière (de soepele apotheek) me de hoeveelheid voor het hele jaar te geven, omdat ik gegarandeerd dat papiertje definitief kwijt ging raken. Ze deed het toen ze mijn wanhoop zag, anders dan die tuthola in Dun, godzijdank.
En na een extra middag slaap door een annulering wist ik er twee kleine tekeningetjes uit te persen waar ik in ieder geval tevreden over was.
En jawel, gisteren bleek tijdens vernissage de linker al meteen verkocht, sterker nog, ik ben de enige die gister iets heeft verkocht.
Ik holde snel weer naar huis om dat juichend aan buurman P te vertellen, die volgens verwachting reageerde met: “Ik zei het je toch! Ik zei het je toch!” me ondertussen in mijn ribben porrend van blijdschap.
Kijk, daar doen we het voor.
Verboden toegang voor kippen en andere belangstellenden
Naast werk, dieren, tekenen, de deux chevaux, huisonderhoud en dat stompzinnige huishouden (ik denk er serieus over een collega in te huren) wacht de tuin op me.
De omheining is een feit. Ja, nee, niet helemaal, ik heb de moestuin omheind en ben nu bezig ook de actieradius van de loopvogels te beperken.
Sla in de achtergrond toch maar onder een net
Door een paar denkfouten in de constructie bleken er toch af en toe kippen binnen het hek te scharrelen, waarvan ik me afvroeg hoe ze dat nou voor mekaar hadden gekregen tot ik begreep dat ze omliepen door de weilanden en dan via de tuinmuur over het hekwerk fladderden.
Die sluiproute wordt vandaag afgesloten. Als ze me niet weer te slim af zijn, natuurlijk. Het is een sport.
Gisteren had gans Ryan Gosling zich de moestuin in weten te manoeuvreren, iets wat ik onmogelijk achtte, tot ik zag waar hij onder het hek was doorgekropen.
Nu zijn ze niet al te handig, dus toen ik hem naar buiten wilde drijven, probeerde hij op dezelfde plek dwars door het gaas te lopen met als motto “waar een wil is, is een weg” en had zijn kop er alvast doorheen gestoken, waardoor ik hem met gemak kon grijpen. Erg slim zijn ze ook niet.
Hij hing als een verslagen dweil in mijn armen, terwijl zijn vriend Ross aan de andere kant hysterisch riep dat hij eraan kwam om hem te bevrijden.
Wat een stelletje aanstellers, die twee. Je heb er niks an. Eieren leggen ho, maar.
Oh ja, dat doet me eraan denken, een van de meer merkwaardige leden van het feestcomité probeerde me gisteren alweer uit te leggen dat alleen vrouwtjes eieren leggen. Ik speelde de onnozele stadshals, tot grote hilariteit van de rest van de aanwezigen.
Altijd maar de lachers op je hand willen hebben, dat is af en toe ook wel vermoeiend.